Γράφει η Καρίνα Ιωαννίδου«Απ΄ όλα τα αφηρημένα ουσιαστικά / πειράζει να εξαιρέσουμε τη μοναξιά;»
Αχ, ναι, να την εξαιρέσουμε, κύριε Χριστιανόπουλε…
Γιατί η μοναξιά γεννά τη θλίψη. Είναι επικίνδυνη για τη λογική. Η «πανδημία της μοναξιάς» με έφερε στα όριά μου. Μου επέβαλε να αποφεύγω την επαφή με τους άλλους ανθρώπους. Κι αυτό με ώθησε να κάνω την επανάστασή μου και να στρέψω το ενδιαφέρον μου… στις γάτες. Σε αυτές μπορώ να μιλήσω…
Με το κεφάλι βαρύ από παράξενες σκέψεις αποφάσισα να βγω έξω μέχρι το super market. Προσεγγιστικά ο εκτιμώμενος χρόνος κάλυψης της απόστασης είναι 2 λεπτά. Χασομέρησα, όμως, λιγάκι. Είδα μπροστά μου μια τρίχρωμη γάτα. Τη φώναξα και τη χαιρέτησα. Εκείνη, όμως, έκανε πως δεν με είδε. Έλεος! Κάνουν κι οι γάτες κοινωνική αποστασιοποίηση; Οι γάτες, λένε, ξέρουν -και βλέπουν- πολύ περισσότερα από ό,τι εμείς και συνήθως όταν τους μιλάμε απαντάνε. Η δικιά μου κύρτωσε την πλάτη της και με την τρίχα ψηλά έβγαλε ένα νιαούρισμα προειδοποιητικό των προθέσεών της. Μήπως μύρισε σε μένα κάτι που η οσφρητική ικανότητα των ανθρώπων δεν μπορεί να αντιληφθεί;
Φτάνω στον προορισμό μου. Στέκομαι στην είσοδο μπροστά στις αυτόματες ανοιγοκλειόμενες πόρτες. Βάζω πρώτα μέσα το κεφάλι. Το γυρίζω σαν περισκόπιο. Ελέγχω σχολαστικά την «περιοχή». Μετά μπαίνω μέσα αλαφροπατώντας σαν γάτα. Το βλέμμα μου σκανάρει ένα γύρω το χώρο. Εντοπίζω τους «παίχτες» και μπαίνω αποφασιστικά στο «παιχνίδι». «Παίζουμε» στους διαδρόμους κρυφτό σε παραλλαγή «ξου και βγαίνω», κυνηγητό με ταχύτητα, επιδεξιότητα ελιγμών -εδώ μετράει και η αντοχή-. Έρχομαι face to face με κάποιον που «ψειρίζει» τα ράφια: πιάνει, αφήνει, αφήνει, πιάνει προϊόντα. Γυρνάω απότομα προς το μέρος του: «Αλτ! Τι κάνεις εκεί;», μουρμουρίζω εκνευρισμένη. «Freeze»! ακούω από δίπλα καθώς μπαίνει και τρίτος στην «παρέα». Παγώνουμε, στεκόμαστε αγαλματάκια ακούνητα, αγέλαστα, αμίλητα και κοιτάμε με δέος την έξοδο κινδύνου. Νικητής όποιος φτάσει πρώτος σε μια ζώνη ασφαλείας. Υπάρχει, όμως, αυτή η «καθαρή» ζώνη; Η νέα «Νεφελοκοκκυγία»;
Από τους συλλογισμούς μου με βγάζει μια παιδική φωνή. Ένα δίχρονο κοριτσάκι στέκεται μόνο του μπροστά στην είσοδο και φωνάζει δυνατά «Ιάάάάάά, ιάάάάάά». Ο αισθητήρας της πόρτας «πιάνει» την παρουσία του κι ανοιγοκλείνει νευρικά μεταφέροντας το μήνυμα. «Κίνδυνος εν όψει». Τρόμος απλώνεται ένα γύρω και μετά περισυλλογή. «Πόσο μακριά ταξιδεύουν τα σταγονίδια που εκτοξεύονται από αυτό το μικρό αυθάδικο στόμα; Δύο; Δυόμιση μέτρα; Ακόμη περισσότερα;», «Ποιος άφησε το παιδί να μπει μόνο του μέσα χωρίς επίβλεψη, χωρίς καν «φίμωτρο»;» Οι φωνές εξωτερικεύονται, πολλαπλασιάζονται. Το παιδί τρομάζει και φωνάζει ακόμη πιο δυνατά «Ιάάάάάά, ιάάάάάά». Τότε, μπαίνει μέσα η μητέρα του και φωνάζει προς τους αναστατωμένους πελάτες. Το παιδί, σάς χαιρετάει, σας λέει «Γειααααααα»! Η απάντησή μας στην εποχή της αγένειας…
Στην αναμέτρησή μας με τη σημερινή φοβική πραγματικότητα, και τις συνέπειές της έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε σε μία επιστροφή. Αλλά, πώς θα επιστρέψουμε; Με το «Εγώ», το «Υπερεγώ» ή με το «Εμείς»; Θα συμφιλιωθούμε με τις αδυναμίες μας και τις αδυναμίες των άλλων ή ως άλλοι «Όρνιθες» θα φτιάξουμε μια νέα πολιτεία, από παλιά υλικά, για να καταλήξουμε και πάλι βορά στις ορέξεις των «γάτων»; Πολύ με σύγχισε αυτή η γάτα!
Βγαίνω έξω με τα ψώνια στα χέρια. Εκεί περιμένει η γάτα. Έρχεται προς το μέρος μου αλλά όχι, φευ, με προσπερνάει και πάει πίσω μου να χαϊδευτεί στα πόδια του παιδιού που βγαίνει επίσης, κρατώντας σφικτά το χέρι της μητέρας του. Η γάτα γουργουρίζει εκφράζοντας συναισθήματα. «Συνομιλούν». Ζηλεύω! Η γάτα είναι σοφή και επιλέγει το αθώο, το άφθαρτο… Επιλέγει να πάει προς τα εκεί που φωλιάζει η ελπίδα…
«Όρνιθες» μην πετάτε ψηλά. Εδώ κάτω είναι η νέα Πολιτεία… Αν αλλάξει κάτι μέσα μας μπορεί να αλλάξει και κάτι γύρω μας.
