Της Άννας Κωνσταντινίδου
Να “μιλήσουμε” κυνικά, ωστόσο παρουσιάζοντας την πραγματικότητα σε μια (αρχική ) λεκτική περίοδο;
Για όλους τους λόγους που κατά καιρούς έχουμε αναφέρει στην αρθρογραφία, οι Άραβες που γνωρίζουν τι είναι οι αυτοαποκαλούμενοι Παλαιστίνιοι (κι όπως τους κατονομάζω προσωπικά στο συμπεριφορικό επίπεδο “Γενίτσαροι”) πολύ απλά δεν τους θέλουν στο εσωτερικό των κρατών τους. Και ορθά δεν τους θέλουν. Όμως αυτό δεν σημαίνει, ότι το Ισραήλ και οι πολίτες τους θα ζούνε, όπως ζούνε τόσες δεκαετίες, σε ψυχολογικό αδιέξοδο.
Και φυσικά κάτι πρέπει να γίνει. Σε χθεσινή αρθρογραφία ανέφερα ότι ο Λίβανος είναι ο γεωγραφικός και πολιτειακός χώρος αυτός που πυροδοτεί την σύγκρουση. Και όσο δεν ελέγχεται, θα την πυροδοτεί στο διηνεκές. Παραθέτω εκ νέου το άρθρο μου:
Τόσο μία Έκθεση που ήρθε στο φως μόλις χθες, αναφέρει ότι υπάρχει στο τραπέζι πρόταση, ώστε περιοχή του Λιβάνου που γειτνιάζει με την Γαλιλαία και έχει αναπτυχθεί η Χεζμπολάχ να τεθεί υπό τον προστατευτισμό του ΟΗΕ. Επίσης, πάλι σε χθεσινή συνέντευξη, ο Μπένι Γκαντζ, πολιτικός της ισραηλινής αντιπολίτευσης που μέχρι πρόσφατα ήταν (και) μέλος της κυβέρνησης έκτακτης ανάγκης της χώρας του, ανέφερε ότι πρέπει να δοθεί έμφαση πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που δίνεται στον Λίβανο.
Πρέπει να είμαστε ρεαλιστές. Άλλωστε, η Διεθνής Διπλωματία και σε ιστορικό επίπεδο έχει καταδείξει ότι έχει τους μηχανισμούς και για τη συγκρότηση νέων μορφωμάτων και για την “κατάργηση” ήδη υπαρχόντων. Επίσης, οι μορφές κράτους μπορούν να “εξελιχθούν”, ώστε να συμβαδίζουν με τις γεωπολιτικές εξελίξεις.
Εδώ και πολλά χρόνια, η Παλαιστινιακή Αρχή παράγει σύγκρουση. Δυστυχώς, δεν είναι ο πολιτικός και πολιτειακός αυτός πυρήνας που το μόνο που όφειλε να πράττει, είναι να ενώνει τις ομάδες που διοικεί. Αντίθετα, ιδίως με την Αραβική Άνοιξη επί της ουσίας έχει τελείως “αποποιηθεί” τον πολιτικό μανδύα, ενεργώντας κάτω από ένα στρατιωτικό μανδύα που ωστόσο παράγει μόνο τρομοκρατία.
Να διαλυθεί η Παλαιστινιακή Αρχή; Η Παλαιστινιακή Αρχή να τεθεί υπό μίας μορφής καθεστώτος, η οποία θα συνδυάζει το καθεστώς των εντολών και το καθεστώς των εγγυήσεων, δηλαδή εργαλεία που εφαρμόστηκαν επί μακρόν τον περασμένο αιώνα. Εδώ η Κύπρος μας, ένα Κράτος κυρίαρχο και φέρει το καθεστώς των εγγυήσεων, όχι μία Αρχή που εκτός των άλλων η αυτοτέλειά της δεν φέρει πλήρη κυριαρχία.
Φυσικά, για να γίνει κάτι τέτοιο πρέπει να υφίσταται κι ένα έδαφος, όπου θα διαμένουν οι κοινωνικές ομάδες της. Αυτό το έδαφος που θα οριοθετηθεί και θα αποφασιστεί από Άραβες και Ισραηλινούς, στο οποίο θα έχει διοικητική κυριαρχία η μετεξέλιξη της ΠΑ θα πρέπει να τεθεί υπό ένα νέο καθεστώς συμπίλημα του καθεστώτος των εντολών και του καθεστώτος των εγγυήσεων.
Ποια είναι η διαφορά του καθεστώτος της εντολής από αυτό της εγγύησης, αν και φαινομενικά είναι ταυτόσημα;
Στο καθεστώς της εντολής, ένα κράτος κυρίαρχο του ΟΗΕ αναλαμβάνει ως εποπτεύουσα χώρα την οποιαδήποτε υποχρέωση απέναντι στους πολίτες του μορφώματος της εντολής (πχ. θα μπορούσε να είναι οι ΗΠΑ) και η εγγύηση, δηλαδή η διαφύλαξη αυτού του μορφώματος (πχ σε στρατιωτικό επίπεδο) να αποτελείται λχ από τον Αραβικό Σύνδεσμο, το Ισραήλ και τους κυανόκρανους του ΟΗΕ.
Φαινομενικά όλο αυτό που έγραψα δείχνει δύσκολο για πολλούς και διάφορους λόγους, αν και οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς, καθώς έχουν πέσει στο τραπέζι ανάλογες προτάσεις τόσο από την Αίγυπτο και τη Σαουδική Αραβία όσο και από το Ισραήλ.
Το νέο που αναφέρει αυτό το άρθρο, είναι η δημιουργία ενός νέου μηχανισμού “διοίκησης κρατών” που είναι συμπίλημα δύο νομικών καθεστώτων που -ανεξάρτητα πώς κρίνονται- ειδικά στο ζήτημα του Παλαιστινιακού είναι αυτός ο μηχανισμός που μπορεί να αποδώσει.
Οι αριστεροί έχουν σύνθημα “Απελευθέρωση της Παλαιστίνης”. Και εγώ είμαι υπερ αυτού του συνθήματος. Όμως, από ποιους να απελευθερωθεί; Γιατί, οι δέσμιοι αυτού του λαού δεν ήσαν οι Ισραηλινοί, αλλά όσοι γνωρίζουν Πολιτική και Διπλωματική Ιστορία ξέρουν ότι οι δέσμιοι του λαού αυτού ήταν τα πρόσωπα που ηγήθηκαν αυτής της Αρχής. Καθώς, όσο σκληρή και κυνική να διαβάζομαι με αυτά που γράφω, δυστυχώς η διοίκηση των αυτοαποκαλούμενων Παλαιστινίων δεν είχε ποτέ σκοπό την εξέλιξη της κοινωνίας που κυβερνούσε, αλλά αντίθετα τη διαμόρφωση μορφών εκστρεμισμού εναντίον του Ισραήλ και των Αράβων.
Συγχωροχάρτια στον πόλεμο δεν δίνονται, όπως επίσης και η Ιστορία πρέπει και επιβάλλεται να διαβάζεται με αντικειμενική ματιά. Στο συγκεκριμένο θέμα, από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές έγιναν λάθη, όμως τα τραγικότερα έγιναν από την Παλαιστινιακή Αρχή. Στο άρθρο που παρέθεσα παραπάνω δίνω την απάντηση ενός ενδεχόμενου ερωτήματος γιατί φταίει η Παλαιστινιακή Αρχή.
Και να πούμε και κάτι τελευταίο. Η αρχαία Παλαιστίνη, η Παλαιστίνη της “εποχής Μπάλφουρ” και μέχρι το 1948 ως γεωγραφικός χώρος προσιδίαζε με τα Βαλκάνια. Δεν μπορεί σήμερα η εθνική ταυτότητα μίας ομάδας να φέρει το εθνωνυμιο ενός γεωγραφικού χώρου που συνθέτεται από φύλα και εθνοτικές ομάδες. Και εμείς οι Έλληνες που παραδώσαμε την Ιστορία μας σε ένα συνονθύλευμα εθνοφυλετικών ομάδων αφενός γνωρίζουμε τις επιπτώσεις αφετέρου πρέπει να έχουμε ιδιαίτερη ευαισθησία στα ζητήματα αυτά. Όπως οι Σκοπιανοί δεν γίνονται Μακεδόνες, έτσι και το εθνωνύμιο Παλαιστίνιοι, όπως έχουμε ξαναγράψει, δεν αποτυπώνει το εθνικό υπόβαθρο ενός συνονθυλεύματος αραβικών ομάδων, επειδή κατοίκησαν σε έναν ιστορικό χώρο.
*Άννα Κωνσταντινίδου , Ιστορικός -Διεθνολόγος Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου και Πολιτικής Επιστήμης Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας (θεσμοθετημένο Εργαστήριο Περιβαλλοντικής Τεχνολογίας Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας), Διδάσκουσα Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και Σχολής Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ)
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
