Σε δεύτερο αγώνα δρόμου έχουν επιδοθεί όσα κόμματα διεκδικούν μια θέση στον ήλιο της Ελληνικής Βουλής. Τα αφηγήματα πολλά με κυρίαρχο αυτό της οικονομίας.
Σε ιδιαίτερης σημασίας συγχρονισμό ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ αποφάνθηκαν ότι πρέπει πάση θυσία να αποκόψουν την παντοδυναμία Μητσοτάκη.
Τώρα το πως και το γιατί, το 40 συν τοις εκατό οδηγεί σε παντοδυναμία, είναι μια άλλη ιστορία, που θα αναλυθεί από τους επικοινωνιολόγους.
Παρά την συγχορδία της παντοδυναμίας, ο αγώνας ανάμεσα στο δεύτερο και τον τρίτο καλά κρατεί. Ο ένας, ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί διακαώς να ψηλώσει έστω και κατ’ ελάχιστον, ο δε άλλος να τον κοντύνει και ταυτόχρονα να βελτιώσει την δική του θέση.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ιδιότυπο ντέρμπι του δεύτερου και του τρίτου που την 25η Ιουνίου θα δούμε που θα καταλήξει. Για την ώρα σκυλοτρώγονται για το παρελθόν τους, επιβεβαιώνοντας μια ακόμη αυταπάτη του Α. Τσίπρα, αυτή της συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων μέσω της απλής αναλογικής.
Όμως υπάρχουν και άλλα δύο ντέρμπι. Κι αυτά είναι ένα πάνω και τρία κάτω από τον πήχη του 3%. Το ένα ζευγάρι βρίσκεται στο ακροδεξιό άκρο του πολιτικού φάσματος και το άλλο στην αντίπερα όχθη.
Δίδυμο πρώτο. Αυτό των Βελλόπολου και Νατσιού. Και οι δύο ψαρεύουν από τα ίδια θολά νερά. Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια που λένε, με όλη την καπηλεία των λέξεων, που συνεπάγεται κάθε αναφορά σε αυτές.
Ο εντός Βουλής Βελλόπουλος, με βάση τις εκλογές της 21ης Μαΐου αρνείται κάθε σχόλιο για τον ανταγωνιστή του, που εμφανίστηκε από το πουθενά με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος που λένε, μέρες πούνε βοήθειά μας, ενώ ο έτερος έρχεται καβαλάρης απειλητικά πάνω στο λευκό άλογο του ως σύγχρονος Αϊ Γιώργης.
Στην άλλη πλευρά της όχθης, που λέμε νάσου η Ζωή Κωνσταντοπούλου, που ντριπλάρισε τον αγέρωχο Βαρουφάκη και τον έστειλε αδιάβαστο στην εξέδρα. Γιατί και εδώ κινούνται σε όμορους χώρους, αναζητώντας τις εξτρίμ αντισυστημικές ψήφους.
Είναι οι προδομένοι του δημοψηφίσματος του 2015 από τον Τσίπρα, που δεν έσκισε τα μνημόνια και μετά από δεκαεπτά ώρες διαπραγμάτευσης, εκεί στις Βρυξέλλες, υπέκυψε στα κελεύσματα των αθλίων κοιναγορητών.
Κι αντί να πει ένα νέο όχι, μετά από αυτό του Μεταξά, ήπιε το πικρό ποτήρι, γιατί όπως λένε το χρήμα πολλοί εμίσησαν την δόξαν ουδείς. Και όπως είναι φυσικό, του την έχουν φυλαγμένη μια και αυτοί βρέθηκαν στην εξέδρα, κι εκείνος παρέα με τον Καμμένο χάρηκε την καρέκλα του για μια ολόκληρη τετραετία.
Όμως κι εδώ ο αγώνας Ζωής και Γιάνη είναι τραχύς. Η Πλεύση έχει φτάσει μπροστά στην πηγή και είναι έτοιμη να γευθεί το νέκταρ του Κοινοβουλίου, που της το στέρησαν εδώ και οκτώ χρόνια. Από την άλλη, ο απτόητος ευθυτενής του Μέρα, είδε τα φτερά του πουλιού του να μαδάνε, όπως του Ίκαρου.
Η τετράδα του κάτω διαζώματος έχει ένα κοινό χαρακτηριστικό. Αυτό των αρχηγικών κομμάτων, που μπαίνουν στο Κοινοβούλιο ως διάττοντες αστέρες και φεύγουν από αυτό μετά από μια ή δύο τετραετίες.
Πόσοι τέτοιοι δεν πέρασαν κατά καιρούς από την Βουλή και ποιος τους θυμάται τώρα. Όμως εισπράττουν κατά καιρούς την ψήφο των λεγόμενων αντισυστημικών, που δεν θέλουν να καταψηφίσουν τα κόμματα της εξουσίας.
Τι να κάνουμε… Οφείλουμε να υποστούμε τον κάθε πικραμένο…
