Ρίγη συγκίνησης και περηφάνιας προκάλεσε ο λόγος της Λίνας Κατσάνη, κόρης του αείμνηστου ήρωα, αντιστράτηγου Γεωργίου Κατσανη, κατά την τελετή ονοματοδοσίας του πάρκου Γεωργίου Κατσάνη που πραγματοποιήθηκε χθες στη Θεσσαλονίκη, παρουσία του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκου Χριστοδουλίδη και πολλών επισήμων.
Διαβάστε ολόκληρη την ομιλία της κυρίας Κατσάνη:
“Θα ήθελα να εκφράσω τις ευχαριστίες αλλά και την συγκίνηση μου για αυτήν την ιδιαιτέρως τιμητική εκδήλωση. Ευχαριστώ εκ μέρους της οικογένειας μου τον Δήμο Θεσσαλονίκης, την αθλητική οικογένεια του Ηρακλή , για την μεγάλη τιμή που κάνουν στον πατέρα μου δίνοντας το όνομα του στο συγκεκριμένο χώρο.
Ευχαριστώ εσάς εξοχότατε κ.Πρόεδρε της Κυπριακής Δημοκρατίας για την σημερινή σας παρουσία στο πάρκο που από σήμερα θα φέρει το όνομα του Γεώργιου Κατσάνη. Η συμμετοχή του πρώτου πολίτη της Κύπρου στην εκδήλωση αποδεικνύει περίτρανα ότι η φράση ορόσημο, Δεν ξεχνώ, βρίσκεται και θα βρίσκεται ριζωμένη στις καρδιές όλων, όχι μόνο ως σύνθημα που στοιχειώνει τις μνήμες του παρελθόντος αλλά ως διαχρονικό , αιώνιο σύμβολο της συλλογικής συνείδησης μας που δένεται με αίμα ιερό, αίμα ηρώων.
Ευχαριστώ τους συμπολεμιστές του πατέρα μου, τα παιδιά του, τα παλικάρια της 33 ΜΚ του 1974 που ακολουθώντας για άλλη μια φορά τον Διοικητή τους βρίσκονται σήμερα εδώ για να τιμήσουν την μνήμη του.
Πιστεύω ακράδαντα ότι πατρίδα χωρίς μνήμες είναι γη χωρίς ουρανό . Η αγάπη για την πατρίδα , η αγάπη για την ελευθερία μετριέται πάντα με τις θυσίες μας. Πέρασαν πενήντα χρόνια από εκείνες τις μέρες που για το ομόαιμον, το ομογλωσσον, το ομότροπον, το ομόθρησκον, ο Αντιστράτηγος Γεώργιος Κατσάνης πήρε τη συνειδητή επιλογή του θανάτου. Όταν οι Τούρκοι εισέβαλαν στην Κύπρο μια χούφτα παλικάρια ζωντάνεψαν τις Θερμοπύλες, τη Σαλαμίνα, την Αλαμάνα, στα βράχια του Πενταδακτύλου. Βλέπετε η αρετή πάντα κατοικεί σε δυσπρόσιτους βράχους.
Ο πατέρας μου ο Γεώργιος Κατσάνης αγέρωχος, αποφασισμένος, έτοιμος από καιρό, οδηγούσε τους στρατιώτες του εκεί πάνω στο κάστρο του Άγιου Ιλαριωνα.
Γράφτηκαν πάρα πολλά από πάρα πολλούς για τις ηρωικές στιγμές, για τις σκληρές μάχες που διαδραματιστήκαν εκείνες τις άγριες ώρες. Τις 158 στροφές του Διονύσιου Σολωμού δρασκέλισαν εκείνες τις ώρες οι ελάχιστοι υπερασπιστές του πολύπαθου νησιού. Όταν η βοήθεια που περίμενε ο πατέρας μου δεν έφτασε ποτέ, και συνειδητοποιώντας τον άνισο και προδομένο αγώνα, πήρε την πιο μεγάλη απόφαση αρνούμενος να αφήσει ανυπεράσπιστο τον κυπριακό ελληνισμό. Δεν περιφρονούσε τη ζωή ο πατέρας μου, αγαπούσε τη ζωή αλλά ρίχτηκε στο θάνατο για χάρη της ζωής που αγαπούσε . Αφουγκράστηκε την ελεύθερη ψυχή του και έγραψε μαζί με τα παλικάρια του ιστορία, Άλλωστε το αληθινό μπόι του ανθρώπου μετριέται πάντα με το μέτρο της λευτεριάς. Το αλφάβητο της απώλειας το ξέρουνε μόνο αυτοί που έχασαν ότι αγαπούσαν πολύ . Το δικό μας αλφάβητο σταμάτησε στο γράμμα π, στη λέξη περηφάνια που την νιώσαμε από τη στιγμή που ο πατέρας μου, θυσίασε τα νιάτα του και η μορφή του ανέμισε σημαία πάνω στον ιστό του Πενταδακτύλου.
Έχουν γράψει ότι η πατρίδα υψώνεται όταν υψώνονται τα παιδιά της. Σήμερα, εδώ σε αυτήν την πλατεία δίνεται σε όλους η ευκαιρία να γίνουμε κοινωνοί της έντασης και της δραματικότητας εκείνων των ημερών αλλά κυρίως να θυμηθούμε όχι μόνο σε τι αντιστεκόμαστε αλλά και για ποιο λόγο αξίζει μια τέτοια απόφαση ζωής.
Γιατί όπως γράφει ο ποιητής
Αν έχεις λείψει για ότι πρέπει, θα είσαι για πάντα μέσα σε όλα εκείνα που για αυτά έχεις λείψει θα είσαι για πάντα μέσα σε όλον τον κόσμο.”
