Με σκληρά λόγια μίλησε για την πολιτική ορισμένων ελληνικών κυβερνήσεων διαχρονικά για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τον ελληνισμό εκτός των ελλαδικών συνόρων, ο Αρχιεπίσκοπος Νέας Ιουστινιανής και Πάσης Κύπρου κ.κ. Γεώργιος, κατά την διάρκεια της ομιλίας του το βράδυ της Παρασκευής 13 Οκτωβρίου 2023, στην ανακήρυξή του ως Πρεσβευτής Ποντιακού Ελληνισμού 2023, σε μία εκδήλωση που διοργάνωσε η Ένωση Ποντίων Αργυρούπολης, στο πνευματικό κέντρο “Μίκης Θεοδωράκης”, στην Αργυρούπολη Αττικής.
Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Νέας Ιουστινιανής και Πάσης Κύπρου κ.κ. Γεώργιος στην ομιλία του μεταξύ άλλων, αφού αναφέρθηκε στην εγκατάλειψη του ποντιακού ελληνισμού στον Εύξεινο Πόντο από τις ελλαδικές κυβερνήσεις των αρχών του 20ου αιώνα, αναφέρθηκε και σε όσα γίνονται τη σημερινή εποχή και όπως είπε “για πολλές ελληνικές κυβερνήσεις, όμως, έχουμε την αίσθηση ότι μας θεωρούν βάρος. Και σήμερα νιώθουμε ότι επιδιώκεται συνεννόηση σε όλα τα άλλα ελληνοτουρκικά θέματα, αφήνοντας το πρόβλημα της Κύπρου έξω. Αυτό επιδιώκει και η Τουρκία. Να αποτελειώσει πρώτα εμάς (μαζί με την Ελλάδα θα δυσκολευόταν) και ύστερα θα αρχίσει με το Αιγαίο, τη Θράκη, τα νησιά, τη Μακεδονία. Να το καταλάβουμε όλοι! Η Κύπρος είναι το τελευταίο φυλάκιο του Ελληνισμού. Αλλοίμονο αν πέσει” και μεταξύ άλλων ανέφερε:
Η γη του Πόντου υπήρξε ο κατ’ εξοχήν χώρος των μαρτυρίων αλλά και των ηρωισμών του γένους μας. Στον ακραίο εκείνο γεωγραφικό χώρο, ο υπόδουλος Ελληνισμός αγωνίστηκε για ελευθερία μόνο με τις δικές του ηθικές και υλικές δυνάμεις. Το ελεύθερο Ελληνικό κράτος κράτησε αποστάσεις ασφαλείας, απ’ όσα φρικτά και κατ’ εξακολούθηση, για χρόνια πολλά, γίνονταν εκεί. Κώφευσε στις πολλές και αγωνιώδεις εκκλήσεις για στήριξη και ουσιαστική συμπαράσταση.
Και δεν μπορώ να αποφύγω τη σύγκριση: Όταν κατά το απαισίας μνήμης καλοκαίρι του 1974, η Τουρκία εισέβαλλε στην Κύπρο, βίαζε, σκότωνε, κατακτούσε, προσέβαλλε την ελληνική αξιοπρέπειά μας, ακούσαμε από ελληνικά χείλη, πρωθυπουργικά, ότι «η Κύπρος κείται μακράν». Κι ας είχε προηγηθεί ο Κίμων, από τον 5ο αιώνα π.Χ, με τριήρεις, ελευθερώνοντας την από τους Πέρσες. Αν η Κύπρος βρισκόταν μακρυά, θα ’ταν πιο κοντά ο Πόντος;…
Στις αρχές του 20ου αιώνα, το ρεύμα των καιρών ήταν ξεκάθαρο ότι οδηγούσε σ’ έναν άγριο εθνικισμό, που δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να ανακόψει. Οι Έλληνες του Πόντου το αντελήφθησαν έγκαιρα. Κι ήσαν έτοιμοι να αγωνιστούν και για την τιμή και για τα εδάφη τους. Είχαν, μάλιστα, μέχρι τότε αποδείξει πολλές φορές τον ηρωισμό τους. Δεν αρκούσε, όμως, δυστυχώς, στις νέες συνθήκες, ο ηρωισμός τους. Χρειάζονταν τη συμπαράσταση τόσο του ελεύθερου ελληνικού κράτους όσο και των συμμάχων με τους οποίους ο Ελληνισμός αγωνίστηκε για την ελευθερία των λαών.
Μα γρήγορα αντελήφθησαν, ότι, στην πολιτική τα συμφέροντα υπερτερούν και των ηθικών αξιών και των υποχρεώσεων. Τα ιδανικά των συμμάχων είχαν το μαύρο χρώμα του πετρελαίου και των δρόμων του εμπορίου, που πολύ απείχαν από το φωτεινό χρώμα της ελευθερίας. Κι αυτά τα συμφέροντα είχαν στομώσει τις μπούκες των κανονιών των πανίσχυρων συμμάχων. Συνειδητοποίησαν τότε, οι Πόντιοι, πως ένα έθνος στους αγώνες για την επιβίωσή του δεν πρέπει να επαφίεται σε ελπίδες για ξένη βοήθεια. Πάντοτε ο ξένος βοηθά πρώτιστα τον εαυτό του και σε οποιαδήποτε στιγμή, αν το συμφέρον του κλίνει αλλού, δεν θα διστάσει να αποσυρθεί.
Ούτε, όμως, και από το εθνικό κέντρο βρήκαν ουσιαστική βοήθεια. Έχοντας ήδη ανοικτά πολλά μέτωπα, η εθνική κυβέρνηση πέραν από σπασμωδικές κινήσεις δεν υπερασπίστηκε τα εθνικά αισθήματα των Ποντίων. Τίποτα, εν τούτοις, καμιά απογοήτευση δεν μπόρεσε να αλλοιώσει ή να μειώσει κατ’ ελάχιστο την εθνική φλόγα , την ελληνικότητά τους, που φύλαγαν μέσα τους οι Πόντιοι και που την έφεραν εκ γενετής. Κι αυτό γιατί η Ελληνικότητα δεν προεχόταν από μιαν εγκεφαλική τελετουργία πολιτικών υπολογισμών ή γεωστρατηγικών συμφερόντων. Ήταν η ζωή τους, το αίμα τους, το γονίδιό τους.
Ο ποντιακός ελληνισμός εξακολούθησε σ’ όλους τους αιώνες της δουλείας να έχει την ίδια εθνική συνειδησιακή υπόσταση. Παντοτινή και ακοίμητη στα στήθη του, συντηρούσε τη φλόγα για την Ελλάδα. Δεν μπορούσαν οι Πόντιοι να αρνηθούν τον εαυτό τους. Ήξεραν ότι ήσαν λίγοι και μόνοι, αλλά έμειναν και αγωνίστηκαν και έγιναν ιστορικά μέγιστοι, μπροστά στους οποίους υποκλινόμαστε σήμερα…
Στο ευρύ Ελληνικό κοινό παραμένει άγνωστη η συστηματικά επεξεργασμένη και προμελετημένη πολιτική που άρχισε να εφαρμόζεται με την εξαφάνιση των ανδρών στα εργατικά τάγματα και συνεχίστηκε με τις μαζικές εκτοπίσεις και με τις σφαγές και τους απαγχονισμούς στην Αμάσεια της πολιτικής και πνευματικής ηγεσίας των Ποντίων. Πέραν των 350 χιλιάδων Ελλήνων του Πόντου, σε ένα σύνολο 750.000 εξολοθρεύτηκαν με τη μέθοδο των εκτοπίσεων και των σφαγών στο χρονικό διάστημα 1916-1923.
100 και πλέον χρόνια από τη μεγάλη εθνική τραγωδία, περισσότερο από το μέγεθος της καταστροφής μας θλίβει το αδύνατον της αλλαγής της κατάστασης. Δεχτήκαμε, δυστυχώς, τα τετελεσμένα και υπογράψαμε τον τερματισμό της παρουσίας του Ελληνισμού στα χώματα εκείνα. Γι’ αυτό κι είναι ανάγκη, όλα τα εφιαλτικά «γιατί», οι πληγές οι χαίνουσες και αιμάσσουσες, να μεταλλαχθούν σε άλλο όραμα, σε μιαν άλλη στάση ζωής, σε δημιουργία. Δεν υπάρχει δυστυχώς άλλη επιλογή, οι ρίζες μας είναι βαθιές και δεδομένες. Πάνω σ’ αυτές τις ρίζες μπορούμε και πρέπει να στηρίζουμε την προοπτική του μέλλοντος του Γένους μας, τη συνέχεια της πορείας μας και της επιβίωσής μας μέσα σε περιβάλλον αντιξοοτήτων και δυσχερειών. Και να μη ξεχνούμε ότι η Ελληνική ιδέα είναι πλατύτερη της ελληνικής γης· υπερβαίνει τα καθαρώς εθνικά όρια του Ελληνισμού. Αν εδαφικά ο ξεριζωμός από τον Πόντο και τη Μικρασία μάς συρρίκνωσε, ως Ιδέα ελληνική καλύπτουμε όλο το σύμπαν…
Τελειώνω με μιαν αναφορά και στη δική μου, ιδιαίτερη πατρίδα την Κύπρο. Κύπρος και Πόντος έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά: Πανάρχαιη Ελληνική κοιτίδα ο Πόντος, το ίδιο και η Κύπρος, σε εξίσου νευραλγικές γεωγραφικές θέσεις. Επήλυδες οι Τούρκοι και στις δύο περιοχές, πεισματικά αρνούμενοι τον οποιονδήποτε εκπολιτισμό, πλήττοντας διά του αριθμού και όχι διά της ποιότητάς τους. Αναλλοίωτα τα συμφέροντα των ξένων καθώς και η επιτηδειότητα των Τούρκων να τα εκμεταλλεύονται. Χωρίς προσχήματα, ή οποιαδήποτε συγκάλυψη, οι στόχοι της Τουρκίας και τότε και σήμερα. Επιδιώκουν σήμερα, μεθοδικά, τουρκοποίηση της Κύπρου, όπως το επεδίωξαν και το πέτυχαν, πριν εκατό χρόνια, στον Πόντο.
Και το χειρότερο: ο Ελληνισμός υπνώττει και σήμερα, χωρίς να μελετά στα σοβαρά τις μεθοδεύσεις της Τουρκίας, να παίρνει μαθήματα από το παρελθόν. Εξαντλείται σε προτάσεις καλής θέλησης, σαγηνεύεται από τις ψευδαισθήσεις καλής γειτονίας. Στρουθοκαμηλίζει μπροστά στον ξεκάθαρο προγραμματισμό των Τούρκων. Οφείλουμε να ανανήψουμε, να προγραμματιστούμε για να ανακόψουμε τις τουρκικές μεθοδεύσεις.
Είμαι και πάλιν υποχρεωμένος να εκφράσω ένα παράπονο· όχι για σας, τον υπέροχο Ελληνικό λαό, ούτε για την Εκκλησία του. Εσείς μας στηρίξατε πάντοτε, παντοιοτρόπως. Για πολλές ελληνικές κυβερνήσεις, όμως, έχουμε την αίσθηση ότι μας θεωρούν βάρος. Και σήμερα νιώθουμε ότι επιδιώκεται συνεννόηση σε όλα τα άλλα ελληνοτουρκικά θέματα, αφήνοντας το πρόβλημα της Κύπρου έξω. Αυτό επιδιώκει και η Τουρκία. Να αποτελειώσει πρώτα εμάς (μαζί με την Ελλάδα θα δυσκολευόταν) και ύστερα θα αρχίσει με το Αιγαίο, τη Θράκη, τα νησιά, τη Μακεδονία. Να το καταλάβουμε όλοι! Η Κύπρος είναι το τελευταίο φυλάκιο του Ελληνισμού. Αλλοίμονο αν πέσει.
Ευχόμαστε όπως ο Θεός φωτίσει όλους μας, λαό και Ηγεσία, να συναγάγουμε τα σωστά συμπεράσματα από τη βάρβαρη γενοκτονία που διέπραξαν οι Τούρκοι σε βάρος του Ποντιακού Ελληνισμού και να αποφύγουμε όσα προγραμματίζουν για την Κύπρο, και άλλες ελληνικές περιοχές που δεν απέχουν, ποσώς, από εκείνη.
