του Γιάννη Παλιούρα
Όταν στα τέλη Σεπτέμβρη ο Βλαντιμίρ Πούτιν ανακοίνωνε ότι η Χερσώνα (μεταξύ άλλων Ουκρανικών επαρχιών) είναι πιά Ρωσία και θα παραμείνει Ρωσία για πάντα, σίγουρα δεν φανταζόταν ότι 45 μέρες μετά θα αναγκαζόταν να βάλει τον Υπουργό Άμυνας και τον στρατηγό επικεφαλής του θεάτρου επιχειρήσεων, να ανεβάσουν μια παράσταση -επιπέδου ερασιτεχνικού θιάσου – όπου ο ένας θα εισηγείται την αποχώρηση από την περιοχή και ο άλλος με περισπούδαστο ύφος θα κάνει δεκτή τη εισήγηση!!!
Ουσιαστικά όμως όσο και αν πολιτικά η συγκεκριμένη απόφαση ήταν επιεικώς οδυνηρή, στρατιωτικά ήταν μονόδρομος.
Ένα «βαρύ» σε τεθωρακισμένα και πυροβολικό Σώμα Στρατού όπως το Ρωσικό στην Χερσώνα, με 40.000 άντρες έχει τεράστιες ανάγκες εφοδιασμού – ειδικά αν εμπλέκεται σε μάχη υψηλής έντασης και καταναλώνει χιλιάδες τόνους πυρομαχικών, καυσίμων και τροφίμων κάθε μέρα.
Η γεωγραφία όμως είναι αμείλικτη και όταν μεταξύ του στρατού που πολεμάει και των σημείων εφοδιασμού, μεσολαβεί ένα ποτάμι με μια γέφυρα και μερικά ferry τα οποία βάλλονται ασταμάτητα, τότε απλά ο θέσεις τους κρίνονται μη διατηρήσιμες.
Καθώς στην πόλη της Χερσώνας υψώνεται και πάλι η Ουκρανική σημαία το ενδιαφέρον πια μετατοπίζεται στην επόμενη μέρα των εξελίξεων. Θεωρητικά η υποχώρηση ανατολικά του Δνείπερου δίνει μια πίστωση χρόνου στον Ρωσικό στρατό να αναδιοργανώσει τις μονάδες του και να αναπληρώσει τις απώλειες σε προσωπικό και υλικό. Ο ποταμός Δνείπερος και οι εδώ και καιρό προετοιμασμένες πολλαπλές γραμμές άμυνας επιτρέπουν στους Ρώσους να ελπίζουν για μια ανάπαυλα.
Ή μήπως δεν είναι έτσι;
Αν και οι Ουκρανοί δεν φαίνεται να έχουν την δυνατότητα βίαιης διάβασης ποταμού, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η κατάληψη της Χερσώνας «απελευθερώνει» μια εξαιρετικά ισχυρή, εμπειροπόλεμη και το κυριότερο ταχυκίνητη δύναμη του στρατού τους που μπορεί άμεσα να αναπτυχθεί σε οποιοδήποτε μέτωπο.
Οι Ουκρανοί έχουν πια την πρωτοβουλία και οι Ρώσοι το ξέρουν. Μπορούν πια να επιβάλουν το επιχειρησιακό tempo και να χτυπάνε κατά το δοκούν σε όλο το μήκος και το πλάτος της ζώνης επιχειρήσεων.
Την ιδιά ώρα όμως οι Ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις εξαρτώνται σχεδόν αποκλειστικά από την βοήθεια που ρέει από την Δύση προς το μέτωπο. Οπλισμός, πυρομαχικά, φαρμακευτικό υλικό, ακόμα και ο χειμερινός ρουχισμός εν όψη χειμώνα, προέρχεται σε όλο και μεγαλύτερο ποσοστό από Ευρώπη και ΗΠΑ.
Ένα φυσικό σύνορο όπως ο Δνείπερος αλλά και μια -έστω προσωρινή – παύση των επιχειρήσεων, ίσως δημιουργήσει τον πειρασμό σε κάποιες Δυτικές κυβερνήσεις να προσεγγίσουν διακριτικά (ή και να πιέσουν) τόσο την Ρωσική, όσο και την Ουκρανική πλευρά προκειμένου να καθίσουν και πάλι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Αν και η κοινή γνώμη στις περισσότερες χώρες της Δύσης παραμένει υπερ της Ουκρανίας, δεν παύουν να υφίστανται τα αποτελέσματα από την εκτόξευση των τιμών στην ενέργεια και τον πληθωρισμό που ροκανίζει τα εισοδήματα.
Δεν είναι λίγοι οι αναλυτές διεθνώς που προβλέπουν ότι η τελευταία νίκη των Ουκρανικών όπλων ίσως να αποτελέσει θρυαλλίδα εξελίξεων που θα οδηγήσει – τουλάχιστον -σε κάποια μορφή ανακωχής.
Εξάλλου η έλευση του χειμώνα είναι δεδομένο ότι θα επιβάλει περιορισμούς στην διεξαγωγή επιχειρήσεων και στις 2 πλευρές και εκ των πράγματων θα διευκολύνει κάποια συνεννόηση.
Μένει να δούμε αν έχουν μείνει και στις 2 πλευρές αρκετοί άνθρωποι σε θέσεις ευθύνης οι οποίοι είναι πρόθυμοι να καθίσουν στο τραπέζι και να συνομιλήσουν με αυτούς που μέχρι χθες θεωρούσαν ενσάρκωση του απόλυτου κακού…
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
