Γράφει η Καρίνα Ιωαννίδου
Περπατάω κατά μήκος του παραλιακού τόξου. Κάνω ελιγμούς για να κρατήσω απόσταση ασφαλείας από τους άλλους περιπατητές. Το ίδιο επιχειρούν κι εκείνοι. Μια αυτοσχεδιαστική χορογραφία κοινωνικής απομάκρυνσης λαμβάνει χώρα. «Ο τρόπος που οι άνθρωποι χορεύουν μοιάζει με τον τρόπο που ζουν». Σόλο, ντουέτο, ανσάμπλ, μια αλληλουχία κινήσεων που συμβολίζει την πραγματικότητα των νέων συνθηκών. Ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας που παίρνει σάρκα και οστά. Επικοινωνούμε με χαμόγελα μέσα από τις αυτοσχέδιες μάσκες μας και με νεύματα -με την κίνηση του κεφαλιού- κάνουμε σινιάλο χαιρετισμού αλλά εκπέμπουμε ταυτόχρονα sos: Keep your distance, please. Σκέφτομαι ποιος καλλιτέχνης, σκηνοθέτης, χορογράφος θα επιτύχει να συνθέσει τα κωδικοποιημένα μηνύματα των ημερών και θα εξελίξει, θα ολοκληρώσει αυτή τη χορογραφία με στοιχεία τραγωδίας, δράματος, κωμωδίας, μπουρλέσκο, γκροτέσκο που συνυπάρχουν, συνεργάζονται σε αυτές τις σκηνές που «παίζονται» με προσωπεία-μάσκες κλαυσίγελου. Η τέχνη είναι άγγιγμα, συναίσθημα, επαφή. Ποιος θα μπορέσει να συνθέσει την παράλογη πραγματικότητα που ζούμε, να της δώσει νέα υπόσταση και ελπίδα;
Το βλέμμα μου φεύγει προς τη θάλασσα. Καθώς τα κύματα σπάνε στην παραλία του Θερμαϊκού σκέφτομαι πόσο προσομοιάζουν με την ηρεμία και την τρικυμία, μέσα μας και με ποιο τρόπο η Τέχνη λειτουργεί ως κυματοθραύστης της πρόκλησης και των κραδασμών των ημερών μας. Φτάνω στο Βασιλικό Θέατρο. Μου έρχονται στο νου όλες οι παραστάσεις που παρακολούθησα εκεί, όλη η μαγεία που έζησα ως θεατής. Νιώθω -όπως τότε- όλη αυτή την ενέργεια που με οδήγησε να ασχοληθώ με το χώρο. Μπαίνω μέσα. Ησυχία. Ωστόσο, μέσα σε αυτή την εκκωφαντική σιωπή, αφουγκράζομαι κάτι νέο να γεννιέται, ιστορίες να γράφονται, ανθρώπους να δημιουργούν. Όλα είναι ακόμη εν εξελίξει, εν αναμονή… τίποτα όμως δεν είναι ικανό να σταματήσει τη γόνιμη αυτή διαδικασία. Μπροστά μου οι βιτρίνες της έκθεσης με θεατρικά κοστούμια από ιστορικές παραστάσεις του θεάτρου. Δίπλα στα κοστούμια από τους μεγάλους ρόλους ξεχωρίζει το «κοστούμι» του γιατρού-νοσηλευτή που πρωταγωνιστεί σήμερα στην καθημερινότητά μας γιατί το Θέατρο είναι οι ιστορίες μας, οι ζωές μας. Είναι όλοι εμείς.
Βγαίνω έξω. Τα καραβάκια είναι ακόμη δεμένα στους κάβους. Φαντάζομαι τον εαυτό μου στην ουρά να περιμένει υπομονετικά να έρθει το καράβι για να με ταξιδέψει σε πιο ασφαλή προορισμό. Ο νους ταξιδεύει δίχως περιορισμούς, δεν ορίζεται, δεν φυλακίζεται… Φοράω τη μάσκα και τα γυαλιά ηλίου και συνεχίζω τη διαδρομή μου. Περνάω απέναντι και κατευθύνομαι προς το Θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών. Φτάνω στο γραφείο μου. Μια νέα μέρα ξεκινάει και φέρνει μαζί της νέες ελπίδες για ένα καλύτερο, για ένα φωτεινότερο αύριο.
Η Καρίνα Ιωαννίδου γεννήθηκε, ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Η ζωή της είναι συνυφασμένη με το θέατρο. Εργάζεται στο Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, γράφει θέατρο και έργα της έχουν παρουσιαστεί σε Ελλάδα και Κύπρο. Με σπουδές συγγραφής θεατρικών έργων στην Αγγλία, έχει δώσει από το 1985 έως σήμερα έργα για ενήλικες, εφήβους και παιδιά, διασκευές κ.ά. Έχει αποσπάσει δύο Κρατικά Βραβεία συγγραφής θεατρικού έργου από το Υπουργείο Πολιτισμού και πολλές άλλες τιμητικές διακρίσεις. Από το 1996 είναι ιδρυτικό μέλος του «Θέατρο Φλέμινγκ» μαζί με τον σκηνοθέτη και ηθοποιό Γρηγόρης Μήτα.
