Το «αυγό»…

της Καρίνας Ιωαννίδου


Μια όρνιθα ζούσε μια ήσσονος σημασίας -για πολλούς- ζωή  σε ένα απλό κι απέριττο κοτέτσι. Ακολουθούσε με αφοσίωση το σκοπό για τον οποίο «δημιουργήθηκε» και δεν παραπονιότανε ποτέ και για τίποτα. Σε όσους σχολίαζαν πως ζούσε μια ζωή βαρετή και προβλέψιμη σε ένα άνισο και άδικο κόσμο, απαντούσε: «Έκαστος εφ‘ ω ετάχθη». Είχε υιοθετήσει αυτή τη φράση που κάπου, κάπως, κάποτε είχε ακούσει, και χρόνια τώρα, είχε συμβιβαστεί με τη διαδικασία αναπαραγωγής της γνωρίζοντας ότι η τύχη της συνδέονταν άρρηκτα με αυτήν.

Οι φήμες, ωστόσο, οργίαζαν πως σύντομα ερχότανε μία νέα τάξη πραγμάτων και  πως σχεδιάζονταν επέκταση στο κοτέτσι και εισαγωγή νέων πουλερικών από καθαρόαιμη ράτσα, με εξαιρετικά γονίδια, ανθεκτικά στις καιρικές συνθήκες και στις ασθένειες, εμβολιασμένες, αποπαρασιτομένες, φίνες, καλές μητέρες με σκοπό την παραγωγή πουλερικών με πιο ελκυστικά χρώματα στο φτέρωμά τους, αλλά και με μια plus  ικανότητα παραγωγής μεγαλύτερου αριθμού αυγών. Τα spoiler μιλούσαν για μια νέα «φυλή» που θα έκανε δίκροκα αυγά κι ότι τα άλλα τα κλασικά σιγά-σιγά θα έπεφταν σε αγοραστική αξία με ό,τι αυτό συνεπάγονταν για την  ίδια και τις όμοιές της.

Η φήμη αυτή και μόνον την πήρε «από κάτω» καθώς  το μέλλον της προ μηνύονταν αλλό(κοτο), δυσοίωνοτρομακτικό… Ωστόσο, ήτανε τόσο υπάκουη και συνεπής σε αυτό που ονόμαζαν «προορισμό» για αυτήν αλλά και τόσο «κότα» που ήτανε ανίκανη ακόμα και να σκεφτεί μια επανάσταση. Με το φόβο της προοπτικής αυτής σταμάτησε να γεννάει αυγά και τότε ήρθε… το πιο τρομαχτικό. Άρχισε να ακούει να αιωρούνται δεξιά αριστερά μισόλογα στον αέρα του τύπου: «Η γριά η κότα έχει το ζουμί… Αγάλια αγάλια κότα μου κι εγώ σε μαγειρεύω…» και άλλα τέτοια παρόμοια και τότε ψυχανεμίστηκε πως το τέλος της πλησιάζει και πως σύντομα θα καταλήξει «κοτόσουπα» σε κάποιο παρακατιανό μενού. Από το σοκ αυτής της σκέψης βρήκε όσο κουράγιο της είχε απομείνει,  «ανασυντάχθηκε», «μάζεψε τα πούπουλα» της και γέννησε μια νέα σειρά αυγών ευελπιστώντας πως δεν θα ήταν τα τελευταία της.

Αυτό της έδινε μικρή παράταση ζωής… Κλωσούσε τα αυγά της αλλά ήτανε σε τέτοια ψυχολογική κατάσταση που καθόλου δεν αντιλήφθηκε ότι ανάμεσα στα δικά της αυγά είχε παρεισφρήσει κι ένα άλλο, διαφορετικό. Όταν αντιλήφθηκε την ξένη παρουσία στη φωλιά της προσπάθησε μέσα της να εξηγήσει τα ανεξήγητα. Το αυγό αυτό ήταν οβάλ σαν αυγό κότας αλλά είχε μαλακό δερμάτινο κέλυφος και το  παράδοξο ήτανε πως αύξανε σε μέγεθος καθώς επωάζονταν… «Ή έχω πάθει διαταραχή προσωπικότητας ή έχω ζήσει πολύ και ξεκούτιανα» σκέφτηκε, μετά ράμφισε το έδαφος κι αποφάσισε να γίνει μαμά κότα κι αυτού του διαφορετικού αυγού.

 

– Καθώς τ΄ αυγά επώαζε η κλώσα

Ένα ξεπεταρούδι

Από το τσόφλι του πριν βγει

έβγαλε «γλώσσα»…

«Δεν θα γενώ, εγώ, ένα ακόμη κουτορνίθι

Ούτε καν ένα του Αριστοφάνη ορνίθι…»…

Ως πότε εδώ θα μ΄ έχουνε κλεισμένο;

Καθόλου δεν μπορώ να περιμένω!

Εγώ, είμαι από «καθαρή» φυλή

Και σύντομα θα ομιλώ

την αρχαιοελληνικήν…

– Στάσου να βγεις, βρε νεοσσέ, απ΄ το αυγό, να «σκάσεις» μούρη…

 

Ωστόσο, εν μια νυκτί άρχισε το τρομερό παιδί

να ομιλεί εις απείθαρχον αρχαιοελληνική

 

-«Εγέρθητο» έσκουζε το δίποδο

καθώς δεν έβρισκε γραμματικό αντίλογο

ΟΥΧΙ δεν θα γενώ η όρνιθα η στυμφαλίς

εφώναζε

ΟΥΧΙ καμιά απομίμηση

θα γίνω Όρνιθα Εφόδου

και δια της «ορθοδόξου» της μεθόδου

θα εφορμήσω ενάντια αυτών

που τα θεμέλια απειλούν των κοτετσιών…

 

Η όρνιθα εξανέστη με όσα άκουγε, εξέταζε το παράξενο αυτό αυγό, για μια στιγμή και πάλι σκέφτηκε να το αποδιώξει αλλά ήτανε τόσο «κότα» που δεν το τόλμησε και τόσο συμπονετική που αποφάσισε να του δώσει την ευκαιρία να γεννηθεί γιατί ψυχή είχε κι αυτό και έτσι συνέχισε να το ζεσταίνει στον κόρφο της. Καταλάβαινε πως κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά αλλά είχε μια πελώρια περιέργεια να δει τι θα βγει τελικά μέσα από αυτό το αυγό… Αλλά πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρις οι φόβοι της όχι μόνον επιβεβαιώθηκαν αλλά και πολλαπλασιάστηκαν… γιατί το τσόφλι έσπασε και από μέσα του βγήκε ένα «τέρας»!

 

Δεν ήταν δίποδο! Σέρνονταν στη γη και έσκουζε πως είναι  «θεματοφύλαξ» του κοτετσιού…

 

Η όρνιθα τρόμαξε τόσο πολύ που άρχισε να κακαρίζει με όση δύναμη της είχε απομείνει αλλά δεν κατάφερε να βγάλει παρά μόνον κάτι αδύναμα κι ασυνάρτητα κο κο κο, κο κο κο…

 

– Θα πάψεις επιτέλους ζωντόβολο! Τι αποκρουστική φωνή!

– Άγιε μου Γάλλε, πολιούχε των πουλιών και των πουλερικών, τί ζέσταινα στον κόρφο μου τόσες μέρες; Απάλλαξε με απ’ αυτό το τέρας! Δρόμο! Άντε στη μάνα σου!

-Δεν χρειάζομαι προστασία, εγώ, ούτε κανάκεμα! Δεν είμαι κανένα «μαμόθραφτο», εγώ, σαν τα παιδιά σου! Ανήκω σε «ανώτερη τάξη». Γεννήθηκα ανεξάρτητο και μπορώ να κυνηγήσω και να τραφώ μόνο μου! Κι από ό,τι βλέπω ένα γύρω υπάρχει τροφή άφθονη… Και δεν χρειάζομαι καν να περιμένω να βγάλω δόντια για να μασήσω την τροφή μου. Γιατί, εγώ, τρώω τα θηράματά μου ολόκληρα για να παίρνω όλες τις βιταμίνες.

-Αφού είσαι ανεξάρτητο, τότε γιατί κρύφτηκες ανάμεσα στ΄ αυγά μου και δεν έμεινες να εκκολαφθείς από μόνο σου στη φιδοφωλιά σου;

-Αφού βρήκα πιο ζεστά, κορόιδο ήμουνα; Κύλησα μαλακά μαλακά και  τσουπ κάθισα στα πούπουλα. Αφού μπορούσα! Προσαρμόζομαι πολύ εύκολα, εγώ, επιβιώνω σε κάθε συνθήκη από το βάλτο μέχρι την έρημο. Το κοτέτσι αυτό ήταν για μένα  «ευκολάκι».

-Κάθε κότα ονειρεύεται το αυγό που ζεσταίνει και που επωάζει να γίνει χρήσιμο στην κοινωνία. Εγώ, τι να περιμένω από σένα;

-Εξαρτάται για τί κοινωνία μιλάμε! Παρδαλή και συνονθύλευμα πολλών ειδών ή μία και καθαρόαιμη; Γιατί, εγώ, θα διώξω όλα τα ξένα σώματα απ΄ τα κοτέτσια, όλα τα είδη που παρασιτούν επάνω στ΄ άλλα. Υπόσχομαι «καθαρά» κοτέτσια.

-Και εσύ, όμως, παρασιτείς υπ΄ αυτήν την έννοια! Το κοτέτσι δεν είναι ο φυσικός σου χώρος!

-Όπου υπάρχει τροφή είναι φυσικός μου χώρος! Κι αν χρειαστεί θα «σπάσω» κι αυγά για να κάνω ομελέτα! Ο χώρος πρέπει να καθαριστεί άμεσα!

-Και μετά;

-Μετά μόλις αλλάξω δέρμα και φύγει η «βρωμιά» που θα έχει επικαθίσει στην επιδερμίδα μου  θα προχωρήσω στον καθαρισμό του επόμενου «χώρου»! «Τα παλιά, τα γέρικα, τα άρρωστα, τα βρώμικα δέρματα πρέπει να αφαιρούνται», είπε, και τα μάτια του έγιναν γκριζομπλέ. «Κάθε φορά το νέο εξωτερικό δέρμα μου θα είναι πιο μεγάλο από το προηγούμενο» συνέχισε και έβγαλε με ικανοποίηση προς τα έξω τη διχαλωτή του γλώσσα. «Από την ανανέωση του φολιδωτού δέρματος ανασταίνομαι και μαζί μ’  εμένα κι  η κοινωνία γίνεται πιο υγιής και πιο δυνατή.

-Ο όφις συμβολίζει το διάβολο, τη δύναμη του κακού.

-Εσύ, καλού -κακού μην ξανοίγεσαι γιατί θα ξεχάσω πως κάποτε με ζέστανες στον κόρφο σου! Από δω και μπρος, εγώ, θα είμαι ο «θεματοφύλακας» αυτού του κοτετσιού και του περιβάλλοντα χώρου!

-Σατανά!  Μπορεί να είμαι «κότα» αλλά αν χρειαστεί να προστατέψω το κοτέτσι μου δεν θα έχεις «δέρμα» να αλλάξεις από τα τσιμπήματα.

-Χα, χα, εγώ, ένα μόνον τσίμπημα χρειάζεται να σου δώσω κι αυτό θα είναι φαρμακερό και τελικό! Είπε, κι έφυγε σερνάμενο με την κοιλιά…

 

Η όρνιθα κοίταξε προς τον ουρανό με τα μικρά θλιμμένα μάτια της κι έβγαλε ένα ταραγμένο κακάρισμα κάτι σαν προσευχή. Όλη η δουλειά της τόσα χρόνια είχε χαθεί… Ξαφνικά, είδε να πετάει στον ουρανό ένα νεαρό γεράκι και μετά  να κάνει βόλτες πάνω από το κοτέτσι και μετά με μία απότομη βουτιά να κατεβαίνει, ν΄ αρπάζει  το μικρό φίδι και να εξαφανίζεται. Αργότερα, κυκλοφόρησαν φήμες πως το πέταξε μακριά σε μια έρημο…

 

Ουφ! Ο  κίνδυνος αυτός απομακρύνθηκε αλλά… κατάλαβε η «κότα» πως ελλοχεύουν  τόσοι και άλλοι τόσοι «κίνδυνοι» στον κόσμο που η συνάντηση μαζί τους είναι αναπόφευκτη;  Ή ότι ο «από μηχανής θεός» δεν έρχεται από μόνος του;


Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.

Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ

Προηγούμενο άρθροH 86η ΔΕΘ στέλνει μήνυμα ουσιαστικής επανεκκίνησης
Επόμενο άρθροΑλ. Τσίπρας: «Πολιτική αλλαγή και προοδευτική διακυβέρνηση από τις κάλπες της απλής αναλογικής»

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ