Περί “τοξικών ηγετών”… Όταν η κριτική κρύβει εμπάθεια και τοξικότητα…

της Δρ. Άννας Κωνσταντινίδου*

Πραγματικά, είναι άξιο απορίας πώς ένα σχεδόν μήνα μετά τις Κρίσεις για την ηγεσία του εθνικού στρατεύματος, υπάρχουν ακόμα εν αποστρατεία αξιωματικοί (κυρίως από τον Κλάδο του Πολεμικού Ναυτικού) που δείχνουν σαν να μην μπορούν να αποδεχθούν την επιλογή της νέας ηγεσία των Γενικών Επιτελείων, εκφράζοντας επιπλέον δημόσια και με κάθε τρόπο την εμμονική τους δυσαρέσκεια εναντίον του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ!

Η παραδοξότητα βεβαίως είναι μεγάλη και οι απλοί πολίτες που έχουμε την ανησυχία της παρακολούθησης των τεκταινομένων στις Ένοπλες Δυνάμεις μένουμε κυριολεκτικά εμβρόντητοι απέναντι σε όλη αυτήν την κατάσταση, καθώς καταλήγουμε να  διερωτόμαστε πού άραγε αποσκοπεί, ακόμη και ένα μήνα μετά τις Κρίσεις, αυτός ο συστηματικός πόλεμος εναντίον του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ, ειδικά από πρώην αξιωματικούς του Πολεμικού Ναυτικού. Μέχρι ενός ορίου και σημείου θα μπορούσε ίσως να θεωρηθεί «κατανοητή» η δημόσια κριτική εκ μέρους των συγκεκριμένων αποστράτων, εάν για τους δικούς τους λόγους θεωρούσαν ότι για Αρχηγοί ΓΕΕΘΑ και ΓΕΝ θα έπρεπε να προορίζονται δύο συγκεκριμένοι αξιωματικοί του στενού πυρήνα του περιβάλλοντος του τέως Υπουργού Εθνικής Άμυνας και πρώην Αρχηγού ΓΕΕΘΑ και ΓΕΝ κ. Αποστολάκη. Από εκεί και ύστερα όμως και μετά από τόσο καιρό, όλη αυτή η εμμονική χολή προκαλεί εύλογα ερωτηματικά!

Λαμβάνοντας υπόψη τον κομματικό χώρο που πρεσβεύει τόσο ο κ. Αποστολάκης όσο και τα δημοσιογραφικά μέσα που τάσσονται εναντίον του Στρατηγού Φλώρου και φιλοξενούν τις απόψεις των συγκεκριμένων αποστράτων, ενδεχομένως η απάντηση να είναι ότι όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας στο πλαίσιο της προεκλογικής πόλωσης του τελευταίου διαστήματος. Όμως και πάλι ξενίζει έντονα όλους εμάς τους πολίτες ακόμα και μία τέτοια οπτική, σύμφωνα με την οποία πρώην αξιωματικοί που έφτασαν στα ύπατα στρατιωτικά αξιώματα, αποδέχονται εσκεμμένα να χρησιμοποιούνται από κομματικούς μηχανισμούς, σαν να αποτελούν ανδρείκελά τους και απαρνούμενοι ουσιαστικά την προηγούμενη επαγγελματική ιδιότητά τους.

Και πάλι ωστόσο προκαλεί εντύπωση, και μάλιστα αλγεινή, το ότι οι πρώην αξιωματικοί που αμφισβητούν την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων προέρχονται σχεδόν αποκλειστικά από συγκεκριμένο κλάδο, αυτόν του Πολεμικού Ναυτικού, με συμπεριφορές που παραπέμπουν σε αντίληψη προνομιακού προβαδίσματός του έναντι του Στρατού Ξηράς και της Πολεμικής Αεροπορίας. Κάτι σαν σε διαχωρισμό δηλαδή σε «παιδιά» και «αποπαίδια», που ουδέποτε έχει εκδηλωθεί δημόσια ως αντίληψη από όσο τουλάχιστον θυμάμαι να ασχολούμαι με τα θέματα των Ενόπλων Δυνάμεων.

Και όχι μόνο αυτό, αλλά ο τρόπος της έκφρασης και η εμφανώς στρεβλή αντίληψη της «αυθεντίας» που αποπνέουν οι απόψεις που εκφράζουν, δίνουν την άκρως ενοχλητική αίσθηση «χρυσόβουλων κανόνων», που οφείλουμε όλοι να τους «ασπαστούμε» χωρίς αμφισβητήσεις και περιττές ερωτήσεις. Κάτι δηλαδή σαν ένα σύγχρονο στρατιωτικό «πίστευε και μη ερεύνα», με όχημα συγκεκριμένα αντιπολιτευτικά μέσα μέσω των οποίων προβάλλεται τελικά τί; Ότι ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ δεν είναι του γούστου τους; Ότι θα πρέπει «δια βοής» και «λαϊκού δικαστηρίου» να προκύψουν «οι εκλεκτοί» τους και να αναλάβουν «δικαιωματικά» τα καθήκοντα που «αξίζουν» μόνο σε αυτούς και σε κανέναν άλλον;

Και φτάνω να διερωτώμαι πώς είναι δυνατόν άνθρωποι που αφυπηρέτησαν πριν τόσο καιρό και μάλιστα χωρίς να έχουν διαχειριστεί ούτε στο ελάχιστο τα όσα κλήθηκε να φέρει σε πέρας ο Στρατηγός Φλώρος κατά την περίοδο της αρχηγίας του, να εκφράζονται με αυτόν τον αήθη τρόπο και να προσχωρούν στα απώτερα κίνητρα εκείνων που «κατ’ επάγγελμα» προκαλούν το πατριωτικό αίσθημα των Ελλήνων για ιδιοτελείς σκοπούς, επικαλούμενοι (άκουσον άκουσον) «ηγετική τοξικότητα» που δεν μπορεί να φέρει «νίκες»!

Παρόλα αυτά και επειδή ουδέν κακόν αμιγές καλού, έχω να πω ότι οι απόστρατοι αυτοί του Πολεμικού Ναυτικού (ευτυχώς μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού), με τις συνεντεύξεις και την αρθρογραφία τους, μου δίνουν την «χρυσή» ευκαιρία να κάνω μία προσπάθεια να απαριθμήσω μερικές από τις νίκες των Ενόπλων Δυνάμεων που τις πέτυχαν κατά τα 3 τελευταία έτη ως ενιαίο, διακλαδικό σύνολο και όχι μεμονωμένα και κλαδικά όπως να επιθυμούν ενδεχομένως όλοι αυτοί οι κύριοι. Και θέλω εδώ να τονίσω ότι στην λαϊκή συνείδηση δεν υπάρχουν μεμονωμένες ομάδες, σώματα και κλάδοι αλλά οι Ένοπλες Δυνάμεις μας, που οι Έλληνες τις σέβονται και αποδέχονται ως τον πλέον αξιόπιστο θεσμό της Ελληνικής Πολιτείας.

Και θα μιλήσω για νίκες για τις οποίες είμαστε όλοι πολύ υπερήφανοι… νίκες γνωστές σε όλους που είμαι βέβαιη ότι τις γνωρίζουν πολύ καλά και οι ίδιοι οι επικριτές του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ:

– Νίκη στον Έβρο κατά την υβριδικής επίθεσης της Τουρκίας, η οποία είχε σκοπό να επιβάλλει μεταξύ άλλων καθεστώς ασαφούς κυριαρχίας στην περιοχή… έχασε κατά κράτος.

– Νίκη στην κρίση του Oruc Reis στην Ανατολική Μεσόγειο κατά των επιδιώξεων της Τουρκίας να επιβάλλει τετελεσμένα έναντι των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων… δεν τα κατάφερε.

– Νίκη στην μάχη κατά της Πανδημίας στην οποία οι Ένοπλες Δυνάμεις συμμετείχαν με τα μέσα τους, τις υποδομές τους και το προσωπικό τους κυριολεκτικά παντού και με κεφαλαιώδη ρόλο στην αποτελεσματική αντιμετώπισή της.

– Νίκη στον ταχύτατο και τόσο απαραίτητο επανεξοπλισμό των Ενόπλων μας Δυνάμεων με διασφάλιση και αναβάθμιση των δυνατοτήτων τους και απόκτηση νέων που κυριολεκτικά εγγυώνται στο διηνεκές την άμυνα της χώρας μας, μέσα από μία επίπονη διαδικασία που παλαιότερα κρατούσε από 5 έως 10 και πάνω χρόνια και τώρα από μήνες έως το πολύ 2 χρόνια.

– Νίκη στην ταχύτατη ανανέωση του προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων μετά από 12 χρόνια οικονομικής κρίσης, με προσλήψεις 15.500 στελεχών σε ορίζονται 5 ετών.

– Νίκη έναντι εκείνων που επιχείρησαν να διαχωρίσουν τους Κλάδους των Ενόπλων Δυνάμεων σε παιδιά και αποπαίδια με δημιουργία ειδικών “κλαδικών μισθολογίων”, και νίκη με επέκταση της εξαγγελίας του Πρωθυπουργού για την αμοιβή των ειδικών αποστολών και στους 3 Κλάδους των Ενόπλων Δυνάμεων.

– Νίκη σε ό,τι αφορά στην εξαγγελία του Πρωθυπουργού για νέο μισθολόγιο Ενόπλων Δυνάμεων από την 1η Ιανουαρίου 2024, στον μήνα δηλαδή που ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ ολοκληρώνει την τετραετή θητεία του… το οποίο σημαίνει ότι θα είναι ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ που το πρότεινε, και ταυτόχρονα ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ που δεν θα απολαύσει τις απολαβές του!

– Νίκη στην αμυντική διπλωματία και στις στρατιωτικές συνεργασίες οι οποίες έχουν αυξηθεί κατακόρυφα και ποσοτικά και ποιοτικά στα Βαλκάνια, την Βόρεια Αφρική και στην Ανατολική Μεσόγειο, με επέκταση σε δραστηριότητες, περιοχές και κράτη που ούτε τα φανταζόμασταν πριν μερικά χρόνια. Αξίζει επίσης να θυμηθούμε την έμπρακτη έκφραση συμπαράστασης εκ μέρους των ΗΑΕ και της Σαουδικής Αραβίας εν μέσω της κρίσης του Oruc Reis, που έστειλαν τα αεροσκάφη τους στην Κρήτη για να συνεκπαιδευτούν μαζί μας και έκαναν επίσημες επισκέψεις σε επίπεδο Αρχηγού ΓΕΕΘΑ για πρώτη φορά στη χώρα μας!

– Νίκη στην στρατιωτική υλοποίηση της στρατηγικής σχέσης της χώρας μας με δύο υπερδυνάμεις τις ΗΠΑ και την Γαλλία, αλλά και με μία τεχνολογική υπερδύναμη το Ισραήλ όπως και τις σημαντικότερες χώρες του Αραβικού Κόσμου, την Αίγυπτο και την Σαουδική Αραβία, αλλά και με την Ιορδανία και τα ΗΑΕ, με δράσεις και συνεκπαιδεύσεις που καθιστούν τη χώρα μας και την Κύπρο επίκεντρο εταιρικών σχημάτων με πολύ σημαντικό γεωπολιτικό αποτύπωμα, που δεν επιτρέπει την εμφάνιση και επιβολή των γνωστών πρακτικών του “διαίρει και βασίλευε”.

– Νίκη στην εμπιστοσύνη που αποπνέει η χώρα μας ως αξιόπιστος στρατιωτικός σύμμαχος και εταίρος σε διμερές και πολυμερές επίπεδο, που όχι μόνο δεν δημιουργεί βάρη στους άλλους, αλλά εκπληρώνοντας την αρχή της αυτοβοήθειας και με διασφαλισμένη την αυτοάμυνά της, αναλαμβάνει αυτή να τους υποστηρίξει στο μέτρο των δυνατοτήτων της. Ως χαρακτηριστικό παράδειγμα αναφέρω την αποστολή μίας Πυροβολαρχίας Patriot στη Σαουδική Αραβία για την υποστήριξη της αεράμυνας την πλέον κρίσιμης ενεργειακά χώρας στον κόσμο. Οι Σαουδάραβες αυτό δεν θα το ξεχάσουν ποτέ και είναι και αυτό μία νίκη πολύ σημαντική!

– Νίκη στην συνδρομή και πάλι στο μέτρο του δυνατού στην πολεμική προσπάθεια του λαού της Ουκρανίας κατά της εισβολής της Ρωσίας και “συντρόφου εν όπλοις” της αναθεωρητικής γειτονικής μας χώρας, που απειλεί τον Ελληνισμό με εξαφάνιση.

– Νίκη στην μετατροπή της χώρας σε σημαντικό γεωπολιτικό παίκτη και πυλώνα της ευρώ-ατλαντικής αρχιτεκτονικής ασφαλείας με την μετατροπή της Αλεξανδρούπολης σε στρατιωτικό κέντρο διακίνησης δυνάμεων που υποστηρίζουν αδιάλειπτα την αμυντική θωράκιση της Ανατολικής Πτέρυγας του ΝΑΤΟ.

– Νίκη στην συμμετοχή της χώρας μας σε σχεδόν όλες τις στρατιωτικές προσπάθειες υποστήριξης της ειρήνης, της ασφάλειας και της σταθερότητας σε διασυμμαχικό, ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την προσφορά πλοίου και την ανάληψη της διοίκησης της επιχείρησης Irini εκ περιτροπής με την Ιταλία, για τον έλεγχο της επιβολής του εμπάργκο όπλων του ΟΗΕ στη Λιβύη.

– Νίκη στην άμεση συνδρομή στον πολιτικό τομέα και στην αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών και άλλων καταστάσεων έκτακτης ανάγκης, με τις Ένοπλες Δυνάμεις πάντα παρούσες και πάντα αποτελεσματικές, εκεί ακριβώς που όλοι οι άλλοι χρειάζονται την κρίσιμη βοήθεια τους, στην στιγμή εκείνη που κάνει τη διαφορά.

– Νίκη στον περιορισμό των μεταναστευτικών ροών και στην αποτελεσματική φύλαξη των συνόρων μας, με την διαρκή συνεργασία των Ενόπλων μας Δυνάμεων με τα Σώματα Ασφαλείας να “σφραγίζει αυτό που πριν μερικά χρόνια ήταν διάτρητο δίνοντας την εντύπωση “του μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δίνετε”.

– Νίκη στο αίσθημα ασφάλειας των Ελλήνων πολιτών που αισθάνονται και πιστεύουν ότι η χώρα μας έχει ισχυρή και αξιόπιστη εθνική άμυνα, που μπορεί να διασφαλίσει την επιθυμία τους για μία ειρηνική και ευημερούσα ζωή.

Και σταματάω εδώ γιατί ο κατάλογος είναι κυριολεκτικά  ατελείωτος. Και επικεφαλής  αυτού του Στρατεύματος που πέτυχε αυτές τις νίκες είναι ο Στρατηγός Φλώρος, που οι συγκεκριμένοι απόστρατοι προσπαθούν να τον στιγματίσουν με τον εξωφρενικό χαρακτηρισμό τού «τοξικού ηγέτη». Ο ίδιος βεβαίως ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ αποδεικνύει στην πράξη όχι μόνο την αξιοσύνη του, αλλά και ότι μοναδική του έγνοια είναι ο Θεσμός και η Πατρίδα. Άραγε, εάν δεν υπήρχε αυτή η φωτισμένη ηγεσία και δεν ασκούνταν χρηστή διοίκηση, και εάν η διοίκησή του ήταν πράγματι τοξική θα συνέβαιναν αυτές οι νίκες; Ρητορικό το ερώτημα φυσικά!

Παρά ταύτα και ακόμα και μετά από ένα μήνα (και επιμένω ιδιαίτερα σε αυτό) από τις Κρίσεις στην ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων κατά τις οποίες και η θητεία του Αρχηγού παρατάθηκε κατά ένα έτος και άλλαξε η ηγεσία του Πολεμικού Ναυτικού, οι γνωστοί -και πολλοί συγκεκριμένοι- απόστρατοι με συνεντεύξεις και αρθρογραφία επιδίδονται στο προσφιλές τους πλέον “άθλημα” τού να πλήξουν το κύρος και την αξία… ποιου άλλου… του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ!  Άραγε, αυτοί οι απόστρατοι που συνεχίζουν και ασκούν κριτική εναντίον του και μάλιστα με αστειότητες κυριολεκτικά και ρήσεις φιλολογικής υφής δεν γνωρίζουν ότι αυτά που λένε και γράφουν δημόσια τα διαβάζουν και οι άσπονδοι φίλοι και γείτονές μας; Ή μήπως πιστεύουν και αυτοί στη διπλωματία των ζεϊμπέκικων και προσφάτως των σεισμών; Γιατί εάν πράγματι πιστεύουν σε αυτή τη διπλωματία, τότε ευτυχώς που κατά τη διάρκεια της θητείας τους στα ύπατα αξιώματα του Κλάδου τους δεν είχαμε κανένα σοβαρό Ελληνο-τουρκικό επεισόδιο!

Επίσης, ακόμα ένα στοιχείο που πραγματικά προκαλεί προβληματισμό και αλγεινή εντύπωση είναι ότι πέραν του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ, οι συγκεκριμένοι απόστρατοι του Ναυτικού δεν έχουν πει κυριολεκτικά ούτε ένα καλό λόγο για την νέα ηγεσία του ΠΝ και συγκεκριμένα για τον Αρχηγό ΓΕΝ Αντιναύαρχο Ιωάννη Δρυμούση! Ίσως επειδή ο νέος Αρχηγός ΓΕΝ δεν ήταν στην “ομάδα” του κ. Αποστολάκη, δεν τον στήριζαν πολιτικά κόμματα, επιχειρηματικά συμφέροντα και ιδρύματα επιχειρηματιών, αλλά εξελίχθηκε με την αξία του και μόνο! Καταλαβαίνω ότι είναι βαρύ το πλήγμα για τους συγκεκριμένους αποστράτους που ζούνε με τοτέμ και ιερά δισκοπότηρα, αλλά κάπου κάπου θα πρέπει να επιβάλλεται και η παράμετρος της καθαρής και ανόθευτης αξίας, έτσι δεν είναι;

Ίσως τελικά οι εν λόγω απόστρατοι να έχουν και αλλεργία με την έννοια αυτής της αξίας, γιατί οι παροικούντες στην Ιερουσαλήμ γνωρίζουν το βίο και την πολιτεία τους και για το πώς εξελίχθηκαν στα ύπατα αξιώματα του Κλάδου τους… Ωστόσο προσωπικά θα μείνω, σε κάτι πολύ εύστοχο που διάβασα ως σχόλιο από έναν απόστρατο Ναύαρχο σε κλειστή ομάδα μέσου κοινωνικής δικτύωσης, ο οποίος ασκώντας κριτική σε μία από τις συνεντεύξεις που έδωσε ένας συνάδελφος τού Κλάδου του εναντίον του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ επισήμανε:

“Όταν έχεις διατελέσει Αρχηγός δεν μπορείς να βγαίνεις, να κρίνεις και απαξιώνεις δημόσια την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων. Το θεωρώ λάθος για πολλούς λόγους”

Και ξέρετε τελικά ποια είναι η ατυχία για τους συγκεκριμένους αποστράτους του ΠΝ που στρέφονται εναντίον του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ; Ότι η τελευταία κριτική τους εναντίον του εστιάζεται στο ότι ο Στρατηγός Φλώρος έλαβε την απόφαση να συμπαρασταθεί μαζί με τον Αρχηγό ΓΕΑ στους γονείς των δύο ηρώων πιλότων μας, από το να παραστεί στην εκδήλωση της παράδοσης-παραλαβής καθηκόντων Αρχηγού Στόλου που έλαβε χώρα εν μέσω του εθνικού πένθους!

Και βεβαίως μόνο με την στάση τους και την κριτική τους αυτή προκαλούν το δημόσιο αίσθημα! Γιατί για όλους εμάς τους πολίτες, τα δύο παλικάρια μας και ο τόσο μα τόσο άδικος θάνατός τους έχουν πολύ μεγαλύτερη αξία από τις τελετές, ακόμα και της εθιμοτυπικής διάστασης αυτού του επιπέδου. Και μόνο θλίψη προκαλεί κυριολεκτικά, που το ότι ακόμα και τώρα δεν μπορεί να γίνει κατανοητή από μία ευτυχώς πολύ μικρή μερίδα αποστράτων η κεφαλαιώδης διαφορά των δύο γεγονότων!