To τραγικό γεγονός της δολοφονίας του άτυχου Άλκη Καμπανού από οργανωμένους οπαδούς του ΠΑΟΚ, στη συνοικία της Χαριλάου στη Θεσσαλονίκη, έφερε –για άλλη μια φορά- στο προσκήνιο το θέμα της οπαδικής βίας, που εδώ και δεκαετίες αποτελεί πληγή για τον ελληνικό αθλητισμό αλλά και την κοινωνία γενικότερα. Προσπαθώντας να φωτίσουμε το θέμα από πολλές πλευρές, ζητήσαμε τις απόψεις ανθρώπων της πολιτικής, του αθλητισμού, και της επιστήμης, όπως ο πρώην Υπουργός Αθλητισμού Γιώργος Ορφανός, ο για χρόνια πρόεδρος της Ένωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Μακεδονίας, Διονύσης Ψωμιάδης, και ο Ψυχίατρος παιδιών και εφήβων Αλέξης Λάππας. Ταυτόχρονα ζητήσαμε και την άποψη απλών πολιτών, φιλάθλων ή και οπαδών, άλλοι με πιο στενή και άλλη με πιο χαλαρή σχέση με τον αθλητισμό, για να μας πουν πως βλέπουν οι ίδιοι αυτό τον κύκλο της οπαδικής βίας.
Γιώργος Ορφανός, π. Υπουργός Αθλητισμού
Να μεταφέρει η πολιτεία την ευθύνη και τον έλεγχο των συνδέσμων στην ομάδα.
Ο Γιώργος Ορφανός συνέδεσε το όνομά του με έναν από τους πιο αυστηρούς νόμους που εφαρμόστηκαν στη χώρα μας για περιστατικά οπαδικής βίας, ο οποίος εμφαρμόστηκε για λίγα χρόνια, προτού τελικά καταργηθεί. Τι λέει ο ίδιος σήμερα για τα πρόσφατα τραγικά γεγονότα, και για τις κινήσεις που πρέπει να γίνουν από τη μεριά της πολιτείας;
Κύριε Ορφανέ, μετά τα πρόσφατα γεγονότα οπαδικής βίας, επανήλθε στη δημόσια συζήτηση ο περίφημος «Νόμος Ορφανού».
Αν κάποιος θέλει να είναι αντικειμενικός, και δούμε τα αποτελέσματα από την εφαρμογή του νόμου εκείνη την εποχή, θα πούμε ότι ο νόμος έφερε αποτελέσματα, διότι αφού μπήκαν κάποια πρόσωπα στη φυλακή, στη συνέχεια τα φαινόμενα της οπαδικής βίας μειώθηκαν σε πολύ μεγάλο ποσοστό, και ήταν ατομικού χαρακτήρα συγκρούσεις πλέον, δεν υπήρχαν εκείνες οι συναντήσεις οι οποίες οδηγούσαν σε σκληρές μάχες. Περάσαμε από τη φάση της καταστολής στη φάση της δημιουργίας. Ο κόσμος τριπλασιάστηκε στα γήπεδα από 680.000 σε μια χρονιά, έγινε 2 εκατομμύρια. Η ουσία είναι ότι κάποια στιγμή καταργήθηκε αυτή η διάταξη και ξανά φτάσαμε στο ίδιο σημείο ίσως και χειρότερα.
Εκείνη την περίοδο που εφαρμόσατε τον νόμο οι διοικήσεις των ομάδων ήταν δίπλα σας ή απέναντί σας;
Πριν ξεκινήσουμε την εφαρμογή έκανα 40 περίπου συναντήσεις με τα προεδρεία των ομάδων. Όταν μίλησα με έναν έναν τους προέδρους, διαπίστωσα ότι η πραγματική κατάσταση ήταν, ότι υπήρχαν εκείνοι οι οποίοι είχανε σε έλεγχο τους οπαδούς, άρα μπορούσαν να βοηθήσουν, και κάποιοι βοήθησαν με αποφασιστικό τρόπο, και εκείνοι που φοβούνταν τους οπαδούς και κοιτούσαν από μακριά. Και ήταν και εκείνοι οι οποίοι χρησιμοποιούσαν τους οπαδούς ο καθένας για τα δικά του συμφέροντα. Το θέμα είναι ότι η βασική διάταξη των ευθυνών των ομάδων για τη δημιουργία των συνδέσμων, τους ανάγκασε να μπουν στη μάχη διότι προέβλεπε ότι κάθε ομάδα, είτε αθλητική ανώνυμη εταιρεία είτε ερασιτεχνική, πρέπει να εγκρίνει την ύπαρξη ενός συνδέσμου που φέρει το όνομα της ομάδας. Να ελεγχθούν τα μέλη να έχουν καθαρό ποινικό μητρώο.
Αυτές οι ομάδες οπαδών είναι ανεξέλεγκτες, ή κατευθυνόμενες;
Και τα δύο! Υπάρχουν κομμάτια τα οποία είναι ανεξέλεγκτα, δρουν για το δικό τους εγώ, για τη δική τους ικανοποίηση, που αισθάνονται ότι κάνουν το καθήκον τους απέναντι στην ομάδα τους. Υπάρχουν και άλλοι οι οποίοι είναι κατευθυνόμενοι από την πλευρά των διοικήσεων των ομάδων. Στις συναντήσεις αυτές που είχα με τους προέδρους, κάποιος πρόεδρος μου είπε ξέρετε κύριε υπουργέ εγώ δεν θα μπορέσω να είμαι απέναντί τους γιατί αυτοί με βάλανε στην ομάδα πρόεδρο, και εγώ έτσι όπως συζητούσαμε του λέω, και αυτοί είναι που θα σε διώξουν, και πραγματικά ένα χρόνο αργότερα τον διώξανε.
Αυτή τη στιγμή αν πρέπει να γίνει κάτι άμεσα από την πολιτεία, με βάση τη δική σας εμπειρία , τι πρέπει να είναι αυτό;
Κατ αρχήν διατάξεις συγκεκριμένες που αφορούν τις πράξεις βίας. Τι σημαίνει δηλαδή κάνει μια πράξη βίας ένας σύνδεσμος, ένα μέλος ενός συνδέσμου; Να μεταφέρει η πολιτεία την ευθύνη και τον έλεγχο των συνδέσμων στην ομάδα. Οι διατάξεις υπάρχουν και υπάρχει και νόμος με τα συγκεκριμένα αποτελέσματα. Και με συνεχή και αποφασιστικό τρόπο είμαι σίγουρος ότι θα το τελειώσουμε, αλλά θέλει κάποιους να πάρουν την ευθύνη πάνω τους.
Τώρα που κλείνουν οι σύνδεσμοι, και η κοινή γνώμη δείχνει να είναι υπέρ των αυστηρών μέτρων, είστε αισιόδοξος ότι μπορεί να αλλάξει κάτι;
Προς στιγμήν παρακολουθώ τις κινήσεις από πλευράς αστυνομικής δράσεως, οι οποίες ήταν γρήγορες και έφεραν αποτελέσματα, για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα στην πηγή του, στον πυρήνα του. Πρέπει να δω και τι θα αποφασίσει η κυβέρνηση, και πως θα εφαρμοστεί. Πολλές φορές έχουν ψηφιστεί νόμοι οι οποίοι δεν εφαρμόζονται στην πράξη. Θέλω να δω το αποτέλεσμα, αλλά παρ όλα αυτά θα μπορούσε η κυβέρνηση σε ένα μήνα παραδείγματος χάριν να φέρει διατάξεις. Δεν μπορώ να σας πω ακόμη την εκτίμησή μου πού θα πάμε τώρα, όμως εκείνο που εκφράζω σαν ευχή, είναι να είναι αποφασισμένοι να προχωρήσουν.
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΨΩΜΙΑΔΗΣ, Πρ. Πρόεδρος της Ένωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Μακεδονίας
Δεν υπάρχει περίπτωση, αυτοί που διαχειρίζονται τώρα τις τύχες του ποδοσφαίρου, να αλλάξουν τα πράγματα
Κάθετος στις απόψεις του και απαισιόδοξος ως προς την ικανότητα και την πρόθεση των ανθρώπων που διοικούν το ποδόσφαιρο, να αλλάξουν τα πράγματα, εμφανίζεται ο πρώην πρόεδρος της ΕΠΣΜ Διονύσης Ψωμιάδης, μιλώντας στο SPEAKNEWS.
Κύριε Ψωμιάδη, έχουν επιδεινωθεί τα πράγματα με τη βία στο ποδόσφαιρο;
Το πρόβλημα υπάρχει εδώ και πάρα πολλά χρόνια, δεν είναι τωρινό. Δεν υπάρχει ουσιαστική αλλαγή από τα χρόνια που ήμουν εγώ πρόεδρος της ΕΠΣΜ. Τα ίδια αντιμετωπίζαμε και τότε.
Υπάρχει κάτι που μπορούν να κάνουν οι ποδοσφαιρικές Ενώσεις για την αντιμετώπιση του προβλήματος;
Δεν μπορεί να κάνει τίποτα η Ένωση, γιατί δεν έχει την δυνατότητα, δεν έχει την δύναμη, και δυστυχώς αυτό συνεχίζεται εδώ και δεκάδες χρόνια.
Οι νόμοι για τη βία στο ποδόσφαιρο απλώς δεν εφαρμόζονται, ή θα έπρεπε και να αυστηροποιηθούν;
Δεν υπάρχουν νόμοι. Και δυστυχώς δεν υπάρχουν οι άνθρωποι που θα αλλάξουν κάποια πράγματα, ιδίως για την Βόρεια Ελλάδα.
Οι διοικήσεις τους χαϊδεύουν τους χούλιγκανς ή τους ανέχονται;
Τους ανέχονται, αφού είναι δικοί τους. Δεν μπορούν δηλαδή να διαλύσουν τους χουλιγκάνους; Σοβαρολογούνε; Είναι τόσο δύσκολο να τους διαλύσουν;
Τα θεσμικά όργανα του ποδοσφαίρου τα ενδιαφέρει η αντιμετώπισή της βίας;
Ποια είναι τα θεσμικά όργανα του ποδοσφαίρου; Η ΕΠΟ; Σας παρακαλώ, μην με κάνετε να γελάω.
Ποια είναι τα πράγματα που πρέπει να γίνουν για να βελτιωθεί η κατάσταση στο ποδόσφαιρο;
Πρέπει να δοθεί έμφαση στην περιφέρεια. Υπάρχει ποδόσφαιρο στην περιφέρεια, υπάρχει ερασιτεχνικός αθλητισμός, και μπορεί να αναδείξει την πραγματική αξία και ομορφιά αυτού του αθλήματος. Χωρίς ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, δεν υπάρχει ποδόσφαιρο.
Το ποδόσφαιρο είναι η αιτία αυτών των προβλημάτων ή το σκηνικό;
Το ποδόσφαιρο δεν φταίει πουθενά. Και όταν λέω ποδόσφαιρο, εννοώ τους αθλητές, ακόμη και τους παράγοντες. Αλλά μας λείπουν οι παράγοντες. Το ποδόσφαιρο υποφέρει κυρίως από αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις.
Πιστεύετε ότι μετά την πρόσφατη δολοφονία του αθώου 19χρονου, μπορεί να παρθούν έστω και τώρα σωστές αποφάσεις και να αλλάξει κάτι;
Τίποτα! Και παλιότερα αντιμετωπίσαμε τέτοιες καταστάσεις και δεν άλλαξε τίποτα. Η άποψή μου είναι, επειδή δεν υπάρχει άλλη λύση, να διαλύσουμε τα πάντα! Να τα διαλύσουμε και να ξεκινήσουμε πάλι από την αρχή. Για τα παιδιά μας. Δεν υπάρχει περίπτωση, αυτοί που διαχειρίζονται τώρα τις τύχες του ποδοσφαίρου, να αλλάξουν τα πράγματα.
Αλέξης Λάππας, Ψυχίατρος παιδιών και εφήβων, Μέλος του Βασιλικού Κολλεγίου των Ψυχιάτρων Μεγάλης Βρετανίας
Όσο αυξάνεται η αίσθηση της κοινωνικής ανασφάλειας, αυξάνονται και τα περιστατικά βίας
Κύριε Λάππα, πόσο σύνηθες είναι για έναν έφηβο να εκφράζεται μέσω της οπαδικής ταυτότητας;
Πολύ συχνά ο έφηβος βρίσκει πιο διαθέσιμη και προσβάσιμη τη συμμετοχή στην ομάδα που λέγεται σύνδεσμος οπαδών ενός αθλητικού συλλόγου, παρά την ίδια του την οικογένεια ή την παρέα των συμμαθητών, ή την -δύσκολα να διαμορφωθεί πλέον- παρέα μιας γειτονιάς. Επειδή ακριβώς η οπαδική βία είναι αποπροσωποποιημένη βία, είναι σημαντικό όποιος προσεγγίζει αυτά τα θέματα να μην ξεχάσει ότι μιλάμε για ανθρώπινα πρόσωπα. Δηλαδή ότι πολύ εύκολα τόσο για τα θύματα της οπαδικής βίας όσο και για τους θύτες, χάνεται η αίσθηση του προσώπου και είναι σαν να μιλάμε για παράπλευρες απώλειες σε έναν πόλεμο μεγάλων διαστάσεων. Στην πραγματικότητα υπάρχουν συγκεκριμένα πρόσωπα που είναι θύματα και συγκεκριμένα πρόσωπα που είναι θύτες σε αυτή τη διαδικασία, και είναι σημαντικό να το θυμόμαστε αυτό, γιατί δεν λύνεται αυτό το πρόβλημα μαζικά.
Πόσο συχνά αντιμετωπίζετε παραβατική συμπεριφορά από ανηλίκους και σε ποιο βαθμό ταυτίζεται αυτή με τον οπαδισμό;
Στη διάρκεια της 12ετούς ψυχοθεραπευτικής φροντίδας εφήβων στη Θεσσαλονίκη, είχα επαφή με εφήβους οι οποίοι ουσιαστικά εκφράζουν την επιθετικότητα τους μέσα από σχήματα οπαδικής βίας. Φυσικά πολύ συχνή είναι και η αναφορά από εφήβους και νεαρότερους ενήλικες ότι έχουν υπάρξει θύματα οπαδικής βίας, και αυτό είναι κάτι γενικότερο που υπάρχει στην υποκουλτούρα της πόλης μας. Ο λόγος είναι ότι κατά κανόνα αυτή τη στιγμή όσο αυξάνεται η αίσθηση της κοινωνικής ανασφάλειας, αυξάνονται και τα περιστατικά βίας και οι έφηβοι τείνουν σε μια υποκουλτούρα που συναντάμε πολλές φορές σε συστήματα όπως του σωφρονισμού, δηλαδή τις φυλακές. Φροντίζεις να ανήκεις σε ένα σύστημα που σου παρέχει ένα είδος ασφάλειας ή ανοχής, ώστε να μην είσαι αυτός ο οποίος θα νιώσει ότι είναι εκτεθειμένος σε αυτόν τον κίνδυνο.
Το προφίλ του εφήβου ή του νεαρού ενήλικα που εκφράζεται βίαια μέσω του οπαδισμού μπορούμε να το σκιαγραφήσουμε;
Ουσιαστικά για να οδηγηθούμε σε ένα φονικό δεν υπάρχει μια τυχαία απλώς σύμπτωση. Είναι μία διεργασία πολυσύνθετη και πολυπαραγοντική. Ο κύριος παράγοντας είναι η απουσία συναισθηματικής ωριμότητας, η οποία για έναν έφηβο θα ήταν ένα περιβάλλον φροντίδας και αγάπης. Δεύτερο πολύ σημαντικό κομμάτι είναι η ίδια η κοινωνία η οποία ενισχύει την αίσθηση ότι ο επιτυχημένος είναι ο ισχυρός να επιβάλει τη γνώμη του. Αυτό το βιώνουν τα παιδιά όχι μόνο από τις οικογένειες αλλά και μέσα από τα σχολεία όπου ακόμα η βιωματική εκπαίδευση υστερεί σε σχέση με τη διδακτική εκπαίδευση. Το τρίτο κομμάτι είναι το γεγονός ότι πρέπει δηλαδή κάποια στιγμή να ασχοληθούμε με το τι θέλουμε και εμείς από αυτή την αθλητική κοινωνία, και κατά πόσον οι διαχειριστές αυτών των ομάδων πολύ συχνά δεν διαφέρουν πάρα πολύ στον τρόπο που εφαρμόζουν τα συμφέροντά τους από τον τρόπο με τον οποίο και αυτά τα παιδιά στον δρόμο προσπαθούν να επιβάλουν τη δικιά τους γνώμη.
Τα μέλη αυτών των ομάδων που επιδίδονται σε καταστάσεις οπαδικής βίας έχουν συναίσθηση του κόστους που μπορεί να επιφέρουν οι πράξεις τους όπως πχ ο θάνατος;
Μία ομάδα εφήβων που επιτίθεται και προκαλεί το θάνατο μπορεί να την ονομάζουμε ομάδα, όμως στην πραγματικότητα δεν λειτουργεί ως ομάδα αλλά λειτουργεί ως μάζα, και είναι πάρα πολύ σημαντικό να κάνουμε αυτή τη διαφοροποίηση. Στην ομάδα μπορεί ακόμη να τηρηθούν οι ρόλοι, στη μάζα οι ρόλοι έχουν χαθεί. Μέσα σε μια τέτοια ομάδα υπάρχει απώλεια της αίσθησης όχι μόνο της ατομικής ευθύνης αλλά και της ατομικής επιθυμίας. Επομένως μιλάμε για μαζοποιημενα πρόσωπα.
Ο θάνατος ενός αθώου 19χρονου μπορεί να λειτουργήσει ως καμπανάκι, ως αφύπνιση για τέτοια άτομα;
Η δυνατότητα να ενσωματώσουμε εμπειρίες ωρίμανσης στην προσωπική μας ζωή από το τραύμα που παρατηρούμε σε έναν άλλον άνθρωπο, υπάρχει μόνο στο βαθμό που μπορούμε να συνδεθούμε με το βίωμα αυτού του ανθρώπου. Εάν δεν υπάρξει η συνειδητοποίηση μέσα από μια διαδικασία που λέγεται συναίσθηση, του τι βίωσε αυτός ο άνθρωπος και δεν μπορούμε σε αυτή την εμπειρία να προβάλουμε δικές μας εμπειρίες, τότε κατά κανόνα νιώθουμε ότι αυτό έχει συμβεί έξω από αυτό που μας αφορά.
Για να σπάσει αυτός ο κύκλος της βίας πρέπει οι άνθρωποι να βρεθούν δίπλα, πρέπει να υπάρξει η δυνατότητα συμμετοχής σε κοινές διαδικασίες. Θεωρώ, ότι στην ελληνική κοινωνία αυτή την τη στιγμή, ο ελάχιστος χώρος που μπορεί να συμβεί αυτό, λέγεται οικογένεια και σχολείο. Γιατί εκεί έξω είναι πολύ δύσκολο το ψαλίδι των κοινωνικών διαφορών και η έξοδος αυτής της κοινωνίας από πολλαπλές κρίσεις έχει να επιτρέψει στον άνθρωπο ως κοινωνικό πρόσωπο, να νοιώσει δίπλα στον άλλον.
Κώστας Κεχαγιάς, Αθλητικός Δημοσιογράφος
Το ποδόσφαιρο και ειδικότερα η ποδοσφαιρική ομάδα που υποστηρίζω μου γεννούν σε γενικές γραμμές ένα υγιές πάθος. οπότε θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου οπαδό γιατί το μόνο που με ενδιαφέρει είναι η ομάδα μου να κερδίζει και ας μη με ικανοποιεί η προσπάθεια της. Καμιά φορά, ωστόσο, όταν ήμουν νεότερος το συγκεκριμένο πάθος μετατρεπόταν σε ανθυγιεινή ένταση, με αποτέλεσμα να εμπλακώ σε περιστατικά οπαδικής βίας, χωρίς φυσικά να υπάρχει δικαιολογία. Όμως καμιά δικαιολογία δεν υπάρχει και για τα περιστατικά βίας που συμβαίνουν όλο και συχνότερα τον τελευταίο καιρό στη Θεσσαλονίκη και είναι άκρως καταδικαστέα. Οι… κόντρες μεταξύ των οπαδών αναβίωσαν και φούντωσαν, οι παράγοντες εκατέρωθεν αλλά και ο αθλητικός κυρίως τύπος ρίχνουν διαρκώς λάδι στη φωτιά και το αποτέλεσμα πολλές φορές το βλέπουμε στους δρόμους καθώς κάποιοι θερμόαιμοι ψάχνουν πολύ συχνά μία αφορμή για να συμπλακούν. Δυστυχώς όλες οι κυβερνήσεις στόχευαν κατά καιρούς στην καταστολή των συγκεκριμένων φαινομένων περιορίζοντας όλους τους οπαδούς αλλά ακόμα και τους υγιείς φιλάθλους σε όλο και μικρότερο χώρο. Η συγκεκριμένη καταπίεση έφερε στην επιφάνεια περισσότερα απωθημένα δημιουργώντας παράλληλα βίαιες αντιδράσεις.
Μιχάλης Σαλέπης, Προπονητής ποδοσφαίρου
Μεγάλωσα μέσα στα γήπεδα και ομολογουμένως η οπαδική βία είναι μια πραγματικότητα που όλοι γνωρίζουμε. Έχω βρεθεί μάρτυρας οπαδικής βίας μεταξύ οπαδών αντίπαλης ομάδας, αλλά και μεταξύ συνοπαδών. Δυστυχώς, είχα την ατυχία να εμπλακώ, χωρίς τη θέλησή μου και σε περιστατικό οπαδικής βίας στη πόλη των Σερρών κατά τη διάρκεια της φοίτησης μου. Συγκεκριμένα, όταν φίλος μου δέχτηκε επίθεση από πέντε νεαρούς επειδή ήξεραν ότι υποστηρίζει διαφορετική ομάδα, στην προσπάθεια μου να τον προστατέψω δέχτηκα σοβαρή επίθεση για την οποία χρειάστηκε να νοσηλευτώ. Δεν γνωρίζω εάν μιλάμε για έξαρση ή για μία πραγματικότητα που υφίσταται εδώ και δεκαετίες. Σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να παρθούν τα κατάλληλα μέτρα από τους κατάλληλους φορείς για να λήξει μία και για πάντα αυτό το φαινόμενο της οπαδικής βίας.
Σαράντης Κοιλανίτης, Ιστορικός / Προπτυχιακός Νομικής Σχολής
Στον ελληνικό χώρο ο οπαδισμός έχει λάβει για πολλούς αρνητικό πρόσημο, ως όρος που εμπεριέχει στοιχεία φανατισμού. Έχω την εντύπωση ότι πάντα η πόλη είχε θέματα με τους οργανωμένους οπαδούς….Απλώς πολλές φορές τα περιστατικά βίας υποβαθμίζονταν και συγκαλύπτονταν. Η οργάνωση των οπαδών σε συνδέσμους και κλειστές ομάδες είναι κι αυτή μια μορφή κοινωνικοποίησης. Πολλά παιδιά, στο κυνήγι της απόκτησης ταυτότητας βρίσκουν εκεί καταφύγιο καθώς μεγαλώνουν. Οι κυβερνήσεις ανέκαθεν είχαν πάρε δώσε με τους μεγαλοπαράγοντες του ελληνικού αθλητισμού. Αυτές οι σχέσεις αν και θα έπρεπε να είναι τυπικές, πολλές φορές επεκτείνονται σε ευνοϊκές μεταχειρίσεις, με εξόφθαλμες αλλαγές νομοθετικών πλαισίων και διατάξεων υπέρ ορισμένων παραγόντων και των ομάδων τους. Το πρόβλημα περιπλέκεται ακόμα περισσότερο, όταν οι ίδιοι παράγοντες εμπλέκονται και στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης μέσω πολλών ΜΜΕ που ελέγχουν οικονομικά, τα οποία με τη σειρά τους επηρεάζουν τον κόσμο και πολλές φορές ενισχύουν αντί να αποδυναμώνουν την αντιπαλότητα και το μίσος. Είναι τέτοια η δομή του συστήματος με το οποίο λειτουργεί ο χώρος, που δυστυχώς δεν είναι καθόλου εύκολο να έρθει κάποια σημαντική αλλαγή από τις εκάστοτε κυβερνήσεις.
Χάρης Δελιγκάς, Φυσικός / Μεταπτυχιακός φοιτητής
Παλαιότερα και συγκεκριμένα κατά την ηλικία 14-17 θα μπορούσε να με χαρακτηρίσει κάποιος ως οργανωμένο οπαδό παρόλο που δεν το πίστεψα ποτέ. Ίσως επειδή ήμουν ακόμα μικρός και δεν μπορούσα να αντιληφθώ πότε κάποιος κατατάσσεται ως οπαδός και πότε όχι. Μετέπειτα όταν κάπως μεγάλωσα άρχισα να αποστασιοποιούμαι από το γήπεδο καθώς και ότι ήταν παρεμφερές με την ομάδα μου. Διαφορά περιστατικά κάπως μου ξίνιζαν. Δεν έχω εμπλακεί ποτέ σε επεισόδια οπαδικής βίας. Βέβαια από την άλλη, έχω υπάρξει αρκετές φορές μάρτυρας σε διάφορες περιπτώσεις τέτοιων περιστατικών. Πάντα παρατηρούνταν τέτοια περιστατικά βίας στο χώρο του ποδοσφαίρου. Όσο για την έξαρση που εμφανίζεται τον τελευταίο χρόνο η αλήθεια είναι ότι με κάνει να απορώ. Ίσως η απόσταση από το γήπεδο λόγο κορονοϊού έφερε τις διαμάχες και την συστηματική ενασχόληση έξω από το γήπεδο. Ο πρώτος και κύριος υπεύθυνος όταν συναντάται ένα κοινωνικό ζήτημα είναι η κυβέρνηση. Ο κρατικός φορέας και μηχανισμός είναι αυτός που δεν κάνει κάτι ουσιαστικό για να σβήσει ή έστω να μετριάσει αυτή την έχθρα και τον κανιβαλισμό που παρατηρείται στα γήπεδα. Απεναντίας, έχει συνάψει Ειρήνη με τους μεγαλομετόχους της κάθε ομάδας υπό όρους οικονομικών συμφερόντων.
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
