«Η φωτογραφία είχε πολύ μεγαλύτερη σημασία παλιότερα απ’ ότι έχει σήμερα.Τώρα ο καθένας μπορεί και την παράγει μόνος του με τα κινητά του»
Συνέντευξη στον Περικλή Βλάχο
Με τέσσερις δεκαετίες στην πλάτη του ο γνωστός φωτορεπόρτερ και φωτογράφος της Θεσσαλονίκης Κώστας Ευαγγελίδης, μιλά στη SPEAKNEWS και τον Περικλή Βλάχο για την μετάβαση από την αναλογική στην ψηφιακή φάση της φωτογραφίας, για το επάγγελμα του φωτορεπόρτερ που αλλάζει και αυτό, για τις ευκαιρίες που του έδωσε η δουλειά του να βρεθεί σε μέρη και καταστάσεις που δεν θα βρισκόταν αλλιώς, και για το πως έκανε το χόμπυ του επάγγελμα και κρέμασε τη λευκή μπλούζα για το χατίρι της μεγάλης του αγάπης της φωτογραφίας
Κύριε Ευαγγελίδη, πόσες δεκαετίες είστε στο χώρο της φωτογραφίας; Στο βιογραφικό σας διαβάζουμε ότι σπουδάσατε οδοντιατρική. Τι ήταν εκείνο που σας έσπρωξε να ασχοληθείτε με την φωτογραφία;
Είμαι στο χώρο από το1980. Αυτό που έσπρωξε να ασχοληθώ με τη φωτογραφία ήταν η αγάπη μου για αυτή. Την είχα χόμπυ αρχικά, και στη συνέχεια το έκανα επάγγελμα. Μου άρεσε πολύ η φωτογραφία, όταν πήρα το πτυχίο της οδοντιατρικής το κρέμασα στον τοίχο και πήρα τις φωτογραφικές μηχανές. Έκανα το χόμπυ μου επάγγελμα.
Σας αποζημίωσε αυτή η επιλογή;
Κοιτάξτε, ειδικά στις αρχές ήταν εποχές που η φωτογραφία είχε πολύ μεγαλύτερη σημασία απ’ ότι έχει τώρα, γιατί τώρα ο καθένας μπορεί και την παράγει μόνος του με τα κινητά του. Το ρεπορτάζ ήταν πολύ διαφορετικό από ότι είναι τώρα, ήταν εντελώς διαφορετική η σχέση του φωτορεπόρτερ με τον τύπο. Εμείς κάποτε για να βγάλουμε μια εικόνα δίναμε πραγματικές μάχες. Τώρα είναι πολύ πιο εύκολα με τα ηλεκτρονικά μέσα, η φωτογραφία μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου φεύγει από το χώρο σου και πάει οπουδήποτε στον κόσμο. Τότε ήταν εντελώς αδιανόητο αυτό. Έπρεπε να φορτώσουμε το υλικό μας σε αεροπλάνα, ήταν δύσκολο πολύ.
Ήταν θετική ή αρνητική για εσάς η μετάβαση της φωτογραφίας στην ψηφιακή εποχή;
Αυτή τη στιγμή ο καθένας γίνεται φωτορεπόρτερ, αν έχετε προσέξει πάρα πολλά μέσα ενημέρωσης λένε στους αναγνώστες και τους ακροατές, «στείλτε μας φωτογραφίες σας». Δηλαδή ο κάθε ένας έχει μία φωτογραφική μηχανή στην τσέπη του. Δεν μπορεί βέβαια η εικόνα αυτή να φτάσει την ποιότητα της επαγγελματικής φωτογραφίας, αλλά παρόλα αυτά την δημιουργεί την εικόνα, την στέλνει στα μέσα, είναι επίκαιρη. Αυτός που είναι να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη φωτογραφία έχει άλλη ποιότητα, δεν μπορεί να συγκριθεί με τον ερασιτέχνη. Σίγουρα ο επαγγελματίας πάντα θα είναι καλύτερος, σε όλους τους χώρους. Έχει να κάνει και με αυτόν που χειρίζεται το μέσο, αλλά και με τί φωτογραφική μηχανή κάνει τη λήψη. Ένα κινητό δεν μπορεί να συγκριθεί με μία τελευταίου τύπου φωτογραφική μηχανή.
Τι προτιμάτε, το φωτορεπορτάζ ή την σκηνοθετημένη φωτογράφιση;
Και τα δύο έχουν ενδιαφέρον. Στην αρχή ήταν καλύτερο το φωτορεπορτάζ γιατί είχες πάρα πολλά πεδία να ασχοληθείς. Τώρα έχουν δυσκολέψει τα πράγματα σε αυτό το κομμάτι, με τα προσωπικά δεδομένα, που πολλά πράγματα σε δυσκολεύουν να κάνεις την παραγωγή μιας εικόνας. Σήμερα πια για εμένα είναι το ίδιο πράγμα, και το φωτορεπορτάζ και όλες οι άλλες φωτογραφίσεις που κάνουμε.
Προσφέρει ερεθίσματα σήμερα η Θεσσαλονίκη στον φωτορεπόρτερ;
Νομίζω ότι το επάγγελμα αυτό είναι σε φθίνουσα πορεία. Δεν δίνει πλέον πολλές ευκαιρίες η πόλη, και τα νέα παιδιά δεν τους ενδιαφέρει. Τους αρέσει περισσότερο η φωτογραφία σαν σύλληψη. Από την άλλη μεριά δεν υπάρχουν και εφημερίδες, η Θεσσαλονίκη είναι μία πόλη τόσο μεγάλη που δεν έχει εφημερίδες, έχει μία εφημερίδα όλο κι όλο. Και είναι και λογικό γιατί οι εφημερίδες αν δεν έχουν αναγνώστες δεν μπορούν να αντέξουν.
Που κρύβεται η μαγεία στην τέχνη της φωτογραφίας; Τι είναι αυτό που συνεχίζει να σας προκαλεί, μετά από όλες αυτές τις δεκαετίες στο χώρο;
Είναι ένα πεδίο που συνέχεια αλλάζει, και ειδικά τώρα με την τεχνολογία κάνεις χρήση όλων των καινούριων μέσων, παράγεις πράγματα τα οποία παλιότερα ήταν πολύ δύσκολο να τα φτιάξεις. Έχει πάντα ενδιαφέρον η φωτογραφία, και πάντα ενδιαφέρει τους ανθρώπους.
Ποια θεωρείτε την καλύτερη και ποια την χειρότερη στιγμή στην επαγγελματική σας πορεία;
Πιθανώς χειρότερες ήταν κάποιες στιγμές τις παλιές εποχές που ο κόσμος ήταν παθιασμένος με τις ομάδες, οπαδοί που νομίζανε ότι εσύ φωτογραφίζεις καλύτερα τον αντίπαλο από ότι τη δικιά σου ομάδα, και είχες προβλήματα, έτρωγες πέτρες, ήταν δυσάρεστες καταστάσεις. Καλύτερες στιγμές; Έχει πάντα πολλές καλές στιγμές η φωτογραφία. Πολλές φορές βρίσκεσαι σε μέρη που δεν μπορεί να φτάσει ο καθένας από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Π.χ. θυμάμαι κάποιες φορές που πετάξαμε με ελικόπτερα, για κάποιους ανθρώπους που είχαν χαθεί σε κάποιες βουνοκορφές που είχαν 4 μέτρα χιόνι, που δεν ήταν δυνατόν να φτάσει ποτέ κανείς εκεί πέρα μόνος του. Τουλάχιστον εγώ δεν θα έφτανα ποτέ. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο συγκεκριμένο κλικ, έχω κάνει πάρα πολλές φωτογραφίσεις, έγιναν πρωτοσέλιδα, εξώφυλλα σε περιοδικά, αλλά δεν ξεχωρίζω κάποια ιδιαίτερα.
Είστε μόνιμος κάτοικος και αναγνωρισμένος επαγγελματίας της Θεσσαλονίκης. Τι εξακολουθεί να σας γοητεύει σε αυτή την πόλη, και τι θα αλλάζατε αύριο αν μπορούσατε;
Εδώ γεννήθηκα, εδώ μεγάλωσα, εδώ ανδρώθηκα, εδώ δουλεύω, η πόλη αυτή μου αρέσει πάντα, το παραλιακό της μέτωπο είναι εξαιρετικό, οι εξοχές που έχει στα πέριξ της πόλης είναι ωραίες, οι θάλασσες που έχει κοντά της… Τώρα το τι θα άλλαζα, πολλά πράγματα δεν είναι όπως θα έπρεπε να ήταν, αλλά δεν μπορώ να σας πω κάτι συγκεκριμένα. Δύσκολη ερώτηση.
