Της Δρ. Άννας Κωνσταντινίδου*
Θα τολμήσω να χαρακτηρίσω ότι είναι άκρως επιβλαβής για τα ελληνικά συμφέροντα η κυβέρνηση Μπάιντεν, ίσως δεύτερη ιεραρχικά σε επικινδυνότητα για τα εθνικά μας δίκαια μετά από αυτήν της Κυβέρνησης Κλίντον και λίγο παραπάνω από την Κυβέρνηση Ομπάμα (επικεντρωνόμαστε στις αμερικανικές κυβερνήσεις των τελευταίων 30 ετών), και αυτό, θα το πούμε για μία ακόμα φορά, επειδή πελαγοδρομεί εξαιτίας των εσωτερικών της προβλημάτων, με συνέπεια να διαχειρίζεται τελείως αψυχολόγητα τα ζητήματα της ανατολικής περιφέρειας.
Φυσικά μόνοι αρωγοί της είναι ο Γενς Στόλτενμπεργκ και ο Μπόρις Τζόνσον, αμφότεροι στο λυκόφως της πολιτικής τους σταδιοδρομίας, ειδικά ο τελευταίος, ως φαίνεται. Ο Μπάιντεν το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει, είναι ότι η εκλογή του στο προεδρικό αξίωμα δεν έγινε με μία πλειοψηφία που να του δίνει την άνεση στο Κογκρέσο. Και φυσικά οι επερχόμενες εκλογές το Νοέμβριο του 2022 θα κρίνουν πολλά για τη μετέπειτα πολιτική βιωσιμότητα του νυν Προέδρου, καθώς δεν είναι το θέμα ότι το χρονικό ορόσημο των εκλογών είναι διασφαλισμένο, αλλά η άνεση στα διάφορα κοινοβουλευτικά όργανα. Οι λεγόμενες ενδιάμεσες εκλογές όπου εκλέγονται τα δύο νομοθετικά όργανα του Κογκρέσο είναι ένα crash test για τον ίδιο τον Μπάιντεν.
Δυστυχώς ο Μπάιντεν πέτυχε αυτό που ούτε και ο Τραμπ δεν κατάφερε να πετύχει, να προβληματίσει την Ένωση κατά πόσο η αμερικανική ηγεσία μπορεί να αντιμετωπίσει τις Κρίσεις στο σύγχρονο περιβάλλον. Η αναχρονιστική πολιτική του αμερικανικού κράτους στο πώς αντιλαμβάνεται τη δημιουργία ισχύος φαίνεται στον τρόπο που αντιμετωπίζει το ρωσικό κράτος, το οποίο είναι διατεθειμένο να διαμορφώσει διαύλους επικοινωνίας με το αμερικανικό.
Η Αμερική θεωρεί ότι με το να δημιουργήσει στην ανατολική περιφέρεια μία συνθήκη νηνεμίας, όπως η ίδια την αντιλαμβάνεται, έτσι ανενόχλητη θα προσπαθήσει να βάλει σε μία τάξη τα του εσωτερικού οίκου της. Όμως ξέχνα πολύ βασικές παραμέτρους, οι οποίες αναδεικνύουν ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει. Με κυριότερη εξ αυτών ότι η ΕΕ βρίσκεται σε άλλη τροχιά.
Οι ΗΠΑ είναι στο πιο αδύναμο σημείο της πολιτικής και πολιτειακής τους πορείας. Ο Μπάιντεν αυτό που θα μπορούσε να κάνει και θα κέρδιζε και το εσωτερικό του περιβάλλον θα ήταν δύο τινά, άμεση προσχώρηση σε όλες τις εμπορικές και οικονομικές συμφωνίες και εφαρμογή, αν όχι αυστηροποίηση, του νομικού πλαισίου CAATSA. Αυτήν την στιγμή δεν εφαρμόζει το νόμο που ο προκάτοχός του ψήφισε ως αντίβαρο στην αποχώρηση της Αμερικής από συμφωνίες του Διεθνούς Οικονομικού Συστήματος!!!…
Η στάση αυτή δείχνει την αδυναμία και το φόβο του αμερικανικού κράτους. Και κυρίως χάνει και κραταιούς συμμάχους μέσα από το ενωσιακό περιβάλλον. Το έχουν γράψει πολύ έμπειροι διεθνολόγοι και αναλυτές, ότι η Ένωση του Μακρόν δεν είναι διατεθειμένη να χάσει τη Ρωσία.
Τώρα όσον αφορά εμάς ως Ελλάδα. Το έχουμε πει, θα το ξαναπούμε και συνεχώς θα το λέμε, ότι παρά το λάθος που είναι στο χέρι μας να το διορθώσουμε όσον αφορά τους υδρογονάνθρακες (καθώς δεν υπογράψαμε και κανένα επίσημο έγγραφο που να μας δεσμεύει, πολιτική και Διπλωματία κάνουμε και είμαστε ρεαλιστές), η Ελλάδα έχει την καλύτερη εξωτερική πολιτική των τελευταίων 50 ετών.
Ο κ. Δένδιας είναι ένας από τους σοβαρότερους επικεφαλής της Εξωτερικής Πολιτικής που υπάρχουν αυτήν την στιγμή ακόμα και σε διεθνές επίπεδο. Είναι πολύ αποφασιστικός, διορατικός και σοβαρός!!! Αυτήν την ευκαιρία της Ελλάδας να έχει στο τιμόνι της Διπλωματίας τον κ. Δένδια, ο πρωθυπουργός πρέπει να την εκμεταλλευτεί στο ακέραιο.
Φυσικά, για να μην υφίσταται παρανόηση, ο κ. Μητσοτάκης δείχνει πολύ μεγάλο σεβασμό στο έργο του κ. Δένδια και αυτό είναι μία συνθήκη που αποδεικνύει ότι η διακυβέρνηση ενός κρατικού μηχανισμού είναι μία συλλογική δουλειά, και για το λόγο αυτό είναι επιβεβλημένο να υφίστανται τα κατάλληλα πρόσωπα στην κατάλληλη θέση.
Καμία Συμφωνία Μαδρίτης δεν μπορεί να μας δεσμεύει, καθώς δεν αποτελεί νομικό κείμενο, αλλά ένα κοινό ανακοινωθέν που ωστόσο έχει καταπατηθεί χιλιάδες φορές από την τουρκική πλευρά και ως εκ τούτου δεν μπορεί όχι μόνο να μας δένει τα χέρια (καθώς δεν περικλείει αρχές Δικαίου) αλλά κανονικά ούτε να το λαμβάνουμε υπόψη, μια και είναι σαν να αποδεχόμαστε το παράνομο και ανεδαφικό από άποψη Διεθνούς Δικαίου και ειδικότερα του Δικαίου της Θάλασσας casus belli και καθεστώς γκρίζων ζωνών. Από πότε τα κοινά ανακοινωθέντα χωρίς να περιλαμβάνουν Δίκαιο, οπότε να έχουν τη διάσταση θεσμικού κειμένου, μπορούν να δημιουργήσουν νομικά τετελεσμένα;;; Εδώ Συμφωνίες μπορούν να ακυρωθούν, όταν ένα από τα δύο μέλη (και αναφερόμαστε κυριότατα για τις διμερείς συμφωνίες) δεν τις εφαρμόζουν …
Συγχρόνως δε, το 2015 ο τότε ΥπΕξ της Ελλάδας επί Κυβέρνησης κ. Αντ. Σαμαρά, κ. Ε. Βενιζέλος όσον αφορά τη Συμφωνία Ελσίνκι, είχε δηλώσει σε συνεδρίαση των ΗΕ, ότι η Ελλάδα δεν δεσμεύεται για θέματα εθνικής κυριαρχίας, ήτοι εδαφών και υδάτων να προσφύγει στη δικαιοδοσία του Δικαστηρίου της Χάγης.
Εκ των πραγμάτων, μπορούμε όπως συχνά λέει και ο ΥπΕξ μας, αλλά επιτέλους πρέπει να το κάνουμε πράξη, να ασκήσουμε οποτεδήποτε τα δικαιώματά μας, όπως μας τα εξασφαλίζει ο Νόμος.
Και τώρα όσο ποτέ άλλοτε έχουμε το πάνω χέρι, γιατί πολύ απλά η Συμφωνία μας με τις ΗΠΑ δεσμεύει και τα δύο μέρη, πόσω δε μάλλον με την Αλεξανδρούπολη. Σε περίπτωση που οι ΗΠΑ επανακαθορίσουν τις σχέσεις τους με την Τουρκία, βάζοντας νερό στο κρασί τους για τις κυρώσεις μέσω CAATSA, ενώ η Τουρκία βρίσκεται σε παραγγελία για αγορά ακόμα μίας συστοιχίας S400, οφείλουμε να διαμορφώσουμε ανάλογο παιχνίδι με τη Ρωσία, όχι ως προς τον στρατιωτικό εξοπλισμό, αλλά ως προς επίτευξη στρατηγικών συμφωνιών, όπως λχ είναι η ενοικίαση λιμανιών στρατηγικού ενδιαφέροντος σε νησιά του Αιγαίου…
Οι ΗΠΑ δε δέχτηκαν να δημιουργήσουν συγκεκριμένο καθεστώς μέσω της Σκύρου, για να μην εξωθήσει σε ακόμα πιο δύσκολο σημείο τις σχέσεις τους με την Τουρκία.. έτσι στο πλαίσιο αυτό, ποιος και εμας μας απαγορεύει να διαχειριστούμε τα του οίκου μας στη βάση όπως εμείς κρίνουμε τα εθνικά μας συμφερόντα;;;;… Και πόσω μάλλον δεν πρέπει να ξεχνάμε και τη διακρατική συμφωνία με τη Γαλλία, την οποία ωστόσο οφείλουμε να την εμβαθύνουμε περαιτέρω, αναπτύσσοντας από κοινού σχεδιασμό ελέγχου της ΝΑ Μεσογείου… Γιατί δεν είναι μόνο να αγοράζουμε όπλα από ένα κράτος, αλλά τα ανταλλάγματα που θα έχουμε, ουσιαστικά για το κέρδος που του προσφέρουμε, επιβάλλεται να διαμορφώνουν συνθήκες άμεσης κινητοποίησης, όταν ένα από τα δύο συμβαλλόμενα μέρη το έχει ανάγκη.
Αυτήν την στιγμή, η Αμερική οφείλει να καταλάβει, ότι επειδή η ίδια διαβαίνει το Ρουβίκωνά της, δε θα είναι η Ελλάδα το εξιλαστήριο θύμα των αποφάσεών της. Και όπως λέει και ο Mersheimer στεκόμενος με συλλογιστικό τρόπο απέναντι στις θεωρίες/δόγματα του Φεντεραλισμού, υφίσταται η διαπίστωση ότι το Διεθνές Σύστημα (και εν προκειμένω οι Δυνατοί) δεν μπορεί να ανταπεξέλθει ταυτόχρονα σε περισσότερα από δύο συγκρουσιακά μέτωπα….
Μήπως στη βάση των παραπάνω είναι αναγκαίο να διευθετήσουμε τώρα που οι κατ’επίφαση μεγάλες δυνάμεις έχουν, εκτός των άλλων, κρίση ταυτότητας, ενώ πολλά συγκρουσιακά μέτωπα είναι ανοιχτά;;; Και κυρίως τώρα είναι το σωστό timing που πρέπει να ξαναδούμε σε διαφορετικό πλαίσιο και να επανατοποθετήσουμε τις σχέσεις μας με τον κουρδικό λαό που διαβιώνει στην Τουρκία.
*Η Δρ Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός – Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου & Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα ΑΠΘ (Νομικής Σχολής και Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ), Εξωτερική Συνεργάτιδα της Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και της Σχολής Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ)
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
