Στην εποχή των κοινωνικών δικτύων είναι σύνηθες αναρτήσεις που προκαλούν τη συγκίνηση, να καταναλώνονται σε ημερήσια βάση. Μάθαμε να ζούμε μέσα από τις οθόνες μας συγκινήσεις από δεύτερο χέρι, αισθήματα που νομίζουμε ότι είναι γνήσια, ενώ μας τα προσφέρει κατά παραγγελία ο αλγόριθμος. Είναι πολύ σπάνιες οι στιγμές που μία ανάρτηση καταφέρνει και διαλύει το ψηφιακό παραπέτασμα και αιχμαλωτίζει το συλλογικό υποσυνείδητο, προσφέροντας ένα πολύτιμο μάθημα ουσίας, αξιοπρέπειας, στάσης ζωής.
Ένα τέτοιο μήνυμα ήταν αυτό που συντάραξε το πρωί της 14ης Οκτωβρίου το πανελλήνιο. Ένας άνθρωπος που δεν ήταν πια ανάμεσά μας, πρόλαβε και άφησε παρακαταθήκη μερικές εκατοντάδες λέξεις, για να αναρτηθούν στον προσωπικό του λογαριασμό, ως αποχαιρετισμός.
“Θα ξεκινήσω με αυτό το κλισέ, ότι για να διαβάζετε τώρα αυτή τη δημοσίευσή μου, μάλλον έχω φύγει για κάπου καλύτερα ή και για το πουθενά”
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης, ο δις ολυμπιονίκης του τάε κβον ντο, πέθανε σε ηλικία 42 ετών, από σπάνια μορφή καρκίνου. Η δυσάρεστη είδηση έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία, καθώς ελάχιστοι γνώριζαν ότι ο εντυπωσιακός πρώην αθλητής και νυν αναπληρωτής εκπρόσωπος τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, πάλευε με την ασθένεια τα τελευταία δύο χρόνια.
“Δύο χρόνια δεν είπα ποτέ “Γιατί σε εμένα;”. Δεν υπάρχει πιο εγωιστική σκέψη από αυτήν”
Ο άνθρωπος που γνώρισε κορυφές, που πρόσφερε διακρίσεις στη χώρα του και κέρδισε αγάπη από τους πολίτες της, δεν ξεχωρίζει τον εαυτό του μπροστά στην αρρώστια. Κατανοεί ότι είναι πολλοί αυτοί που μάχονται καθημερινά για τη υγεία τους, και μιλάει ως ένας από αυτούς.
“Αν βάλω ένα πρόσημο τύχης στη ζωή μου, θα σας πω ακόμα και τώρα ότι ήμουν τυχερός άνθρωπος. Είχα την ευλογία να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα, να ανέβω στο βάθρο πολλές φορές, να δοξάσω τον αθλητισμό και τη χώρα μου”
Ήδη από νωρίς έδειξε ότι είναι φτιαγμένος από στόφα μεγάλου αθλητή, κερδίζοντας χρυσά μετάλλια στο ευρωπαϊκό και το παγκόσμιο πρωτάθλημα εφήβων. Η συνέχεια στάθηκε αντάξια των μεγάλων προσδοκιών που ο ίδιος είχε γεννήσει. Με τις συμμετοχές του σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις έφερε στη χώρα πολλές διακρίσεις, με κορυφαίες τα 2 αργυρά μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας και του Πεκίνου, καθώς επίσης και ένα χρυσό και ένα χάλκινο μετάλλιο σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα.
“Μου χαρίσατε το χρυσό μετάλλιο της παράτασης της ζωής μου σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, όταν η κόρη μου η Ελεάννα ήταν μόλις 3,5 ετών και δεν θα θυμόταν τίποτα από εμένα, ενώ τώρα στα 5,5 της χρόνια θα με θυμάται έστω σαν μακρινή ανάμνηση και θα μπορεί να διηγηθεί ιστορίες στον μικρό της αδερφό τον Γιώργο”
Απευθυνόμενος στους γιατρούς του και τους ανθρώπους που τον στήριξαν, εκφράζει μία συγκλονιστική αλήθεια, που μόνο ένας άνθρωπος χορτασμένος από επιτυχίες, αλλά και ένας νέος πατέρας θα μπορούσε να νιώσει. Τα δύο χρόνια που έζησε παλεύοντας με την ασθένεια, ήταν ένα δώρο για αυτόν, αφού του δόθηκε η ευκαιρία να τον θυμούνται τα παιδιά του μεγαλώνοντας.
“Αν είμαι εγώ ο πρώτος καταγεγραμμένος ασθενής με καρκίνωμα nut στη χώρα μας, ας γίνω η αφορμή για την ενημέρωση γιατρών, ασθενών, πάνω σε αυτόν τον τύπο καρκίνου που αν διαγνωσθεί εγκαίρως, ίσως σωθούν ζωές. Ας γίνω η αφορμή για να ενισχυθεί ουσιαστικά το εθνικό μας σύστημα υγείας”
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης δεν ασχολήθηκε με την πολιτική για προσωπικό όφελος, αλλά από γνήσια διάθεση για προσφορά. Και αυτό αποτυπώνεται σε αυτά τα τελευταία λόγια του, όπου ακόμη και τώρα προσπαθεί να στρέψει τα φώτα στην ανάγκη ενίσχυσης της δημόσιας υγείας. Η επιλογή του να πολιτευτεί είναι αλήθεια πως δυσαρέστησε αρκετούς, που είδαν ένα αθλητικό ίνδαλμα να “επιλέγει πλευρά”. Αποδεικνύεται όμως πως η μόνη πλευρά στην οποία στάθηκε ο ίδιος, ήταν αυτή της δημόσιας προσφοράς, της στήριξης των χιλιάδων που δεν είναι επώνυμοι όπως ο ίδιος, και που πρέπει να παλεύουν με ένα σύστημα που δεν τους ευνοεί.
“Τελευταία επιθυμία μου είναι τα δύο αυτά μετάλλια να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου. Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου.”
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης συστήθηκε στους Έλληνες με μία κραυγή πόνου. Ήταν πριν 22 χρόνια στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σιδνεϋ, όταν κατά την προημιτελική φάση, βρέθηκε τραυματίας πεσμένος στο ταπί φωνάζοντας “Μαμά έσπασε”, για το πόδι του που υπέστη κάταγμα κατά τη διάρκεια του αγώνα. Ο πόνος εκείνης της στιγμής αποζημιώθηκε τα επόμενα χρόνια με τα μετάλλια που κέρδισε. Τα μετάλλια αυτά αφήνει τώρα παρακαταθήκη, προκειμένου να σωθεί έστω και ένα παιδί.
Αλέξανδρε σε ευχαριστούμε.
Σε ευχαριστούμε για τις διακρίσεις, για τις συγκινήσεις, αλλά πάνω από όλα σε ευχαριστούμε για αυτό το τελευταίο σπουδαίο σου μάθημα προς όλους εμάς.
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
