Γράφει η Καρίνα Ιωαννίδου*
Όταν ήρθε η Εντολή ως «παλιός» πλέον κι «υποψιασμένος» δεν «μάσησα». Είχα καλά εκπαιδευτεί σε «πυροφάνια», «σχοινάκια», «στο δίευρω που αναπηδά» και κάνει αλματάκια πάνω στο στρώμα. «Ας το ζήσω κι αυτό» σκέφτηκα να αποκτήσω εμπειρίες, να έχω ιστορίες να διηγούμαι αύριο.
Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι από εκείνη την ημέρα είναι πως θα έπαιρνα μέρος σε μία προγραμματισμένη στρατιωτική άσκηση. Το σενάριο, περιλάμβανε προσομοίωση θερμού επεισοδίου συνεπεία έντασης με γείτονα χώρα. Μου έδωσαν ένα όπλο με ηλεκτροπτικό σκοπευτικό, full metal jacket, εξαρτύσεις, κράνος από θερμοπλαστικό, αρβύλες και ένα μικρό αριθμό φυσιγγίων. Στο πλαίσιο δε μιας πλήρως-ρεαλιστικής μάχης κουβαλούσα ένα σακίδιο 25 κιλών με ομοιώματα γεμιστήρων, τροφίμων και διαφόρων υλικών ιδίου βάρους με τα πραγματικά. Και πολλά κουβαλούσα. Τι νόημα είχε, εξάλλου, αφού ως κληρωτός σε ένα μήνα θα απολυόμουν από τον στρατό; Τζάμπα βάρος…
Όταν ήχησαν οι σειρήνες συναγερμού απ΄ άκρη σ΄ άκρη στη χώρα γνώριζα πως όλο αυτό το σκηνικό ήταν καλά σκηνοθετημένο από το στρατηγείο και στο πλαίσιο μιας άσκησης ετοιμότητας.
Τότε, ήταν που ήρθε μια Εντολή ακατανόητη…
– Ελάτε «φλωράκια», ας μπούμε στο ψητό! Εξοντώστε τον «εχθρό»! NO MERCY ΠΑΙΔΕΣ!… Επ΄ ώμου ΑΡΜ. Παρά πόδα ΑΡΜ. ΠΡΟΣΟ-ΧΗ. Παρουσιάστε ΑΡΜ. Τελειώσαμε με τις προπαρασκευαστικές ασκήσεις. Σύνταξη σε παράταξη εφ΄ ενός ζυγού. Όπλα παρα χείρας… Οπλίσατε…
Σύμφωνα με τις ασκήσεις ετοιμότητας, σε περίπτωση συναγερμού φορτωνόμαστε τα πάντα και προσευχόμαστε να έχουμε δεχτεί επίθεση από… hackers…
Μόλις, τώρα, συνειδητοποιώ πως δεν πρόκειται για αθώα άσκηση αλλά για κανονική εμπλοκή κι ότι προελαύνουμε με πλήρη πολεμική εξάρτυση και πως ο σάκος μου περιέχει πραγματικά υλικά πολέμου. Το όπλο μου έχει εικονικά διαφανή φυσίγγια ελατηρίου. Τώρα, καλούμαι, να αδειάσω τη θαλάμη από τα άσφαιρα και να βάλω στο γεμιστήρα του όπλου μου για πρώτη φορά αληθινές σφαίρες. Στρέφω την κάννη προς το έδαφος με γωνία 45 μοιρών σε σχέση με τον κορμό του σώματός μου. Επιχειρώ να βγάλω από το σάκο μου μερικές αλλά το χέρι μου τρέμει τόσο που μετά βίας συγκρατώ στη χούφτα μου μία, οι υπόλοιπες κυλάνε στο χώμα για να «συναντήσουν» κι άλλες που επίσης έχουν «αυτομολήσει» από άλλα χέρια… Με λούζει κρύος ιδρώτας. Γνωρίζω τη «θεωρία», έχω κάνω «άσκηση» αλλά δεν είμαι προετοιμασμένος να αντιμετωπίσω the real thing.
Όσο άτακτες σκέψεις στριφογυρίζουν μέσα στο μυαλό μου κάποιος μου βάζει στο χέρι κάτι. Αντιλαμβάνομαι πως είναι μια χειροβομβίδα όχι εκπαιδευτική αλλά επιθετική και εκεί όλα γύρω μου μαυρίζουν. Πόλεμος με αληθινά πυρά, με αληθινούς στρατιώτες, με αληθινούς εχθρούς, με αληθινούς νεκρούς… Μου λέει: «Κράτησέ την και πιθανώς θα ακολουθήσει κι άλλη» … Αυτό το «πιθανώς» με «υποψιάζει». «Πιθανώς» τί; Γιατί εδώ υπάρχουνε δύο σενάρια: Το καλό και το κακό: Το κακό είναι ότι «πιθανώς», εάν και εφόσον εκραγεί η προηγούμενη στα χέρια μου δεν θα έχω πια χέρια να διαχειριστώ μια δεύτερη, και το καλό;: Ότι ως τραυματίας πολέμου θα μεταφερθώ στα μετόπισθεν και «πιθανώς» ακόμα και χωρίς χέρια θα ζήσω!
-Γιατί όλο αυτό; Ξέρουμε ποιόν πολεμάμε;
-Δεν έχει σημασία ούτε ποιόν ούτε γιατί. Με τέτοιες σκέψεις δεν θα μείνεις για πολύ ακόμα ζωντανός…
-Μα δεν πρέπει να ξέρω ποιόν και γιατί πολεμάω; Πώς μια προγραμματισμένη άσκηση έχει μετατραπεί σε πραγματική μάχη;
-Δεν είναι μάχη. «Ειδική επιχείρηση» είναι. Πολλά ρωτάς. Όρμα και «καθάριζε» το δρόμο εμπρός σου. Μην κοιτάξεις ποτέ τι άφησες πίσω. Όρμα και θα σταματήσεις μόλις έρθει νέα εντολή άνωθεν. Πολεμάμε κοπρίτες, νάνους, ρεμάλια, αντίχριστους…
Δεν θυμάμαι πόσος χρόνος πέρασε σε αυτόν τον απροσδιόριστο τόπο… που θεωρητικά ήταν η πατρίδα μου, ωστόσο, δεν αναγνώριζα τίποτα οικείο γύρω μου. Ακούγονταν ήχοι μάχης, εκκωφαντικές εκρήξεις βομβών και ρουκετών, σφύριγμα σφαιρών και δυνατές εκρήξεις οβίδων και μετά, μετά ήρθε το πιο τρομακτικό… Μια ανατριχιαστική σιωπή. Αυτή η απουσία κάθε ήχου που θα μπορούσε να γίνει αντιληπτή από το αυτί μου διαπερνούσε το τύμπανο σαν αόρατη βελόνα. Ο πόνος ήταν οξύς, έχασα σχεδόν τις αισθήσεις μου. «Ξύπνησα» μόνον όταν άκουσα εκείνη τη φωνή, τη φωνή που δίνει τα στρατιωτικά παραγγέλματα σε τόνο προστακτικό, τρομακτικό…
– Υποχώρηση! Μας πλευροκοπούν εχθρικά στρατεύματα. Βάλλουν από παντού. Καλυφθείτε! Στα χαρακώματα στρατιώτες…
Μια αναπνοή μας χωρίζει πλέον από τον αόρατο εχθρό. Μια σιωπή μας ενώνει… Βουβοί περιμένουμε εντολές …
– Δεν θα προλάβουμε ν΄ ακούσουμε τα «λελεδόνια», φίλε. (Λέει και στενάζει βαθιά ο διπλανός μου).
Πίσω μας ακούγεται μια φωνή σε απόγνωση: «Ζητώ γεωμετρικές συντεταγμένες». Και μετά μια άλλη να της απαντάει: «Όχι, με το G.P.S. Στη μάχη δεν χρησιμοποιούμε όργανα πλοήγησης, είμαστε γυμνοί… Όργανό μας είναι μόνον ο αρσενικός μας εγκέφαλος.
-Παραμείνετε πρηνηδόν και ακίνητοι. Παντού υπάρχουν διάσπαρτες νάρκες… ΠΡΟΣΟ-ΧΗ! Κι ένας μικρός, ελάχιστος κραδασμός μπορεί να φέρει το ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ.
Κρατάω την αναπνοή μου και σκέφτομαι τη διαδρομή μου ως εδώ: Μια διαδρομή χωρίς εξήγηση και σκοπό…
-Χάλασε ο κόσμος; Τι πήγε στραβά;
-Κάτι που κανείς δεν το είχε προβλέψει.
-Και τώρα; Γιατί δεν σταματάμε τώρα;
-Τώρα έχουν σκοτωθεί τόσοι που δεν μπορούμε να σταματήσουμε μέχρι τη νίκη.
Δεν είναι “παιχνίδι” ο πόλεμος. Μου έρχεται στο μυαλό σαν αστραπή το παιχνίδι των παιδικών μας χρόνων “Θέλουμε Πόλεμο κι εμείς Ειρήνη”. Στεκόμασταν αντικριστά σε δυο ομάδες και σε απόσταση μεταξύ μας πιασμένα χέρι χέρι σε αλυσίδα φωνάζαμε: Η πρώτη ομάδα φώναζε: “Θέλουμε ΠΟΛΕΜΟ!” κι η δεύτερη απαντούσε “Κι εμείς ΕΙΡΗΝΗ”! “Και ποιον θέλετε;” η δεύτερη ομάδα διάλεγε ένα παιδί της πρώτης, το οποίο έπρεπε να τρέξει και να σπάσει την αλυσίδα των αντιπάλων. Αν το κατάφερνε τους “έκλεβε” ένα παιδί και το ενσωμάτωνε στην ομάδα του. Αν δεν τα κατάφερνε έμενε στην ομάδα κι η ομάδα έμενε ενωμένη. Κέρδιζε η ομάδα που θα κατάφερνε να συγκεντρώσει όλα τα παιδιά στο δυναμικό της κι ανάλογα ποια ομάδα κέρδιζε επικρατούσε μια ο πόλεμος και μια η ειρήνη. “Παίζαμε” με το “κακό” και το “καλό” αδέλφια, ξαδέλφια, φίλοι, παιδιά της γειτονιάς, ανυποψίαστοι, γιατί δεν είχαμε ακόμη βιώσει τις συνέπειές του πολέμου. Ο “πόλεμος” ήταν παιδικό “παιχνίδι”. Το “παιχνίδι”, όμως, αυτό ξέφυγε από τον “κατασκευαστή” του που τώρα έγινε “εξουσιαστής” κι αποφασίζει ποιος ζει , ποιος πεθαίνει. Έγινε ένας πραγματικός πόλεμος που τον προκαλεί το «κακό» και μόνο το κακό τον τρέφει…
Δίπλα μου σκάει μια ρουκέτα. Νιώθω πώς το πόδι μου πετάει στον αέρα… Ακούω “καμπάνες” να κτυπούν πένθιμα ενώ γύρω μου το ανθρώπινο δράμα κορυφώνεται. Αυτή και άλλες Αναστάσεις δεν ήρθανε και δεν θα έρθουνε. Γιατί δεν πετάμε κροτίδες και βεγγαλικά πια αλλά βόμβες… Ρίχνω μια γρήγορη ματιά στο πόδι μου. Είναι ακόμα στη θέση του…
Περιμένουμε την νέα εντολή άνωθεν… “Έχουμε χάσει τα αβγά και τα πασχάλια…”
*Λελεδόνια: Είδος φανταστικού πουλιού που ακούνε οι φαντάροι όταν είναι κοντά στην απόλυσή τους.
*Η Καρίνα Ιωαννίδου είναι Θεατρική συγγραφέας, εργάζεται στο τμήμα Δημοσίων Σχέσεων του ΚΘΒΕ και είναι ιδρυτικό μέλος του «Θέατρο Φλέμινγκ»
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
