του Δημήτρη Παρούση
Στην Ελλάδα υπάρχουν τριών ειδών πολίτες. Αυτοί που έκαναν το εμβόλιο, αυτοί που δεν το κάνουν και αυτοί που θέλουν να το κάνουν αλλά δεν μπορούν… Η τρίτη κατηγορία συναντάται μόνο στη χώρας μας, έκτρωμα της απύθμενης γραφειοκρατίας.
Θα μου πείτε, υπάρχουν στην Ελλάδα άνθρωποι που θέλουν να εμβολιαστούν και δεν μπορούν; Δυστυχώς ναι. Πρόκειται για εκατοντάδες μετανάστες, κυρίως αιτούντες ασύλου, που εκτός του ό,τι θέλουν να εμβολιαστούν και δεν μπορούν, επιζητούν και να φύγουν από την χώρα, αλλά πάλι δεν μπορούν! Τρέλα, παραλογισμός, ταλαιπωρία για δεκάδες εξαντλημένους συνανθρώπους μας.
Ο Άλι, συγκρούστηκε με το καθεστώς της χώρας του και αναγκάστηκε να φύγει από το Ιράν. Πέρασε στην Τουρκία, όπου με ευκολία βρήκε παράνομους διακινητές λαθρομεταναστών. Πέρασε στη Λέσβο και έζησε επτά εφιαλτικούς και απάνθρωπους μήνες στη Μοριά. Μετά του έδωσαν μια ταυτότητα και τον άφησαν ελεύθερο. Έφτασε στην Αθήνα. Πέρυσι τους έδιναν ένα κρεβάτι και ένα πιάτο φαγητό. Φέτος το καλοκαίρι, η κυβέρνηση τους άφησε στο έλεος…
Περιφέρεται στην Αθήνα της καραντίνας και της ανεργίας. Όπως και οι περισσότεροι που έφυγαν από τη Μοριά. Άλλοι πήγαν στη Θεσσαλονίκη. Δεν θέλουν να είναι στην Ελλάδα. Υποχρεώνονται όμως. Εκατοντάδες μετανάστες περιμένουν επί μήνες να τους εκδοθεί το ειδικό μπλε διαβατήριο για να ταξιδέψουν στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Το μπλε διαβατήριο όμως δεν βγαίνει γιατί απλά υπάρχουν πολλές καθυστερήσεις από το Ελληνικό Δημόσιο. Όσοι βέβαια πληρώνουν κάποιους ενδιάμεσους, μπορούν και επισπεύδουν τη διαδικασία.
Ως δημοσιογράφος, αποφάσισα να παρακολουθήσω την πορεία το Άλι. Διαπίστωσα για παράδειγμα ότι κανείς δε σηκώνει τα τηλέφωνα του Γραφείου Ασύλου στην Αθήνα. Ούτε απαντούν στα email για ραντεβού.
Επίσης κανείς δεν απαντά στα αιτήματα που στείλαμε στο emvolio.gov.gr . Ο Άλι έχει ΑΜΚΑ αλλά το σύστημα δεν του δίνει ραντεβού. Προσπαθήσαμε να βγάλουμε προσωρινό ΠΑΜΚΑ. Μάταια. Τα ΚΕΠ τον διώχνουν, ο ΕΦΚΑ τον μπερδεύει περισσότερο. Πρέπει σε διάστημα 4 μηνών να τηλεφώνησα σε δέκα υπηρεσίες με συνολικά 300 τηλεφωνήματα. Δεν έγινε τίποτα.
Η υπόθεση του Άλι δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών. Με μεγάλη έκπληξη το θέμα δεν έπαιξε αλλού. Εκατοντάδες ανεμβολίαστοι που θέλουν να εμβολιαστούν αλλά δεν μπορούν, δεν συγκίνησαν ως θέμα κανέναν δημοσιογράφο… Άλλο παράλογο κι αυτό.
Θυμάμαι πριν 17 χρόνια όταν άρχισα να διοργανώνω τον γύρο του κόσμου, τότε, είχα στείλει συνολικά 500 φαξ και email για κάποιες πιθανές συνεργασίες. Απάντηση είχα πάρει μόνο από δέκα. Τα υπόλοιπα έμειναν αναπάντητα στη σφαίρα της αγένειας.
Τότε δούλευα στο Έθνος, ως συντάκτης ύλης. Το 2003 δεν υπήρχε καν facebook και το ίντερνετ έβγαζε ακόμα ιλαρά. Μάταια προσπαθούσα να εξηγήσω στον αρχισυντάκτη μου ότι ήθελα να κάνω, αυτό που σήμερα αποκαλούμε μπλόκερ, η γιουτούμπερ. Θα ταξίδευα και κάθε μέρα θα είχα μια ανταπόκριση live στην εφημερίδα από την άλλη άκρη του πλανήτη. Ιδέα επαναστατική και πρωτοποριακή για το 2003. «θέλεις να μου πεις ότι θα σε πληρώνουμε να ταξιδεύεις και εμείς εδώ θα δουλεύουμε για σένα; Πέρνα αύριο από το λογιστήριο», μου είπε και έτσι απολύθηκα από το Έθνος.
Πίστευα ότι 18 χρόνια μετά, στην Ελλάδα του 2021, θα αλλάζαμε προς το καλύτερο. Η υπόθεση το Άλι μου υπενθύμισε ότι ελάχιστα έχουν αλλάξει. Κανείς υπεύθυνος να δώσει μια λύση, ή έστω μια απάντηση. Όσο για την ελληνική δημοσιογραφία του σήμερα, δεν θέλω να κάνω κανένα σχόλιο.
Πέντε μήνες προσπαθώ με όσα μέσα μπορώ, να βοηθήσω τον Άλι για να κάνει το εμβόλιο. Δεν τα κατάφερα. Του είπα ότι η μόνη λύση στο πρόβλημά του είναι να φύγει όπως όπως από αυτή τη χώρα.
Τα πράγματα έγιναν χειρότερα όταν διαπίστωσα ότι κι εγώ δεν μπορώ να εμβολιαστώ.
Η δεύτερη δόση του εμβολίου μου έγινε αρχές Ιουνίου. Η τρίτη μου δόση είναι για τις αρχές Δεκέμβρη. Όμως στις 18 Νοέμβρη φεύγω στη Λατινική Αμερική για να συνεχίζω το γύρο του κόσμου, δηλαδή 20 μέρες πριν κλείσω το εξάμηνο από τον τελευταίο μου εμβολιασμό.
Ζήτησα για λόγους υγείας να εμβολιαστώ πριν φύγω. Στη Λατινική Αμερική δεν μπορώ να κάνω την τρίτη δόση Pfizer. Εχουν άλλα εμβόλια. Η απάντησή τους ήταν ότι δεν μπορούν να με εμβολιάσουν παρόλο που ο γιατρός μου δήλωσε ότι δεν τίθεται θέμα έστω και εάν εμβολιαστώ ένα μήνα νωρίτερα με την τρίτη δόση**.
Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ‘80, συμμαθητές μου από το 2ο Λύκειο Νέας Ορεστιάδας – μεταξύ αυτών και το θρανίο μου ο Νίκος Σαμαράς, έκαναν την υπέρβαση και κατέκτησαν το πανευρωπαϊκό κύπελλο βόλεϊ Λυκείων, στο Λιχνενστάιν. Αργότερα, εκείνα τα παιδιά, σήκωσαν ψηλά την ομάδα βόλεϊ της πόλης και έγραψαν ιστορία.
Όλα ξεκίνησαν όταν δάσκαλοι δημοτικών της περιοχής αποφάσισαν να οργανώσουν σχολικό πρωτάθλημα πετοσφαίρισης, το 1980. Όλοι μας παίζαμε βόλεϊ τότε. Όταν μεγαλώσαμε, κάποιοι έγιναν πρωταθλητές. Το όραμα μιας χούφτας δασκάλων απέδωσε καρπούς.
Θυμάμαι τους συμμαθητές μου στην τελετή λήξης της διοργάνωσης, να παρουσιάζουν ένα μαγικό: Τέσσερις παίκτες, αφού ψιθύρισαν κάποιες αλλόκοτες λέξεις, σήκωσαν με τα δύο δάχτυλά τους έναν ξαπλωμένο συμπαίκτη τους. Τον σήκωσαν πολύ ψηλά… Το κοινό έμεινε άφωνο. Αυτό το κάναμε συχνά στα διαλλείματα στο γυμνάσιο. Δεν είναι εύκολο, όμως τα καταφέρναμε, με πολύ αυτοσυγκέντρωση και επιπλέον τη μαγική φράση: Άλι, μάλι, γκιούραλι… (δεν σας την αποκαλύπτω όλη:)
Από τότε, σε κάθε δυσκολία, ψιθυρίζω τη μαγική φράση. Πεισμώνω και προχωρώ. Άλι, μάλι, γκιούραλι… είχα πει και όταν έφυγα για το γύρο του κόσμου το 2005.
Αυτή τη φράση σιγοψιθύρισα πριν λίγες μέρες στο αυτί του Άλι. Την επόμενη έφυγε επιτέλους για τη Γερμανία και προχτές (στις 8 Νοεμβρίου) του έκαναν το εμβόλιο… αυτό το καταραμένο εμβόλιο που μάταια επί πέντε μήνες προσπαθούσαμε να κάνουμε στην Ελλάδα.
**
Εγώ φεύγω τελικά χωρίς να το κάνω. Αν πάθω κάτι εκεί στα ξένα, το κρίμα στο λαιμό τους, με πρώτο τον έλληνα υπουργό Υγείας.
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
