Του ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Διαλέγετε και παίρνετε. Όλα τα φρούτα εποχής υπάρχουν στον πάγκο. Θέλετε lifestyle υπάρχει , θέλετε κηραλοιφές για την φαλάκρα διατίθενται , θέλετε οργισμένους που μιλάνε γενικώς και αορίστως, όλα θα τα βρείτε τον πολιτικό μπαξέ της χώρας.
Το θέμα είναι, αν υπάρχουν αγοραστές, που τρώνε φύκια, που τους πουλάνε οι επιτήδειοι, για μεταξωτές κορδέλες. Μην αμφιβάλλει κανείς ότι υπάρχουν αγοραστές. Κι αυτό αποδεικνύεται από το σχεδόν 40%, που αποδέχεται την άποψη, ότι μπορεί να γίνει νοθεία στην επικείμενη εκλογική αναμέτρηση.
Πόσο άραγε πίσω, μας γυρνούν αυτές οι θεωρίες περί συνομωσίας; Θα πει κανείς αυτά συμβαίνουν, όχι πια εις Παρισίους, αλλά στην μητρόπολη του λεγόμενου καπιταλισμού, στην Ουάσιγκτον.
Τα περί νοθείας, ήταν ως γνωστόν το αφήγημα Τραμπ, που οδήγησε στην άλωση του Καπιτωλίου, από οργισμένες ορδές οπαδών του, ταρακουνώντας έντονα τους δημοκρατικούς θεσμούς της υπερδύναμης.
Με τους παίκτες να προσπαθούν να σκαρφαλώσουν και να ξεπεράσουν ο ένας τον άλλον, διαγκωνιζόμενοι ανάμεσα στη δεύτερη και την τρίτη θέση, από την μια και στην τέταρτη και πέμπτη από την άλλη, το πολιτικό παιχνίδι γίνεται ενδιαφέρον στο ντέρμπι των ενδιάμεσων, και όχι του πρώτου και του δεύτερου.
Σε αυτόν τον αγώνα αλληλοεξόντωσης, θα ακούσουμε κάθε λογής υπρβολές και ανοησίες. Όμως, μπορούμε αβίαστα να εξάγουμε μερικά χρήσιμα συμπεράσματα.
Ένα από αυτά, κρίσιμο και χρήσιμο είναι ότι τα άκρα συναντώνται ενώ οι ενδιάμεσοι κονταροχτυπιούνται. Βλέπουμε το ΚΚΕ και την Ελληνική Λύση να επιρρίπτουν την ευθύνη στην Ουκρανία, και να την θεωρούν επιτιθέμενο το Κίεβο. Τώρα πως γίνεται αυτό, στο ουκρανικό έδαφος, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.
Από την άλλη πλευρά ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ ερίζουν για την δεύτερη θέση και αλληλοκατηγορούνται για το ποιος βάζει μεγαλύτερη πλάτη στην κυβέρνηση. Και οι δύο ψαρεύουν ψηφοφόρους από την ίδια ιδεολογική δεξαμενή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μετακινούμενος δεξιότερα και το ΠΑΣΟΚ αριστερότερα, δημιουργούν σύγχυση για το ιδεολογικό τους περίβλημα. Κι επειδή θέλουν να βάλουν τον πήχη υψηλότερα από το μπόι τους, ο πρώτος ονειρεύεται να ξεπεράσει τη ΝΔ στις ευρωεκλογές και ο δεύτερος φιλοδοξεί να ξεπεράσει τον ΣΥΡΙΖΑ, μολονότι όλες οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις τοποθετούν το ΠΑΣΟΚ στην τρίτη θέση.
Για να δούμε πoιο ευφυολόγημα θα μας πασάρουν, όταν η πραγματικότητα θα τους διαψεύσει το βράδυ της 9ης Ιουνίου 2024. Τι θα τους φταίει δηλ. για την αποτυχία των στόχων τους, που για την ώρα, δια της λογικής, είναι ανέφικτοι.
Από την άλλη οι ορθόδοξοι χριστιανοί φαίνεται να κερδίζουν, όχι μια θέση στην παράδεισο για την ώρα, άλλα μια θέση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ας όψεται ο γάμος των ομοφυλόφιλων, που τους έδωσε ποσοστά άνω του 3%. Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια που λένε, και Άγιος ο Θεός.
Οι υπόλοιποι μικροί παίκτες παίζουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Σε αυτούς ξεχωρίσει η Ζωή με τις καρδούλες της, που μίλησε στη Βουλή με αφορμή την πρόταση δυσπιστίας του ΠΑΣΟΚ, κουβαλώντας ολόκληρη την δικογραφία της τραγωδίας των Τεμπών.
Όσο για την κυβέρνηση, το στοίχημα δεν αφορά την πρώτη θέση, που είναι πια δεδομένη, αλλά τον μαγικό αριθμό τρία, όχι μόνο του, που διεκδικούν οι πολλοί μικροί, άλλα με τη συνοδεία ενός ακόμη αριθμού που θα την βγάλει από το προβληματικό γι αυτήν δύο, που σημαίνει κόπωση για τους πολίτες και φθορά για το κόμμα της εξουσίας.
Σε αυτό το προεκλογικό πανηγύρι, όλοι πυροβολούν την κυβέρνηση και ελάχιστοι ασχολούνται με το επίδικο, που δεν είναι άλλο, από μια ή περισσότερες θέσεις στον ήλιο της Ευρωβουλής.
Τι διεκδικούν με αυτήν την παρουσία στο Ευρωκοινοβούλιο δεν θα μάθουμε, μιας και πολλοί έχουν μετατρέψει την αρένα σε ρινγκ για τα εσωτερικά ζητήματα, που αφορούν κατ’ αποκλειστικότητα το Εθνικό Κοινοβούλιο.
Εξάλλου ως γνωστόν δεν ζητείται από τους ευρωβουλευτές, που θα θέσουν υποψηφιότητα, πιστοποιητικό επάρκειας αγγλικής γλώσσας και γι αυτό πολλοί έχοντες αναγνωρισιμότητα από δραστηριότητες στο ποδόσφαιρο ή την τηλεόραση, περνούν κάτω από τον πήχη της επάρκειας και θα πάνε να σουλατσάρουν στις Βρυξέλλες και το Στρασβούργο, που έχουν και gourmet εστιατόρια.
Όμως σε αυτό τον ορυμαγδό των δηλώσεων και των περιοδειών ανά την Ελλάδα υποψηφίων και αρχηγών, πέρασαν στα ψιλά τα όσα έγιναν γνωστά στο βιβλίο του Β. Σόιμπλε, που είδε το φως της δημοσιότητας μετά τον θάνατό του.
Όταν είδε όπως μας περιγράφει τον Α. Τσίπρα το 2013, ως αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και άκουσε από αυτόν, ότι δεν αποδέχεται οποιοδήποτε πρόγραμμα, του ευχήθηκε να μην κερδίσει τις εκλογές, γιατί διαπίστωσε την αδίστακτη πρόθεσή του να μην προβεί στις απαραίτητες για την Ελλάδα υποχρεώσεις.
Αποτέλεσμα, το δημοψήφισμα οι χοροί και τα τραγούδια, που ακολούθησαν, και στην συνέχεια η αποδοχή ενός σκληρότερου μνημονίου από αυτό που είχε προωθήσει ο Γιούνκερ, πριν δύο μήνες. Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα…
