Γράφει η Καρίνα Ιωαννίδου
«ΜΗΝ απολύεις τον «δούλο» σου, κύριε», ικέτεψα… Αλλά, εκείνος, με απέλυσε…
Το όνειρό μου να ξυπνάω ό,τι ώρα θέλω, να μπορώ να οργανώνω τις μέρες μου όπως θέλω, να μπορώ να ξενυχτάω, να μπορώ να ασχολούμαι με τα απωθημένα μου πραγματοποιήθηκε. Ποιο είναι το ηθικό «δίδαγμα»: Μην εκμυστηρεύεσαι ποτέ «μισές» τις επιθυμίες σου στο Σύμπαν… Επίσης, να μην εμπιστεύεσαι ποτέ τον πλησίον σου. Ήρθα σε επαφή με τον Κώστα, την Μαρία, την Ελένη, τον Γιώργο -ων ουκ έστιν αριθμός-. Περιμένοντας τις συνέπειες από αυτές τις «ύποπτες» επαφές «κατεβάζω» μονοκοπανιά ένα σφηνάκι ουίσκι, και κάνω πρόποση για τον εαυτό μου: «Keep walking… You’re all by yourself, babe»… και πέφτω να κοιμηθώ, χωρίς αύριο…
Ξυπνάω με φρικτό πονοκέφαλο. Νιώθω έντονη μυϊκή σύσπαση στους ώμους και στο κεφάλι. Πιάνω τα μαλλιά μου και τα τραβάω «σαν μία πράξη απελπισίας» στην προσπάθεια να μειώσω το έντονο στρες… Και τότε βρίσκομαι μπροστά σε μια σοκαριστική αποκάλυψη! Ψαχουλεύω το κεφάλι μου, το σώμα μου… Στο κεφάλι μου έχουν αναπτυχθεί κοντές κεραίες, έχω δύο σιαγόνες πάνω κάτω και έχω πέντε ζευγάρια πόδια. Το πρώτο ζευγάρι έχει λαβίδες, δαγκάνες, τα άλλα τέσσερα νύχια γαμψά. Προσπαθώ να περπατήσω. Περπατάω πλαγίως προς τη μία και την άλλη μου πλευρά. Βγάζω μια άναρθρη κραυγή τρόμου! Με δυσκολία φτάνω μπροστά στον καθρέφτη. Μόλις αντικρίζω τον εαυτό μου θολώνω! Έχω μεταμορφωθεί σε γιγαντιαίο κάβουρα! Προσπαθώ να πάρω βαθιές ανάσες και να εκλογικεύσω το παράλογο που μου συμβαίνει… «Διαβάζω πολύ Κάφκα, τελευταία, αυτό είναι!» Γελάω, άγρια για να «διασκεδάσω» τον τρόμο μου. Μετά, απευθύνομαι στον καθρέφτη μου. «Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποιος είμαι;» τον ρωτάω. Κι ο καθρέφτης μου απαντάει: «Είναι παραμύθιπως οι καθρέφτες μιλάνε». «Ναι, θα συμφωνούσα μαζί σου αν ήμουν άνθρωπος αλλά δεν είμαι!» του λέω «Και τι είσαι;» με ρωτάει βλοσυρά «Κάνεις το βλάκα; ε; Δεν βλέπεις πως έχω μεταμορφωθεί σε κάβουρα;» του απαντάω. «Ό,τι πεις… εξάλλου «τι είναι ο κάβουρας, τι το ζουμί του», φίλε!» Γελάει. «Αχά το βλέπεις κι εσύ ότι είμαι κάβουρας αλλά με περιπαίζεις». «Δεν βλέπω τίποτα από ό,τι βλέπεις, ανόητε. Δεν βλέπω τον πραγματικό σου εαυτό, όπως εσύ τον βλέπεις γιατί είμαι καθρέφτης!». «Ου να μου χαθείς! Υποκείμενο!» κραυγάζω… «Εξ αντικειμένου… είμαι αντικείμενο…. κι επιτέλους ας λήξει εδώ η υποτιθέμενη αυτή συζήτηση».
Ναι, θα συμφωνήσω. Ο εγκλεισμός αποτρελαίνει. Με μεταμορφώνει σε ένα πλάσμα που ούτε εγώ ο ίδιος αναγνωρίζω. Προχωράω, δημιουργώ, γεμίζω την καρδάρα με γάλα και πάνω που αρχίζω να γλύφω το γάλα.. ντουπ … πάρτην κάτω την καρδάρα… Εγώ, θέλω να πάω ευθεία… αλλά πως να κατευθύνω τον «κάβουρα» που «κατοικεί» μέσα μου και με εξουσιάζει όταν η διαδρομή γίνεται απρόβλεπτη, στον πλανήτη covid 19; Είμαι μόνος! Από μακριά ακούγεται η φωνή του Τζιμ Μόρισον «Faces look ugly when you’re alone”… Ίσως, αλλά, πως γίνεται να είμαι μόνος σε έναν πλανήτη με… υπερπληθυσμό;
Προσπαθώ να ηρεμήσω, να ελέγξω τα πέντε ζευγάρια πόδια μου και τις κεραίες στο κεφάλι. Δεν ξέρω πόσα δευτερόλεπτα, λεπτά, ώρες περνάνε… Από την κατατονία μου με βγάζει ένα απόκοσμο φως που έρχεται απ΄ έξω… Σηκώνω τα μάτια μου και δεν βλέπω πια καθρέφτη απέναντί μου… Και τότε θυμάμαι. Ποτέ δεν είχα καθρέφτη! Περπατώντας σαν τον «κάβουρα» φτάνω μέχρι το παράθυρο, το ανοίγω… Είναι μία μαγική βραδιά… Κοιτάζω ψηλά και βλέπω ένα υπέρλαμπρο αστέρι να φωτίζει τον ουρανό και τα «σκοτάδια» μου. Ψάχνομαι πατόκορφα με αγωνία κι ελπίδα. Και ω του θαύματος δεν «πιάνω» πια κεραίες, σιαγόνες, δαγκάνες… Απόψε «πέθανε» ο «κάβουρας» μέσα μου. Απόψε ξανα-γεννήθηκε ο «άνθρωπος». Παύση.
Από το «έκτο πάτωμα» μια γυναικεία φωνή με ρωτάει «Τι μέρα είναι, τι ώρα είναι και ποια χρονιά;»… «Θα σας γελάσω» της απαντάω!
Και μετά θυμάμαι! Είναι παραμονή Χριστουγέννων. Δεν κρατιέμαι. Μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο αρχίζω να φωνάζω με όλη μου τη δύναμη «Κοιτάξτε ψηλά! Δεν είμαστε μόνοι! Εεεε, σε εσάς που με ακούτε…Καλά Χριστούγεννααααα »… φωνάζω. Και τότε ακούω ευχές να «έρχονται» από κάθε γωνιά της γης, σε όλες τις γλώσσες του κόσμου: «Merry Christmas», «Frohe Weihnachten», «Joyeux Noël»,» Feliz Navidad», «Buon Natale», «Meri Kurisumasu», «Milad Majid», «God Jul», «Geseënde Kersfees», «Srozhdestvom Kristovym»…
Είναι η νύχτα που συμβαίνουν θαύματα… Ανταλλάσσω ευχές με γνωστούς, άγνωστους, ομόθρησκους, αλλόθρησκους, ομόθρησκους και αυτή είναι μια κορυφαία στιγμή στη ζωή μου… Όσο υπάρχουν «Χριστούγεννα» στην καρδιά μας, ποτέ δεν θα είμαστε μόνοι… «Τι μέρα είναι, τι ώρα είναι και ποια χρονιά;» με ρωτάει και πάλι η κυρία του «Έκτου». Είναι Χριστούγεννα! Kala Xristougenna σ΄ εσάς που με ακούτε, της φωνάζω και κλείνω το παράθυρο…
