Του ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Και επισήμως πια μπήκαμε στην προεκλογική περίοδο. Οι αρχηγοί ξαμολήθηκαν στην επαρχία προς άγραν ψήφων. Τα συνθήματα πολλά, όμως αυτό που θα έπρεπε να μετράει, είναι η αξιοπιστία λόγων και έργων, καθώς και το ρεαλιστικό περιεχόμενο όσων εξαγγέλλονται.
Όσο πιο μακριά βρίσκονται τα κόμματα από την εξουσία, τόσο μεγαλύτερες μπαρούφες πετάνε. Ακόμη και σε τράπεζες βάζουν λουκέτο, για το καλό του λαού πάντα, κλείνοντας το μάτι προς κάθε κατεύθυνση.
Τα όσα ανεύθυνα ακούγονται, προς αφελείς ενδεχομένως, θα πρέπει αυτή τη φορά να προβληματίσουν σοβαρά τους πολίτες, που με την ψήφο τους, πέρα από κόμματα στέλνουν στη Βουλή και στην Ευρωβουλή συγκεκριμένα πρόσωπα να τους εκπροσωπήσουν.
Για παράδειγμα, με πιο κριτήριο άραγε ψήφισαν ένα ηθοποιό, χωρίς κανένα άλλο προσόν, να τους εκπροσωπήσει στην Ευρωβουλή; Διάβασαν το βιογραφικό του, τον είδαν να ξεχωρίζει σε κάποιους κοινωνικούς αγώνες, μια και τον έχρισε υποψήφιο ο ΣΥΡΙΖΑ; Ή μήπως ως «εραστής των δυτικών προαστίων», έπρεπε να σταλεί στας Βρυξέλλας, για να αγορεύει μετά δυσκολίας ακόμη και στα ελληνικά, από το βήμα της Ευρωβουλής;
Τα κόμματα πέρα από τα προγράμματα που καταθέτουν, αν καταθέσουν και δεν αρκούνται στα συνθήματα, οφείλουν να ξεσκονίζουν και τα βιογραφικά των προσώπων που τους εντάσσουν ως υποψηφίους στα ψηφοδέλτια τους.
Για να κριθεί για παράδειγμα κάποιος ως υποψήφιος ευρωβουλευτής, θα πρέπει πέραν των αγγλικών, να μπορεί να διαβάσει κάποια προτεινόμενη απόφαση, μια και ότι εγκρίνεται στις Βρυξέλλες στη συνέχεια με υποχρεωτικό χαρακτήρα, γίνεται και νόμος του κάθε κράτους μέλους της Ε.Ε.
Τα κόμματα προκειμένου να παρασύρουν αφελείς βάζουν στα ψηφοδέλτια τους ονόματα, αδιαφορώντας αν αυτοί είναι κατάλληλοι για να παίξουν έναν κρίσιμο ρόλο στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Στα καθ ημάς τώρα, μια και οι ευρωεκλογές θα γίνουν σε ένα χρόνο και απ ότι όλα δείχνουν θα επανέλθουμε στη λίστα, μια και κάποιοι πολίτες αποποιήθηκαν με τις ανεύθυνες επιλογές τους το δικαίωμα να αποφασίζουν οι ίδιοι και όχι οι κομματικοί μηχανισμοί, για τα πρόσωπα που θα τους εκπροσωπήσουν.
Μια πρώτη παρατήρηση αφορά τα λεγόμενα μικρά κόμματα χωρίς ιστορία και παρελθόν, που ξεφυτρώνουν κάθε λίγο και λιγάκι σαν τα μανιτάρια. Πρόκειται για αρχηγικά στην ουσία κόμματα, όπου ένα πρόσωπο ή το παίζει σούπερ αριστερός μολονότι ζει και διάγει βίον μεγαλοαστού, ή ακροδεξιός με επικεφαλής κάποιον φαφλατά καιροσκόπο ή το χειρότερο έναν φιλοναζιστή περίπου ψυχοπαθή.
Αυτοί όλοι οι καιροσκόποι επιχειρούν να παρασύρουν μια κατηγορία πολιτών, που δήθεν ψηφίζει αντισυστημικά και καταφέρνουν να υπερβούν τον πήχη του 3%, που είναι το όριο για την είσοδο στην Βουλή.
Τα κόλπα που κάνουν τους κατατάσσουν περισσότερο σε παπατζήδες, παρά σε πολιτικούς που ενδιαφέρονται είτε για την πατρίδα, που πρέπει να διατηρηθεί αμόλυντη, είτε για την ελεύθερη είσοδο στη χώρα από στεριά και θάλασσα κάθε λαθραίως εισερχόμενου.
Στα δύο από αυτά στην Βουλή που διαλύθηκε λόγω εκλογών, είδαμε και αποχωρήσεις και εκπαραθυρώσεις. Από το ένα δύο βουλευτές αποχώρησαν λόγω αυταρχισμού του επικεφαλής του και από το άλλο, στο παρά πέντε των εκλογών τρεις εστάλησαν εξορία σε άλλες περιφέρειες, γιατί γράφτηκε ατεκμηρίωτα, ότι σχεδιάζουν μετεκλογικά να την κάνουν.
Όσο για το τρίτο, που δημοσκοπικά εμφανίζεται να ξεπερνάει το 3%, ένας πολύπειρος τ. εισαγγελέας της λεγόμενης οικογένειας Ντάλτον, επιχειρεί να διαβεί τον Ρουβίκωνα με νομικά τεχνάσματα.
Όλα αυτά τα κόλπα και τα προσωπικά παιχνίδια, θα μπορούσαν να τελειώσουν με μια τροπολογία του εκλογικού νόμου, που θα άλλαζε το ποσοστό για την είσοδο στην Βουλή και από 3% θα το ανέβαζε στο 5%. Έτσι τα αρχηγικού τύπου ανθυποκομματίδια θα έπεφταν στον Καιάδα.
Θα πει κανείς, γιατί να μην εκπροσωπούνται κι αυτά στη Βουλή. Γιατί απλά δεν προσφέρουν τίποτα και δεν εκπροσωπούν κανένα ιδεολογικό ή άλλο κοινωνικό ρεύμα της εποχής. Υπάρχει ο αρχηγός κι από πίσω του, όσοι στοιχηθούν, θα κληρωθούν για το έπαθλο που είναι το πεντοχίλιαρο, το αυτοκίνητο και το λοιπό υπηρετικό προσωπικό.
Όσο για την απλή αναλογική, κόλπο του 1989 που οδήγησε σε τριπλή εκλογική αναμέτρηση, αυτή ως ιδέα έχει ήδη καταρρεύσει, μια και ούτε μπορούν, ούτε θέλουν οι πολιτικοί μας να συνεργαστούν με βάση κάποιο πρόγραμμα.
Τα παραδείγματα του πρόσφατου παρελθόντος είναι γνωστά. Τόσο στην κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, όσο και σε αυτήν που ακολούθησε Τσίπρα-Καμμένου. Διαμοίρασαν τα ιμάτια της εξουσίας και πέραν τούτου ουδέν.
Η δημοκρατία δεν εγκαθίσταται, όπως είχε πει για το Ιράκ ο Μπους ο νεότερος. Είναι πολίτευμα των ωρίμων πολιτικά λαών. Γιατί οι άριστοι, που πρέπει να εκλέγονται δεν είναι αυτοί που μας έκαναν το ρουσφετάκι, ούτε αυτοί που στις μέρες μας πλασάρουν με το κιλό οι τηλεοράσεις.
Είναι εκείνοι που μπορούν να λύσουν προβλήματα και να δουν τη χώρα μπροστά και όχι πίσω…
