του ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Μπορεί ο πόλεμος στην Ουκρανία να εισήλθε στον έβδομο μήνα, όμως υπάρχει ένας εξ ίσου σκληρός πόλεμος αυτός της προπαγάνδας, που διεξάγεται με αμείωτη ένταση εδώ και αρκετά χρόνια.
Στην επιχείρηση επηρεασμού της κοινής γνώμης επιστρατεύονται κοινωνικά δίκτυα και fake news, ως σύγχρονα μέσα προπαγάνδας. Σκοπός τους η επιρροή της της κοινής γνώμης προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Στο παιχνίδι αυτό συμμετέχουν συγκροτήματα Τύπου , κόμματα αλλά και ποικιλώνυμες οργανώσεις, ενίοτε υπό τον “αθώο” μανδύα των ΜΚΟ.
Όπως θυμούνται πολλοί, η αρχή έγινε στις εκλογές των ΗΠΑ, με την ανάδειξη στην Προεδρία ενός μεγαλοεπιχειρηματία, που είδε την πολιτική κάτι σαν bussiness και μπέρδευε τα καλώς νοούμενα συμφέροντα της χώρας του, με τις προσωπικές του οικονομικές δραστηριότητες.
Πολλά γράφτηκαν τότε για τον δάχτυλο που κινήθηκε προς την κατεύθυνση της νίκης του, που επετεύχθη με λιγότερες ψήφους, αλλά με εκλέκτορες, λόγω του συστήματος που ήταν αριθμητικά περισσότεροι.
Ακολούθησε το Brexit. Η προπαγάνδα με κύριους εκφραστές δύο κατά βάση πρόσωπα, που έλεγαν ότι η ΕΕ μας απομυζά τεράστια κονδύλια, τα οποία στερείται το Εθνικό Σύστημα Υγείας ( NHS ) του Ηνωμένου Βασιλείου, με αποτέλεσμα να παρέχεται πλημμελής φροντίδα στους ασθενείς.
Ένα δεύτερο προπαγανδιστικό υλικό ήταν αυτό της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας, που δέχεται μέσω της ΕΕ, να της βάζουν τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι, οι ηττημένοι του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Γερμανοί.
Βεβαίως απέκρυπταν τις πάμπολλες εξαιρέσεις από τους κοινοτικούς κανόνες, που είχαν πετύχει, με κυρίαρχο αυτό της διατήρησης του εθνικού τους νομίσματος, μια και είχαν εξαιρεθεί δια παντός από την ένταξη τους στο ευρώ.
Τώρα λίγα χρόνια από την αποχώρηση τους από την ΕΕ, οι πολίτες στο Ηνωμένο Βασίλειο δεν είδαν καμιά βελτίωση του NHS, ούτε την ζωή τους να γίνεται καλύτερη. Αντίθετα η απουσία εργατικών χειρών από την Ευρώπη δυσκόλεψε την λειτουργία της εφοδιαστικής αλυσίδας, με αποτέλεσμα ουρές για την προμήθεια καυσίμων και σε κάποιες περιπτώσεις άδεια ράφια στα Super Market.
Το τελευταίο ενδεικτικό κάζο, ήταν αυτό της βλάβης του τρένου, που διασχίζει την Μάγχη, με αποτέλεσμα να περπατούν οι επιβάτες της αμαξοστοιχίας, για πέντε ώρες, μέσα στο υποθαλάσσιο τούνελ .
Πολλοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι και στις δύο αυτές περιπτώσεις σε ΗΠΑ και Ην. Βασίλειο, υπήρχε δάκτυλος της Μόσχας. Ο Πούτιν που κατάφερε να διατηρηθεί στην εξουσία παίζοντας πόκερ με τους θεσμούς και αλλάζοντάς τους κατά βούληση με δεδομένη την ιδιότητα του ως πρώην πράκτορα της KGB, θέλησε να επεκτείνει τις δραστηριότητες του και εκτός Ρωσίας.
Το δυτικό μοντέλο ζωής δεν του πήγαινε, μια και οι Ευρωπαίοι κάθε τρεις και λίγο αλλάζουν τα πρόσωπα της εξουσίας. Ο ίδιος επιφύλασσε για τον εαυτό του ένα είδος Τσάρου, που θα κατείχε δια βίου την εξουσία. Είδε ότι οι Δυτικές δημοκρατίες έχουν ευάλωτα σημεία.
Κι αυτά δεν είναι άλλα από την ευμετάβλητη κοινή γνώμη. Ο Τραμ βγήκε χωρίς στοιχεία να αμφισβητήσει το αποτέλεσμα των εκλογών του 2020 και μια ομάδα φανατικών οπαδών του, επιχείρησε να καταλάβει το Κογκρέσο, δηλ. να αμφισβητήσει με πραξικοπηματικές ενέργειες την λειτουργία της Δημοκρατίας.
Στην Αγγλία η έξοδος από την Ευρώπη αντί να επιφέρει ευημερία προκάλεσε μια σειρά από προβλήματα, που κανείς δεν γνωρίζει που θα οδηγήσουν την χώρα. Από την μια οι Σκωτσέζοι και από την άλλη οι Βορειοϊρλανδοί που ζητούν την αποκόλλησή τους από το Ηνωμένο Βασίλειο μέσω της διεξαγωγής δημοψηφισμάτων.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία, πέρα από τις απώλειες σε ανθρώπινες ζωές και την καταστροφή σημαντικών υποδομών της χώρας, έχει στόχο όχι μόνο την κατάληψη εδαφών από την Ρωσία, αλλά και να τσακίσει τον δυτικό τρόπο ζωής, που είναι ο μεγάλος στόχος του Πούτιν.
Η Ρωσία επιδιώκει να γυρίσει το ρολόι της ιστορίας πίσω σε αυτό των αυταρχικών καθεστώτων. Παίζει με την Ουγγαρία για να σπάσει το ενιαίο μέτωπο της ΕΕ και παράλληλα με την Τουρκία για να έχει μια μεγάλη σφήνα εντός του ΝΑΤΟ.
Με τον Ερντογάν μολονότι έχουν συγκρουστεί, μια και βρέθηκαν σε αντίπαλα στρατόπεδα, στη Συρία, στη Λιβύη και στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, εν τούτοις στο τέλος τα βρίσκουν, μια και τους ενώνει, αφενός ο αυταρχικός και επιθετικός τρόπος άσκησης της εξουσίας, και αφετέρου το γεγονός ότι η Τουρκία με τις ιδιαίτερες σχέσεις που έχει αναπτύξει με την Μόσχα, αποσταθεροποιεί την Βορειοατλαντική Συμμαχία, μια και δεν επιβάλλει τις κυρώσεις και έχει εξελιχθεί σε πλυντήριο του πακτωλού των χρημάτων των ολιγαρχών.
Αλλά και μικρότερες χώρες, που μέχρι χθες ήταν υποτελείς της Μόσχας, που σήκωσαν κεφάλι, όπως η Φινλανδία, επιχειρεί δια της μεθόδου της αποσταθεροποίησης να τις γονατίσει, μια και η εσωτερική αστάθεια εξυπηρετεί τα παιχνίδια του.
Αυτές τις μέρες βλέπουμε το γαϊτανάκι των επικρίσεων στο πρόσωπο της Πρωθυπουργού Σάνα Μαρίν, γιατί τάχα ξεσάλωσε σε νυχτερινές εξόδους της. Οι δήθεν προοδευτικοί, αλλά και κάποιοι φιλελεύθεροι έμμεσα την κατηγορούν, ότι άφησε άντρα και παιδί για να τσιλιμπουρδίζει με τραγουδιστές και φίλες της που έφτασαν άκουσον-άκουσον στο σημείο να ξεγυμνώνονται και να φιλιούνται στο στόμα.
Εδώ ξεχάστηκαν τα περί δικαιωμάτων της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και άλλες μεγαλόστομες κουβέντες περί ελευθερίας των ανθρώπων ακόμη και στην διαφορετικότητα ή την διασκέδαση.
Είναι προφανές ότι μια αποσταθεροποίηση στην Φινλανδία εξυπηρετεί την Πούτιν και τα σχέδια του για διάλυση της Ευρώπης. Ανάλογες κινήσεις γίνονται από κόμματα και φορείς, που κατηγορούν την κυβέρνηση ότι τα χάλασε με τον Πούτιν και γι αυτό δεν νοικιάστηκαν φέτος τα πυροσβεστικά Ιλιούσιν, καθώς και άλλα τινά περί Ρώσων τουριστών, που πήγαν στην Τουρκία μια και η Ελλάδα του έκλεισε την πόρτα. Τι άλλο θα ακούσουμε.
Τα γεωπολιτικά συμφέροντα του Πούτιν, που θέλει να ανασυστήσει την Ρωσική Αυτοκρατορία δεν ταιριάζουν με τον δυτικό τρόπο ζωής, της ειρήνης, της δημοκρατίας, της ανάπτυξης και της ευημερίας. Στηρίζεται στους ολιγάρχες που απομυζούν τον πλούτο της χώρας και αφήνει ένα ξεροκόμματο για τους πολίτες, που ικανοποιούνται μια και οι πατεράδες τους έζησαν τα χειρότερα της κομμουνιστικής περιόδου.
Με την πίεση που ασκεί μέσω των ορυκτών καυσίμων, επιχειρεί να κάμψει τους πολίτες της γηραιάς ηπείρου και να τους φέρει σε αντίθεση με τις κυβερνήσεις που οι ίδιοι εξέλεξαν. Κι επειδή ο χειμώνας θα είναι δύσκολος, περιμένει, όπως το 1941-42 οι πατεράδες και οι παππούδες του για να κερδίσει την μεγάλη μάχη απέναντι στην Ευρώπη, χωρίς να ρίξει ντουφεκιά.
Για να δούμε, το μεγάλο παιχνίδι της αποσταθεροποίησης της Ευρώπης θα το κερδίσει ο Πούτιν;
