Κατά τη διάρκεια μιας χρονιάς όπου η κοινωνία μας αλλά και συνολικά το κράτος μας, δοκιμάστηκε από την υγειονομική απειλή του COVID-19, γίναμε μάρτυρες κάποιων πολύ σημαντικών αλλαγών στην εκπαίδευση. Ανεξάρτητα με το γεγονός πως η πλειοψηφία των πολιτών στάθηκε κυρίως σε αυτά που αφορούν την πανεπιστημιακή αστυνομία, πολύ σημαντικές είναι και οι τομές που ανακοινώθηκαν για την είσοδο των φοιτητών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Εδώ και πολλά χρόνια υπήρχε πληθώρα πανεπιστημιακών τμημάτων σε όλη τη χώρα όπου όλοι μαζί, ακαδημαϊκό προσωπικό, φοιτητές και κράτος προσποιούνταν πως όλα βαίνουν καλώς. Αναφέρομαι φυσικά στα τμήματα στα οποία εισέρχονταν σπουδαστές με μια βάση ακόμα και της τάξεως των δυο και τριών χιλιάδων μορίων. Οι φοιτητές όντας παιδιά τα οποία στη συντριπτική τους πλειοψηφία δε τους ενδιέφερε η συγκεκριμένη σχολή και σε πολλές περιπτώσεις δεν τους ενδιέφεραν οι σπουδές εν γένει, εγγράφονταν στις σχολές για να αποκτήσουν τις διευκολύνσεις της φοιτητικής ταυτότητας (το αποκαλούμενο πάσο) και προκειμένου να δικαιούνται στρατιωτική αναβολή, χωρίς εν τέλη να φοιτήσουν ούτε μια ημέρα στο τμήμα όπου είχαν εγγραφεί.
Από την άλλη πλευρά το ακαδημαϊκό προσωπικό πλην ελαχίστων εξαιρέσεων θεωρούσε πως η κατάσταση αυτή δεν αποτελεί δημιούργημά τους και σε συνδυασμό με τη βόλεψη που τους παρείχε η κατάσταση αυτή, την αποσιωπούσαν και δε μιλούσαν για αυτή. Τέλος υπήρχε και το κράτος το οποίο προσπαθούσε με την κατάσταση που υπήρχε να τους έχει όλους ικανοποιημένους. Και τους φοιτητές παρέχοντάς τους τα προνόμια που προαναφέραμε, και το ακαδημαϊκό προσωπικό, και την τοπική κοινωνία αφήνοντάς την να πιστεύει πως θα υποδεχθεί φοιτητές που θα βοηθήσουν στην οικονομία της περιοχής, αλλά και συνολικά την κοινωνία μας, γιορτάζοντας κάθε χρόνο πως η μεγάλη πλειοψηφία των υποψηφίων στις πανελλήνιες εξετάσεις κρίθηκαν επιτυχόντες και θα φοιτήσουν σε κάποια σχολή.
Η κατάσταση αυτή ήταν ηλίου φαεινότερο πως έπρεπε να διορθωθεί. Ακόμα πιο προφανές όμως ήταν πως για να διορθωθεί, απαιτούνταν από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία το θάρρος να μην υποκύψει στις αντιδράσεις που θα υπήρχαν αλλάζοντας όλες αυτές τις βολικές καταστάσεις που αναφέραμε.
Ύστερα από πολλά χρόνια, μια πολιτική ηγεσία βρήκε το θάρρος το οποίο χρειαζότανε. Θεσπίζοντας λοιπόν το Υπουργείο Παιδείας ξανά τη «βάση του δέκα» και με την προσθήκη σε αυτό, του καθορισμού της βάσης -σε μεγάλο βαθμό- από τα ίδια τα τμήματα, περνάμε επιτέλους σε μια πολύ σημαντική εποχή για όλη την ελληνική εκπαίδευση. Μια εποχή κατά την οποία θα σταματήσουμε με τον καιρό λανθασμένα να πιστεύουμε πως όλα τα παιδιά οφείλουν να φοιτήσουν σε κάποιο πανεπιστήμιο. Και κυρίως σε μια εποχή όπου δε θα θεωρείται κατώτερος ο μαθητής ο οποίος συνειδητά θα επιλέξει να μη διαγωνιστεί στις πανελλήνιες εξετάσεις, για να καταρτιστεί αντ’ αυτού πάνω σε κάποιο τεχνικό επάγγελμα το οποίο και προτιμά να ακολουθήσει στη ζωή του. Περνάμε λοιπόν σε μια νέα εποχή όπου επιτέλους το ορθό θα συμβαδίζει και με την κανονικότητα και το γεγονός αυτό μόνο αισιοδοξία μπορεί να μας εμπνέει.
Μόσχος Αλέξανδρος
Υπεύθυνος ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Θεσσαλονίκης
τ. Πρόεδρος Συλλόγου Φοιτητών Παν. Μακεδονίας
