Συνέντευξη στον Τάσο Ρέτζιο
Το καινούργιο βιβλίο του Θόδωρου Γρηγοριάδη «Η νοσταλγία της απώλειας» (εκδόσεις Πατάκη) είναι ένα ιδιαίτερο βιβλίο… Διηγήσεις τις ονομάζει ο ίδιος, 31 διηγήματα κατ’ ουσίαν, χωρισμένα σε τρεις κύκλους, όπως και να ΄χει ιστορίες που αγγίζουν πολύ την πραγματικότητα, αυτήν του συγγραφέα, αλλά και τη δική μας, ίσως γι αυτό μας αγγίζουν έντονα…
Γράφει ο ίδιος για το βιβλίο του: «Οι τριάντα µία διηγήσεις είναι αφηγήσεις προσωπικές, ιστορίες φίλων και περαστικών, εξιστορήσεις που φανερώθηκαν µέσα από καταχωνιασµένα σηµειωµατάρια και το καταστάλαγµα της ζωής. Καταστάσεις πραγµατικές και φανταστικές, ανοµολόγητες και παρανοηµένες, για ανθρώπους που δοκιµάστηκαν στα όρια της ζωής τους. Κοινά στοιχεία των διηγήσεων η µνήµη, ο πόνος και η απώλεια, οι εµµονές του έρωτα, τα ανθρώπινα παθήµατα. Οι διηγήσεις, σύνοψη και απόσταγµα ζωής, αποτελούν µια αποσπασµατική μυθοπλασία. Ως αφηγητής δεν θέλησα µόνο να περιγράψω και να στοχαστώ, αλλά να εκτεθώ, να µιλήσω µε ειλικρίνεια, να διηγηθώ ανυπόκριτα µε συγκίνηση και αυτοσαρκασµό, αναζητώντας τη µοναδικότητα του εαυτού µας και την επαφή µε τον αναγνώστη στη χαοτική εποχή µας. Άραγε πόσο αποκαλυπτόµαστε µέσα από τα λόγια και τις ιστορίες µας; Και πότε η ανάκληση µιας ιστορίας γίνεται εκµυστήρευση µε όλο της το κόστος και όχι απλώς η νοσταλγία της απώλειας;».
Το βιβλίο σας είναι γεμάτο από αναμνήσεις και υπάρχει ένα λεπτό νήμα ανάμεσα στις προσωπικές σας ιστορίες και τη μυθοπλασία, καθιστώντας το κάτι σαν υβρίδιο…
Χαίρομαι που το λέτε, γιατί είναι ιστορίες που επανέρχονται, αλλά μεταπλάθονται. Λέω πράγματα που ναι μεν είναι αληθινά, αλλά ταυτόχρονα είναι και μυθοπλαστικά. Κι αυτός ήταν ο μοναδικός τρόπος να πω ιστορίες, γιατί είμαι αφηγητής, θέλω να λέω ιστορίες, που τις είχα καταχωνιάσει, τις είχα προσπεράσει, τις φοβόμουν ίσως λίγο και προφανώς αυτές οι δυσκολίες που περάσαμε τα τελευταία τρία χρόνια ως έγκλειστοι στις αποικίες μας, μου έδωσαν την αφορμή να γράψω αυτές τις ιστορίες. Είναι γραμμένες εξαρχής. Γράφτηκε το βιβλίο στην καραντίνα, αλλά δεν αφορά σ’ αυτήν, ήταν το πλαίσιο, που μ’ ανάγκασε να σκεφτώ διαφορετικά.
Υπήρξαν ιστορίες που διεκδίκησαν να γίνουν κάτι μεγαλύτερο;
Το υλικό μου συσσωρεύεται χρόνια, σε μικρά τετράδια σημειώσεων –το λέω και μέσα: αυτήν την ιστορία την πήρα από εκεί. Πράγματι δύο απ’ αυτά διεκδίκησαν αυτό που λέτε: το ένα είναι η «Δωρεά», με τη Θεσσαλονικιά ηρωίδα που εμπλέκεται σε μια ιστορία και γίνεται και δωρήτρια οργάνων και η δεύτερη, η σερραϊκή με έναν επικίνδυνο στόκερ, είχαν τα φόντα να γίνουν τουλάχιστον νουβέλες. Αυτό είναι και το κρίσιμο σημείο όταν δουλεύει κανένας, το πότε μπορεί να αναπτυχθεί κάτι… Αλλά για να γίνουν δύο νουβέλες θέλει χρόνο…
Μοιάζει το βιβλίο σας με μια χρονική κιβωτό δικών σας στιγμών και συναισθημάτων…
Γι αυτό ακριβώς το πρώτο διήγημα «Πολαρόιντ» ξεκινάει με το χωριό μου το Παγγαίο, μετά πάμε στη δεκαετία του 80, μετά οι Σέρρες με περιπέτειες σε μια δημόσια βιβλιοθήκη, κατεβαίνω στο Πήλιο, καταλήγω στην Αθήνα και τελειώνω με επιστημονική φαντασία. Είναι ένα χρονικό τόξο που δεν αφορά μόνο εμένα, αλλά και τους άλλους. Όλα αυτά είναι μέσα από μένα και προσπαθώ να διασώσω ιστορίες ανθρώπων και να τις πω στους άλλους…
Μοιάζει σαν να κάθεστε και να βλέπετε τον εαυτό σας από μακριά…
Αυτό συνέβη όταν γραφόντουσαν, με την απομόνωση της καραντίνας όπου ο καθένας έρχεται αντιμέτωπος με τη μοναξιά του. Μπαίνεις και βγαίνεις σε διάφορες ιστορίες και προσωπεία. Υπολογίζω ότι τα διηγήματά μου είναι 110-120. Το πολυγραφότατος ελπίζω να λέγεται με καλή πρόθεση…
Ζείτε, άλλωστε, μέσα στη γραφή και στην ανάγνωση κι εδώ μας ξεναγείτεκαι στην κουζίνα του συγγραφέα…
Μια άλλη από τις ιδιαιτερότητες της γραφής είναι αυτό που λέμε ελάτε να σας πω μια ιστορία, αλλά θα σας πω και το πώς σκέφτηκα… Στη «Δωρεά» εξηγώ γιατί δεν πρέπει να την πω, αλλά στο τέλος τη λέω, μερικές φορές παίρνω το ρίσκο να πω μερικά πράγματα, γιατί κάποιος μπορεί να αναγνωρίσει τον χαρακτήρα… Έβαλα στην αρχή τρία μότο του Πεσόα, του Πεντζίκη και του Καμύ, όπου εκεί περιγράφεται τι σημαίνει μαρτυρία, αυτοβιογραφία κι επίσης νοσταλγία για έναν άνθρωπο που γράφει. Εκεί στηρίχτηκα, ξέρετε… «Είμαι ολόκληρος μια αόρατη νοσταλγία», όπως λέει κι ο Καμύ.
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
