
Ό,τι ισχύει για τη χήνα, πρέπει να ισχύει και για την Τουρκία
του Ted Galen Carpenter
Οι ΗΠΑ και οι εκπρόσωποι του ΝΑΤΟ επαναλαμβάνουν συχνά πως πιστεύουν σε μια διεθνή τάξη βασισμένη σε κανόνες. Δεν ισχύει.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους στο ΝΑΤΟ έχουν τονίσει επανειλημμένα πως η χρήση βίας από τη Ρωσία για την κατάληψη ουκρανικών εδαφών είναι καταδικαστέα. Επέμειναν σε αυτή τη θέση το 2014, όταν το Κρεμλίνο απάντησε στον ρόλο της Δύσης στην ανατροπή του δημοκρατικά εκλεγμένου, φιλορώσου προέδρου της Ουκρανίας, Βίκτορ Γιανουκόβιτς, καταλαμβάνοντας την Κριμαία και προσαρτώντας την κατόπιν ενός νοθευμένου δημοψηφίσματος. Οι εξοργισμένες δυνάμεις του ΝΑΤΟ επέβαλαν τότε σειρά οικονομικών κυρώσεων κατά της Ρωσίας. Ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Τζον Κέρι και άλλοι Δυτικοί αξιωματούχοι δήλωσαν ρητά ότι τέτοιου είδους συμπεριφορά είναι εντελώς απαράδεκτη σε ένα “διεθνές σύστημα βασισμένο σε κανόνες”.
Η στάση των ΗΠΑ και της Ευρώπης έγινε ακόμη πιο σκληρή τον Φεβρουάριο του 2022, όταν η Ρωσία κλιμάκωσε την αντιπαράθεση με το Κίεβο εξαπολύοντας γενική εισβολή και καταλαμβάνοντας μεγάλα τμήματα της περιοχής του Ντονμπάς. Η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της αντέδρασαν άμεσα με ένα νέο πακέτο ακόμη πιο αυστηρών κυρώσεων κατά της Μόσχας. Παράλληλα, εμβάθυναν την εμπλοκή τους, προσφέροντας στρατιωτική βοήθεια και πωλήσεις όπλων στο Κίεβο, μετατρέποντας ουσιαστικά τη σύγκρουση Ρωσίας–Ουκρανίας σε έναν πόλεμο δι’ αντιπροσώπων του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας.
Η υποκρισία του ΝΑΤΟ στο ζήτημα της κατάληψης εδαφών με τη βία είναι εξοργιστική. Το ίδιο το ΝΑΤΟ διέπραξε το ίδιο αδίκημα όταν βομβάρδισε τη Σερβία το 1999, προκειμένου να εξαναγκάσει το Βελιγράδι να παραδώσει τον έλεγχο της επαρχίας του Κοσσυφοπεδίου. Επιπλέον, ένα κράτος-μέλος του ΝΑΤΟ, η Τουρκία, έχει διαπράξει κατάφωρες πράξεις επιθετικότητας εις βάρος τριών γειτονικών χωρών — της Κύπρου, του Ιράκ και της Συρίας — για να αποσπάσει παράνομα εδαφικά οφέλη. Το ΝΑΤΟ ως συμμαχία και οι Ηνωμένες Πολιτείες ως ηγετική δύναμή του έχουν ανεχθεί την απείθαρχη αυτή συμπεριφορά της Άγκυρας, ακόμη και όταν επιδεικνύουν απόλυτη αγανάκτηση για την αντίστοιχη συμπεριφορά της Μόσχας.
Τα τουρκικά στρατεύματα εισέβαλαν στην Κύπρο το καλοκαίρι του 1974, υποτίθεται για να προστατεύσουν τους Τουρκοκύπριους, οι οποίοι αποτελούσαν λιγότερο από το 20% του πληθυσμού του νησιού και εμπλέκονταν επανειλημμένα σε βίαιες συγκρούσεις με την πολυπληθέστερη ελληνοκυπριακή κοινότητα. Στην περίπτωση αυτή, μετά την αρχική επέμβαση, οι τουρκικές δυνάμεις επεκτάθηκαν πέρα από τις κυρίως τουρκοκυπριακές περιοχές στα βόρεια και κατέλαβαν άμεσα περιοχές ελληνικής εθνοτικής σύνθεσης, δημιουργώντας χιλιάδες πρόσφυγες.
Η τουρκική επιθετικότητα κατά της Κύπρου υπήρξε πιο προκλητική και εκτεταμένη από την προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία ή ακόμη και από την κατάληψη επαρχιών του Ντονμπάς μετά τη μεγάλη εισβολή του Κρεμλίνου το 2022. Σήμερα, η Μόσχα ελέγχει περίπου το 20% της Ουκρανίας. Όταν οι τουρκικές δυνάμεις ολοκλήρωσαν την επίθεσή τους στην Κύπρο, κατείχαν σχεδόν το 40% της χώρας.
Η αντίδραση της Ουάσιγκτον στην επιθετικότητα της Άγκυρας υπήρξε στην καλύτερη περίπτωση χλιαρή. Πολλοί επικριτές υποστηρίζουν ότι ο τότε Υπουργός Εξωτερικών Χένρι Κίσινγκερ υποστήριζε σιωπηλά τις ενέργειες της Τουρκίας. Στρατιωτικοί κύκλοι στην Ουάσιγκτον σίγουρα δεν ήθελαν να έρθουν σε ρήξη με τους Τούρκους ομολόγους τους. Η έντονη οργή στο Κογκρέσο για το γεγονός ότι ένα μέλος του ΝΑΤΟ διέπραξε τόσο απροκάλυπτη επιθετική ενέργεια οδήγησε στην επιβολή ορισμένων κυρώσεων κατά της Τουρκίας, όμως οι υποστηρικτές της Άγκυρας στον εκτελεστικό τομέα και στη βιομηχανία άμυνας φρόντισαν από την πρώτη στιγμή να τις αποδυναμώσουν. Μέσα σε λίγα χρόνια, τα τιμωρητικά μέτρα είχαν σχεδόν εξαφανιστεί και η στρατιωτική συνεργασία μεταξύ Ουάσιγκτον και Άγκυρας επέστρεψε στην κανονικότητα. Το 1978, το Κογκρέσο ήρε το εμπάργκο πώλησης όπλων προς την Τουρκία.
Οι Αμερικανοί υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής δεν άργησαν να βολευτούν με το να μετατραπεί το Κυπριακό σε μια «παγωμένη» σύγκρουση. Χρόνο με τον χρόνο, οι υποτιθέμενες προσπάθειες διαμεσολάβησης των ΗΠΑ για πολιτική επανένωση της Κύπρου κατέληγαν σε ελάχιστη πρόοδο. Πάνω από μισό αιώνα μετά την τουρκική εισβολή και κατοχή, η Άγκυρα ελέγχει ουσιαστικά το βόρειο τμήμα του νησιού μέσω ενός κρατιδίου-μαριονέτας που δημιούργησε. Πάνω από 100.000 έποικοι από την Τουρκία μεταφέρθηκαν στα κατεχόμενα μεταξύ 1974 και 2005, αντικαθιστώντας τους Ελληνοκύπριους κατοίκους που εκδιώχθηκαν κατά τον πόλεμο.
Η Κύπρος αποτελεί το πιο εμβληματικό παράδειγμα της χρήσης στρατιωτικής ισχύος από την Άγκυρα για την κατάληψη εδαφών, αλλά δεν είναι το μοναδικό. Μετά την ανατροπή του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν το 2003 και την ίδρυση της αυτόνομης Κουρδικής Περιοχής στο βόρειο Ιράκ, τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις πραγματοποίησαν δεκάδες εισβολές. Κατά την πρώτη προεδρική θητεία του Ντόναλντ Τραμπ, η Άγκυρα προχώρησε σε ακόμη πιο εκτεταμένες επιχειρήσεις σε περιοχές του βορείου τμήματος της Συρίας που τελούσαν υπό κουρδικό έλεγχο. Η τουρκική κυβέρνηση δεν έχει προχωρήσει σε επίσημες εδαφικές διεκδικήσεις στις δύο χώρες, αλλά ελέγχει ουσιαστικά σημαντικές ζώνες πέραν των συνόρων της με αμφότερους τους γείτονές της.
Η υποτιθέμενη προσήλωση της Ουάσιγκτον σε μια διεθνή τάξη βασισμένη σε κανόνες είναι ψευδεπίγραφη. Ιδίως όταν πρόκειται για τη χρήση βίας με στόχο την εδαφική κατάκτηση. Οι ηγέτες των ΗΠΑ παρακολούθησαν σχεδόν αδιάφορα την Ισραηλινή κατάληψη και τελικά προσάρτηση των Υψιπέδων του Γκολάν της Συρίας μετά τον πόλεμο του 1967. Ούτε και όταν οι διαδοχικές ισραηλινές κυβερνήσεις εγκαθιστούσαν εποίκους στη Δυτική Όχθη, εκτοπίζοντας βίαια τους Παλαιστίνιους κατοίκους, υπήρξε κάποια σοβαρή αντίδραση από την Ουάσιγκτον. Πιο πρόσφατα, οι ΗΠΑ συνεργάστηκαν ενεργά με τις ισραηλινές προσπάθειες για κυριαρχία στη Γάζα και την εκδίωξη των Παλαιστινίων από την περιοχή.
Τουλάχιστον οι ενέργειες αυτές του Ισραήλ αρχίζουν να προσελκύουν ευρεία διεθνή προσοχή και αυξανόμενη καταδίκη. Οι εδαφικές καταπατήσεις μιας άλλης απείθαρχης συμμάχου των ΗΠΑ, της Τουρκίας, περνούν σε μεγάλο βαθμό απαρατήρητες επί δεκαετίες. Αυτή η στάση πρέπει να αλλάξει. Οι ηγέτες των Ηνωμένων Πολιτειών οφείλουν να επιβάλλουν ακόμη υψηλότερα πρότυπα σε ένα μέλος του ΝΑΤΟ απ’ ό,τι σε οποιαδήποτε άλλη χώρα όταν πρόκειται για στρατιωτική επιθετικότητα και παράνομη κατάληψη εδαφών. Η αντίθεση ανάμεσα στην οργισμένη καταδίκη των ρωσικών ενεργειών στην Ουκρανία και την ανοχή απέναντι στις ακόμη πιο προκλητικές ενέργειες της Τουρκίας στη Συρία, το Ιράκ και — κυρίως — στην Κύπρο, είναι τόσο εντυπωσιακή όσο και αποκρουστική.
Ο Δρ. Ted Galen Carpenter είναι συντάκτης συνεργάτης στο 19FortyFive και ανώτερος ερευνητής στο Randolph Bourne Institute και στο Libertarian Institute. Διετέλεσε ανώτερο στέλεχος πολιτικής κατά τη διάρκεια 37 ετών στο Cato Institute. Είναι συγγραφέας 13 βιβλίων και περισσότερων από 1.300 άρθρων για θέματα άμυνας, εξωτερικής πολιτικής και πολιτικών ελευθεριών. Το πιο πρόσφατο βιβλίο του είναι το «Unreliable Watchdog: The News Media and U.S. Foreign Policy» (2022).
Πηγή : anixneuseis.gr
Turkey: A Rogue US Ally’s Territorial Conquests
We often hear U.S. and NATO spokesmen claim that they believe in a rules-based international order. They don’t.
The United States and its NATO allies have stressed repeatedly that Russia’s use of force to seize portions of Ukraine is reprehensible. They were emphatic on that point in 2014 when the Kremlin responded to the West’s role in overthrowing Ukraine’s democratically elected, pro-Russian president, Victor Yanukovych, by taking control of the Crimean Peninsula and then annexing it after a rigged referendum. The furious NATO powers imposed a variety of economic sanctions against Russia. Secretary of State John Kerry and other Western officials stated explicitly that such behavior was utterly unacceptable in a “rules-based” international system.
U.S. and European leaders took an even more hardline stance in February 2022 when Russia escalated the confrontation with Kyiv by launching a full-scale invasion and occupying major portions of Ukraine’s Donbass region. Washington and its allies promptly imposed a new array of even harsher economic sanctions on Russia. They also deepened their involvement in the dispute by providing weapons sales and other military aid to Kyiv, transforming the fight between Ukraine and Russia into a de facto NATO proxy war against Russia.
NATO’s hypocrisy on the issue of one country seizing another country’s territory by force is breathtaking. NATO as an entity committed the same offense when it bombed Serbia to compel Belgrade to relinquish control of its province of Kosovo in 1999. Moreover, a NATO member, Turkey, has committed blatant acts of aggression against three neighbors, Cyprus, Iraq, and Syria, to secure illicit territorial gains. NATO as an alliance, and the United States as NATO’s leading power, have tolerated Ankara’s rogue behavior, even as they express utter indignation at Moscow’s similar conduct.
Turkish troops moved into Cyprus in the summer of 1974, ostensibly to protect Turkish Cypriots, who made up a little less than 20 percent of the island’s population and were repeatedly involved in violent confrontations with the larger Greek Cypriot community. On this occasion, after the initial intervention, Turkish forces expanded outward from the predominantly Turkish areas in the north and promptly occupied ethnic Greek portions of the island, creating thousands of refugees.
Turkey’s aggression against Cyprus was more brazen and extensive than Russia’s absorption of Crimea or even the takeover of oblasts in the Donbass following the Kremlin’s larger 2022 incursion. Moscow now controls approximately 20 percent of Ukraine. By the time Turkish forces in Cyprus finished their offensive, they occupied nearly 40 percent of the country.
Washington’s reaction to Ankara’s aggression was tepid at best. Indeed, critics contend that Secretary of State Henry Kissinger was quietly supportive of Turkey’s actions. Members of Washington’s military elite definitely did not wish to antagonize their Turkish counterparts. Widespread anger in Congress about a NATO member committing such a blatant act of aggression led to the imposition of some sanctions against Turkey, but Ankara’s supporters in the executive branch and the defense industry worked to dilute those sanctions from the outset. Within a few years, the punitive measures faded away, and military cooperation between Washington and Ankara returned to normal. Congress lifted the embargo on sales of arms to Turkey in 1978.
U.S. policymakers soon were content to see the Cyprus situation become a frozen conflict. Year after year, Washington’s supposed mediation efforts to produce political reunification of Cyprus led to little progress. More than a half century after Turkey’s invasion and occupation of its neighbor, Ankara effectively controls northern Cyprus through a puppet client state that it created. Over 100,000 settlers from mainland Turkey were brought in, from 1974 to 2005, to replace Greek Cypriot residents who were expelled during the 1974 war.
Cyprus has been the most prominent victim of Ankara’s use of military force to gain control of additional territory, but it is not the only one. After the 2003 overthrow of Saddam Hussein’s Iraqi regime and the establishment of the self-governing Kurdish region in northern Iraq, Turkish military forces conducted dozens of incursions. During Donald Trump’s first administration, Ankara took even more extensive action against Kurdish-controlled regions in northern Syria. Turkey’s government has not made a formal claim to land in either country, but Ankara effectively controls a significant swath of territory beyond its border with both neighbors.
Washington’s alleged commitment to a rules-based international order is phony. That is especially the case with respect to the use of force for territorial conquest. U.S. leaders stood by with scarcely a murmur of protest as Israel seized and ultimately annexed Syria’s Golan Heights following the 1967 war. Nor did U.S. policymakers say much when Israeli governments moved settlers into the West Bank, forcibly displacing Palestinian residents. More recently, Washington has actively collaborated with Israel’s efforts to dominate Gaza and expel its Palestinian inhabitants.
Such Israeli actions are at least finally getting extensive attention and growing condemnation around the world. The territorial depredations of another rogue U.S. ally, Turkey, have gone largely unnoticed for decades. That attitude needs to change. U.S. leaders should hold a fellow NATO member to an even higher standard than they do other countries with respect to military aggression and the illicit seizure of territory. The contrast between Washington’s vehement condemnation of Russia’s actions in Ukraine and its tolerance of Turkey’s even more egregious actions in Syria, Iraq, and especially Cyprus is both striking and sickening.
Dr. Ted Galen Carpenter is a contributing editor to 19FortyFive and a senior fellow at the Randolph Bourne Institute and the Libertarian Institute. He also served in various senior policy positions during a 37-year career at the Cato Institute. Dr. Carpenter is the author of 13 books and more than 1,300 articles on defense, foreign policy and civil liberties issues. His latest book is Unreliable Watchdog: The News Media and U.S. Foreign Policy (2022).
Source : original.antiwar.com
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
