“Την πρώτη Απριλίου του 1955, το έπος του 1821 αναζωογονείται, στην κυπριακή του απελευθερωτική διάσταση” τόνισε ο Πρέσβης επί τιμή Μιχάλης Σταυρινός στην ομιλία που πραγματοποίησε στο πλαίσιο των εορτασμών της Εθνικής επετείου της 1ης Απριλίου στα Λεύκαρα. “‘Ενας λιλιπούτειος λαός, οι Έλληνες της Κύπρου, ξεσηκώθηκαν απέναντι σε μια τεράστια αυτοκρατορία, μη υπολογίζοντας θυσίες, βάσανα και την καταθλιπτική υπεροχή των βρετανικών όπλων” πρόσθεσε ο Πρέσβης, παραλληλίζοντας τις εθνικές επετείους Ελλάδας και Κύπρου.
Αναφερόμενος στους αγώνες των Ελλήνων για ελευθερία, ο κ. Σταυρινός ανέφερε πως “Όσα χρόνια και εάν περάσουν, 50 χρόνια, τετρακόσια χρόνια, ή και περισσότερα, οι πατρίδες δεν διαγράφονται και πρέπει με σωφροσύνη και θάρρος να διασφαλίσουμε την κατοχύρωσή τους.” και πρόσθεσε “Ο Αγώνας συνεχίζεται και διαδεχόμενοι στην σκυτάλη, τους ήρωες του 1821, του 1955-59, όπως και του 1974, δεν έχουμε άλλη επιλογή, από του να πετύχουμε. Η Ιστορία μας παρακολουθεί, και έχουμε ιερό χρέος, να φανούμε αντάξιοι αυτών που τιμούμε την μνήμη τους σήμερα.”
Διαβάστε ολόκληρη την ομιλία:
“Κύριε Δήμαρχε, σεβαστό Ιερατείο, κύριε εκπρόσωπε της Πρεσβείας της Ελλάδας, κύριε Κοινοτάρχα, εκλεκτοί προσκεκλημένοι,
Ευχαριστώ τον πάτερ Χριστομάριο, για την τιμητική πρόσκληση να είμαι ο ομιλητής κατά τον εορτασμό της εκκλησίας του Ιερού Ναού του Τιμίου Σταυρού, για τις Εθνικές Επετείους.
Νοιώθω δε ιδιαίτερη τιμή, να συνεχίζω την παράδοση, αφού και ο παππούς μου, Αχιλλέας Τιγγιρίδης, υπήρξε πολλές φορές ο κύριος ομιλητής στα Λεύκαρα για τις ίδιες επετείους.
Φέτος, οι εορτασμοί των Εθνικών Επετείων αποκτούν ξεχωριστή σημασία, για πολλούς λόγους. Συμπίπτουν με την συμπλήρωση πενήντα ολόκληρων χρόνων από την τουρκική εισβολή και την κατοχή του 37 τοις εκατόν της πατρίδας μας, συμπίπτουν ακόμα, με την θρασεία και απροκάλυπτη πλέον προβολή της τουρκικής αξίωσης, για λύση δύο κρατών ή για κυριαρχική ισότητα, αλλά και στον αντίποδα, συμπίπτουν, με την σταδιακή ενδυνάμωση της αποτρεπτικής ικανότητας της Ελλάδας, καθώς και την γεωστρατηγική αναβάθμιση της ιδιαίτερης μας πατρίδας. Ιδωμένες λοιπόν οι Εθνικές Επέτειοι και κάτω από αυτές τις οπτικές γωνίες, θα μας βοηθήσουν να αναβαπτισθούμε στα οράματα και στα ιδεώδη των ηρωικών μας προγόνων, αντλώντας από τις δικές τους παρακαταθήκες, τα αναγκαία διδάγματα και την πίστη για ολοκλήρωση του δικού τους αγώνα.
Η Εθνική Παλιγγενεσία, της 25ης Μαρτίου 1821, αποτελεί τον ουσιαστικό φωτοδότη, για εθνική απελευθέρωση και αποτίναξη κάθε ξένου ζυγού. Ακόμα, από τα νάματα της εθνικής της σοφίας, αντλούμε δύναμη και πίστη για συνέχιση, ακόμα και σήμερα, του αγώνα για Ελευθερία.
Τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς, εθνικής και θρησκευτικής καταπίεσης, από έναν αιμοσταγή αλλόπιστο, δεν στάθηκαν αρκετά, για να εξαφανίσουν το εθνικό φρόνημα των Ελλήνων, που όχι μόνο, ύψωσαν το λάβαρο της Ελευθερίας, αλλά και μέσα από τον
Μεγαλοϊδεάτη, Ρήγα Φερραίο, οδήγησαν πληθώρα άλλων δυναστευόμενων λαών και εθνών, στην επανάσταση για αποτίναξη του τουρκικού ζυγού.
“Θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία”. Επομένως, δεν χρειάζονται ακραίες εξάρσεις και εθνικιστικοί φανατισμοί. Τέτοιες απερίσκεπτες πατριδοκαπηλίες ευθύνονται, σε μεγάλο βαθμό, για αρκετά από τα δεινά που βίωσε και βιώνει ο τόπος μας. Απαιτείται σωφροσύνη, σωστός υπολογισμός των δυνάμεων και του ηθικού πλεονεκτήματος, γνώση της ιστορίας και διδαχή από τα σφάλματα του παρελθόντος. Αυτά επιτάσσει η αρετή. Η τόλμη από την άλλη, τροφοδοτούμενη από τα ηρωικά επιτεύγματα κάθε ιστορικής περιόδου του Ελληνισμού, καθώς και από την δύναμη που αποκτά ο υπερασπιστής του δικαίου, τόσο σε πανελλαδικό επίπεδο, όσο και σε τοπικό, Κυπριακό επίπεδο, καταδεικνύει ότι, «ο Τολμών Νικά!»
Ο συνδυασμός των δύο αυτών χαρακτηριστικών, εγγυάται την καταξίωση και του πλέον δυσεπίτευκτου στόχου.
Πόσες θυσίες και πόσες εκατόμβες νεκρών: Μεσολόγγι, Δερβενάκι, Αρκάδι, Χίος, Ψαρά, Σούλι, Ζάλογγο, Σαμοθράκη, και τόσα άλλα προπύργια της ελληνικής ελευθερίας, δεν θυσιάστηκαν απέναντι σε ένα πανίσχυρο στρατιωτικά, αλλά αδύναμο ηθικά και ψυχικά, δυνάστη;
Όπως έγραψε ο ποιητής Ανδρέας Κάλβος, «του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει» και επομένως, αφού ο Ελληνισμός είναι συνώνυμος της Ελευθερίας, όσοι πίστεψαν και πιστεύουν ότι θα μπορούσαν να τον σκλαβώσουν, πλανήθηκαν, και πλανούνται, οικτρά.
Ήρωας του Σολωμού αναφέρεται σε αυτούς που χάθηκαν αυτοστρατευμένοι στον εθνικό αγώνα, με άκρα ευλάβεια, όπως αρμόζει σε πρόσωπα ιερά: Είπε ο εθνικός ποιητής: «Μα τις ψυχές που χάθηκαν τον Τούρκο πολεμώντας…». Έχει υπολογιστεί ότι, στα εννέα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης, χάθηκε το ένα τρίτο του ενεργού πληθυσμού. Οι Έλληνες στην Κωνσταντινούπολη, στη Σμύρνη, στις Κυδωνίες, στην Κύπρο, πέραν του σημερινού Ελλαδικού χώρου, βίωσαν ημέρες φρίκης, με θανατώσεις προκρίτων και πολλαπλούς διωγμούς. Ο απαγχονισμός του Πατριάρχη Γρηγορίου υπήρξε το αποκορύφωμα της τουρκικής φρικαλεότητας.
Όμως οι επαναστατημένοι Έλληνες δεν κάμπτονται. Ηρωικές μάχες, πυρπολήσεις του οθωμανικού στόλου, ατιθάσευτη αυτοθυσία, οδήγησαν, όπως ήταν η φυσική και ιστορική ροή των πραγμάτων, στην εθνική απελευθέρωση και στην δημιουργία του νεώτερου ελληνικού κράτους.
Όμως, όπως πολύ σοφά διακήρυξε ο Μέγας Φιλέλληνας, Λόρδος Βύρωνας, «Χίλια χρόνια χρειάζονται για να φτιάξεις ένα κράτος και μια ώρα για να το γκρεμίσεις».
Διχασμοί, διχόνοιες, φιλαρχία και άκρατοι εγωισμοί, κατέληξαν, από την δολοφονία του μέγιστου Έλληνα και Ευρωπαίου πολιτικού, Ιωάννη Καποδίστρια, μέχρι την φυλάκιση του Γέρου του Μωριά, του Κολοκοτρώνη, ενδεικτικές μαρτυρίες των ανεπανόρθωτων καταστροφών που επιφέρει η έλλειψη ομοψυχίας.
Δυστυχώς, παρόμοια φαινόμενα παρουσιάστηκαν, τόσο κατά τον Εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα του 1955-1959, όσο και κατά την διάρκεια της περιόδου που προηγήθηκε της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο του 1974.
Η Ιστορία επαναλαμβάνεται και αλλοίμονο στους λαούς που δεν διδάσκονται από τα λάθη τους.
Παρά τις πιο πάνω αδυναμίες, η Επανάσταση του 1821 στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία, αφού ο ηρωισμός και ο πάνδημος ξεσηκωμός των Ελλήνων, εξουδετέρωναν τα δραματικά εθνικά ελλείμματα και αναπλήρωναν με το παραπάνω το αδούλωτο φρόνημα των Πανελλήνων.
Έτσι, ο ήλιος της ελευθερίας ανέτειλε πάνω από την Ακρόπολη και κάλυψε, με τον καιρό, μεγάλο τμήμα του ελληνικού χώρου.
Δίδαγμα πρώτο: Όχι μόνο 50 χρόνια, όχι μόνο 400 χρόνια, μα και όσα περισσότερα χρόνια και εάν χρειαστούν, και όσες αντίδρομες δυνάμεις και εάν αντιπαλαίσει, ο Αγώνας για Ελευθερία και εθνικό αυτοπροσδιορισμό δεν κάμπτεται, και στο τέλος οδηγεί στην πραγμάτωσή του.
Την πρώτη Απριλίου του 1955, το έπος του 1821 αναζωογονείται, στην κυπριακή του απελευθερωτική διάσταση.
«Θα πάρω μιαν ανηφοριά, θα πάρω μονοπάτια, να βρω τα σκαλοπάτια, που παν στην Λεφτεριά».
Ένας στίχος, περικλείει την ιδεολογική μεγαλοσύνη των ενσυνείδητων ηρώων, που μπροστά στο όραμα της Ελευθερίας, προσέφεραν ως αντίδωρο την ίδια την νεανική τους ζωή.
Και πάλι, όπως το 1821, ένας λιλιπούτειος λαός, οι Έλληνες της Κύπρου, ξεσηκώθηκαν απέναντι σε μια τεράστια αυτοκρατορία, μη υπολογίζοντας θυσίες, βάσανα και την καταθλιπτική υπεροχή των βρετανικών όπλων.
Ο πάνδημος ξεσηκωμός, απλώθηκε απ’ άκρου σ’ άκρο της χειμαζόμενης Κύπρου, με την συμμετοχή και των Λευκάρων, ιδιαίτερα έντονη. Σεμνύνομαι να σημειώσω ότι, ο παππούς μου, Αχιλλέας Τιγγιρίδης, υπήρξε ο επικεφαλής της ΠΕΚΑ της ευρύτερης περιοχής Λευκάρων, η οποία ήταν η πνευματική διάσταση του Αντιαποικιακού Αγώνα. Ο Αγώνας δεν ήταν μόνο πολεμικός, αλλά συγχρόνως και ψυχικός, μα πάνω απ’ όλα πνευματικός. Με την μεγαλοσύνη του πνεύματος των αγωνιζόμενων Ελλήνων της Κύπρου, γράφτηκαν σελίδες άμετρου ηρωισμού και αυτοθυσίας, μπροστά στις οποίες και αυτός ο ίδιος ο Δυνάστης, υποχρεώθηκε να υποκλιθεί.
Ένας Γρηγόρης Αυξεντίου, ο Σταυραετός του Μαχαιρά, έγινε παρανάλωμα στο Ιερό Θυσιαστήριο του χρέους για την Ελευθερία και την αποτίναξη του ξένου ζυγού, κραυγάζοντας: «Μολών Λαβέ»! Επίσης, έκανε βίωμα του, την χαραγμένη με το αίμα της ζωής του στερνή του διακήρυξη: «Μάθατε πως πολεμούν οι Έλληνες…Θα μάθετε και πως πεθαίνουν». Ένας Κυριάκος Μάτσης, ο οραματιστής, αποστόμωνε τον υπερφίαλο Δυνάστη, διακηρύττοντας: «Ου περί χρημάτων τον Αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής». Ένας Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ο νεώτερος ποιητής – ήρωας του Αγώνα της Ελευθερίας, είπε με φωνή αρχέγονη και ελληνοπρεπή, προς τους Βρετανούς, μόλις πληροφορήθηκε την απόφαση για τον απαγχονισμό του: «Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ότι έκαμα, το έκαμα ως Έλλην Κύπριος, όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο!». Ακόμα, η μεγαλοσύνη του ήρωα, διατρανώνεται μέσα από τα τελευταία του λόγια προς την μητέρα του: «Μη θρηνείς μάνα, πεθαίνω για την Ελλάδα!». Μάρκος Δράκος, Στυλιανός Λένας, Ανδρέας Ζάκος, Μιχαλάκης Καραολής, Ανδρέας Δημητρίου, Ανδρέας Κάρυος, Ηλίας Παπακυριακού, και τόσοι άλλοι, δεν δίστασαν να αναλώσουν τα νιάτα και την ζωή τους στον βωμό της ελευθερίας, που χάρη στην θυσία τους απολαμβάνουμε, έστω και όχι ολοκληρωμένη, σήμερα, την ελευθερία και το δικαίωμα να ελπίζουμε στην δικαίωση του Αγώνα τους.
Τα «Φυλακισμένα Μνήματα» μετατρέπονται σε «Φάρο Ελευθερίας» και σε αμετακίνητο χρέος, για εκπλήρωση των διαχρονικών οραμάτων του Έθνους.
Ο πανίσχυρος βρετανικός λέων, δεν είχε άλλη επιλογή, από την συνθηκολόγηση. Δυστυχώς όμως, με την πάγια δολιότητά του, παρεισέφρησε στην δοτή ανεξαρτησία, στοιχεία διαιρετικά και ρατσιστικά, μειώνοντας με πανουργία, το απόλυτο δημοκρατικό δικαίωμα, και ενσπείροντας λειτουργικά αδιέξοδα στο Σύνταγμα, που θα οδηγούσαν νομοτελειακά, όπως και συνέβηκε, σε νέες τραγωδίες.
Ολόκληρο το ελληνικό έθνος προσκυνά με θαυμασμό την θυσία του Απελευθερωτικού Αγώνα, παρά τις πολιτικές σκοπιμότητες, που επέβαλαν στις τότε ελλαδικές κυβερνήσεις, μειοδοτικές προσεγγίσεις.
Ένας πάνδημος ξεσηκωμός και ενεργή σύμπραξη ολόκληρου του Κυπριακού Ελληνισμού, επαναλαμβάνοντας σελίδες ηρωικών και θαυμαστών κατορθωμάτων, άνοιξε τον δρόμο για την ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας, η οποία, παρόλα τα ελλείμματά της, αποτελεί το μεγάλο ανάχωμα απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα.
Είναι και για αυτόν τον λόγο, που ο Τούρκος κατακτητής επιδιώκει σήμερα την συναίνεσή μας, για μια λύση δύο κρατών ή για μια κυριαρχική ισότητα, με απώτερο σκοπό την διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Όσο υφίσταται στο διεθνές στερέωμα το μόνο νόμιμο και διεθνώς αναγνωρισμένο κράτος, αυτό της Κυπριακής Δημοκρατίας, κράτος-μέλος του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι επιδιώξεις της Τουρκίας θα μένουν ανεκπλήρωτες. Στο πλαίσιο αυτής του της απογοήτευσης, ο Τούρκος Πρόεδρος, Ταγίπ Ερντογάν, αποκάλυψε το πραγματικό του πρόσωπο, πριν λίγες ημέρες, εκφράζοντας λύπη, που ο θρασύδειλος τουρκικός στρατός δεν κατέλαβε ολόκληρη την Κύπρο το 1974!
Βλέπουμε και σε αυτό το ζήτημα, την αλληλοσύνδεση των εθνικών αγώνων, καθώς και την αλληλοδιάδραση των διαχρονικών επιτευγμάτων, στο πλαίσιο της Διεθνούς Νομιμότητας.
Δίδαγμα δεύτερο: Η εθνική ενότητα και η πίστη στα μεγάλα οράματα, έστω και εάν περνούν μέσα από εθνικούς Γολγοθάδες, με επιμονή και αγωνιστικότητα, οδηγούν στο τέλος του εθνικού Πάσχα, στην Ανάσταση του γένους.
Φέτος συμπληρώνονται, επίσης, 50 χρόνια, ολόκληρος μισός αιώνας, από την βάρβαρη τουρκική εισβολή και κατοχή του 37 τοις εκατόν της κυπριακής επικράτειας. Δεν είναι μόνο, η τραγική πάροδος του χρόνου, με την παγίωση των τετελεσμένων, είναι και η μεθοδευμένη, σταδιακή αναβάθμιση των τουρκικών διεκδικήσεων στο Κυπριακό, με αποκορύφωμα, την δημόσια πλέον διεκδίκηση δύο κυρίαρχων κρατών ή κυριαρχικής ισότητας.
Αποκαλύπτεται έτσι, περίτρανα, η αληθινή επιδίωξη της κατοχικής δύναμης, που δεν είναι άλλη, από την πλήρη τουρκοποίηση των κατεχομένων και την ενσωμάτωση τους στην Τουρκία, κάτι, που μέχρι πρότινος, δεν τολμούσε να διακηρύξει δημόσια.
Παρά την προδοσία, παρά την έλλειψη ουσιαστικής υποστήριξης εκτός Κύπρου, παρά την απουσία ισχυρών όπλων, αεροπορίας και ναυτικού, και παρά την επίγνωση ότι ο αγώνας ήταν για όλους τους πιο πάνω λόγους, χαμένος, εντούτοις, η γενναία ψυχή των Ελλήνων της Κύπρου αντιστάθηκε επικά, γράφοντας σελίδες ηρωισμού, αντάξιες των ηρώων που τιμούμε σήμερα.
Μερικά ενδεικτικά παραδείγματα: Ο Υποστράτηγος Τάσος Μάρκου, παρέμεινε πιστός μέχρι τέλους στα όπλα τα ιερά, προκαλώντας τρόμο και πανικό στον Τούρκο εισβολέα. Οι Συνταγματάρχες Κουρούπης Παύλος, Καλμπουρτζής Στυλιανός, Μουζάκης Ανδρέας, Μπούτος Γεώργιος, Φώτης Χρήστος, Χατζηδάκης Εμμανουήλ, οι Αντισυνταγματάρχες Τσιάκας Κωνσταντίνος, Πούλιος Δημήτριος, Κατσάνης Γεώργιος, οι Ταγματάρχες Χατζηαυγουστίδης Αναστάσιος, Κατούντας Νικόλαος, Σταμπουλής Βασίλειος, Καποτάς Βασίλειος, Παπαλαμπρίδης Γεώργιος, οι Λοχαγοί Τσιώνος Σωτήριος, Τσουκνίδας Δημήτριος, Σταυριανάκος Σωτήριος και οι Υπολοχαγοί Σωτήριος Τσιώνος και Παπαγεωργίου Νικόλαος, για να ονομάσουμε μόνο μερικούς από τους ηρωικούς πεσόντες, συνέχισαν την παράδοση τιμής, του Έλληνα στρατιώτη, παραμένοντας πιστοί στα όπλα τα ιερά, αποτελώντας σε χρόνους χαλεπούς, παράδειγμα αυταπάρνησης και ηρωικής θυσίας. Τα ίδια τα Λεύκαρα, πιστά στις εθνικές παραδόσεις, είχαν την δική τους συνεισφορά, τόσο κατά την περίοδο μετά την Τουρκοανταρσία, όσο και στο Ιερό Θυσιαστήριο του 1974. Δανάκης Χριστοδουλίδης, ο οποίος προσέφερε την ζωή του, κατά το προμήνυμα των γεγονότων του 1974, μετά την Τουρκοανταρσία, όταν τραυματίσθηκε θανάσιμα, σε άσκηση του λόχου του στις 16 Απριλίου 1964. Ηρακλής Ευθυμίου Λοϊζου Στρούθος, ο οποίος παρέμεινε πιστός στην υπεράσπιση της πατρίδας από τους Τούρκους εισβολείς, αφού, μετά από πολλές μάχες, δεν υποχώρησε, όπως έπραξαν άλλοι, προσφέροντας ως θυσία την ίδια του την ζωή, όταν δέχθηκε πλήγμα τουρκικού όλμου, σε φυλάκιο σε κρίσιμη περιοχή στο Καϊμακλί. Γεώργιος Χατζηχαραλάμπους, 24 ετών, ο οποίος ως έφεδρος, πολέμησε ηρωικά σε διάφορες μάχες, για να συλληφθεί από τους Τούρκους στον Άγιο Μέμνονα Αμμοχώστου, και να δολοφονηθεί από τους άνανδρους εισβολείς. Σταύρος Μιλτιάδους, ο οποίος ως έφεδρος, πολέμησε με το 361 Τάγμα Πεζικού σε πολλά μέτωπα, για να πέσει ηρωικά κοντά στην Χαλεύκα, τον Αύγουστο του 1974.
Τόσο γλαφυρά, περιγράφει τον ηρωισμό της μάνας και των ηρωικών στρατιωτών, του 1974, ο Ποιητής, που τα λόγια περισσεύουν:
«Στις Μάνες του 1974.
Μάνα θα πάω, δεν μπορώ τον τόπο μου ν’ αφήσω,
γιε μου να πάεις στο καλό και να γυρίσεις πίσω.
Μάνα εξεπουλήσαν μας, αδέρφια μας προδώσαν,
ανάθεμα την φύτρα τους, τον τόπο εσταυρώσαν.
Γιε μου το χρέος ιερό, οχτρούς να ξεπαστρέψεις,
όμως για μάνα κι αδελφές, κοίτα να επιστρέψεις.
Μάνα στρατός ατέλειωτος εξέβηκε μπροστά μας,
εγώ θα γίνω ήρωας, θα σου ρθουν τα οστά μας.
Ευλογημένος γιόκα μου, για την γλυκιά πατρίδα,
να δώσεις απ’ το αίμα σου ως την στερνή ρανίδα.
Μάνα φιλώ το χέρι σου και παίρνω την ευχή σου,
μην κλάψεις εις τον τάφο μου, θ’ αναστηθώ μαζί σου.»
4.500-6.000 νεκροί, 2.000-3.000 αγνοούμενοι, κατοχή του 37% του εδάφους της πατρίδας μας, περίπου 180.000 πρόσφυγες, είναι πάρα πολύ μεγάλο τίμημα για έναν μικρό, αλλά ανένδοτο λαό. Θυσίες τέτοιων διαστάσεων δεν πάνε ποτέ χαμένες, προσθέτουν στο εθνικό λίπασμα του δένδρου της ελευθερίας, που όσο και εάν αργεί, θα στεφανώσει στο τέλος της πορείας, ένα τόπο που ξέρει να αγωνίζεται, τον αγώνα τον τίμιο και ιερό, χωρίς ενδοτικές υποχωρήσεις.
Παράλληλα, με δεδομένο ότι, παρά την ανύπαρκτη, ουσιαστικά άμυνα και την προδοσία, οι ηρωικά αμυνόμενοι, Κύπριοι και Ελλαδίτες μαζί, επέφεραν τεράστιες απώλειες στον εχθρό, παρά την συντριπτική υπεροπλία του εισβολέα, αποτελεί καθοδηγητικό φάρο ελπίδας για λεφτεριά και δικαίωση. Την ίδια ώρα, γνωρίζει ο δόλιος εισβολέας ότι, με τον Ελληνισμό ενωμένο και έτοιμο για να υπερασπίσει πάτρια εδάφη, δεν έχει καμμιά ελπίδα να επιτύχει τους παράνομους και ανίερους στόχους του.
«Και περισσότερη τιμή τους πρέπει, διότι, παρόλον ότι οι ολίγοι γνώριζαν, ότι ο Εφιάλτης θα φανεί και οι μύριοι βάρβαροι θα περάσουν, φύλαξαν Θερμοπύλες και έπεσαν μαχόμενοι και αήττητοι». Και επίσης άφησαν και πάλι πίσω τους, το αιώνιο σύνθημα των υπερασπιστών του ελληνικού έθνους: “Ω ξειν αγγέλλειν τοις Έλλησιν, ότι τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι…”
Και πάλι, «Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία.» Αρετή, ώστε να αποφευχθούν τραγικά σφάλματα του παρελθόντος, αρραγές εθνικό μέτωπο, μακριά από μικροπολιτικές και ανεδαφικούς ακραίους εθνικισμούς, πλήρης αξιοποίηση του επιστημονικού, στρατιωτικού και γεωπολιτικού δυναμικού του τόπου μας και του Ελληνισμού, ευρύτερα, ώστε τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα να επικρατήσουν. Τόλμη, ώστε να επιδιώξουμε, με ευφάνταστους τρόπους, διπλωματικές λύσεις, ακολουθώντας το τρανό παράδειγμα του Ελευθέριου Βενιζέλου, ώστε να επιτύχουμε τον τελικό μας στόχο, που δεν είναι άλλος, από την απελευθέρωση του τόπου μας από την κατοχή.
Οι άνευ προηγουμένου διμερείς, τριμερείς και περιφερειακές συμμαχίες, στην Ανατολική Μεσόγειο, η αναβάθμιση των Ελληνο-αμερικανικών και Κυπρο-αμερικανικών σχέσεων, οι επικίνδυνοι ακροβατισμοί της Τουρκίας, μεταξύ φιλορωσικών πολιτικών και υποστήριξης του ακραίου Ισλαμισμού, μαζί με την ενίσχυση των αποτρεπτικών δυνατοτήτων Ελλάδας και Κύπρου, αποτελούν τα καλύτερα εχέγγυα, για μια αποτελεσματική διπλωματία, που μπορεί να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Ο στόχος παραμένει ιερός, αφού, συνεχίζοντας την παράδοση των Επετείων που τιμούμε σήμερα, δεν είναι άλλος, από την κατάκτηση της Ελευθερίας. Όπως πολύ χαρακτηριστικά είπε και ο Λόρδος Βύρωνας: «Ποτέ δεν αποτυγχάνουν αυτοί που παλεύουν για κάποιο μεγάλο σκοπό». Και στην Ιστορία της ανθρωπότητας, δεν υπήρξε πιο μεγάλος σκοπός, από την επίτευξη της Ελευθερίας.
Ούτως ή άλλως, το πεπρωμένο της Κύπρου είναι να συνεχίζει τον αγώνα του Έθνους για εθνική αξιοπρέπεια και εθνική ολοκλήρωση, αφού εδώ, σε αυτό το ακριτικό προπύργιο, διακυβεύονται η επιβίωση του Ελληνισμού και η ανακοπή ενός αδηφάγου και επεκτατικού γείτονα.
Όπως πολύ γλαφυρά περιγράφει ποιητικά αυτήν την ιερή αποστολή ο μέγας Ποιητής Γιώργος Σεφέρης:
«Ανήκω σε μια χώρα μικρή.
Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο,
που δεν έχει άλλο αγαθό
παρά τον αγώνα του λαού, τη θάλασσα, και το φως του ήλιου…»
Δίδαγμα τρίτο: Η επιμονή στην απαρέγκλιτη εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου και των ευρωπαϊκών αξιών και κανόνων, στην επίλυση του Κυπριακού, συνιστούν αδιαπραγμάτευτες αρχές, και δεν θα πρέπει να υποχωρήσουμε στις όποιες ανήθικες μεθοδεύσεις και ιταμούς εκβιασμούς της Τουρκίας, καθώς και των ανέντιμων υποστηρικτών της. Μόνο έτσι, θα λυθεί το Κυπριακό, με τρόπο βιώσιμο και λειτουργικό και μόνο έτσι, θα κατοχυρωθεί η επιβίωση του ελληνισμού στην ανατολικότερη εσχατιά της Μεσογείου. Επιτυγχάνοντας μια λύση του Κυπριακού, με ίσα δικαιώματα για κάθε Κύπριο πολίτη, χωρίς διαχωρισμούς και δυσμενείς διακρίσεις, που θα καθιστούσαν τους Ελληνοκυπρίους, πολίτες περιορισμένων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θα αποτελούσε το καλύτερο μνημόσυνο και απόδοση της δέουσας τιμής, προς όλους εκείνους τους ήρωες που τιμούμε σήμερα. Αυτό απαιτεί η συνέχιση του δικού τους αγώνα.
Οι Εθνικές Επέτειοι, που τιμούμε σήμερα, διδάσκουν τα ακόλουθα: Ο χρόνος είναι σχετικός, εάν αυτός που αγωνίζεται για ένα μεγάλο σκοπό, παραμένει αταλάντευτος στον αγώνα του. Όσα χρόνια και εάν περάσουν, 50 χρόνια, τετρακόσια χρόνια, ή και περισσότερα, οι πατρίδες δεν διαγράφονται και πρέπει με σωφροσύνη και θάρρος να διασφαλίσουμε την κατοχύρωσή τους. Θέλει θυσίες και δύναμη, ο μακρύς δρόμος για τα ιδεώδη. Χρειάζεται περίσκεψη και αποφυγή φανατισμών, που τυφλώνουν την λογική κρίση, και οδηγούν σε αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Επιβάλλεται αρραγές εθνικό μέτωπο, χωρίς μικρόπνοες πολιτικές διαφοροποιήσεις. «Η διχόνοια που κρατάει ένα σκήπτρο η δολερή, καθενός χαμογελάει παρ’ το λέγοντας κι εσύ», καθώς και το: «Αν μισούνται ανάμεσά τους, δεν τους πρέπει ελευθεριά»!, αποτελούν ιερές νουθεσίες, ώστε η δύναμις εν τη ενώσει, να καταστήσει τις επιδιώξεις μας εφικτές.
Όλα τα πιο πάνω διδάγματα των σημερινών Επετείων και της Ιστορίας μας, θα πρέπει να μας γίνουν βίωμα και καθοδηγητική πυξίδα, εάν θέλουμε στην άκρη της ανηφοριάς να συναντήσουμε την Ελευθερία. Ο Αγώνας συνεχίζεται και διαδεχόμενοι στην σκυτάλη, τους ήρωες του 1821, του 1955-59, όπως και του 1974, δεν έχουμε άλλη επιλογή, από του να πετύχουμε. Η Ιστορία μας παρακολουθεί, και έχουμε ιερό χρέος, να φανούμε αντάξιοι αυτών που τιμούμε την μνήμη τους σήμερα.
Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας.”
