Η Βασιλική Τάνου είναι εκπαιδευτικός Ειδικής Αγωγής, με βαθιά ευαισθησία απέναντι σε άτομα που ανήκουν σε ευάλωτες κοινωνικές ομάδες – παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες, άτομα με αναπηρία, αλλά και ζώα. Η επαγγελματική της εμπειρία την έχει φέρει κοντά σε οικογένειες που δίνουν καθημερινές μάχες, και αυτό αποτυπώνεται με ειλικρίνεια και τρυφερότητα στη συγγραφική της πορεία. Έχει εκδώσει τρία μυθιστορήματα από τις Εκδόσεις Γερμανός:
- Με τα μάτια της Ηλέκτρας – ένας ύμνος στην ανιδιοτελή προσφορά και στην αξία των “άσημων” ανθρώπων,
- Το τίμημα της άγνοιας – μια τολμηρή αναμέτρηση με όλες τις μορφές κακοποίησης,
- Ιδιοπαθής παραίτηση – βασισμένο σε αληθινές εμπειρίες μιας μητέρας με παιδί στο φάσμα.
Το νέο της έργο, Άρρητο Φως, βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και αφηγείται την ιστορία δύο αδελφών, με το μικρότερο να είναι μουγκό παιδί που επικοινωνεί μέσω της φύσης και της ζωγραφικής. Η Τάνου δημιουργεί ένα αφηγηματικό σύμπαν λυρισμού, υπαρξιακής αναζήτησης και ποιητικού ρεαλισμού.
Στα έργα σας, η φύση μοιάζει να διαθέτει εσωτερική φωνή. Πιστεύετε πως η σιωπή της λέει περισσότερα απ’ τις λέξεις των ανθρώπων;
Η φύση δεν είναι βουβή· απλώς μιλά μια άλλη γλώσσα – άφωνη, αλλά όχι άλαλη. Το μουγκό παιδί της ιστορίας μου άκουγε τη φωνή της καρδιάς, καταλάβαινε τον λόγο της ψυχής και ζωγράφιζε τον ήχο της σιωπής. Όταν αφουγκραστείς τη φύση, σου λέει τα πάντα.
Το βιβλίο βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Ποια ήταν η δική σας σχέση με τα γεγονότα; Πώς επηρέασε αυτό τον τρόπο γραφής σας;
Τα δύο αδέλφια υπήρξαν στην πραγματικότητα, σε μια ορεινή επαρχία όπου δίδαξα για ένα διάστημα. Ο μικρότερος γεννήθηκε χωρίς φωνή, αλλά μιλούσε μέσα από τα σχέδιά του. Όταν έμειναν ορφανά, ο μεγαλύτερος αδελφός προσπάθησε να ιδιοποιηθεί το έργο του. Όμως η ενοχή αποδείχθηκε πιο δυνατή. Η συγγραφή του βιβλίου ήταν για μένα ένας φόρος τιμής στην αδελφική αγάπη. Είμαι η τέταρτη από πέντε αδέλφια και ξέρω τι σημαίνει δεσμός χωρίς όρους – ακόμη και στα πιο δύσκολα.
Το μουγκό παιδί “μεταφράζει” τη σιωπή σε εικόνα. Πιστεύετε πως η στέρηση μιας αίσθησης μπορεί να εξελιχθεί σε καλλιτεχνική ιδιοφυΐα;
Κάθε απουσία γεννά μια νέα παρουσία. Το παιδί δεν είχε λόγια, αλλά είχε ψυχή. Και αυτή του χάριζε ένα άρρητο φως. Ζωγράφιζε γέφυρες με τα χρώματα – γιατί η τέχνη είναι η γλώσσα της ψυχής που δεν αφήνει τίποτα να πάει χαμένο.
Στο βιβλίο σας, το δάσος δεν είναι απλώς σκηνικό. Σχεδόν μοιάζει με χαρακτήρα. Τι ρόλο παίζει στην αφήγησή σας;
Το δάσος είναι καθρέφτης – άλλοτε αποκαλύπτει, άλλοτε κρύβει. Είναι τρομακτικό και λυτρωτικό μαζί. Εκεί όπου το παιδί δεν είχε φωνή, βρήκε το χέρι του. Και εκεί όπου ο αδελφός του τον έκρυψε, τελικά φώτισε την αλήθεια.
Οι ήρωές σας κουβαλούν ενοχές και φτάνουν τελικά στη λύτρωση. Είναι η ενοχή βάρος ή φλόγα για αλλαγή;
Η ενοχή είναι σιωπηλή φωτιά. Μπορεί να μας καταστρέψει, αλλά μπορεί και να μας θερμάνει αρκετά ώστε να αναζητήσουμε το φως. Ο αδελφός δεν άντεξε τη σκιά του. Η λύτρωση ήταν πράξη αγάπης. Και η συγγνώμη, ο μόνος δρόμος προς αυτήν.
Αν το μουγκό παιδί μπορούσε να πει μία φράση στον αδελφό του, ποια θα ήταν;
«Ο αδελφός μου με αγαπά. Ναι, με αγαπά! Κι εγώ θα τον αγαπώ ακόμη πιο πολύ. Δεν θα τον στεναχωρήσω ξανά. Θα κάνω πάντα ό,τι θέλει.»
Το μόνο που ήθελε ήταν αγάπη.
Αν η λογοτεχνία ήταν ζώο του δάσους, ποιο θα ήταν; Και ποια ιστορία θα μας ψιθύριζε τη νύχτα;
Η λογοτεχνία είναι αλεπού – σιωπηλή, ακριβής, μυστηριώδης. Παραμονεύει, σε παρατηρεί. Αν σε εμπιστευτεί, σε οδηγεί σε μυστικά μονοπάτια και σου αφηγείται ιστορίες με τα μάτια.
Ποιο μήνυμα θέλετε να κρατήσει ο αναγνώστης από την ιστορία αυτών των δύο αδελφών;
Αυτή η ιστορία δεν “γεννήθηκε” μέσα μου – ήρθε και ρίζωσε. Συνάντησα σε αυτήν όλα τα μεγάλα δίπολα της ανθρώπινης φύσης: αγάπη και προδοσία, ταλέντο και σιωπή, ενοχή και λύτρωση.
Η μυθοπλασία ήταν τρόπος να της δώσω φωνή, όχι να την αλλάξω, αλλά να τη φωτίσω από μέσα.
Αν κάτι θέλω να μείνει στον αναγνώστη, είναι πως η ζωή δεν γράφεται με άσπρο-μαύρο. Ο άνθρωπος πληγώνει όχι πάντα από κακία, αλλά από φόβο, ανάγκη, άγνοια του εαυτού.
Η συγγνώμη δεν είναι δεδομένη. Αλλά η αληθινή αγάπη δεν απορρίπτει το λάθος – το περιλαμβάνει. Όπως έλεγε ο Paul Ricoeur: «Το τραύμα δεν γιατρεύεται με λήθη, αλλά με μνήμη που συμφιλιώνει.»
Αν ο αναγνώστης νιώσει, έστω και για λίγο, τι σημαίνει να συγχωρείς, να σιωπάς, να αγαπάς τον άλλον παρά το σφάλμα του – τότε ίσως αυτό το βιβλίο να πέτυχε τον σκοπό του.
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
