Οι τουρκικές φιέστες για τα 50 χρόνια από την Εισβολή… και η Εθνική Φρουρά της Κύπρου

Αρκούν οι εκδηλώσεις μνήμης και η συνεχής αναφορά στο Διεθνές Δίκαιο όσον αφορά το Κυπριακό ή μήπως η Κυπριακή Κυβέρνηση οφείλει πλέον να κάνει δραστικές ενέργειες για την Εθνική Φρουρά;

Εάν η πολιτική ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων της Κύπρου δεν συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει αναγκαιότητα ολικής αναδόμησής τους (από επιχειρησιακή οργάνωση μέχρι αγορά εξοπλισμού) είναι μάταιο να μιλούμε για λύσεις και επανασχεδιασμούς στο Κυπριακό.

Το Σάββατο συμπληρώθηκε μισός αιώνας από την Εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο. Μέσω της προκλητικής φιέστας που οργανώθηκε, η τουρκική πλευρά ήθελε να αναδείξει και να καταδείξει έμπρακτα ότι στηρίζεται στην ναυτική ισχύ του και τα Κατεχόμενα αποτελούν τον στρατιωτικό του βραχίονα από κάθε άποψη. Επίσης μέσω των προκλητικών αυτών εκδηλώσεων γίνονται αντιληπτά δύο τινά: α. μία Διζωνική-Δικοινοτική Ομοσπονδία θα έβαζε ως έτερη δύναμη στο Νησί όχι τους “Τουρκοκύπριους”(όπως θέλουν να τους κατονομάζουν τα διπλωματικά συμφέροντα των Κρατών), αλλά την ίδια την Τουρκία (έτερο σκέλος μιας δικοινοτικής οντότητας), β. η στρατιωτική δομή των Κατεχομένων υπάγεται κατευθείαν στο αντίστοιχο ΓΕΕΘΑ της Τουρκίας. Οπότε, όλα αυτά φανερώνουν, εκτός των άλλων, το σχέδιο που υφίσταται ήδη από το 1974, για την ενσωμάτωση της Κύπρου στην Τουρκία, κάτι φυσικά που μας το δήλωσε εμφατικά ο ίδιος ο Νταβούτογλου με το “Στρατηγικό Βάθος” του.

Στην κατάσταση που βρίσκονται η Εθνική Φρουρά της Κύπρου με τον πιο πρόσφατο νόμο για αυτήν, αυτόν του 1965(!!!!) αντιλαμβανόμαστε την παρωδία του όλου πράγματος, δηλαδή να μιλάμε για λύσεις και ευχές, σε συνδυασμό με δακρύβρεχτες ομιλίες.

Ήδη από το 2021, με τη Συμφωνία Αμυντικής Συνεργασίας που είχε υπογράψει η Κύπρος με τη Γαλλία, η Εθνική Φρουρά έπρεπε να μπει σε ρυθμούς επανεξοπλισμού, ενώ αφενός η άρση του εμπάργκο των όπλων από τις ΗΠΑ αφετέρου η Κύπρος ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης που στηρίζεται στο κομμάτι των αμυντικών δαπανών (και στο) Ευρωπαϊκό Ταμείο Άμυνας πλέον δεν δίνεται κανένα άλλοθι στο κυπριακό Κράτος να στηρίζεται σε απαρχαιωμένες αμυντικά λύσεις.

Συγχρόνως, επιβάλλεται να γίνει ολική αναδόμηση του δομικού σκέλους της Εθνικής Φρουράς, ώστε οργανωτικά να φέρει τα ίδια χαρακτηριστικά με τους “αναπτυγμένους” επιχειρησιακά Στρατούς. Ένα απλό παράδειγμα για την αναδιάρθρωση που επιβάλλεται να γίνει, στην Κύπρο λχ το Πολεμικό Ναυτικό ή η Πολεμική Αεροπορία δεν έχουν τη διάσταση του Όπλου, αλλά τη διάσταση της Διοίκησης. Δηλαδή επικεφαλής τους δεν είναι κάποιο στέλεχος στο βαθμό του Αντιναυάρχου ή το Αντιπτεράρχου, αλλά στο βαθμό του Αντιπλοιάρχου και του Αντισμηνάρχου (!!!!!!). Αυτό που γράφω, ιδιαίτερα τα άτομα που υπηρετούν στις ΕΔ, μπορούν να αντιληφθούν τα ζητήματα που δημιουργούνται ή μπορούν να δημιουργηθούν σε περίοδο Κρίσης. Σήμερα, η δομή οργάνωσης των ΕΔ της Κύπρου παρουσιάζει πολλά κοινά με τη δομή οργάνωσης των ΕΔ…..του Λουξεμβούργου (!!!!)

Από αυτό και μόνο μπορούμε να αντιληφθούμε την παρωδία του όλου πράγματος (!!!!!).

Η Συμφωνία της Λισαβόνας το 2009 μέσω της Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας, με εύσχημο τρόπο το ενιαίο αμυντικό δόγμα Ελλάδας -Κύπρου που υφίστατο ήδη από το 1993, το έβαλε σε “παγετώνες”. Και έγινε ανενεργό, καθώς η αυξημένη συνεργασία ανάμεσα σε δύο κράτη -μέλη της ΕΕ πρέπει να γίνεται κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Ωστόσο, αυτό που οφείλουμε να τονίσουμε εμφατικά, πολλώ δε μάλλον, καθώς πλέον υφίστανται γεωπολιτικές παράμετροι που μπορούν να τροποποιήσουν μία θεσμική κατάσταση, ώστε τα δύο Κράτη (Ελλάδα και Κύπρος) να επαναφέρουν στο προσκήνιο το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου, προσαρμοσμένο στις σύγχρονες γεωπολιτικές προκλήσεις.

Η Ελληνική Διπλωματία (Ελλάδας και Κύπρου) εμμένει στα περισπούδαστα για Διζωνική- Δικοινοτική Ομοσπονδία, αντιλαμβανόμαστε τα δύο Κράτη, ένα Έθνος… όμως, μήπως για άλλη μία φορά η Κύπρος αφήνεται στο στόμα του λύκου, καθώς οι Τούρκοι και μόνο όπως διαχειρίζονται το στρατηγικό δόγμα τους (στρατιωτικό, γεωπολιτικό, γεωοικονομικο κτλ) όσον αφορά την Κύπρο αποδεικνύουν τις αμπελοφιλοσοφίες ενός ανεφαρμοστου πολιτικά ορθού που προωθεί η Διεθνής Διπλωματία; Η Διζωνική-Δικοινοτική Ομοσπονδία δεν είναι παρά παραλλαγμένος όρος του Σχεδίου Ανάν και των Συμφωνιών Ζυρίχης -Λονδίνου που ειδικά οι τελευταίες ήταν αυτές που εμμέσως πλην σαφώς συνετέλεσαν στην τραγωδία του 1974.

Και φυσικά, ωραία ακούγονται αυτά που λένε όλες αυτές τις δεκαετίες οι “Κολοκοτρωναίοι” και οι “Καραϊσκάκηδες” πολιτικοί της Ελλάδας την ημέρα της μαύρης επετείου, όμως με τη χιλιομετρική απόσταση που υφίσταται από τη Σούδα σε σχέση με τα τουρκικά παράλια και (ερχόμενοι στο σήμερα και τώρα) με έναν ελληνικό, αμυντικό εξοπλισμό που βασίζεται κυρίως στην Πολεμική Αεροπορία, γιατί όσον αφορά το Πολεμικό Ναυτικό μας που ναι μεν την Φ/Γ “Κίμων” θα την παραλάβουμε το 2025, αλλά με τις δοκιμές θα είναι “μάχιμη” το 2027, θα χρησιμοποιήσω τη ρήση, “δουλειά δεν γίνεται”, ακόμα κι αν όλες οι ΕΔ της Ελλάδας νυχθημερόν επιτηρούν το Νησί, ακόμα και αν οργανωθούν νέες βάσεις στην Κύπρο, ακόμα κι αν ενισχυθεί η συμμαχική παρουσία στο Νησί.

Γιατί πολύ απλά, εάν η ίδια η Κύπρος δεν δει την κρισιμότητα της κατάστασης, επενδύοντας στις Ένοπλες Δυνάμεις της με οποιοδήποτε τρόπο, εάν δεν οργανώσει το στρατηγικό δόγμα της, εάν δεν επαναξιολογήσει τη δομή των Όπλων της, εάν δεν επανεξοπλιστεί, δεν θέλει ιδιαίτερη γνώση ούτε να είμαστε στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, για να αντιληφθούμε ότι υπάρχει πρόβλημα… Γιατί πολύ απλά η Κύπρος δεν είναι… Λουξεμβούργο… Γιατί πολύ απλά οι συμμαχίες λειτουργούν “μέχρι ενός ορισμένου ορίου”.

*Άννα Κωνσταντινίδου , Ιστορικός -Διεθνολόγος Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου και Πολιτικής Επιστήμης Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας (θεσμοθετημένο Εργαστήριο Περιβαλλοντικής Τεχνολογίας Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας), Διδάσκουσα Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και Σχολής Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ)