του Αλέκου Μιχαηλίδη
Χασίμ Γιλμάζ, Νεϊφέλ Μουσταφά Εργκούν, Πολάτ Φικρέτ Κορελί, Μεχμέτ Μουσταφά Αρσλάν, Ερχάν Αρικλί, Κενάν Ακίν, Ερτάλ Χατζιαλί Εμανέτ, Χασάν Κουντακτσί, Αττίλα Σαβ, Μεχμέτ Καρλί. Τα ονόματα καταγεγραμμένα προ πολλού και επαναλαμβανόμενα, γνωστά για όσους ασχολήθηκαν έστω και λίγο με τις δύο δολοφονίες του Αυγούστου του 1996. Οι περισσότεροι απολαμβάνουν συντάξεις, άλλοι την παρανομία του κατοχικού καθεστώτος και οφίτσια εις βάρος της Κύπρου και κανένας από τους καταζητούμενους δεν αισθάνεται την παραμικρή απειλή από τις Αρχές που πρέπει να ασχοληθούν για να επικρατήσει η δικαιοσύνη.
Ο Χασάν Κουντακτσί δε, απεβίωσε τον Ιανουάριο του 2023, πλήρης ημερών και δίχως ίχνος μετάνοιας για την εκτέλεση του ήρωα Σολωμού Σολωμού. Ο εν αποστρατεία Τούρκος αντιστράτηγος ήταν αυτός που έδωσε την εντολή για τη δολοφονία του Σολωμού, στις 14 Αυγούστου 1996. Το είχε ομολογήσει ο ίδιος, εκφράζοντας περηφάνεια για τον φόνο. Εναντίον του Κουντακτσί, που πέθανε ήσυχος σε αντίθεση με τα πολλά πολλά θύματά του (σε Κουρδιστάν και Κύπρο), είχε εκδοθεί διεθνές ένταλμα σύλληψης από την Ιντερπόλ, αλλά ποτέ δεν εκτελέστηκε, εξ υπαιτιότητας και των Αρχών της Κυπριακής Δημοκρατίας που δεν απαίτησαν έντονα να συλληφθούν οι ένοχοι για τις δολοφονίες του Τάσου Ισαάκ και του Σολωμού Σολωμού.
Μιλώντας στην τουρκική εφημερίδα «Σοτζού» το 2021, δήλωσε ότι είχε δώσει από πριν οδηγίες για όσα θα διέπρατταν οι Τούρκοι εναντίον όσων προσπαθούσαν να διασχίσουν τα οδοφράγματα, ειδικά εκείνων που θα προσπαθούσαν να κατεβάσουν την τουρκική σημαία. «Όταν σήκωσα το χέρι μου, ήταν ξεκάθαρο ποιος θα έκανε τι», δήλωσε αλαζονικά και με τον ίδιο τρόπο σκέφτηκαν όλοι οι καταζητούμενοι ως δολοφόνοι των Ισαάκ και Σολωμού. Και αυτά τα καθάρματα, εξαιτίας της ατολμίας, των ψευδαισθήσεων περί καλής θέλησης και της διαρκούς μετριότητας των ηττημένων ηγεσιών της Κυπριακής Δημοκρατίας, κυκλοφορούν ανενόχλητα, αυτοπροβάλλονται ως πολιτικοί ηγέτες των Τουρκοκυπρίων και συμμετέχουν στη διαδικασία τουρκοποίηση της κατεχόμενης Κύπρου.
Και αντί να είναι αυτοί στο στόχαστρο και σε ενεργοποίηση μια εκστρατεία απόδοσης ευθυνών και επικράτησης της δικαιοσύνης, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης συζητούν για τον πρότερο βίο του Τάσου και του Σολωμού και εκφράζουν αυθαιρεσίες για να βρουν άλλοθι για τη δική τους μετριότητα. Όλα αυτά για δύο λεβέντες που απορρόφησαν την ιστορία και προχώρησαν σε τόσο συγκλονιστικές και άκρως συμβολικές πράξεις, μες στο κατακαλόκαιρο. Δύο ήρωες, από την καλύτερη πάστα ανθρώπων που έβγαλε αυτός ο τόπος και οι θυσίες των οποίων παραμένουν και θα παραμείνουν αξιομνημόνευτες για ολόκληρη την ανθρωπότητα, ως παραδείγματα αυταπάρνησης και αυτοθυσίας.
Παρόλα αυτά, όμως, οι κυβερνώντες δυσκολεύονται να ψελλίσουν την ανάγκη για δικαιοσύνη, να κινητοποιηθούν, να απαιτήσουν την καταδίκη των δολοφόνων και δεν μπορούν καν να σκεφτούν τι βιώνουν οι οικογένειές τους 27 χρόνια τώρα, η κυρία Τασούλα Ισαάκ, ο κύριος Σπύρος Σολωμού, η μικρή Αναστασία. Ας επισκεφτούν τον χώρο της θυσίας τους, 11 και 14 Αυγούστου 1996. Εκεί, πίσω από το ολοκαίνουργιο κατοχικό οδόφραγμα της Δερύνειας που οδηγεί τους τουρίστες στην Αμμόχωστο, το χώμα διηγείται τη φοβερή ιστορία τους. «Και λέει “λοιπόν;”. Και μας ρωτά “λοιπόν;”». Και ζητά εξηγήσεις για τη συγκάλυψη και την αδιαφορία.
Πηγή: ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
