Μη ζέχνουμε αθεΐα Χριστουγεννιάτικα…

Γραφει η Καρίνα Ιωαννίδου*

Φόρεσα τη διακονική ποδιά εργασίας. Ήταν φτιαγμένη από ανθεκτικό τζιν ύφασμα. Δεξιά κι αριστερά είχε δυο μεγάλες τσέπες. Στο πάνω μέρος της ποδιάς ήταν κεντημένος ένας σταυρός ενώ στην περιοχή της μέσης είχε ελαστικά λουράκια για να προσαρμόζεται στις εκάστοτε διαστάσεις. Στο κάτω μέρος είχε μοναστηριακά μοτίβα που απεικόνιζαν δράκοντες αλυσοδεμένους στον σταυρό του Κυρίου, μια σύνθεση που πολύ με συγκινούσε γιατί συμβόλιζε την ήττα, τον περιορισμό της εξουσίας του Διαβόλου, κάτι που με αφορούσε προσωπικά, καθώς «πάλευα» καθημερινά με τους δαίμονές μου και τους ακάθαρτους λογισμούς μου… Το μοναστήρι ήταν για μένα θεραπευτήριο πόνου και λύτρωσης, καταφύγιό μου σε έσχατους χρόνους.

Φόρεσα στο κεφάλι μου το μαύρο κυλινδρικό καλυμμαύκι αλλά καθώς ήταν άκαμπτο, δεν μου «καθότανε» καλά στο κεφάλι, πίεζε τα αυτιά μου προς τα έξω κι αυτά πετάγονταν στο πλάι τόσο που με έκαναν να μοιάζω με ξωτικό.

Όταν ο Διορατικός μπήκε στη τραπεζαρία με βρήκε φουλ επί τω έργω.  «Μμμμμμμ»  με ρουθούνια λαίμαργα οσμίστηκε τον αέρα, μετά έκλεισε τα μάτια κι άρχισε να «ρουφάει» σαν ηλεκτρική σκούπα μυρωδιές κι αρώματα από τα γεύματα που παρασκεύαζα. «Μαγειρεύω, Άγιε, τον εορταστικό ροφό.

Η σούπα μου χύλωσε, έγινε άσπρη σαν το γάλα. Ο ροφός σιγοψήνεται στον φούρνο με κάστανα, κλαράκια δεντρολίβανου κι άλλα βότανα που μάζεψα απ’ τα ευλογημένα εδάφη… Έφτιαξα και χυλοπίτες με χταπόδι, καλαμάρια γεμιστά με ρύζι,  μυζηθρόπιτα ξεσκέπαστη… και μετά… θύμιασα με βασιλικό λιβάνι κι από εδώ κι από εκεί… Μη ζέχνουμε και αθεΐα…». Ο Διορατικός «ήρθε» σε έκσταση «Θα με πεθάνεις δαίμονα, μη με κολάζεις άλλο», έκρωξε, και αφού ηρέμησε μου είπε: «Μόλις ολοκληρώσεις τις εδώ εργασίες θα υπάγεις ντελίβερι στους Γέροντες: Χερουβείμ, Κελλίον Υπαπαντής, Ονούφριον, Κελλίον Αγίου Παντελεήμονος, Αζαρίαν, Κελλίον Παναγίας Γοργοεπηκόου, Βοήθειά μας!!!

Όσο εκείνος μιλούσε άρπαξα μια μυγοσκοτώστρα κι άρχισα να κυνηγάω μια μύγα μαύρη κι αδέσποτη που παρατηρούσα από ώρα.

-Φρύαξαν οι Δαίμονες, Γέροντα, μεταβλήθηκαν σε μύγες και με  πλήττουν από παντού.

-Αναστήτω ο θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί Αυτού… Καλύτερα τώρα;

-Προσπαθούν να με αφήσουν χάμου αναίσθητον.

-Κάτσε κάτω βρε «σατανά»… έχω να σου πω …

«Ναι, Γέροντα μου» του απάντησα «Μα πρώτα να βάλω την πίτα στο φούρνο… μη μου «κάτσει… να ετοιμάσω τα κόλλυβα για τους κεκοιμημένους, να  «βγάλω» το μενού της εβδομάδος και μετά … «Με συγκρατείς τόση ώρα αλλά έχω να σου πω νέα… Κάτσε κάτω ζιζάνιο» πρόσταξε και με κάθισε σε ένα χαμηλό σκαμνί. Μετά μου έβγαλε το καλυμμαύκι απ’ το κεφάλι, έβγαλε από την τσέπη του ένα μαύρο σκουφάκι με κόκκινο σταυρό στη μέση και μου το φόρεσε. «Αδελφέ Μιχαήλ, κέρδισες με το σπαθί σου το σκουφάκι του δόκιμου. Παμψηφεί, επάρθη η απόφαση! Από σήμερα εντάσσεσαι δοκιμαστικά στην αδελφότητα…».

Συγκινήθηκα. Η «ενθρόνισή» μου μπορεί να μην είχε αίγλη Βυζαντινή αλλά για μένα ήταν η Υπέρτατη.  Έχωσα τα αφτιά μου βαθιά μέσ’ το σκουφάκι κι αυτά επιτέλους «συμμαζεύτηκαν», ζεστάθηκαν και δεν με πονούσαν πιά. Από μικρός ονειρευόμουνα ένα σκουφάκι MasterChef. Και μπορεί να μην ήρθε το συγκεκριμένο αλλά ήρθε το άλλο, το ουρανοκατέβατο, το ανώτερο, το πιο ευλογημένο σκουφάκι απ΄ όλα, από τον  Master των Masters! Τότε, ήταν που με έπιασαν οι ανασφάλειες: «Πιστεύεις ότι θα τα καταφέρω, Γέροντα;». «Ακολούθησε το πρόγραμμα προσευχής και διακονίας και μαγείρευε… Έχεις το θείο χάρισμα… και μεταξύ μας αυτό θα προσμετρήσει. Η μαγειρική είναι η μεγαλύτερη προσευχή ενώπιον του Θεού. Παίρνεις πόντους γι’ αυτό… αποκτάς υπόληψη ανάμεσά μας…».

-Αλήθεια Γέροντα;  Υπόσχομαι να κάνω υπακοή και να βγάλω νέα εδεσματολόγια: Λαδερά κι αλάδωτα…  Σε ευχαριστώ Παναγιά μου. Τώρα βλέπω ένα στόχο μπροστά μου… να γίνω Αρχιμάγειρας! Κι όταν με προκαλεί ο Δαίμονας… θα τον προκαλώ κι εγώ να δοκιμάσει τις αντοχές μου…

«Μη ρίχνεις λάδι στη φωτιά» μου είπε. Στη λέξη «λάδι» έβγαλα μια κραυγή που ακούστηκε πέρα μέχρι το όρος Άθως. « Έχω  λάδι στη φωτιά!!! Οιιιι οιιι, μανούλα μου! Θα μου «μαυρίσουνε» οι  λουκουμάδες…». Έτρεξα, κατέβασα το λάδι από τη φωτιά αλλά τότε ξαφνικά αισθάνθηκα δυσφορία και την καρδιά μου να κτυπάει πιο γρήγορα, πιο δυνατά.

-Οι δαίμονες είναι ζηλόφθονοι… Πάρε ανάσα και λέγε «Όξω το κακό», «Όξω το κακό»… Βασκανία είναι! Φτου, φτου κακόβουλε δαίμονα!

-Φύγετε αναίσχυντοι! Υπάγετε οπίσω μου… Σατανάδες!. Βαδίζω πλέον στο δρόμο του Θεού. Φύγετε, γιοι της Κολάσεως. Τζους…

Αμέσως, ένιωσα καλύτερα κι έπιασα να φτιάχνω τους κόμπους μου, μηχανικά. «Τους κόμπους σου ποτέ να μην τους κάνεις βαριεστημένα και τις ευχές να τις λες καθαρά ειδάλλως σε τίποτε δεν θα  ωφελήσει το κομποσκοίνι σου αυτόν που θα το κρατήσει αύριο στα χέρια του… Κάποτε ένας ασκητής έφτιαχνε τους κόμπους του αλλά ο διάβολος πήγαινε και τους έλυνε. Έκανε αγώνα αλλά απόκαμε να τους μετρά γιατί ο Εξαποδό τους έλυνε συνέχεια … «Φυλάγου ωχ τον διάβολο και κάμνε το σταυρό σου, καθώς αυτός είναι ο οχθρός και βρίσκεται ομπρός σου»… Με κοίταξε «Τί βλέπεις μέσα σε μένα Γέροντα;» τον ρώτησα. Η απάντησή του δεν ήταν η αναμενόμενη: «Δεν βλέπω τίποτα… Δεν βλέπω ψυχή… Εκ πρώτοις δεν διαθέτεις κάτι το αγγελικό… Τα μάτια σου κόκκινα, τα χείλη σου λεπτά, σφιγμένα …»

-Υπήρξα παπαδάκι, Γέροντα.

-Κι ο Στάλιν παπαδοπαίδι ήτανε…

-«Στάλιν» ήταν κι η μάνα μου. Με έβαλε -με μέσον- στην Εκκλησία γιατί φοβότανε μην μπλέξω σε τίποτα αλητείες, αλλά…

-Αλλά, τί;

Ο παπάς με απόπεμψε όταν ανακάλυψε πως τα πρόσφορα των πιστών ήτανε λειψά… Είναι κλοπή που κρατούσα το ένα τοις εκατό; Οι γερόντισσες ήτανε «σφικτές». Διαγκωνίζονταν ποια θα εξασφαλίσει καλύτερη θέση στον Παράδεισο ενώ σε μένα, ένα παιδί φτωχό, ορφανό από πατέρα, δεν έδιναν ένα σεντ να αγοράσω κουλούρι. Όλα στον παπά! Όνειρο της μάνας μου ήτανε να με δει κάποτε Αρχιεπίσκοπο… «Άδοξα έκλεισε ο δρόμος σου προς την Αγιότητα κι άνοιξε ο δρόμος προς την καταστροφή σου» προφήτευσε η μάνα μου…

Εκείνος, τότε, με πλησίασε και με ενωμένα τα τρία του δάκτυλα με άγγιξε απαλά στο μέτωπο, κατέβηκε στην κοιλιά μου, ύψωσε το χέρι του και το έβαλε πρώτα στον δεξιό μου ώμο  παρακαλώντας τον Κύριο να με βάλει εις τα δεξιά με τους δικαίους και μετά στον αριστερό ώμο, για να μην με βάλει εις τα αριστερά με τους αμαρτωλούς. «Ο αγώνας είναι διαρκής και επίπονος…» απεφάνθη.

Το ρολόι «χτύπησε» Χριστούγεννα. Αφού τοποθέτησα ημικυκλικά τα λευκά, μαρμάρινα τραπέζια και ολόγυρά τους τα παγκάκια, έφερα πιατέλες, πιάτα και ποτηράκια.  Ο χώρος ανάβλυζε κάλος, τάξη, παραδείσια γαλήνη.  Το Δείπνο αυτό προοιωνίζεται  masterpiece!

Οι άγιοι πατέρες αφού έφαγαν τον αγλέορα κι ήπιαν τον άμπακο «υποδέχτηκαν» με αλαλαγμούς το χειροποίητο θαυματουργό ποτάκι μου για τη χώνεψη κι αφού το  κατέβασαν μονοκοπανιά, άρχισαν να κτυπάνε με τα πιρούνια τα ποτήρια δυνατά και να φωνάζουν «Κι άλλο γύρο για τον κλήρο! Κι άλλο γύρο για τον κλήρο!».  Μετά άρχισαν τα… «όργανα». Πιάστηκαν ώμο με ώμο και τραμπαλίζονταν πέρα δώθε, οου ωπ προς τα  δεξιά, οου ωπ  προς τα αριστερά, συναξάριζαν δε «ύμνους» ανορθόδοξους: «Θεούλη μου / όταν ανάψει ο ναργιλές / κι έρθουμε σε ντουμάνι στείλ’ όλους τους αγγέλους σου / Θεούλη μου / να πουν το νάνι νάνι…». Γελούσαν, κτυπιότανε καταγής: «Τι διαολοβότανο είν΄ τούτο;», σκούζανε. «Χόρτο του Θεού είναι» απαντούσα που προοριζόταν για σφηνάκι όχι για να «κατεβάσετε» την νταμιτζάνα ολόκληρη». Μετά το θέμα «ξέφυγε». Το Όρος αντιλαλούσε από στίχους αναρχικούς: «Χίλιες φωνές, χίλια τραγούδια/ Και χίλιοι μπάτσοι αγγελούδια…».

Εγώ, επειδή το «έπιασα» το υπονοούμενο, όπου φύγει φύγει. Άφησα τα λερωμένα, τ΄ άπλυτα στον νιπτήρα -πριν συνέλθουν οι Άγιοι και καλέσουν την αστυνομία-. Καθώς κουτρουβαλούσα όλο το δρόμο προς το λιμάνι σκεφτόμουνα μήπως   τελικά ήταν διορατική η μάνα μου. Από την άλλη, όμως, μια  σκέψη στριφογύριζε στο μυαλό μου «Μήπως, αντί να δένω «κόμπους»,  να τους λύνω»;

*Η Καρίνα Ιωαννίδου είναι θεατρική συγγραφέας, εργάζεται στο τμήμα Δημοσίων Σχέσεων του ΚΘΒΕ, και είναι ιδρυτικόμέλος του “Θέατρο Φλέμινγκ”

Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ