Της Αθηνάς Τέμβριου*
Τον τόπο, ο άνθρωπος τον σκλαβώνει κι ο άνθρωπος τον ελευθερώνει, όταν ολόψυχα το επιθυμεί. Με την ανεξαρτητοποίηση της Κύπρου το 1960 ο Κύπριος γεύτηκε την ελευθερία του. Μη γνωρίζοντας όμως πώς να την διαχειριστεί, είτε από έλλειψη Παιδείας είτε από τους αιώνες σκλαβιάς που βάραιναν το DNA του, χάνει ό,τι είχε κερδίσει με αγώνες. Ο εχθρός καραδοκούσε πάντα ανά τους αιώνες κι εμείς ως κοινωνικά και πολιτικά ανώριμοι πήραμε τον δρόμο του διχασμού. Τι πράξαμε για να διαφυλάξουμε τον πλούτο του πολιτισμού μας και ό,τι μας κληροδοτήθηκε με θυσίες ώστε να συσπειρωθούμε και να ενδυναμώσουμε το κράτος μας; Χαθήκαμε μες στο χάος αναζητώντας την ταυτότητα μας και δυστυχώς ακόμα περιπλανιόμαστε εδώ και 50 χρόνια, θρηνώντας το μοίρασμα της Πατρίδας μας. Δίχως προσδιορισμό και προορισμό αδυνατούμε να λυτρώσουμε το άλλο κομμάτι γης που καρτερεί ακόμα ως ένας άλλος εαυτός σαν στοιχειώνει τη συνείδηση μας.
Ο χώρος χάνεται μες στον χρόνο και οι πολιτικοί μας δεν πείθουν προφανώς τους «Βαρβάρους» να μας βρουν την ιδανική λύση στο «πρόβλημα» του νησιού που κατέληξε σε «ζήτημα». Βαδίζουμε σε μονοπάτια διαφθοράς και κοινωνικής διάβρωσης αντικρύζοντας την ελπίδα στους νέους ανθρώπους, τους οποίους διαρκώς απογοητεύομε με καταστάσεις δύσκολες κι ευτελείς. Να ελπίζουμε όμως πως τα νιάτα θα φέρουν την αλλαγή με την επανάσταση της αθωότητας που ευτυχώς ευδοκιμεί και σε εποχές σκοταδισμού. «Τα πάντα ρει» άλλωστε. Ό, τι πεθαίνει ξαναγεννιέται.
Καλό είναι να επαγρυπνούμε με την έγνοια να μην καταργήσουμε τον χρόνο, να μην παραγραφούν τα αδικήματα στη μνήμη του κόσμου. Την αλήθεια να την ενστερνιζόμαστε κι ας πληγώνει κι ας είναι ο μόνος τρόπος να επουλωθεί η ανοιχτή πληγή αυτού του τόπου. Να αγαπήσουμε τον Άνθρωπο. Δεν έχει άλλο δρόμο για ειρήνη και ελευθερία.
*Ποιήτρια, Εκπαιδευτικός
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
[…] Ο Χρόνος και ο Τόπος […]