του Άγγελου Κολοκοτρώνη
Διασχίζοντας την Βασιλίσσης ΄Ολγας προχθές, καθώς έκανα τη συνηθισμένη καθημερινή βόλτα στη γειτονιά μου, κατά σύσταση των γιατρών(…), βρέθηκα ξαφνικά ανάμεσα σε ένα σμάρι μαθητόκοσμου, Σωστά οι καθηγητές τους αποφάσισαν να οδηγήσουν τα παιδιά στο «Αθήναιον», για την παρακολούθηση μιας θεατρικής παράστασης. Χωρίς να το καταλάβω, λοιπόν, βρέθηκα μπλεγμένος ανάμεσα στα παιδιά.
Η αυριανή Ελλάδα με είχε περιζώσει και, την ώρα που σκεφτόμουν ποιούς προβληματισμούς μπορούν να έχουν τα σημερινά δωδεκάχρονα, δυο από αυτά –ομορφόπαιδα- με ένα νεύμα τους, ζητούν να τους πω τη γνώμη μου, για κάτι. Με ρώτησαν λακωνικά: Ρονάλντο ή Μέσι; Τους είπα βιαστικά Ρονάλντο, θεωρώντας, καθώς έφευγα, ότι αδίκησα τον Μέσι. Παρ΄ όλα αυτά, μου έκανε εντύπωση η ευγένεια των μικρών και το γεγονός ότι είχαν τον δικό τους προβληματισμό, που αύριο θα γίνει προς σημαντικότερες κατευθύνσεις. Απομακρύνθηκα αισιόδοξος.
Τελευταία στιγμή θυμήθηκα ότι μου ζήτησαν από το σπίτι να πάω στο σούπερ μάρκετ για τα δέοντα. Μπαίνω μέσα. Μια γριούλα μετρούσε τα ψιλά της, για να πληρώσει στο ταμείο. Μερικές νοικοκυρές έψαχναν τα πιο φτηνά μακαρόνια και τις δήθεν προσφορές(!). ΄Ανθρωποι με μια ρυτίδα αγωνίας να αιωρείται στα ήδη, από προηγούμενες αγωνίες, αυλακωμένα πρόσωπά τους. Ένα καθημερινό «παιχνίδι» επιβίωσης, στο πλαίσιο της μεγάλης ανθρώπινης περιπέτειας: Της ζωής. ΄Εφυγα γρήγορα, ενώ στα αυτιά μου ένας απόηχος από γκρίνιες για την ακρίβεια, μου χάλασε το κέφι.
Στο απέναντι πεζοδρόμιο, δυο γεροντάκια έπιναν τον καφέ τους, καπνίζοντας. Τους πλησιάζω. -Καλά, λέω άγρια, καπνίζετε; Πιο αγριεμένος ο ένας από αυτούς με κοιτάζει βαθειά στα μάτια, σαν να μου έλεγε «τί θέλεις και χώνεσαι εσύ;».. Μου λέει – Γιατί, μας απέμεινε κάτι άλλο; Ένα τσιγάρο. Αυτό μας απέμεινε, να απολαύσουμε στη ζωή που μας απομένει». ΄Εφυγα με σκυμμένο το κεφάλι, αλλά πρόλαβα να του πω ότι… κι εγώ καπνίζω και ότι τους έκανα πλάκα!
Ανεβαίνω σπίτι. Με πιάνουν από τα μούτρα.: Ξέχασες να πάρεις μαϊντανό. Τους στραβοκοιτάζω και δεν μίλησαν. Ξέρουν ότι αν θυμώσω, θα γίνει… κακό!΄Επεσα πάνω στις ειδήσεις, δήθεν τυχαία. Πενήντα χρόνια ακούω τα ίδια. Κι από αυτά και από τα άλλα. Και πάντα μια πληγή μέσα μου αιμορραγεί, για τις παρέες που δήθεν γράφουν Ιστορία. Το είπε ο Σαββόπουλος κι εμείς τον πιστέψαμε. Δεν λέμε ότι οι παρέες μπορούν και γράφουν συνήθως όχι Ιστορία, αλλά τραγωδία. Ακριβώς γιατί τα χαρούμενα παιδάκια που πήγαν στο Θέατρο, ίσως πολύ αργότερα να μάθουν ότι στα μικρομάγαζα που ελέγχει η εκάστοτε κυβέρνηση εναλλάσσονται οι παρέες. Οι παρατρεχάμενοι που ξέρουν ή δεν ξέρουν τις περισσότερες φορές το αντικείμενο της αργομισθίας τους . Ακόμη θα μάθουν τα ανήλικα και αθώα αυτά παιδάκια, που τώρα ασχολούνται με τον Μέσι και τον Ρονάλντο, ότι η νεώτερη πολιτική μας Ιστορία είναι Ιστορία συρρίκνωσης του Ελληνισμού, που την «έγραψαν» κι αυτή οι παρέες. Μικρά Ασία, Βόρειος ΄Ηπειρος, Μακεδονία, Κύπρος! Και η μεν Κύπρος «κείται μακράν»… Τα άλλα; Μακράν κι αυτά; Γιατί δεν λέει κανείς ότι ναι τα νησιά απειλούνται,. Αλλά από τί; Μήπως από μια τεράστια στρατιά στα μικρασιατικά παράλια; Και τί είναι αυτή η «εξυπνάδα» για την «γαλάζια πατρίδα», που την ακούμε αμίλητοι κάθε ΄μέρα; -Ελα να φας», μου φωνάζουν από το σαλόνι. Ναι, εκεί τρώμε. Στο σαλόνι. -Δεν πεινάω», απαντώ και πάω να ξαπλώσω. Κι εκεί πάντα αρχίζει το μαρτύριο. Αδύνατον να κλείσω μάτι. Καραολής και Δημητρίου πρώτα, Σολομός Σολωμού αργότερα και τόσοι άλλοι. Η οδύνη κι ο χαλασμός. Η πράσινη γραμμή! «Η Κύπρος κείται μακράν»!
Ναι μακράν από εκείνη την παρέα. Όχι από την καρδιά μας που ακόμη ματώνει, καθώς κανένας δεν ξεχνά, όπως και τα μαύρα φακιόλια κι εκείνη την «τρελή γιαγιά». που διέσχιζε ατάραχη τα τουρκικά όπλα, για να πάει ένα πιάτο φαγητό απέναντι. Στα Ελληνόπουλα της Κύπρου. Σας αφήνω, γιατί στην Ελλάδα δεν πρέπει να μιλάς γι αυτά. Θα θυμώσουν «οι παρέες»! Ανάβω τσιγάρο. Τί άλλο μπορώ να κάνω;
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
