Του Δημήτρη Ι. Μπρούχου
Συμπληρώνονται φέτος 20 χρόνια από το ανυπέρβλητο ΟΧΙ ενός περήφανου λαού, που επιστέγασε το δραματικό διάγγελμα με συντετριμμένη φωνή του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Τάσσου Παπαδόπουλου, ενός αληθινού πατριώτη και –όπως αποδείχτηκε- ιστορικού ηγέτη, που δήλωνε στις 7 Απριλίου του 2004:
«Λυπούμαι ειλικρινά, γιατί δεν μπορώ να αποδεχθώ και να υπογράψω το Σχέδιο Ανάν όπως, τελικά, διαμορφώθηκε. Παρέλαβα κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο, δεν θα παραδώσω κοινότητα χωρίς δικαίωμα λόγου διεθνώς και σε αναζήτηση κηδεμόνα. Και όλα αυτά έναντι κενών, παραπλανητικών, δήθεν, προσδοκιών. Έναντι της ανεδαφικής ψευδαίσθησης ότι η Τουρκία θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της …
Ελληνικέ κυπριακέ λαέ,
Στη ζυγαριά του ΝΑΙ και του ΟΧΙ, πολύ βαρύτερες και πολύ πιο επαχθείς θα είναι οι συνέπειες του ΝΑΙ. Σε καλώ να απορρίψεις το Σχέδιο Ανάν. Σε καλώ να πεις στις 24 του Απρίλη ένα δυνατό ΟΧΙ. Σε καλώ να υπερασπιστείς το δίκαιο, την αξιοπρέπεια και την ιστορία σου»
Σε αυτό το ΟΧΙ συντάχθηκε η ισχυρή πλειοψηφία (το 76%) του μαρτυρικού Κυπριακού Λαού, στο δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου του ιδίου έτους, στέλνοντας προς κάθε κατεύθυνση ηχηρό μήνυμα πατριωτισμού και ευθύνης.
Κορυφαίες προσωπικότητες της Τέχνης, της Πολιτικής και της Επιστήμης, στην Ελλάδα, συντάχθηκαν με αυτή τη βούληση είτε χαρακτηρίζοντας το επίμαχο Σχέδιο «συνταγματικό τερατούργημα, σε πλήρη αντίθεση προς τις θεμελιώδεις αρχές του σεβασμού της αξιοπρέπειας του ανθρώπου, της προστασίας των δικαιωμάτων του και της δημοκρατίας» είτε παρομοιάζοντάς το με το «ΟΧΙ» του Ιωάννη Μεταξά και των Ελλήνων στον φασισμό, το 1940 είτε ένα «τέρας από πλευράς διεθνούς, ευρωπαϊκού και συνταγματικού δικαίου».
Ωστόσο, υπήρξαν οι «γνωστοί-άγνωστοι», «οι οσφυοκάμπτες», τα «ασπόνδυλα» εκείνα που όπως λέει ο σοφός λαός, στέκουν «σαν τα σκυλιά στο χασαπιό», υποτασσόμενοι στα κελεύσματα και στα συμφέροντα των εκάστοτε «αφεντικών» τους, ως δοτοί και προσκυνημένοι και κατ’ ουσίαν απάτριδες.
Οι «φίλες και σύμμαχες» κατά τα άλλα δυνάμεις, σε ρόλο σταθερά ύπουλο μέσα στα χρόνια, πρότειναν το Σχέδιο Ανάν ως την πιο βιώσιμη λύση του Κυπριακού, ευθυγραμμιζόμενες με συνέπεια στη γνωστή φράση που αποδίδεται στον Ότο φον Μπίσμαρκ, καγκελάριο της Γερμανίας, ότι «πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού», δηλαδή , η δυνατότητα να επιτυγχάνεις το καλύτερο αποτέλεσμα που μπορεί να επιτευχθεί. Το καλύτερο, ναι αλλά για ποια πλευρά;
Στην προκειμένη περίπτωση, το Σχέδιο καθαυτό κατέληξε ως απαράδεκτο στην πυρά της απαξίας του με τη συντριπτική πλειοψηφία (75,83%) του Δημοψηφίσματος. Ενός λαού που γεννήθηκε, γαλουχήθηκε, εκπαιδεύτηκε, πολέμησε και θυσιάστηκε διεκδικώντας είτε την Απελευθέρωσή του είτε την Ένωση με τη μητέρα Ελλάδα και τέλος την Ανεξαρτησία του.
Αυτοί που μέχρι σήμερα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο εξακολουθούν να υπεραμύνονται εκείνου του κατάπτυστου Σχεδίου ή και πιθανώς κάποιου ανάλογου «μετα-Σχεδίου», συνεχίζοντας έστω την αστοχία της επιλογής του μορφώματος της Δ.Δ.Ο., καταδεικνύουν περίτρανα τον εμπαιγμό και την υποτίμηση της νοημοσύνης μας, αφήνοντάς την ακυβέρνητη στα μαύρα νερά των 181 σελίδων του, παραβλέποντας κάποια καίρια σημεία, που στοιχίζουν την ταυτότητα και την υπόστασή της. Ενδεικτικά:
- Δεν υπάρχει πλειονότητα ή μειονότητα, όλα είναι ισότιμα. (Σελίδα 3 Άρθρο iii)
2. Μας αναγκάζουν να υποστηρίξουμε την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρώπη. (Σελίδα 3, Άρθρο 1.5)
3. Μετά από 19 χρόνια δεν θα υπάρχει έλεγχος των εποίκων. (Σελίδα 4, Άρθρο 3.5)
4. Οι Ελληνοκύπριοι υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση δεν θα έχουν πολιτικά δικαιώματα (Σελίδα 5, Άρθρο 4.2)
5. Για κάθε απόφαση της Βουλής χρειαζόμαστε την πλειοψηφία των Τουρκοκυπρίων (Σελίδα 5, Άρθρο 5.1)
6. Δεν ψηφίζουμε άμεσα τον Πρόεδρο (Σελίδα 5, Άρθρο Α5.1.δ)
7. Δεν υπάρχει ημερομηνία τελικής αποχώρησης του κατοχικού Στρατού (Σελίδα 6, Άρθρο 8 β)
8. Το νέο κράτος θα έχει άλλη σημαία και άλλον ύμνο (Σελίδα 11 Προσάρτημα Ι, Άρθρα 8.2 και 8.3)
9. Η Τουρκική γλώσσα θα είναι επίσημη και υποχρεωτική γλώσσα για όλους τους μαθητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (γυμνασίου και λυκείου) (Σελίδα 11 Προσάρτημα Ι Άρθρο 9.1 και Σελίδα 25 Άρθρο 50)
10. Με το μορατόριουμ (=δικαιοστάσιο, συμφωνημένη προσωρινή αναστολή ενεργειών που θα επέφεραν επιδείνωση των σχέσεων μεταξύ δύο πλευρών), καμία αποκατάσταση δεν μπορεί να γίνει πριν από τρία χρόνια. (Σελίδα 39 Άρθρο 17 α και β)
11. «Τα γεγονότα της περιόδου μεταξύ 1963 και 1974 δεν συνέβησαν» (Σελίδα 41 Παρατήρηση 28)
12. Όχι μόνο η Αγγλία διατηρεί τις βάσεις της, αλλά επεκτείνεται και στα εφαπτόμενα ύδατα. (Σελίδα 65 Άρθρα 6 και 7)
13. Μετά από άδεια 72 ωρών, η Τουρκία θα μπορεί να κάνει στρατιωτικές ασκήσεις στο ελληνικό μέρος. (Σελίδα 69, Άρθρο 6)
Με μια λέξη, ομηρία! Και αυτά είναι μόνον κάποια από τα μέρη του Σχεδίου, γι’ αυτό και το μήνυμα του μακαριστού πλέον Προέδρου, αποκτά πρόσθετη αξία. Αλήθεια, πόσοι πραγματικά είναι οι πλήρεις γνώστες των επί μέρους άρθρων ;
Πόσοι από τους νεο-φιλελέ γιάπηδες, που ευαγγελίζονται το «… όνειρο», έχουν ίχνος εθνικής συνείδησης και φιλοπατρίας, έρποντας για ένα ξεροκόματο εύνοιας των… «ισχυρών»;
Πόσο τους αγγίζουν οι ιερές μορφές των Αγωνιστών της Ε.Ο.Κ.Α. Γρίβα-Διγενή, Αυξεντίου, Μάτση, Καραολή, Δημητρίου και τόσων άλλων;
Πόσο τους αγγίζουν οι στίχοι του 17χρονου Ευαγόρα Παλληκαρίδη που οδηγήθηκε αμούστακος στην αγχόνη: «Θα πάρω μιαν ανηφοριά / θ’ ανέβω σκαλοπάτια / να βρω τα μονοπάτια / που παν στη Λευτεριά…»;
Το αφήγημα λοιπόν, είναι και πρέπει να είναι ένα: Α Π Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ω Σ Η! Η μία και μόνη δικαίωση!…
Ως Έλληνας στέκομαι προσοχή στη μνήμη του Προέδρου που στάθηκε στο ύψος του. Και ως άνθρωπος σεμνύνομαι που ευτύχησα να με τιμήσει με τη φιλία του και με τη συνεργασία του, αναθέτοντάς μου “επί τιμή” την επικοινωνία του πολιτισμού, μέσα από την προβολή δράσεων και την ανάδειξη του έργου σημαντικών προσωπικοτήτων με ταξίδια ανά τον κόσμο, ως συμβολή στον πολιτισμό.
Οι Ήρωες και οι Αγωνιστές ας αναπαύονται πάντα -κατά πως λέει κι ο Ελύτης- «στην Ελλάδα, τη Μία και Μόνη, του Απάνω κόσμου…».
*Ο Δημήτρης Ι. Μπρούχος είναι ποιητής, συγγραφέας και Σύμβουλος Επικοινωνίας.
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.