- Εξαιρετικά αφιερωμένο στους 30 ΔΗΣΥ–ΑΚΕΛ και στους θιασώτες τους
- Ο λαός δεν ξεχνά πως οι τριάκοντα έχουν όνομα και διεύθυνση.
Του Ξενή Χ. Ξενοφώντος*
“Στην Κύπρο η ελληνική σημαία τα λέει όλα, είναι η πιό αντιεξουσιαστική και ριζοσπαστική πράξη. Στον θανατόπνοο τουρκικό επεκτατισμό, στη δουλοφροσύνη, στη μιζέρια και στην κακομοιριά, στην κουτοπονηριά των νεοκυπρίων και στην αλλοτρίωση πολλών Ελλαδιτών, στις πλεκτάνες των Άγγλων και του διεθνούς παράγοντα, η ελληνική σημαία συμπυκνώνει την έννοια της αντίστασης, της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας. Μόνον λοιπόν, αυτά. Η ελληνική σημαία και η νεκρώσιμος ακολουθία της ορθοδόξου ημών Εκκλησίας.” Συνταρακτικό το νόημα των πιό πάνω γραμμών που αποτύπωσε στο κείμενο του “Κηδεία” σαν προφητικό επικήδειο για τον εαυτό του, ο φιλόλογος και λογοτέχνης Σάββας Παύλου που έφυγε πρόωρα στις 5 Απριλίου 2016 σε ηλικία 64 ετών. Το πλούσιο συγγραφικό έργο του αποτελεί σημαδιακή παρακαταθήκη στον πνευματικό και αγωνιστικό κόσμο του Ελληνισμού. Ένα χρόνο αργότερα στις 7 Απριλίου 2017 καμμιά τριανταριά διάκονοι του ναού της δημοκρατίας, επιτέλεσαν εν μέσω πρωτοφανούς κομματικού παραληρήματος το δικό τους πατριωτικό έργο, ψηφίζοντας τον περιβόητο “νόμο Ακκιντζί”. Μέσω μιάς πρωτότυπης πολιτικής πατέντας κυπριακής κατασκευής και εγγλεζοτουρκικής προέλευσης, 30 βρυκολακιάζοντες βουλευτές του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ, με νομοθετική βούλα έφτασαν στην κατάπτυστη κατάντια να αναιρέσουν την ιστορική υπογραφή των γονιών και των παππούδων μας για το Ενωτικό Δημοψήφισμα της 15ης Ιανουαρίου 1950. Προκειμένου να καλοπιάσουν τον εκπρόσωπο των Τουρκοκυπρίων Μουσταφά Ακκιντζί να μην αποχωρήσει από τις συνομιλίες για το Κυπριακό, ψήφισαν χωρίς αιδώ νόμο να μην γίνεται ούτε μια δεκάλεπτη αναφορά για το Ενωτικό Δημοψήφισμα στα Ελληνικά σχολεία της Κύπρου.
Αυτή η κατάπτυστη απόφαση των τριάκοντα “γενναίων” της Βουλής δεν πρόσβαλε απλά την εθνική ταυτότητα του Κυπριακού Ελληνισμού, αλλά επενέργησε ως ξέπλυμα εθνικής συνείδησης βιάζοντας ασύστολα την τρισχιλιετή Ελληνική ιστορία της μεγαλονήσου, με απαύγασμα την 15η Ιανουαρίου 1950 κατά την οποία ο λαός με το συντριπτικό 97% εξέφρασε ελευθέρως τη βούληση του για Ένωση με την Ελλάδα. Η ψήφιση του επονομαζόμενου “νόμου Ακκιντζί” σφράγισε την εδώ και καιρό σύμπλευση των ηγεσιών ΔΗΣΥ – ΑΚΕΛ σε ύψιστης σημασίας ζητήματα που στοχεύουν στην σταδιακή “κυπριοποίηση” της ελληνικής συνείδησης των Ελλήνων της Κύπρου στη βάση προδιαγραφών της βρετανοτουρκικής συμπαιγνίας.
Από την ηγεσία του ΑΚΕΛ δεν περιμέναμε κάτι άλλο καθώς είναι γνωστή η εμετική του προσέγγιση σε κάθε τι το Ελληνικό. Από την ηγεσία του ΔΗΣΥ όμως είχαμε προσδοκίες ότι θα αντιστεκόταν σε μια τόσο φαιδρή πρόταση που προήλθε κατευθείαν από το “προεδρικό” μέγαρο του ψευδοκράτους, με τις ευλογίες των υπόκοφων βρυχηδμών του βρετανικού λέοντα. Δυστυχώς, οι προσδοκίες μας έγιναν σκόνη και θρύψαλα υπό το βάρος του ασίγαστου πάθους να συγκροτήσουν παρά φύση πλειοψηφική σύζευξη για να κυριαρχήσουν ολοκληρωτικά στο πολιτικοκκομματικό σκηνικό του τόπου.
Το αποτέλεσμα αυτής της ενιαίας πολιτικής συμπεριφοράς του κομμουνιστικού ΑΚΕΛ και του κατευφημισμό εθνικόφρονος ΔΗΣΥ, είναι τραγικό για την ημικατεχόμενη πατρίδα και βασανιστικό για τους Έλληνες της Κύπρου. Ο λαός διχάσθηκε βαθύτατα σε μιά περίοδο που η εθνική ενότητα και η λαϊκή ομοψυχία έπρεπε να ήταν πρώτιστη έγνοια της πολιτικής και κομματικής ηγεσίας. Η Ελληνική ιστορία της Κύπρου βιάστηκε, προσβάλλοντας με τον πιό απεχθή τρόπο τη μνήμη των ηρωομαρτύρων της Κυπριακής Ελευθερίας. Η ασέλγεια επί της ιστορικής πραγματικότητας, έχει ήδη καταγραφεί με κατάμαυρα γράμματα στους δέλτους της τρισχιλιετούς διαδρομής της μεγαλονήσου. Αποτελεί δε, κόλαφο για τα δύο κόμματα τα οποία για χάριν των μικροπολιτικών και ιδιοτελών τους συμφερόντων αγνοήσαν σκόπιμα ή μή, πως η Ιστορία είναι το βασικότερο θεμέλιο της υπόστασης ενός κράτους, ενός έθνους και ενός λαού που αγωνίζεται για ελευθερία και δικαίωση. Όμως άλλαι μεν βουλαί κομματοκρατόρων, άλλλαι μεν βουλαί κοινωνικοκρατόρων και ανθρωποκρατόρων πατριωτών οι οποίοι ενώνοντας δυνάμεις εξουδετέρωσαν μέσω της κάλπης τις επιδιώξεις των ντόπιων και ξένων βιαστών της ιστορικής αλήθειας και της ελληνικής συνείδησης στην αγωνιζόμενη Κύπρο.
Έξι χρόνια από την αλήστου μνήμης αναίσχυντη απόφαση των τριάκοντα βουλευτών ΔΗΣΥ – ΑΚΕΛ, υπενθυμίζουμε πως ο κατάπτυστος “νόμος Ακκιντζί” δεν προέκυψε τυχαία. Προηγήθηκε η έντεχνη προσπάθεια της δεκαετίας του 1990 να ψηφιστεί νόμος για καθιέρωση της Αγγλικής ως επίσημης Γλώσσας στο κρατικό Πανεπιστήμιο Κύπρου. Ακολούθησε το περίφημο Γλωσσάρι των σοφών ως κοινός κώδικας συνεννόησης για, δήθεν, υποβοηθητικό εργαλείο επαναπροσέγγισης των δύο κοινοτήτων για επίλυση του Κυπριακού. Προηγήθηκε φυσικά και ο εκμαυλισμός των καθοδηγητών της Παιδείας περί “συνωστισμού στη Σμύρνη” αντί περί ανθρωποσφαγής της Μικρασιατικής Καταστροφής. Ταυτόχρονα, στέλνουμε προς κάθε κατεύθυνση το μήνυμα πως, λαός που δεν γνωρίζει το παρελθόν του και που δεν σέβεται την καταγωγή του, δεν μπορεί να οικοδομήσει επιτυχώς το μέλλον του, ούτε προφανώς έχει τα κότσια να διεκδικήσει με αξιώσεις την ελευθερία και την αξιοπρέπεια του. Συμπερασματικά και καταληκτικά, διαμηνύουμε προς τους δεξιόστροφους θιασώτες του “νόμου Ακκιντζί” που συνωστίζονται άχρωμοι και άοσμοι στους δρόμους της προεκλογικής κούρσας για μια θέση στην κομματική ηγεσία, ότι κάποτε συνωστίζονταν πρωτοπόροι στις μαχητικές διαδηλώσεις ενάντια στο ψευδοκράτος και στην κατοχή με όπλο τους το ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ και την ΠΑΤΡΙΔΑ ΟΥΚ ΕΛΑΤΤΩ ΠΑΡΑΔΩΣΩ. Με άλλα λόγια, κάποτε ζούσαν με ιδανικά. Σήμερα, ύστερα απο 10 χρόνια μέθης στην εξουσία, κατάντησαν τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών να ζει με δανεικά. Αυτά επί του παρόντος με τη σημείωση ότι δεν ξεχνούμε πως οι 30 έχουν όνομα και διεύθυνση.
* Δημοσιογράφος, Πρόεδρος Ινστιτούτου Ελληνικού Πολιτισμού www.iep.org.cy
