Το “ευαισθητόμετρο” στον πόλεμο Ισραήλ-Χαμάς

της Άννας Κωνσταντινίδου

Άραγε υπάρχει ζύγι και “ευαισθητόμετρο” στον ανθρωπισμό; Ποιοι είναι αυτοί που μπορούν να κρίνουν το πόσο ευαίσθητος είναι κάποιος/-α; Ή μήπως και το πανανθρώπινο αυτό αίσθημα έχει πλέον μπλεχτεί στα δίχτυα μίας προπαγάνδας με πολιτικά και μόνο κίνητρα;

Όσοι υποστηρίζουμε το Ισραήλ -και με δημόσιο λόγο -, είμαστε οι ανάλγητοι που υποτίθεται ότι δεν μπορούμε να σταθμήσουμε τα όρια της νόμιμης άμυνας ενός Κράτους με την ανθρωπιστική κρίση που βιώνουν τη δεδομένη χρονική στιγμή χιλιάδες κάτοικοι -και ιδίως μικρά παιδιά – στη Γάζα. Και μία πρώτη ερώτηση είναι, πού είναι όλοι αυτοί οι όψιμοι “ευαίσθητοι” για τα συγκεκριμένα παιδιά, όταν αυτά τα παιδιά είναι προϊόντα εκμετάλλευσης από τους ίδιους τους γονείς τους, από την ίδια την πολιτική ηγεσία της Γάζας από το 2008; Οι συγκρούσεις στο συγκεκριμένο θύλακα δεν υπήρξαν ξαφνικά μετά την 7η Οκτωβρίου, ωστόσο μετά την εθνοκάθαρση που επιχειρήθηκε από τους τρομοκράτες της Χαμάς εναντίον του Ισραήλ, επέφερε τον (κηρυγμένο) πόλεμο.

Το πρώτο πράγμα που άκουσα από τα στόματα των αξιωματικών με τους οποίους και λόγω επαγγελματικής ιδιότητας έχω σχέση από το 2016, είναι ότι πολλοί μιλάμε για τον πόλεμο, ωστόσο δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τι σημαίνει. Αν και έχουμε πολλούς “Κολοκοτρώνηδες”, ωστόσο και μόνο που οι περισσότεροι εξ ημών των Ελλήνων ακούμε στρατιωτική θητεία, κάθε άλλο παρά έχουμε “θετική διάθεση “.

Και ωστόσο, οφείλω να πληροφορήσω τους όψιμους “ευαίσθητους” για την αναμφισβήτητη ανθρωπιστική κρίση στη Γάζα, ότι από την 7η Οκτωβρίου βλέπουμε έναν κηρυγμένο πόλεμο, ενώ μέχρι τότε χιλιάδες παιδιά, τόσες γενιές εκατέρωθεν των δύο πλευρών για παραπάνω από μισό αιώνα ζούνε στην καθημερινότητά τους έναν ακήρυχτο πόλεμο. Και καθώς η ευαισθησία δεν έχει εθνικότητα, χρώμα, φυλή, θρησκεία, οφείλουμε να καταθέσουμε για τα εκατοντάδες παιδιά (και) των Ισραηλινών που έχουν βρει τον θάνατο τόσες δεκαετίες από τις καθημερινές τρομοκρατικές επιθέσεις από παλαιστινιακες ομάδες, καθώς αυτοί οι λιλιπούτειοι πήγαιναν στο νηπιαγωγείο και τις πρώτες τάξεις της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης ή περίμεναν στη στάση του λεωφορείου για να πάνε σε μία δραστηριότητα. Ξέρει κανείς για αυτά τα εγκλήματα; Μας πληροφόρησε κανείς όλα αυτά τα χρόνια για τον συγκεκριμένο ακήρυχτο πόλεμο; Ακούσαμε ποτέ τίποτα; Γνωρίζουμε απλά την πολιτική διαμάχη, όχι ωστόσο τον καθημερινό πόλεμο εδώ και δεκαετίες.

Αλλά και από την άλλη πλευρά, έχουμε ακούσει για τους λιλιπούτειους Παλαιστινίους που η τρομοκρατία που τους ασκείται με την συναίνεση των ίδιων των γονέων τους, τα παιδιά αυτά “βιάζονται” ψυχολογικά, ήδη από το 2008, όταν η Χαμάς ανέλαβε την εξουσία της Γάζας; Τα δικαιώματα του παιδιού δεν αρχίζουν και καταλήγουν στην τροφή. Η Σύμβαση των δικαιωμάτων του παιδιού με τα 54 άρθρα της θεμελιώνεται σε 4 θεμελιώδεις πυλώνες, α. όχι στις διακρίσεις, β. στο καλύτερο συμφέρον του παιδιού, γ. στην επιβίωση, ανάπτυξη και προστασία, δ. στην ελευθερία γνώμης και συμμετοχής. Οπότε, οι “ευαίσθητοι” που μέμφονται όλους εμάς τους υπόλοιπους που υποστηρίζουμε το “κακό” Ισραήλ, ως φαίνεται και αποδεικνύεται, δεν είναι τόσο “ευαίσθητοι” γιατί για δεκαετίες ολόκληρες έχουν έναν εσκεμμένο παρωπιδισμό για τα γεγονότα, για το πώς αυτά τα παιδιά αναπτύσσονται κοινωνικά, για το πώς η διοικητική αρχή της Γάζας και κυρίως πώς οι ίδιοι γονείς τους αντιλαμβάνονται την υπόσταση των συγκεκριμένων παιδιών.

Κάποιοι και εύλογα (ως ένα σημείο, κατ’εμέ) θα ρωτήσουν, ότι εξηγείται ή πώς μπορεί να εξηγηθεί αυτή η εκτεταμένη χρήση βίας που υφίσταται τη δεδομένη χρονική στιγμή από μέρους του Ισραήλ στην Γάζα; Και φυσικά η απάντηση του ερωτήματος είναι μέσω ερώτησης. Και πώς γνωρίζουμε ότι όντως αυτά που συμβαίνουν, απεικονίζουν στο βαθμό που περιγράφονται και επικοινωνούνται την πραγματικότητα , όταν το μόνο σίγουρο και βέβαιο είναι ότι η προπαγάνδα βρίσκεται στο απόγειο, μεθοδευμένη, όπως αποδεικνύεται, ακόμα και από κράτη της Δύσης που έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα με το Ισραήλ (πχ από τον χώρο στις επενδύσεις Άμυνας, μέχρι και των ενεργειακών ζητημάτων);

Όταν έχει καταδειχθεί μέσω επίσημων Εκθέσεων, ότι ακόμα και παρατηρητές από διεθνείς οργανώσεις και οργανισμούς έχουν μπει σε ένα “παιχνίδι” προπαγάνδας με ωφελιμιστικά πολιτικά κίνητρα;

Φυσικά, και δεν λέει κανείς ότι στα πλαίσια μίας τόσο εκτεταμένης πολεμικής σύρραξης δεν υφίστανται εγκλήματα. Όμως, ξαναγράφω τα εγκλήματα δεν πρέπει να ερμηνεύονται στη βάση μόνο των φαινομενικά θυμάτων. Γιατί από το 1948, οι αυτοαποκαλούμενοι Παλαιστίνιοι είναι θύματα. Γιατί είναι θύματα; Μάλλον, θα πρέπει να αναζητήσουμε την απάντηση στα πολιτικά συμφέροντα που τους θυματοποίησαν εσκεμμένα, δίνοντας έναυσμα και βοηθώντας στη ριζοσπαστικοποίησή τους.

Μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια στην ανθρωπιστική κρίση που υφίσταται στη Γάζα; Όσο κυνικό και να φανεί αυτό που γράφω, για όλο αυτό που βλέπουμε να εκτυλίσσεται στις οθόνες των τηλεοράσεών μας, και πάλι ευθύνεται η Διεθνής Διπλωματία που το έγκλημα, η προσπάθεια εθνοκάθαρσης, που συνέβη την 7η Οκτωβρίου, δεν την αντιμετώπισε στην πραγματική διάστασή της, αλλά αντίθετα εσκεμμένα την συνταύτισε με ένα ακανθώδες πολιτικό ζήτημα, όπως είναι το Παλαιστινιακό. Αυτό που συνέβη την 7η Οκτωβρίου δεν είχε καμία, μα καμία σχέση με το Παλαιστινιακό, αλλά αντίθετα το Ιράν και η Τουρκία μέσω των εντελοδόχων τους, με μία άνευρη Δύση να ασχολείται με το Ουκρανικό, βρήκαν την ευκαιρία να χτυπήσουν το Ισραήλ.

Οι Έλληνες σε Ελλάδα και Κύπρο έχουμε την πολυτέλεια να ερμηνεύουμε “με όρους Βρυξελλών” την αναθεωρητική στάση Ιράν και Τουρκίας μέσω των εντολοδόχων τους εναντίον του Ισραήλ; Δεν μπορούμε να αντιληφθούμε, ότι το σύνθημα “From the river to the sea” απηχεί σε έναν αναθεωρητισμό, παρόμοιο με αυτόν που επιχειρείται από την Τουρκία σε Δυτική Θράκη, νησιά Αιγαίου και Κύπρο;

Ας δούμε, ποιοι τη δεδομένη χρονική στιγμή αντιμάχονται τόσο στο εγχώριο περιβάλλον μας όσο και στο Ισραήλ την κυβέρνηση Νετανιάχου. Και βγάζοντας έξω τους αριστερίζοντες και αριστερούς (και τους εγχώριους αντισημίτες), είναι οι φωνές που αποζητούν λύσεις win win για τα εθνικά θέματα και των δύο χωρών. Με “σημαία” έναν υποτιθέμενο ανθρωπισμό για τα παιδιά της Γάζας “χτυπούν” οποιαδήποτε φωνή ακόμα και αυτή της κυβέρνησης Νετανιάχου, που το εθνικό συμφέρον το αντιλαμβάνεται στα αυστηρά πλαίσια των πλεονεκτημάτων που η Εθνολογία, η Ιστορία και κυρίως η Γεωγραφία έδωσαν απλόχερα σε Ελλάδα και Ισραήλ. Και αυτοί που “χτυπούν”, είναι όλοι αυτοί οι “διανοούμενοι” που το εθνικό το αντιλαμβάνονται κάτω από το πλαίσιο της γαλλικής θεωρίας της γεωπολιτικής. Και στο Ισραήλ επιπλέον, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Κυβέρνηση Νετανιάχου είχε (διαχρονικά) πολεμηθεί από μέρος της Διασποράς της. Γιατί; Γιατί πολύ απλά, μέρος αυτής της Διασποράς είχε και έχει την πεποίθηση, ότι στο Ισραήλ φέρει το “ελέω Θεού” δικαίωμα να συμμετέχει στη διακυβέρνηση του Κράτους, αφού ας μην ξεχνάμε από ποιους ξεκίνησε και με ποιο στόχο ξεκίνησε το Παλαιστινιακό στις αρχές του 20ου αι..

Από εκεί και ύστερα, και στο τέλος τέλος, τα Κράτη που τη δεδομένη χρονική στιγμή κρίνουν τη διακυβέρνηση του συγκεκριμένου ηγέτη ή όλοι εμείς οι πολίτες άλλων κρατών που δεν ζούμε στο Ισραήλ και η ευαισθησία μας για τα ζητήματα που αφορούν την περιοχή του είναι πρόσκαιρη και παροδική (στα πλαίσια μίας “μόδας”, που προωθεί η διεθνής πολιτική προπαγάνδα), δεν έχουμε το δικαίωμα άμεσης και έμμεσης ανάμειξης στα ζητήματα άλλου κράτους. Το Ισραήλ είναι μία από τις ελάχιστες -με την ακραιφνότατη σημασία του όρου- Δημοκρατίες, στην οποία βλέπουμε εν τοις πράγμασι οι πολιτικοί της και δη, ηγέτες εν ενεργεία να κρίνονται από τη Δικαιοσύνη. Οπότε, οι πολίτες του Ισραήλ οφείλουν -και μόνο αυτοί -να κρίνουν τον Νετανιάχου. Και η πολιτική του Νετανιάχου, όπως και οποιουδήποτε ηγέτη δεν κρίνεται στους δρόμους, αλλά στην κάλπη.

Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε πώς η εγχώρια προπαγάνδα για το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών, εκμεταλλεύτηκε το λαϊκό αίσθημα, προκειμένου να δημιουργήσει εσωτερική πολιτική αστάθεια, πώς η προπαγάνδα προσπάθησε να “βεβηλώσει” τους Θεσμούς, το Σύνταγμα και τους Νόμους.

Έκανε λάθη ο Νετανιάχου σε αυτόν τον πόλεμο; Ποιος ηγέτης δεν κάνει λάθη σε καιρό κρίσης, πολλώ δε μάλλον πολέμου. Οι Έλληνες πολιτικοί ηγέτες βρίθουν πολιτικών λαθών και μάλιστα εγκληματικών, με πιο πρόσφατο την υπογραφή της κατάπτυστης Συμφωνίας των Πρεσπών. Τουλάχιστον, ο Νετανιάχου δεν θα έκανε ένα τέτοιο λάθος για το Ισραήλ. Είναι γνωστός ο πολιτικός βίος του για το πώς αντιλαμβάνεται τα εθνικά συμφέροντα και κυρίως την άποψη που έχει για τις Συμφωνίες του Όσλο. Και οφείλω να καταθέσω, ότι ορθώς για μένα τις αντιλαμβάνεται κάτω από το πρίσμα που τις αντιλαμβάνεται, όταν οι πολιτικοί της χώρας μου μέσω της Συμφωνίας της Μαδρίτης γκρίζαραν το Αιγαίο, γκρίζαραν τα “δώρα” που μας έδωσε η Γεωγραφία και η Ιστορία μας.

Είναι θύμα ο Νετανιάχου; Ναι, ο Νετανιάχου είναι θύμα της πολιτικής Μπάιντεν, γιατί γνώριζε τι σήμαινε και τι σημαίνει Ισραήλ για τις ΗΠΑ (όπως εξάλλου κι όλοι μας). Και γι’αυτό δεν πίστεψε ότι η προσωπική “αντιπάθεια” των δύο ανδρών θα απέβαινε σε βάρος του Ισραήλ, με το τραγικό συμβάν της 7ης Οκτωβρίου να παρερμηνεύεται εσκεμμένα και να οριοθετείται στο πλέγμα του Παλαιστινιακού. Και φυσικά, ο Νετανιάχου δεν πίστεψε ποτέ ότι τα θύματα αυτά της πολιτικής αντιπάθειας θα ήταν οι 58 όμηροι που μέχρι σήμερα βρίσκονται εγκλωβισμένοι στα χέρια της τρομοκρατικής οργάνωσης. Ήταν τα μωρά Bibas και τα τόσα άλλα παιδιά Ισραηλινών που ωστόσο κανένας “ευαίσθητος” δεν τα αναφέρει.

Κανένας δεν είναι ανάλγητος απέναντι στον πόνο ενός παιδιού, πολλώ δε μάλλον δεν μπορεί να είναι κάποιος ανάλγητος, όταν η ευαισθησία του δεν αρχίζει και καταλήγει στα λόγια ή στα στενά όρια της οικογένειάς του. Και κλείνω με την ερώτηση μίας ανάλγητης που υποστηρίζει το Ισραήλ, πόσοι από εσάς τους “ευαίσθητους” ψάξετε τις τράπεζες αίματος των διεθνών οργανώσεων να στείλετε το αίμα σας για να ζήσουν τα παιδιά της Γάζας; Πόσοι από εσάς χρηματοδοτείτε διεθνείς οργανώσεις για παιδιά του κόσμου που ζούνε στην ανέχεια; Εύχομαι να είστε πολλοί, γιατί αλλιώς η “ευαισθησία” σας εξαντλείται στη βολή του καναπέ σας και είναι μία ωραία αφορμή να εκφράσετε την αντισημιτική στάση σας.

Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ