Του Περικλή Στέλλα
Ήταν μια ματσάρα ο τελικός. Μια ματσάρα που αποδεικνύει για μία ακόμη φορά ότι δεν υπάρχει πιο όμορφο άθλημα από το ποδόσφαιρο. Ο Μέσι βασιλιάς. Αλλά δεν καταλαβαίνω τη φράση: ‘’Του άξιζε και έπρεπε να το πάρει’’. Είναι ηλίθιο. Και ο Εμπαπέ το άξιζε και ο Μόντριτς το άξιζε.
Όχι δεν ήταν το καλύτερο μουντιάλ όλων των εποχών. Απλούστατα διότι η διαιτησία έβαλε το
χέρι της σε πολλές-πολλές κρίσιμες στιγμές των περισσοτέρων αγώνων, από την φάση των ομίλων ακόμη. Η διαιτησία. Η παντοτινή πληγή του αθλητισμού σε όλα τα αθλήματα. Εάν δεν φοράς παρωπίδες θα συμφωνήσεις πως το πέναλτι που έδωσε στον Ντι Μαρία δεν υπάρχει. Διαιτητής και VAR είχαν πάει βόλτα. Και που; Σε ένα τελικό παγκοσμίου κυπέλλου ρε φίλε. Θλίψη για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Που οδηγούμαστε;
Σοκαρίστηκαν οι περισσότεροι διαιτητές εν ενεργεία και μη, όταν άκουσαν την επιλογή
Μαρτσίνιακ για τον τελικό. Αρκετά χειρουργικά σφυρίγματα ο Μαρτσίνιακ. Είναι ανεπίτρεπτο για διαιτητή τέτοιου επιπέδου να μην αφήνει πλεονέκτημα και να “καθαρίζει” με κίτρινη στον Τιράμ το μαρς – πέναλτι για να μην επέμβει το VAR.
Η Αργεντινή δεν ήταν η καλύτερη ομάδα. Απλά αποδείχθηκε πως μόνο στο ποδόσφαιρο μπορεί να κερδίσει κάποιος που δεν είναι καλύτερος. Άλλωστε από την στιγμή που ο κορυφαίος τίτλος του αθλήματος σε επίπεδο εθνικών ομάδων κρίνεται στην ρουλέτα, άστα να πάνε. Δεν υπάρχει δίκαιο ή άδικο.
Θα πει κάποιος, πως τα εάν δεν είναι τίποτε άλλο από τρίχες κατσαρές. Αλλά όμως, αν κάποια
σφυρίγματα ήταν σωστά και όχι ανάποδα, θα είχαν αλλάξει άρδην την πορεία κάποιων ομάδων σε αυτό το παγκόσμιο κύπελλο. Συνολικά μιλάω.
Οι Αργεντίνοι συνολικά έκαναν(και γνωρίζουν να το κάνουν πολύ καλά αυτό) 13,5 λεπτά
καθυστερήσεις, πέφτοντας τραυματισμένοι, καθυστερώντας επιδεικτικά στα πλάγια άουτ, στα φάουλ, παντού μετά το 2-0. Οι Γάλλοι δεν έπαιξαν και δεν παίζουν ποτέ έτσι. Ο Ντιντιέ Ντεσάμπ απέδειξε ότι είναι κορυφαίος προπονητής. Αυτός το γύρισε το ματς, αυτός
ρίσκαρε τα πάντα, αυτός τόλμησε, αυτός δεν φοβήθηκε. Σκαλόνι κοιμήθηκε μετά το 2-0.
Ο Μαρτίνες δεν το απέδειξε απλά, αλλά βροντοφώναξε ότι είναι ένας αλήτης και μισός.
Μάλλον ολόκληρος. Κανένας σεβασμός καμία ηθική. Απλά ένα τσογλάνι του ποδοσφαίρου. Μία χειρονομία στην βράβευση του ως ο καλύτερος τερματοφύλακας(που πράγματι ήταν) που πρέπει να τιμωρηθεί με αποκλεισμό δια βίου από την εθνική ομάδα της Αργεντινής.
Αλλά κατά την άποψη μου πάντα η ανθρώπινη ζωή είναι πάνω από οτιδήποτε άλλο. Και από την στιγμή που χιλιάδες ψυχές εργατών χάθηκαν εξαιτίας των άθλιων συνθηκών εργασίας, σίτισης και διαμονής που θάφτηκε από τις κυβερνήσεις, την Ευρωπαϊκή Ένωση, την FIFA, τα μέσα ενημέρωσης και ανθρωπάκια και σκουπίδια της πολιτικής σε παγκόσμιο επίπεδο ακόμη και με ελληνικό χρώμα, αυτό το μουντιάλ είτε το θέλουμε, είτε όχι θα μείνει στην ιστορία ως το μουντιάλ βαμμένο στο αίμα. Το πιο κατάμαυρο μουντιάλ όλων των εποχών. Στην απώλεια της ανθρώπινης ζωής δεν μετράει κανένας Μέσι και κανένας Εμπαπέ.
Τελεία και παύλα. Και είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που αυτό το γεγονός θάφτηκε από όλους. Αλλά χάρηκα που το πήρε η Αργεντινή. Για ένα και μοναδικό λόγο. Ο Θεός της επέστρεψε την αδικία του τελικού του 1990 στα γήπεδα της Ιταλίας. Ίσως από τις μεγαλύτερες αδικίες στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Τότε που η μαφία της Ιταλίας και η FIFA του Μπλάτερ έσβησαν από τον χάρτη τον Ντιέγκο Μαραντόνα αρπάζοντας( με ένα πέναλτι που είδε μόνο ο Μεξικάνος διαιτητής Εντγκάντο Μέντες) από την Αργεντινή ένα κύπελο που άξιζε.
Τα φώτα χθες βράδυ στο Κατάρ έσβησαν, όλοι επιστρέφουν στα σπίτια τους εκτός από τους
εργάτες που πέθαναν και θάφτηκαν στο βωμό του χρήματος και αναζητούν δικαίωση.
