«Τί σκέφτεστε;»

Γράφει η Καρίνα Ιωαννίδου

«Τί σκέφτεστε;» τον ρώτησε ο «τοίχος» του…

«Σκέφτομαι πως είμαι: “Just Another Brick in the Wall”»… πληκτρολόγησε…

Η «συνομιλία» αυτή μεταξύ έμψυχου και άψυχου μου ταρακούνησε την τοιχοποιία. Το βάρος της απόδειξης της ύπαρξης μου μέχρι τότε έπεφτε σε εμένα και στον ισχυρισμό μου πως άνθρωποι και αντικείμενα αλληλοεπιδρούν και εμπλέκονται με τρόπους τυχαίους και απρόσμενους. Τώρα, όμως, υπήρχε κάτι ολοφάνερο για να «κολλήσω» στον «τοίχο» όσους με αμφισβητούν. Βέβαια, ομολογώ πως ο στίχος με προβλημάτισε αλλά δεν ήταν η στιγμή να σχολιάσω το νόημά του. Το ότι αποτέλεσα έμπνευση μου αρκούσε. Επειδή αυτό μου έδινε αξία και μου έδιωχνε το φόβο της ανυπαρξίας… όχι όμως και το φόβο ότι δεν με νιώθει κανείς…

Αν έπρεπε να γράψω έκθεση με θέμα: «Πώς περάσατε το καλοκαίρι», θα έγραφα: Ήταν ένα μακρύ καλοκαίρι που το πέρασα μιλώντας σε «τοίχους» με τη μέρα μου να ξεκινάει πάντα με το μονόλογο ενός νάρκισσου…

-Είμαι ο πιο όμορφος ηχομονωτικός και όχι μόνον τοίχος του συγκροτήματος. Το χρώμα μου είναι ότι πιο γυαλιστερό υπάρχει μέσα στην αίθουσα. Αντανακλά το φως και καλύπτει όλους τους άλλους μουντρούχους, ματ τοίχους απέναντι μου. Έχω προσωπική υπηρεσία clean service ώστε να παραμένω λευκός. Αν κάποιος «κακοποιητής» διανοηθεί να με βανδαλίσει; Τότε τίθενται αυτόματα σε λειτουργία οι αισθητήρες του καθαριστή μου ο οποίος πάραυτα με ψεκάζει με υγρό και μετά με το πανί, μιμούμενος τους υαλοκαθαριστήρες, με ταυτόχρονη κίνηση των δύο χεριών αφαιρεί από την επιφάνειά μου κάθε επίμονο ρύπο. Ενώ, εσείς, οι παράπλευροι, έχετε τα χάλια σας με απαισιότερο όλων τον απέναντι! Χελόου!

Σιωπή… Μόνον κάτι αχαχούχα, όχου-οχού ακούστηκαν τα οποία μεθερμηνευόμενα σήμαιναν: «Πάτα το off στην «κασέτα» επιτέλους. Την έχεις «λιώσει», λέμε…

«Η αυτού μεγαλειότητα του εαυτού σου, είναι αυτοαναφορική και εγωκεντρική. Ναι μεν η λευκότητα, σου προσδίδει υψηλή φωτεινότητα αλλά έχει και μηδενική απόχρωση. Ενώ, εγώ «χαρτογραφημένος» με ανησυχίες, όνειρα, σκέψεις, συναισθήματα, φέρω τα «αποτυπώματα» ενός κόσμου πραγματικού που σφύζει από ζωή και ενέργεια. Είναι βαθιά δομημένη μέσα μου η πεποίθηση πως είμαι μια αυτοτελής ύπαρξη που συμμετέχει, συνεισφέρει, αλληλοεπιδρά στην τάξη. Αλλά, γιατί πρέπει κάθε φορά που βρίσκω την ψυχή μου να «πέφτω» στον τοίχο σου, ο τοίχος;»…

Ε, δεν του τα είπα όλα αυτά βέβαια… Απλώς αναφώνησα… «Σου «επιστρέφω» τα «τούβλα» σου!

-Παρντόν; Είπες κάτι;

-Είπα πως ενώ εμένα το σχολείο μου «άνοιξε» τα μάτια και την ψυχή εσύ παρέμεινες αναλφάβητος συναισθηματικά.

-Από τις προδιαγραφές μου δεν κατασκευάστηκα να έχω συναισθήματα.

-Είσαι αναίσθητος!

-Εγώ ή εσύ; Που σε «πυροβολούν» με σπρέι και εσύ διατείνεσαι πως «βρέχει» καλλιτεχνία; Που σε μουντζουρώνουν με συνθήματα κι εσύ βαυκαλίζεσαι πως συγκεντρώνεις πάνω σου τη σοφία του κόσμου όλου; Που σου τραγουδούν: «Τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο | δυο καρδιές κι έναν ήλιο στη μέση» και εσύ δεν νιώθεις ντιπ πως αυτό είναι ξεκάθαρα προτροπή σε βία;

-Τοίχος είμαι, δεν είμαι κανένα «ντουβάρι» να μην νιώθω και σε πληροφορώ πως νιώθω όμορφα που τα παιδιά ζωγραφίζουν επάνω μου.

-Είσαι τίγκα στην καλικαντζούρα από το δάπεδο μέχρι το ταβάνι. Ενώ εμένα η τελειότητά μου τα φοβίζει. Χε, χε, το φόβο μου να έχουν!

-Η ανοησία της τελειότητας! Εγώ αντίθετα είμαι περήφανος που επάνω μου «γράφεται» η ιστορία αυτής της τάξης…

-Η ανοησία διαπέρασε και τα τούβλα και το αφρώδες μπετόν σου.

-«Αφρώδες» είναι το μυαλό σου που δεν λέει να πήξει.

-Και το δικό σου που έπηξε, μπετόν αρμέ έγινε!

-Έπιασες πάτο!

-Κι εσύ ταβάνι!

Ε, τότε ήταν που μπήκε και το ταβάνι στη συζήτηση: «Επ μη με εμπλέκετε στις σαχλοκουβέντες σας. Εγώ, είμαι «υπεράνω» όλων σας και κυριολεκτώ», είπε για να πάρει την απάντηση: «Σεμνά, μην τρίξουν τα δοκάρια και πέσουν οι σοβάδες σου, ξιπασμένο». Καθώς δεν υπήρξε από «άνωθεν» αντίδραση απευθύνθηκε πάλι σε εμένα.

-Αποστάτη! Πας να γκρεμίσεις την «τάξη των πραγμάτων». Αν έχεις ψυχή όπως ισχυρίζεσαι πρέπει και να το αποδείξεις!

Αργία μήτηρ πάσης κακίας. Θερινή ραστώνη, ίντριγκες, λογομαχίες, εντάσεις, ενστάσεις σε ημερησία διάταξη. Αχ πότε θα ανοίξει πάλι το σχολείο να μπούμε σε μία «κανονικότητα»;

Και άνοιξε. Ένα πολύχρωμο, πολύβουο μελίσσι μαθητών ζουζούνιζε ακατάπαυστα στ΄ αυτιά μου βζιν βζιν βζιν. Από την αρχή έγινα το μέσο έκφρασης, δημιουργίας αλλά και διαμαρτυρίας τους. Ανάμεσά τους ξεχωρίζω ένα κορίτσι… Ήρεμο, υπομονετικό, πάντα σηκώνει το χέρι να πει το μάθημα. Αυτό, ωστόσο, δεν αρέσει καθόλου στη «γαλαρία» που προσπαθεί με τη βία να επιβάλει δικούς της κανόνες αταξίας στην τάξη. Το κορίτσι αντιστέκεται, σιωπώντας. Δεν βγαίνει στα διαλείμματα. Προτιμάει να ζωγραφίζει επάνω μου με ανάλαφρα, απαλά χρώματα. Τι γλυκιά αίσθηση αφής… Πιστεύω πως φτιάχνει το δικό του προστατευμένο περιβάλλον. Τι γλυκό που με «εμπεριέχει». Αντιλαμβάνομαι πως «κτίζει» έναν εσωτερικό τοίχο που χωρίζει το μέσα της από το έξω της. Μου είναι συμπαθητικό ή απλά «συν»-«πάσχω» μαζί του; Σκέφτομαι ενώ από το προαύλιο του σχολείου ακούγεται στη διαπασών: “…We don’t need no education | We don’t need no thought control | No dark sarcasm in the classroom | Teachers leave them kids alone …”.

Τάξη και αταξία. Η «απειθαρχία των πραγμάτων» φέρνει ρήξεις, ανακατατάξεις. Τα έμψυχα αλλά και άψυχα κινούνται, έλκονται, απωθούνται αναμειγνύοντας καταστάσεις και χρόνους αλλά δεν αλλάζουν.

-Ποια νομίζεις πως είσαι κουκλίτσα μου; Να! Για να μάθεις! (Ακούστηκε και «έσκασε» πάνω μου το νεαρό κορίτσι από τη σπρωξιά που της έδωσε ο νταής της τάξης).

-Δεν σε πείραξα μη με πειράζεις!

-Θα κάνω ό,τι θέλω, «φυτό»! Περνιέσαι για καλύτερη από εμάς; «All in all you are just another brick in the wall…»… ψηλομύτα…

Ο νταής ήρθε επάνω της. Σώμα με σώμα. Ένωσα την ταραγμένη ανάσα της, το φόβο να της λυγίζει τα γόνατα. Φώναζα αλλά μόνον οι τοίχοι με άκουγαν: «Βοήθεια! Κάντε κάτι». «Εσύ να κάνεις που ταυτίζεσαι με τους ανθρώπους. Άντε να σε δούμε»… ¨Challenge, challenge, challenge¨ άρχισαν να φωνάζουν όλοι μαζί!!! Πανδαιμόνιο! Έπρεπε κάτι να κάνω! Αλλά πώς μπορούσα να σταματήσω τη βία; Έπρεπε κάτι να σκεφτώ να σώσω το κορίτσι και να αποδείξω πως δεν είμαι μόνον ύλη, πως έχω νου και ψυχή και πως μπορώ να επιδρώ στη ζωή κάποιου που νοιάζομαι! Στην προσπάθειά μου αυτή ζορίστηκα τόσο που έτριξα, ο τοίχος, και ψιλοκουνήθηκα, η αλήθεια είναι. Αυτό τάραξε τον νταή που ένιωσε να δονείται το «σύμπαν» του κι άρχισε να ουρλιάζει: «Σεισμός, τρέμει ο τοίχος!».

-Κουνήθηκε ο τοίχος, σας λέω! (Συνέχισε ο νταής).

Οι φίλοι του γέλαγαν:

-Το μυαλό σου κουνήθηκε, χα χα…

Τότε κι εγώ έτριξα ξανά. Ο νταής έγινε μπουχός και πίσω του ακολούθησαν κι οι άλλοι.

Από γύρω οι άλλοι τοίχοι, έξαλλοι, ούρλιαζαν:

-Ανόητε! Κοίτα μην τρίξεις πάλι! Θα μας γκρεμίσουν όλους εξαιτίας σου!.

…Λόγια των τοίχων, λόγια των λευκών, γυμνών τοίχων με δίχως «εντοιχισμένη» ψυχή που προσπαθούν να με καθυποτάξουν. Αν υπάρχει «ποινολόγιο» για τις «απείθαρχες» ψυχές προτιμώ αυτό το γκρέμισμα απ΄ το γκρέμισμα της ψυχής μου…

Τότε ένιωσα το χέρι του κοριτσιού να εφάπτεται στην επιφάνειά μου. «Γειά σου, όμορφε!» μου είπε… Εμένα κανένας δεν μου είπε ποτέ «Γειά σου, όμορφε!»… «Θα σε προσέχω» της ψιθύρισα. Θα είμαι ο τόπος, θα είσαι ο τρόπος που θα σμίγουμε…

«Τί νιώθεις;» με ρώτησε ο εσωτερικός μου «τοίχος»… «Που να σου εξηγώ τώρα! Θέλω έναν άγραφο τοίχο για να περιγράψω τα συναισθήματά μου», απάντησα.

«Ωχ!!! τη βάψαμε» ακούστηκε μια κραυγή από απέναντι που απλώθηκε σε όλη την αίθουσα…

Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ