της Έλενας Χελβατζόγλου
Οι άμαχοι στον πόλεμο της Ουκρανίας, αλλά και σε κάθε πόλεμο συνολικά, είναι αυτοί που βιώνουν τις ανεπανόρθωτες ζημιές του πολέμου χωρίς να φέρουν κανένα απολύτως μερίδιο ευθύνης για τις καταστροφικές πολεμικές συρράξεις. Οι προσπάθειες διπλωματίας βγάζουν σε αδιέξοδο, αφήνοντας ελεύθερο τον δρόμο για τη συνέχιση των πολεμικών συγκρούσεων μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας. Η Ολέσια, μία γυναίκα από την Ουκρανία, που ζει στην Ελλάδα και πρόλαβε τελευταία στιγμή να μεταφέρει την οικογένειά της μακριά από το περικυκλωμένο Κίεβο, μοιράζεται με το SPEAKNEWS τους φόβους της και τις σκέψεις της γύρω από το Ουκρανικό ζήτημα.
«Αισθάνομαι πολύ τυχερή μέσα στην όλη δύσκολη κατάσταση, που κατάφερα και έφερα τους γονείς μου πίσω από το Κίεβο την Τετάρτη 9 Μαρτίου. Ο μπαμπάς μου έφυγε με έναν γείτονα ο οποίος πήγαινε προς την δυτική Ουκρανία και μετά τον πήγε μέχρι τα σύνορα με τη Ρουμανία και πήγαμε εκεί (στα σύνορα) με τον άντρα μου οδικώς για να τον παραλάβουμε. Στο σημείο εκείνο υπήρχαν τεράστιες ουρές με πάρα πολλά άτομα, καθώς ο πιο εύκολος τρόπος να φύγεις από τη χώρα είναι να περάσεις με τα πόδια τα σύνορα, γιατί όσοι είχαν αυτοκίνητα χρειαζόντουσαν πολλές μέρες να τα περάσουν.
Προς το παρόν φιλοξενώ τους γονείς μου ευελπιστώντας να τελειώσει γρήγορα αυτή η κατάσταση και να μπορέσουν να γυρίσουν πίσω. Δυστυχώς ο χώρος στο σπίτι είναι μικρός και δεν επαρκεί για να μένουμε όλοι εκεί, αλλά βολευόμαστε γιατί είναι η μοναδική λύση και εκμεταλλευόμαστε κάθε χώρο για ύπνο.
Προς το παρόν δεν βλέπω κανένα «φως»… Δεν ξέρω τι ακριβώς θα συμβεί… Έχουμε διάφορους φόβους αυτήν τη στιγμή. Δεν είμαι πολύ αισιόδοξη ότι αυτό θα τελειώσει πολύ γρήγορα.
Η αλήθεια είναι πως οι γονείς μου δεν είχαν προετοιμαστεί για αυτό που συνέβη. Η μαμά μου ήρθε εδώ τυχαία μία εβδομάδα πριν και έκλεισε εισιτήριο επιστροφής για την Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου. Τους είχαμε προειδοποιήσει να έρθουν εδώ Ελλάδα μη συμβεί κάτι κακό, αλλά εκείνοι ήταν πεπεισμένοι ότι δεν θα γίνει κάτι σοβαρό. Φυσικά η μητέρα μου δεν μπόρεσε να πετάξει πίσω. Ήταν τυχερή και με αυτόν τον τρόπο μπορέσαμε και πείσαμε τον μπαμπά μου να έρθει με αυτόν τον γείτονα. Αν οι γονείς μου ήταν οι δυο τους δεν θα ερχόντουσαν. Οι περισσότερες φίλες μου δεν τους έχουν τους γονείς τους. Τους έχουν εκεί, γιατί οι ίδιοι δεν θέλουν να φύγουν. Ακόμα και ο μπαμπάς μου, που είναι εδώ, δεν νιώθει καλά που έφυγε και μας το λέει συνέχεια. Να φανταστείτε τα μόνα πράγματα που πρόλαβε να πάρει ο πατέρας μου μαζί του ήταν το διαβατήριό του, το λάπτοπ του και ένα πουκάμισο. Έγιναν όλα μέσα σε πέντε λεπτά. Προς το παρόν δεν έχει καταστραφεί το σπίτι τους. Μαθαίνουμε νέα από γείτονες που έμειναν πίσω.
Εύχομαι πραγματικά να τελειώσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα αυτό. Οι δικοί μου γονείς είναι τυχεροί, γιατί έχουν ένα σπίτι να μείνουν και έτσι μπορώ να κοιμάμαι σχετικά ήσυχη τα βράδια. Υπάρχουν πολλοί που δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα.»
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
