Ο ηθοποιός Γιάννης Τσεμπερλίδης μιλάει στη SPEAKNEWS και τον Περικλή Βλάχο για τη συμμετοχή του στην παράσταση του ΚΘΒΕ «Πουπουλένιος» του Μάρτιν Μακ Ντόνα, στην οποία πρωταγωνιστεί και γράφει την μουσική. Ακόμη σχολιάζει την πρωτόγνωρη κατάσταση να κάνει πρόβες μέσω διαδικτύου και να πρέπει να κινηματογραφήσει μία θεατρική παράσταση, για να την δει ο κόσμος μέσα από τον υπολογιστή του. Πιστεύει ότι η αγάπη του κόσμου για το θέατρο παραμένει αναλλοίωτη, παρά την πανδημία και τις πρόσφατες καταγγελίες, αφού όπως χαρακτηριστικά δηλώνει υπάρχει «ανάγκη να μοιράζεσαι τις ιστορίες».
Συμμετέχετε στην παράσταση «Πουπουλένιος» του ΚΘΒΕ, ένα έργο που είναι γνωστό στο ελληνικό κοινό. Μιλήστε μας για την παράσταση και τη συμμετοχή σας σ’ αυτή.
Το έργο είναι ένα σπουδαίο λογοτεχνικό κείμενο της σύγχρονης δραματουργίας και μιλάει για την βία σε όλες τις εκφάνσεις τις, όπως μας διέπει καθολικά από την στιγμή που γεννιόμαστε. Για να μη μπούμε σε φιλολογικές συζητήσεις περί της αναμφισβήτητης σπουδαιότητας του έργου και του συγγραφέα, το περίεργο που μου συνέβη σε σχέση με αυτό το έργο είναι ότι κάναμε πρόβες δύο μήνες διαδικτυακά, δυο μήνες με τεστ κόβιντ κάθε βδομάδα και απλά το κινηματογραφήσαμε για να κάνει πρεμιέρα διαδικτυακή! Δηλαδή σαν ταινία, όχι θέατρο σίγουρα, αλλά ούτε και ταινία! Δεν ξέρω, πρόκειται για κάτι περίεργο για μένα. Επίσης, αν δεν ήταν η καραντίνα δεν θα αναλάμβανα την μουσική της παράστασης. Νομίζω πως ως μουσικός για να γράψεις η καραντίνα είναι υπέροχη συνθήκη, ενώ ως ηθοποιός δεν παλεύεται.
Άνοιξαν η αγορά, η εστίαση, τα σχολεία. Αργά η γρήγορα θα ανοίξουν και τα θέατρα. Είστε αισιόδοξος για την επιστροφή του κοινού στις εκδηλώσεις όπως είναι οι παραστάσεις και οι συναυλίες
Η περσινή μου εμπειρία από την Επίδαυρο με ψιλόβροχο, με μάσκες, με ομπρέλες, με αποστάσεις και γενικά μέσα σε συνθήκες που δεν συντελούν στο να πας ένα ωραίο διήμερο και να δεις μια παράσταση, όπως στην Επίδαυρο, έδειξε πως παρ’ όλα αυτά ο κόσμος ήταν εκεί και πως θα συνεχίσει να είναι. Γιατί, μάλλον είναι ουσιαστική ανάγκη να πεις μια ιστορία, είναι ανάγκη να μοιραστείς μια ιστορία, είναι ανάγκη να μοιράζεσαι τις ιστορίες, είναι αναγκαίο να τραγουδάς κτλ, κτλ, κτλ.
Στο βιογραφικό σας δηλώνετε ηθοποιός και συνθέτης. Πώς συνδυάζονται αυτές οι δύο ιδιότητες; Αν έπρεπε να επιλέξετε μία από τις δύο ποια θα ήταν αυτή;
Η αλήθεια είναι, ότι το συνθέτης ακούγεται βαρύ και δεν το έχω γράψει εγώ. Προτιμώ τον όρο μουσικός. Ουσιαστικά, είμαι ηθοποιός που παίζει μουσική και κάποια στιγμή άρχισα να γράφω μουσική για παραστάσεις. Δεν υπάρχει ζήτημα επιλογής… Και αν ήμουν αναγκασμένος να διαλέξω ένα από τα δυο θα επέλεγα την ιδιότητα του ηθοποιού
Εν μέσω της παγκόσμιας κρίσης, το ελληνικό θέατρο πέρασε τη δική του κρίση με τις καταγγελίες για παραβατικές συμπεριφορές από γνωστούς ανθρώπους του. Πιστεύετε ότι η συζήτηση που άνοιξε βοηθάει το θέατρο, πλήττει την αγάπη του κόσμου προς αυτό;
Η αγάπη για το θέατρο δεν μπορεί να πληγεί! Αυτό που πραγματικά πλήττεται είναι τα πρόσωπα που εμπλέκονται στις καταγγελίες. Και νομίζω ότι όλο αυτό το θέμα δεν πρέπει να το αντιμετωπίζουμε ξεχωριστά, δηλαδή ότι αυτό συμβαίνει μόνο στο θέατρο, αλλά ότι είναι μια κατάσταση που διατρέχει σχεδόν όλες τις δομές. Η πανδημία π.χ. επηρέασε το θέατρο πιο πολύ από ότι τα σκάνδαλα, τα οποία δυστυχώς χρησιμοποιούνται σαν μια πικάντικη και κουτσομπολίστικη πινελιά για τα μάτια μας.
Με αφορμή τις πρόσφατες εξελίξεις στο ΚΘΒΕ που φανέρωσαν παθογένειες στα θεατρικά πράγματα της πόλης, ποια πιστεύετε ότι είναι η θεατρική πραγματικότητα της Θεσσαλονίκης σήμερα; Είστε αισιόδοξος για το μέλλον;
Το ΚΘΒΕ είναι μια ελληνική κρατική δομή και επομένως κάποιες φορές όντως έχει παθογένειες, όπως όλες οι κρατικές δομές. Από την άλλη μεριά είναι ο πιο κυρίαρχος φορέας πολιτισμού με ουσιαστική ιστορία και συνέχεια στην Θεσσαλονίκη. Επίσης, ένας επαγγελματίας ηθοποιός που θέλει να πληρώνεται για τη δουλειά του, δυστυχώς δεν έχει άλλη επιλογή στην Θεσσαλονίκη. Έτσι, αν τύχει να βρίσκεται στο ΚΘΒΕ οι εργασιακές συνθήκες είναι οι καλύτερες. Είμαι πολύ αισιόδοξος για το μέλλον γιατί βλέπω ότι υπάρχουν πολλά ταλαντούχα νέα παιδιά με όρεξη, αγάπη και θέληση.
Έχετε συνεργαστεί με διακεκριμένους ανθρώπους του θεάτρου, κάποιοι από αυτούς διεθνούς φήμης. Τι κρατάτε ως απόσταγμα από την επαφή με αυτούς τους ανθρώπους; Υπάρχει κάποια συνεργασία που ξεχωρίζετε;
Πλέον μετράω 15 χρόνια στο θέατρο, αν και λένε ότι τα πρώτα 20 είσαι νέος ηθοποιός. Σαν νέος ηθοποιός, λοιπόν, είχα την τύχη, και ελπίζω ότι θα την έχω ξανά, να συνεργαστώ με κάποιους ανθρώπους του θεάτρου, και Έλληνες και ξένους, που είναι σπουδαίοι για τα μάτια μου, και όχι μονό. Είναι ευτυχία να σου τυχαίνουν συνεργασίες με ανθρώπους που έχουν πάθος και όραμα γι’ αυτό που κάνουν, και παρά τα πολλά τους χρονιά στο χώρο και τις περγαμηνές τους συνεχίζουν να το αγαπάνε, σαν να είναι καινούριο κάθε φορά. Για να μη μπλέξουμε με ονόματα θεατρικών σκηνοθετών που είναι και άγνωστα στους περισσότερους, αναφέρω μόνο την συνεργασία μου με ένα ξένο σκηνοθέτη -είναι και πιο… πιασάρικο να αναφέρεις ξένο όνομα- τον Σέρβο Νικήτα Μιλιβόγιεβιτς ο οποίος είχε το χάρισμα να σε κάνει να αισθάνεσαι αμέσως ότι είσαι ήρωας του μυθιστορήματος και ότι προέρχεσαι από το κόσμο που είναι γραμμένος στις σελίδες του.
