Γράφει ο Δημήτρης Προβάδος
Με ξύπνησε ο ήλιος που έμπαινε ολόλαμπρος από το παράθυρο, η μέρα μου ξεκινούσε με καλούς οιωνούς απ’ ότι φαινόταν. Είχα καλή διάθεση και σε αυτό βοηθούσε το ξεκίνημα της άδειας μου. Επιτέλους θα είχα χρόνο να ξεκουραστώ λίγο από τη βαριά δουλειά του γραφείου και τις ευθύνες της.
Ήπιαμε τον καφέ μας με τη γυναίκα μου στο μπαλκόνι και καταστρώσαμε τη δράση της ημέρα που είχε εκτός από την συνάντηση μας για τον δεύτερο καφέ στην καφετέρια της πλατείας με τα πλατάνια, κάποιες πληρωμές λογαριασμών στην τράπεζα και κάποια ψώνια. Ήταν ευκαιρία να κάνω κάποιες δουλειές για το σπίτι, αλλά και να περπατήσω λίγο και να ξεμουδιάσω από την καθιστική δουλειά του γραφείου, που με καταδίκασε το επάγγελμά μου.
Βγήκαμε από το σπίτι και τράβηξε ο καθένας μας για τις δουλειές που είχαμε αναλάβει, ανανεώνοντας το ραντεβού μας για τον καφέ.
Στην τράπεζα είναι αλήθεια ότι βρήκα αρκετή ουρά στην αναμονή για την εξυπηρέτηση μου, αλλά ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει κι έτσι περίμενα. Κάποια στιγμή περιμένοντας αισθάνθηκα ένα χέρι να ακουμπά στον ώμο μου και μια γνώριμη φωνή να λέει το όνομα μου.
Καλημέρα Βασίλη, τι κάνεις; έχω καιρό να σε δω, χάθηκες.
Γύρισα και κοίταξα, είδα το γνώριμο πρόσωπο του φίλου απ’ τα παλιά που χαιρετούσε. Τον αντιχαιρέτισα κι εγώ.
Γειά σου ε…., με φρίκη διαπίστωσα ότι είχα ξεχάσει το όνομα του. Εκείνος επέμεινε.
Έλα βρε Βασίλη, ο Γιώργος ο Παπαδόπουλος είμαι, με ξέχασες;
Ντράπηκα και του ζήτησα συγνώμη με μία χαζή δικαιολογία, συγνώμη, αφηρημένος… και τέτοια.
Να τα πούμε κάποια μέρα που θα είσαι ελεύθερος επέμεινε.
Εν τάξει φίλε, θα τα πούμε.
Είχε έρθει η σειρά μου και πήγα στο σχετικό γκισέ. Εκεί με περίμενε μια άλλη έκπληξη. Όταν ο υπάλληλος ζήτησε τον αριθμό του φορολογικού μου μητρώου, διαπίστωσα ότι ενώ ήταν από τους αριθμούς που πάντα θυμόμουν, τον είχα ξεχάσει. Να είναι καλά ο άνθρωπος, βρήκε άλλον τρόπο να εξασφαλίσει την ταυτοπροσωπία μου και με εξυπηρέτησε. Τον ευχαρίστησα γι’ αυτό και έφυγα από την τράπεζα ανήσυχος για αυτά τα δύο συμβάντα. Ξέχασα το όνομα του φίλου μου, ξέχασα τον αριθμό του φορολογικού μου μητρώου, τι αλήθεια μου συμβαίνει;
Στη συνάντηση με τη γυναίκα μου, τις είπα για τη διπλή γκάφα μου. Όμως εκείνη με καθησύχασε ότι όλο αυτό οφείλεται στην πολλή δουλειά του γραφείου και πως ήταν λογικό να μη θυμάμαι πράγματα ή πρόσωπα που δεν τα συναντώ κάθε μέρα.
Την επόμενη μέρα όμως που διαπίστωσα ότι συνέχισα να ξεχνώ (είναι αλήθεια χωρίς ιδιαίτερη σπουδαιότητα) πράγματα, θορυβήθηκα, είχα έναν θείο που έπασχε από Αλτσχάϊμερ και ήξερα ότι κάπως έτσι ξεκινάει κι αυτό. Ανησυχήσαμε και αποφασίσαμε να επισκεφτούμε κάποιον ειδικό γιατρό γι’ αυτό.
Ο μήνας που μας πέρασε ήταν αφιερωμένος στη νόσο του Αλτσχάϊμερ και των συγγενών νόσων. Ιδιαίτερα η 21η Σεπτεμβρίου ήταν η κατεξοχήν αφιερωμένη σε αυτή τη νόσο. Όμως η νόσος του Αλτσχάϊμερ και η Άνοια είναι εδώ όλες τις ώρες, τις μέρες, τους μήνες και τα χρόνια και χτυπά τους συνανθρώπους μας, τους συγγενείς μας και ίσως χτυπήσει κι εμάς.
Εκτός από τους ασθενείς αυτοί που υποφέρουν περισσότερο είναι οι φροντιστές των ασθενών, συγγενείς, ή επ’ αμοιβή, που χρειάζονται και αυτοί ψυχολογική στήριξη.
Είναι καιρός, από τη στιγμή που η νόσος παρουσιάζει αύξηση των κρουσμάτων της λόγω της αύξησης του προσδόκιμου της ζωής, η πολιτεία να δημιουργήσει τις κατάλληλές δομές για τους ασθενούντες αλλά και για τους φροντιστές τους.
Δ.Σ.Π.
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
