Γράφει ο Δημήτρης Παρούσης
«Μα δεν μπορεί να έρχεστε από τη χώρα των Γυναικείων Τουαλετών, ποιο κράτος είναι η Ellas;», με ρωτούσαν αμήχανα οι τρεις νεαροί ένστολοι, σε ένα απομακρυσμένο τελωνείο στα σύνορα της Χιλής με την Αργεντινή.
Μάλλον ελάχιστοι οι Έλληνες που πέρασαν από εκείνο το μικρό και απομονωμένο συνοριακό σταθμό στη Region de Megellanes, στην Παταγονία. Grecia τους έλεγα, Greece τους εξηγούσα, GR τους έγραφα, αλλά μάταια. Κοίταζαν αμήχανα το διαβατήριό μου και με δυσκολία έσφιγγαν τα χείλη για να μη γελάσουν…
Το λεωφορείο δεν μπορούσε να με περιμένει, έφυγε και οι τελωνιακοί δε με άφηναν να περάσω τα σύνορα αν δεν έβρισκαν από πού είμαι. Ήμουν όμηρος μιας βασικής αστοχίας και παράλειψης στο ελληνικό διαβατήριο, σε συνδυασμό με την απειρία των νεαρών τελωνειακών.
Η Ελλάδα στον υπόλοιπο κόσμο είναι γνωστή ως Greece, ελάχιστοι τη γνωρίζουν ως ELLAS. Ellas στην ισπανική γλώσσα σημαίνει: Αυτές.
Στις περισσότερες όμως τουαλέτες της Παταγονίας αλλά και σε πολλές της υπόλοιπης Λατινικής Αμερικής για τα γυναικεία μπάνια χρησιμοποιούν το ellas. Ellos για τους άντρες.
Αν προσέξετε το ελληνικό διαβατήριο, δεν υπάρχει πουθενά η λέξη Greece. Αντιθέτως σε μια κορδέλα που ανεμίζει σαν το πετσετάκι της γιαγιάς, είναι γραμμένη στα πράσινα! η λέξη ELLAS. Δίπλα είναι ένα μικρό κουτάκι υποτίθεται ότι υπάρχει η ελληνική σημαία, όπου σε αυτή σφήνωσαν άγαρμπα με λευκά γράμματα και το GR. Το αποτέλεσμα είναι μια γαλανόλευκη μουντζούρα όπου ούτε η σημαία διακρίνεται, ούτε το GR.
Θα ήθελα πολύ να μάθω ποιος σχεδίασε το ελληνικό διαβατήριο και ποιοι το ενέκριναν. Εμφανώς αποτυπωμένη η επαγγελματική ανεπάρκεια αμφότερων.
Και η Φιλανδία επισήμως ονομάζεται Suomi. Όμως στο διαβατήριό τους είναι γραμμένες ξεκάθαρα και οι δύο ονομασίες στις 4 βασικές γλώσσες.
Οι αργεντίνοι τελωνειακοί ακόμα παιδεύονται με το ελληνικό σταυρόλεξο. Στα χαρτιά τους βρήκαν μια λίστα της ΕΕ, όπου η Ελλάδα αναφέρεται ως GRC. GRC αναγράφεται και στο διαβατήριο. Ήμουν επιβεβαιωμένα πια κάτοικος της GRC, άρα, ελεύθερος να φύγω.
Το περιστατικό αυτό συνέβη το 2007, δύο χρόνια αφότου είχα αρχίσει το γύρο του κόσμου ως godimitris. Έκτοτε και σε άλλα σύνορα αντιμετώπισα την αμηχανία των τελωνειακών.
Ανέφερα τη συγκεκριμένη ιστορία με αφορμή τις νέες ελληνικές αστυνομικές ταυτότητες.
Όλους αυτούς τους μήνες, κυκλοφορώ συνέχεια με την αστυνομική μου ταυτότητα. Ένα μεγάλο (σε σχέση με το πορτοφόλι μου), ερασιτεχνικά πλαστικοποιημένο χαρτί με δύο μεγάλες σφραγίδες και υπογραφές υπευθύνων και τα στοιχεία μου γραμμένα με στυλό.
Ένα άβολο πόνημα βγαλμένο από το άγαρμπο μεδούλι της ελληνικής γραφειοκρατίας. Η ελληνική μου ταυτότητα.
Μια απλή αναζήτηση στο google να κάνει κανείς, θα διαπιστώσει ποσό αναχρονιστική και μη πρακτική είναι η αστυνομική μας ταυτότητα σε σχέση με τις υπόλοιπες του κόσμου.
Στο Περού, μια χώρα που θεωρούμε τριτοκοσμική, οι ταυτότητες τους έχουν εκσυγχρονιστεί εδώ και χρόνια και αποτελούν υπόδειγμα αισθητικής. Δε συζητώ για το μέγεθος, νομίζω μόνο η ελληνική είναι σε αυτό το μη πρακτικό μέγεθος και όχι σε αυτό της πιστωτικής κάρτας.
Θα μου πείτε θα τις αλλάξουμε σύντομα. Αν και το ακούω εδώ και είκοσι χρόνια, πιστεύω ότι σύντομα θα γίνει (θα είναι ντροπή και ανικανότητα για οποιαδήποτε κυβέρνηση αν δεν το κάνει πια).
Το θέμα βέβαια δεν είναι μόνο αν θα τις αλλάξουμε.
Το θέμα είναι εάν έχουν μπει σχεδιαστικές προδιαγραφές για αυτές τις νέες ταυτότητες. Αν ανατρέξετε και πάλι στο Google και δείτε σχετικά άρθρα, τα περισσότερα συνοδεύονται από μια ταυτότητα – σχεδιαστικό αίσχος.
Ελπίζω να μην είναι η ίδια ομάδα που σχεδίασε τα διαβατήρια. Ελπίζω πριν καταλήξουν σχεδιαστικά στο τελικό αποτέλεσμα να τις δείξουν σε κάποιους ειδικούς, ή τουλάχιστον να συμβουλευτούν μοντέλα από ταυτότητες έστω και χωρών που θεωρούμε υποδεέστερες. Έστω αυτές της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας. Και προς Θεού, όχι άλλες σφραγίδες και υπογραφές υπαλλήλων.
Φοβάμαι ότι το τελικό αποτέλεσμα θα μας απογοητεύσει.
Έχω ταξιδέψει ως godimitris τα τελευταία χρόνια σε πάνω από 60 χώρες. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα φαίνεται εξαιρετικά παράξενο να διαβάζεις έξω από κάθε τράπεζα η κατάστημα ότι: Η επιχείρηση διαθέτει εγκεκριμένο τερματικό αποδοχής καρτών POS.
Θα συμφωνούσα με αυτές τις ανακοινώσεις αν τις διάβαζα είκοσι χρόνια, άντε δεκαπέντε πίσω. Όμως σήμερα; Σε οποιαδήποτε άλλη σύγχρονη χώρα είναι αυτονόητο ότι υπάρχουν POS παντού. Λες και μόλις τώρα ανακαλύπτουμε τις πιστωτικές – χρεωστικές κάρτες και αρχίζουμε να τις χρησιμοποιούμε… Ή μήπως είναι έτσι!
Φαίνεται εξαιρετικά παράξενο όταν ακόμη και σήμερα βλέπω στην τηλεόραση, ακούω στα ραδιόφωνα και διαβάζω στις εφημερίδες, καλοπληρωμένες διαφημίσεις για πληθώρα πανάκριβων πενταψήφιων αριθμών που μας υπόσχονται πως με ένα τηλεφώνημα μας βρίσκουν γιατρούς, φαρμακεία, τηλεφωνικούς καταλόγους και ότι άλλο.
Για υπηρεσίες που είναι ευκολότερο να τις βρούμε στο ίντερνετ, οι Έλληνες συνεχίζουν να πληρώνουν δεκάδες ευρώ περιμένοντας ολόκληρα πεντάλεπτα στη γραμμή τους για μια τηλεφωνική πληροφορία. Λες και ακόμα δεν έχουμε ανακαλύψει το ίντερνετ… Ή μήπως είναι έτσι;
Ανησυχώ όταν σε μια χώρα οι Έλληνες κυκλοφορούμε ακόμα με μια παντόφλα σαν ταυτότητα που έχει φωτογραφία από τα νιάτα μας και στρόγγυλες σφραγίδες μπρος και πίσω. Όπου τα διαβατήριά μας, από αστοχίες και παραλείψεις παραπέμπουν στο κράτος μιας… τουαλέτας.
Λεζαντες Φώτο μεγαλη : Από μια παράλειψη στο διαβατήριό μου, έχασα το λεωφορείο μου κάπου στις στέπες της Παταγονίας ανάμεσα στη Χιλή και την Αργεντινή. * Τις υπόλοιπες φωτό αν μπορεί να γίνει ένα γραφικό, όπου θα φαίνονται ελληνικές ταυτότητες, ξένες, διαβατήρια
