της Καρίνα Ιωαννίδου
Βρίσκομαι στη φάση που έχω «βάλει κάτω τα χαρτιά» της ζωής μου. Το άθροισμά τους μέχρι στιγμής είναι «28». Μου μένει να «ανοίξω» ένα ακόμα χαρτί. Ή που θα «τινάξω την μπάνκα» ή που θα «καώ» … για άλλη μία φορά. Σήμερα ο μήνας έχει 31. Θεωρώ ότι αυτή είναι η τέλεια συγκυρία να ανταποκριθώ στην πρόκληση του παιχνιδιού «31» και να πυροδοτήσω την τύχη μου. Αλήθεια ή θάρρος; Επιλέγω θάρρος. Επιλέγω να βάλω τέλος στην αναμονή του μυαλού μου, να κάνω «Αυτό που σκέφτομαι να κάνω» step by step. 1. Να ορίσω το νέο μου στόχο. 2. Να δουλέψω ασταμάτητα για να τον κατακτήσω 3. Να αντισταθώ σθεναρά στην φυσική μου αδράνεια 4. Να μην υποχωρήσω στην «πρόκληση του κουραμπιέ», no matter what 5. Να βουρτσίσω τα δόντια μου 31 φορές πάνω, 31 κάτω.
Ξεκινάω από το step 5. Βουρτσίζω τα δόντια μου με το κεφάλι σκυμμένο βαθιά μέσα στον νιπτήρα. Μετά «τινάζω» το μαλλί πίσω, σηκώνω το πιγούνι ψηλά και με την αυτοπεποίθησή μου στα ύψη κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Ουπς, εγώ, αλλά, κι ένας άλλος! Δύο στο σύνολο! Photo revenge, σκέφτομαι. Κάποιος μου «έστησε μηχανή» ή πάει αποτρελάθηκα. Αυτόματα αρχίζω από τον τρόμο μου να τραγουδάω στίχους που αναφέρονται στο επάγγελμά μου: «Φωτογράφε, πω πω χάλια / μ’ έβγαλες με δυο κεφάλια…». Μετά απευθυνόμενος στο δεύτερο κεφάλι -το κακομούτσουνο- του φωνάζω: «Μη σε νοιάζει αυτό εσένα / θα σου κόψω εγώ το ένα…».
Α-Μα ποιος είσαι, διάβολε;
Β-Δεν είμαι ο διάβολος. Είμαι ο δικηγόρος του διαβόλου…
Α-Δικηγόρος; Και τι θέλεις από μένα;
Β-Εσύ με κάλεσες. Πάντα στο παραπέντε προστρέχουν σε εμάς για βοήθεια! Έλα! speak up! Σ΄ ακούω… Γιατί δεν μιλάς; Ε; Φοβάσαι; Έλα, μίλα. Fake news ότι παίρνουμε ψυχές…
Α-Είμαι εγκλωβισμένος στα «θέλω» και στα «πρέπει» μου. Τους έχει ανοίξει η όρεξη, δε, τους συκοφάντες μου, και τεμπέλη με ανεβάζουνε, τεμπέλη με κατεβάζουνε. Δεν καταλαβαίνουνε ότι χρειάζομαι χρόνο. Τόσο απλά! Πιέζομαι πως «ΠΡΕΠΕΙ» να αποφασίσω τι «ΘΕΛΩ».
Β-Ευκολάκι! Είσαι εσύ και δύο εκατομμύρια νέοι πελάτες μας με το ίδιο πρόβλημα! Εκείνοι, δέχτηκαν την πρότασή μας κι έμειναν απόλυτα ικανοποιημένοι με τη λύση που δώσαμε στο πρόβλημά τους. Μένεις μόνον ΕΣΥ! Λέγε!
Α-Προσπαθώ μια ζωή αλλά τίποτα δεν μου «βγαίνει»…
Β-Πάλι, ψάχνεις προφάσεις για την επερχόμενη αποτυχία σου… Για να σε δώ… Μμμμ νομίζω ότι θα πρέπει επειγόντως να «φτιάξεις» το προφίλ σου! Το «κακό» σου προφίλ είναι χάλια αλλά και το «καλό» σου… είναι “shit”! Με τέτοια μούτρα πως θα έχεις followers στις επιδιώξεις σου;
Α-Ε, μπορείς να μου μιλάς πιο γλυκά!
Β- Κι εσύ μπορείς να αφήσεις τις γλυκερές δικαιολογίες ότι δήθεν είσαι υπογλυκαιμικός. Δεν φταίει ο χαμηλός δείκτης σακχάρου στο αίμα σου που τον «σαβουρώνεις» τον κουραμπιέ. Φταίει ο αδύναμος χαρακτήρας σου. Αλλά, για αυτό εμείς είμαστε εδώ! Βρε, είσαι «δικός μας», τί δεν καταλαβαίνεις;
Α-Με ισοπεδώνεις! «Τα πήρα» τώρα! Γιατί με κοιτάς; Δεν μιλάς, ε;
Β-Είμαι σε περισυλλογή!
Α-Τι «περισυλλέγεις ακριβώς;»
Β-«Σπάνια κομμάτια» για τον «Μεγάλο Συλλέκτη».
Α-Τι θέλεις από μένα;
Β-Εσένα, τα είπαμε! Υπέγραψε μία σύμβαση αορίστου χρόνου με τον διάβολο και η ζωή σου θα γίνει «ζάχαρη». Τα προβλήματά σου θα επιλυθούν στο πιτς φυτίλι. Και σε ρωτάω για τελευταία φορά: Aπετάξασο τον πρότερο ανούσιο βίο σου;
Α- Δεν απεταξάμην τίποτα, αν προηγουμένως δεν μου διευκρινήσεις τι ακριβώς μου προσφέρεις;
Β-Τα πάντα όλα!
Α-Και με τι αντάλλαγμα;
Β-Τα πάντα όλα! Γιατί διστάζεις;
Α-Γιατί οι σκοτεινές δυνάμεις με απωθούν. Το έζησα το σκοτάδι! Τώρα θέλω να βγω στο φως! Κι ύστερα, δεν μου αρέσει η φάτσα σου. Φύγε!
Β-Ούτε κι η δικιά σου αλλά, εγώ, εκτελώ εντολές άλλου… Θα σε παρατούσα αλλά το αφεντικό τρελάθηκε και σε «θέλει»…
Α – Φύγε! Μου τη δίνεις στα νεύρα! Διάβολε!
Β-Εσύ μας κάλεσες…
Α-Οξαποδώ βρε! Δε σε χρειάζομαι… Βρίθει ο τόπος από σατανάδες…
Β-Γίνεσαι αντιπαθής χωρίς λόγο, στο ξανάπα.
Α-Αλήθειες λέω!
Β- Η Αλήθεια είναι ότι κάθεσαι πάνω στα προβλήματά σου και τα κλωσάς σαν «κότα» αλλά θέλει θάρρος να παραδεχτείς πόσο «σκόρπιος» είσαι! Χωρίς εμάς, είσαι φύρα «δικέ μου…
Α- Φύγε! Δεν θέλω καμία σχέση με «συστημικούς» διαβόλους και τριβόλους… Αυτό να πεις στο αφεντικό σου!
Ουφ του τάπα και ξελάφρωσα! Κι έφυγε… με την ουρά στα σκέλια, ο Σατανάς! Όχι, η ψυχή μου είναι αγνή κι έτσι θα μείνει. Δεν την πουλάω! Άκου είμαι «φύρα». Βρε, εγώ έχω όνειρα -είναι που από τις πολλές «παρεμβολές» μπερδεύομαι και δεν μπορώ να τα ιεραρχήσω-. Εξάλλου, έχω άπλετο χρόνο μπροστά μου να σκεφτώ, να καταλήξω:
Αν θα την παντρευτώ και θα νοικοκυρευτώ όπως κάνουν όλοι ή θα την χωρίσω και θα ζήσω ελεύθερος χωρίς σκοτούρες στο κεφάλι μου.
Αν θα βρω μια δουλειά «άσπρη γραβάτα, όπως οι άλλοι, οι «φιλοσυστημικοί», ή αν θα ακολουθήσω τα «κλικ» της φωτογραφικής μου μηχανής, τα «κλικ» της ψυχής μου.
Ω, ναι! Απλά είναι τα πράγματα!
Ουφ πείνασα τώρα. Τα μάτια μου στραβώνουν δεξιά και κάνουν «κλικ» στην πιατέλα με τους κουραμπιέδες. Έπλυνα τα δόντια μου, αλλά τι με αυτό; Θα τα ξαναπλύνω, μετά. Δεν αντιστέκομαι, «βουτάω» έναν κουραμπιέ και τον καταβροχθίζω, και μετά άλλον και άλλον… «Πόσο εύκολο είναι να γλυκάνει η ζωή σου!». Καθώς είναι ανάλαφροι σαν σύννεφο, βουτυράτοι κι αρωματικοί προκαλούν έκρηξη στον ουρανίσκο μου. Κόλαση! Μέχρι που ξαφνικά σκοτεινιάζουν όλα γύρω μου! Ένα τεράστιο κομμάτι με ολόκληρο το αμύγδαλο έχει σφηνώσει στο λαιμό μου και τον γδέρνει. Προσπαθώ να καταπιώ, τίποτα. Ο αέρας μου, τελειώνει. Πνίγομαι. Καθώς προσπαθώ να βήξω για να σπρώξω το κομμάτι προς τα έξω σύννεφα άχνης ζάχαρης ξεπετάγονται με φόρα και καλύπτουν ολόκληρο το πρόσωπό μου. Γίνομαι κάτασπρος! Μοιάζω ήδη με πτώμα! Μετά αλλάζω τακτική. Χοροπηδάω να κατέβει. Τίποτα. Έχει σφηνώσει εκεί και, ναι είναι, γεγονός… πεθαίνωωωωωω!… Όλη μου η ζωή περνάει από μπροστά μου σαν σινεμασκόπ. Βλέπω μια ζωή «δειλή» ενός ανθρώπου που δεν προσπάθησε καν. Κάνω μια γερή προσπάθεια να καταπιώ, αλλά, τίποτα! Έφραξε, λέμε! Δηλαδή, αυτό ήταν; σκέφτομαι, ΤΟΣΟ ΑΠΛΑ… έρχεται ο θάνατος; Η Ανυπαρξία; Μετά με λούζει κρύος ιδρώτας! Τι πτώμα – κλόουν θα κάνω; Τι θα γράψει ο γιατρός ως αιτία θανάτου; Απόφραξη οισοφάγου από κουραμπιέ; Τι θα απαντάνε οι οικείοι μου στην κηδεία όταν θα τους ρωτάνε: «Μα από τί πέθανε, νέος άνθρωπος;» «Από ένα κουραμπιέ που του έφραξε την αναπνευστική οδό;». Ο θάνατος είναι πάντα κάτι στενάχωρο αλλά ο δικός μου θα είναι ΚΑΙ γελοίος! Και τότε, ξαφνικά πεισμώνω και αρχίζω να χοροπηδάω πιο δυνατά και αρχίζω να ακούω την πνιγμένη μου κραυγή -που με δική της πρωτοβουλία- ωρύεται ανεξέλεγκτη : «Όχι, δεν είναι η ώρα σου!» «Όχι, δεν είναι η ώρα σου!». «31 να είναι οι ώρες σου κουραμπιέ» κραυγάζω. Θα παλέψω μαζί σου στα «ζαχαρένια» αλώνια με θάρρος! Και η αλήθεια είναι ότι πάλεψα. Για πρώτη φορά στη ζωή μου έδωσα πραγματική μάχη. Και… νομίζω ότι η μπουκιά κατέβηκε μια ίντσα από τον οισοφάγο μου και μετά άλλη μία, κι άλλη μία: Ηθικόν δίδαγμα: Ποτέ μην καταπίνεται τη «ζωή» αμάσητη. Ο κουραμπιές είναι το δόλωμα κι εγώ ενέδωσα σε «πολλούς». Τώρα που μου δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία δε θα ξανακαταπιώ αμάσητα φούμαρα ότι «κοιμήσου κι οι «διάβολοι» θα δουλέψουν για σένα». Όχι, δεν θα πεθάνω ΤΟΣΟ ΑΠΛΑ… «διαβολικέ κουραμπιέ»…
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
