Παθαίνουν τα ψάρια αλτσχάιμερ;

Γράφει η Καρίνα Ιωαννίδου

Έχω ένα χρυσόψαρο στη γυάλα… Μου το αγόρασαν οι γονείς μου για να μου μάθουν πως να αγαπώ και να φροντίζω κάποιον άλλο. Ο ίδιος το διάλεξα μέσα από πολλά άλλα. Πολλοί με κοροϊδεύουν για αυτή μου την επιλογή. Τί να το κάνεις ένα κατοικίδιο όταν δεν μπορείς να το αγκαλιάσεις, δεν μπορείς να το βγάλεις βόλτα; Δεν τους απαντώ. Για μένα το ψαράκι μου είναι κάτι το ξεχωριστό. Το πλάσμα αυτό δεν είναι τόσο «ψυχρό» όσο νομίζετε. Επικοινωνεί τα συναισθήματά του μέσω ελαφρών ήχων. Είμαι σίγουρος πως βλέπει χρώματα και σχήματα. Είμαι βέβαιος πως αναγνωρίζει το πρόσωπό μου. Είναι θηλυκό γιατί είναι ακανόνιστα παχουλό. Τα αρσενικά είναι πιο λεπτά και έχουν μακρύτερα και πιο μυτερά πτερύγια, όπως διάβασα στο google. Και εννοείται πως δεν έχει «μνήμη χρυσόψαρου». Μπορώ και να σας το αποδείξω. Κάθε φορά πριν του «ρίξω» την τροφή του «κτυπάω» πάνω από τη γυάλα ένα κουδουνάκι. Εκείνο, μόλις ακούει τον λεπτό μελωδικό αυτό ήχο «παθαίνει» φρενίτιδα. Κολυμπάει άνω – κάτω και πλαγίως, αρχίζει και βγάζει φυσαλίδες από το στόμα. Αναγνωρίζει τον ήχο, σας λέω και γνωρίζει τι ακολουθεί μετά από αυτόν! Έχει, επίσης, απόλυτα την αίσθηση του χρόνου. Επαναλαμβάνει καθημερινά τα ίδια πράγματα από ρουτίνα -στη θετική της διάσταση, όμως-. Κάθε πρωί που το πλησιάζω δείχνει ενθουσιασμένο. Όταν το πλησιάζουν οι άλλοι, μένει σιωπηλό σαν «ψάρι»…

Η Φούσκα ήταν η καλύτερη φίλη που είχα ποτέ γιατί ποτέ δεν «ξε-γλιστρούσε», ποτέ δεν προσποιούνταν κάτι διαφορετικό από αυτό που πραγματικά ήταν ή αισθανόταν. Ήταν πάντα γεμάτη όρεξη για φαΐ και παιχνίδι!

Πάντα αγαπούσα τα ψάρια, αλλά ποτέ δεν φανταζόμουνα ότι μια μέρα θα με αγαπήσει ένα ψάρι. Γιατί με αγαπούσε, απολάμβανε την παρέα μου κι επικροτούσε τις μουσικές μου επιλογές. Η γυάλα ήταν ο τόπος συνάντησής μας. Εκεί, «μοιραζόμασταν», γελούσαμε, φοβόμασταν, ονειρευόμασταν, ώσπου…

Σταδιακά άρχισα να παρατηρώ αλλαγές τόσο στη μορφή όσο και στην συμπεριφορά του. Που χου, το χρώμα του από ιριδίζον πορτοκαλί μετατρέπονταν άλλοτε σε θαμπό κίτρινο, άλλοτε σε ματ καφέ-κόκκινο. Τελευταία δε -κι αυτό είναι το πιο ανησυχητικό-είναι ωχρό λευκό ενώ η ουρά του λες και μάκρυνε. Διακρίνω δε πάνω του λεπτά μαύρα στίγματα… Το χειρότερο όλων όμως είναι πως μοιάζει να μην με αναγνωρίζει: «Καλημέρα» του λέω, «Ποια είσαι εσύ; Δεν σε γνωρίζω» μοιάζει να μου λέει, μετά με κοιτάζει με μάτια γεμάτα απορία και μετά μπλουμ βουτάει στον πυθμένα όπου κρύβεται εκεί τρομαγμένο. Παθαίνουν τα ψάρια αλτσχάιμερ;

Μια και δύο πήγα στο pet shop από όπου το αγοράσαμε κάποτε με τους γονείς μου. Μια νεαρή υπάλληλος έσπευσε να με εξυπηρετήσει αλλά μόλις της εξέθεσα το πρόβλημα πήρε μια φάτσα μπλαζέ και με ένα ελαφρύ μειδίαμα στα χείλη μου είπε:

-Ναι, ίσως, κάπως έτσι ωριμάζουν τα ψάρια.

-Δηλαδή αυτές οι αλλαγές είναι φυσιολογικές, όπως μου λένε οι γονείς μου;

-Ναι, κάπως έτσι γερνάνε τα ψάρια.

-Μήπως να το πάω σε κανέναν «ψυχολόγο ψαριών»;

-Ορίστε;

-Δεν θέλω να το «παίξω» έξυπνος αλλά κάπου διάβασα πως υπάρχει ένα ιατρείο ψαριών με ανάλογη εξειδίκευση.

-Τί ακριβώς διάβασες;

-Έχουνε βρει λέει έναν τρόπο να αποκωδικοποιούν τις πληροφορίες που κρύβει το ψάρι μέσα του κι έτσι μπορούν να βγάλουν συμπεράσματα για προβληματικά ψάρια και να τα θεραπεύσουν με μεθόδους ολιστικής ιατρικής, ομοιοπαθητικής, ρέικι, κρυσταλοθεραπείας, ανάλυσης αύρας…

-Απατεώνες είναι!

-Είναι επιστημονικό, αφού!

-Αν υπήρχε κάτι τέτοιο θα το γνωρίζαμε. Πολλά παιδιά μας επισκέπτονται και μας κάνουν παρόμοιες ερωτήσεις και πάντα τους δίνουμε τη σωστή απάντηση….

Αυτό το «σωστή» πολύ με υποψίασε. Καθώς δεν άλλαξε κάτι τις επόμενες μέρες, το συζήτησα και με ένα κορίτσι απ΄ το σχολείο μου που είχε κι αυτή χρυσόψαρο.

– Έχεις παρατηρήσει τέτοιες αλλαγές στο δικό σου χρυσόψαρο;

Γέλασε και μου είπε:

-Αχά! Μόνον οι γονείς σου ξέρουν τι πραγματικά του συμβαίνει.

-Δηλαδή;

-Οι γονείς σου αντικαθιστούν το ψάρι μόλις το προηγούμενο τα «κακαρώσει»!

-Θέλεις να πεις πως η Φούσκα δεν ζει; Πως οι γονείς μου είναι «απατεώνες»;

-Αυτό πιστεύω! Μπορείς να κάνεις τεστ για να δεις την ηλικία του. Πάρε το μικροσκόπιο της φυσικής, μέτρησε τα δακτυλίδια που είναι σχηματισμένα γύρω από τα λέπια του. Με δεδομένο ότι κάθε χρόνο προστίθεται περιμετρικά γύρω από τα λέπια του ένα δακτυλίδι… μπορείς να υπολογίσεις την ηλικία του ψαριού που βρίσκεται στη γυάλα. Ταιριάζει με την ηλικία που θα έπρεπε να έχει το πρώτο σου χρυσόψαρο;

Αυτό και έκανα! Τι ανακάλυψα; Πως όλα ήταν μια «φούσκα». Ένα γονεϊκό παιχνίδι εξαπάτησης. Πόσο αφελής υπήρξα! «Έπρεπε να το είχα καταλάβει ότι μου «αλλάζατε» το χρυσόψαρο μέσα στα χρόνια»… «Εμείς, για το καλό σου το κάναμε. Δε θέλαμε να ζήσεις από τόσο μικρός μία «απώλεια»…», ήρθε η απάντηση. «Κι η «απώλεια» της εμπιστοσύνης μου σε εσάς;»… «Όταν γίνεις κι εσύ γονιός θα καταλάβεις!»… Αυτό ήταν! Ήρθε η φράση επωδός που πάντα «έκλεινε» ένα θέμα, και παρέπεμπε στις καλένδες ό,τι δεν μπορούσε να απαντηθεί.

Βρόντηξα την πόρτα και κλειδώθηκα στο δωμάτιό μου. Μετά γύρισα και κοίταξα το χρυσόψαρο με μίσος -ποιο χρυσόψαρο; Το νούμερο 2,3,4,5;- «Μου σκοτώσανε την αγάπη μέσα μου» του είπα. «Λυπάμαι, αλλά δεν έχω άλλη αγάπη για σένα». Εκείνο, τότε, κολύμπησε με το κεφάλι πάνω και γύρω από το τζάμι κι ύστερα «πήρε» μια γρήγορη στροφή και βούτηξε στο βυθό της γυάλας. Εκεί άραξε χωρίς να μου ρίξει ούτε ματιά. Ήταν σαν να μου έλεγε «Τι υστεριάζεις; Αν θες να ξέρεις, σκοτίστηκα και για σένα και για την αγάπη σου». Μετά άρχισε να βγάζει φυσαλίδες από το στόμα. «Βρε δεν αφήνεις τα νάζια, λέω εγώ! Όσες φυσαλίδες κι αν βγάλεις ποτέ δεν θα γίνεις Φούσκα». Εκείνο, ωστόσο, συνέχισε να «κάθεται» στον πυθμένα, να αναπνέει απαλά και να ξεφυσάει φυσαλίδες μπλα μπλα μπλα μπλα… φυσαλίδες που ανέβαιναν με την άνωση και γέμιζαν τη γυάλα… την γέμιζαν… την γέμιζαν… ώσπου, κάποια στιγμή, ενώθηκαν, έγιναν μια υδάτινη φούσκα που μπαμ έσκασεεεεε! Τότε, ήταν που άκουσα μια ψιλή φωνούλα -αν θέλετε με πιστεύετε- να μου λέει:

-Ουφ μ΄ έσκασες! Αρκετά με το «δράμα» σου! Έχουμε κι εμείς προβλήματά, μικρέ!

Ζούσες σε φυσαλίδες παραπληροφόρησης και αποπροσανατολισμού. Οκ! Μάθε λοιπόν πως όταν οι φυσαλίδες μεγαλώσουν γίνονται φούσκες και σκάνε!

Εκείνη τη στιγμή το ραδιόφωνο «έπαιζε» το τραγούδι: «There’s so much to learn |in the real world | Welcome to the real world»…

-Δεν καταλαβαίνω. Τα ψάρια δεν «μιλάνε»…

-Βεβαίως και τα ψάρια «μιλάνε», εδώ και 155 εκατομμύρια χρόνια. «Μιλάνε» αλλά μόνον σε αυτούς που πραγματικά «ακούνε».

-Ήξερα πως τα χρυσόψαρα ζείτε πολλά χρόνια! Γιατί συνέβη αυτό στο δικό μου;

-Η «μελαγχολία της γυάλας»…

-Με αγαπούσε η Φούσκα, περνούσαμε υπέροχα οι δύο μας…

-Τα ψάρια αγαπούν αλλά και μελαγχολούν μέσα στη γυάλα. Ξεκόλλα! Πάει πέθανε!

-Γιατί;

-Μάλλον ήθελε να πεθάνει! Μπορεί να σε αγαπούσε αλλά τα ψάρια δεν αντέχουν να ζουν σε αιχμαλωσία.

-Κάναμε σχέδια, όνειρα…

-Δικά σου σχέδια, όνειρα… που παράβλεπαν, όμως, την πραγματικότητα… Τα ψάρια το μόνο που ονειρεύονται είναι η ελευθερία τους…

Παύση… Έπειτα, σήκωσα απαλά τη γυάλα με το ψάρι και την μετέφερα μέχρι τη μικρή λίμνη. Εκεί, άδειασα το νερό από τη γυάλα και τότε φλαπ φλουπ το χρυσόψαρο βρέθηκε για πρώτη φορά να κολυμπά σε αληθινά νερά, στη μικρολίμνη. Φάνηκε σαστισμένο στην αρχή, μετά δοκίμασε να κολυμπήσει πρώτα με πρόσθιο στυλ, μετά με ύπτιο και τέλος με ελεύθεροοοοο… Τι ευτυχία να το βλέπω να γλιστράει στο νερό, να κάνει περιστροφές, φούρλες… φουρ φουρ, φουρ… Πριν απομακρυνθεί γύρισε, με κοίταξε και μου φώναξε: «Σε ευχαριστώ, φίλε»… «Να προσέχεις εκεί στα βαθιά που πας…», του φώναξα…

Ξέρω. Αυτό το τελευταίο ακούστηκε κάπως. Τι διάολο; Άρχισα να «υιοθετώ» εκφράσεις που μέχρι χθες σιχαινόμουνα να ακούω απ΄ τους γονείς μου; Τι μου συμβαίνει; Μεταλλάσσομαι σε «φούσκας» όπως κι εκείνοι;… Το ψέμα ήταν γλυκό αλλά βραχυπρόθεσμο. Η αλήθεια είναι σκληρή και μακροπρόθεσμη… Πόσες «φούσκες» άραγε να μου επιφυλάσσει το μέλλον;;;

Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ