Το Ισραήλ… και η επικοινωνιακή “εκμετάλλευσή” του

Της Άννας Κωνσταντινίδου*

Άραγε, υπάρχουν όρια στην αναλγησία; Ερώτηση παγίδα, θα πούνε κάποιοι, και συνήθως αυτοί που θα δώσουν την καταφατική απάντηση, ότι “ναι, υπάρχουν, γιατί οι περισσότεροι γνωρίζουν να συμπονούν”… ως αποδεικνύεται, είναι και αυτοί που συνήθως μπερδεύουν (τεχνηέντως;;;) το συναίσθημα με την “βιτρίνα”.

Και το επόμενο ερώτημα είναι: “Άραγε, πόσο ακόμα το Ισραήλ, ο λαός… ακόμα και η Διασπορά του θα είναι “στοιχεία ” προς εκμετάλλευση”;

Τι μου ήρθε τώρα πρωί πρωί και γράφω αυτές τις αράδες;(!!) Έβλεπα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης των διάφορων ισραηλινών και ισραηλιτικών φορέων φωτογραφίες και αναρτήσεις από την επιμνημόσυνη δέηση στη Μεγάλη Συναγωγή των Αθηνών για τον ένα χρόνο από τη φρίκη που έζησε το Ισραήλ, εκείνο το πρωινό της 7ης Οκτωβρίου 2023. Εκτός από τους Εβραίους Έλληνες που με σεβασμό και συναισθηματική “συντριβή” προσήλθαν στο ιερό τους χώρο να τελέσουν τη λειτουργία, Έλληνες χριστιανοί από τους διάφορους τομείς της δημόσιας δράσης προσήλθαν κι αυτοί στη Συναγωγή… όμως το ύφος των τελευταίων στις φωτογραφίες, κάθε άλλο παρά έδειχνε θλίψη.

Να σημειώσουμε ευθύς εξαρχής κάτι πολύ συγκεκριμένο, τα άτομα με δημόσιο λόγο, δημόσια προβολή (και κάθε άλλο παρά εννοώ μόνο τα πολιτικά πρόσωπα), ειδικά αυτές τις στιγμές οφείλουν χωρίς “περικοκλάδες” κάθε στιγμή και λεπτό να δείχνουν την υποστήριξή τους σε ένα Κράτος που τη δεδομένη στιγμή αγωνίζεται όχι μόνο για το ίδιο, αλλά για την ίδια την ανθρωπότητα.

Όμως, υπάρχει και ένα όμως… Είναι δυνατόν, το Ισραήλ να το θυμόμαστε μόνο σε επίσημες συγκεντρώσεις μετά από πρόσκληση των φορέων του που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα; Ως φαίνεται, δυστυχώς, ναι… Γιατί σε αντίθεση, με τους αναρχικούς και τις κομματικές οργανώσεις τους που κάθε στιγμή και κάθε λεπτό κάνουν και μία δημόσια ανακοίνωση, για να μην πούμε τις διαδηλώσεις, για να μην πούμε την προπαγάνδα με οποιοδήποτε τρόπο και μέσο υπερ των τρομοκρατών της περιοχής που ονοματίζουν ως Παλαιστίνη, προσωπικά, δεν έχω δει να υφίσταται μία οργανωμένη κινητοποίηση υπερ του Ισραήλ από όσους υποστηρίζουμε -τουλάχιστον ως φαίνεται από τις φωτογραφίες- τον αγώνα του. Και βάζω τον εαυτό μου, πρώτο και κύριο μέσα σε όλη αυτή την “απραξία”…

Ειλικρινά, ακόμα κι αυτές τις δύσκολες στιγμές  (έναν ολάκερο χρόνο) που ένα Κράτος και ο λαός του περνούν τις πιο δύσκολες στιγμές τους, το αντιμετωπίζουμε με βάση την αίγλη της αναμφισβήτης ισχύος του (σε όλα τα επίπεδα) κι όχι ως ένα Κράτος που έχει την ανάγκη αυτές τις στιγμές να έχει δίπλα του με την ουσιαστική σημασία του όρου “φίλοι και συμμάχοι”.

Και να πούμε και κάτι; Ο μεγαλύτερος σύμμαχος (εντός και εκτός εισαγωγικών η λέξη) είναι η Κοινή Γνώμη, δηλαδή ο λαός που θα “επιβάλει” στην ίδια την Πολιτεία του να δει το Ισραήλ στην πραγματική του υπόσταση, την στιγμή που αυτό περνάει το δικό του Ρουβίκωνα.

Και αν θέλουμε ως ελληνική κοινωνία να είμαστε ρεαλιστές και ρεαλίστριες, οι τρομοκράτες της Χαμάς και οι χώρες που υποστηρίζουν την ισλαμική φρίκη κατάφεραν στην Ελλάδα να έχουν περισσότερους υποστηρικτές από το Κράτος αυτό που αγωνίζεται για την ειρήνη και την ασφάλεια της περιοχής του και όχι μόνο για την δική του ασφάλεια. Πώς το κατάφεραν; Μα φυσικά, μέσω των οργανωμένων συλλογικοτήτων που μέσω του μηχανισμού της προπαγάνδας σε κάθε επίπεδο δημόσιας δράσης, με κάθε τρόπο και κάθε στιγμή εκφράζουν την παράνοια. Όλοι αυτοί κατάφεραν, ιδίως την ελληνική νεολαία, να την πάρουν με το μέρος τους κάνοντας το “ανορθόδοξο” , “ορθό”.

Ας αναλογιστούμε, όλοι όσοι λέμε ότι υποστηρίζουμε το Ισραήλ. Μία φωτογραφία σε ένα κάλεσμα από την Ισραηλιτική Κοινότητα της Ελλάδας ή ένα κείμενο σε ένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης ή σε μία εφημερίδα/ιστολόγιο αρκούν για να διατρανωθεί ο ΔΙΚΑΙΟΣ ΑΓΩΝΑΣ του Ισραήλ, για να διαδοθεί στην ελληνική Κοινή Γνώμη ποιος είναι ο θύτης και ποιο το θύμα; ΟΧΙ… Δεν αρκεί… Και είναι αρνητική η απάντηση, γιατί πολύ απλά η πρωτοβουλία ειδικά για τις συγκεντρώσεις (ακόμα και μνήμης) δεν ανήκουν σε οργανωμένες ομάδες (συλλόγους, συνδέσμους κτλ) που αντιπροσωπεύουν μία μεγάλη μάζα του ελληνικού λαού, αλλά αντίθετα διοργανώνονται από τους φορείς που ανήκουν στην ισραηλιτική κοινότητα και απλά υπάρχει συμμετοχή μεμονωμένων πολιτών.

Αυτό όμως δεν είναι υποστήριξη… Αυτό σημαίνει κοινωνική υποχρέωση, με όλο το σεβασμό στο Ισραήλ και το γενναίο λαό του αυτό που θα γράψω, σαν να πάμε σε γάμο και βαπτίσια, για να μας δουν…

Το Ισραήλ χρειάζεται την ελληνική Κοινή Γνώμη μαζί του, στο πλευρό του. Γιατί η ελληνική Κοινή Γνώμη είναι αυτή που έχει την επικοινωνιακή εξουσία, ώστε να κατευθύνει την ίδια την Πολιτεία, εκτός από τη δηλωμένη θέση της σε επίπεδο πολιτικής (κυρίως εξωτερικής) να εστιάσει σε εσωτερικό επίπεδο στην ευόδωση της αλήθειας ακόμα και μέσα από δικές της δημόσιες εκδηλώσεις.

Όχι, προσωπικά δεν θεωρώ ότι υποστηρίζω το Ισραήλ γράφοντας μία αράδα ή βγαίνοντας μία φωτογραφία, όπως το ίδιο πιστεύω για όλους, όσοι χρησιμοποιούν αυτά τα μέσα για να εκφράσουν την υποστήριξή τους. Χρειάζεται αγώνας ουσιαστικός, χρειάζονται ουσιαστικές πρωτοβουλίες που θα “διοχετεύσουν” στην ελληνική κοινή γνώμη το πραγματικό και το αληθινό μήνυμα για το ΔΙΚΑΙΟ ΑΓΩΝΑ του Ισραήλ.

Λχ ένας οργανωμένος σύνδεσμος με θεσμική υπόσταση που θα φέρει την “υπογραφή” πολιτών που δευτερευόντως θα ανήκουν ως μέλη στην ισραηλιτική κοινότητα Ελλάδας. Γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι εκ των πραγμάτων οι Έλληνες Εβραίοι υποστηρίζουν το δίκαιο του Κράτους του Ισραήλ, το θέμα είναι οι υπόλοιποι Έλληνες να το πράξουν. Υπάρχουν σύνδεσμοι και οργανισμοί με μεικτό “χαρακτήρα” λειτουργίας, κυρίως οικονομικών και εμπορικών θεμάτων, αυτό ωστόσο που πρέπει να οργανωθεί είναι κάτι τελείως διαφορετικό που θα έχει στόχο στη γνωριμία του Κράτους του Ισραήλ από την ελληνική κοινωνία, ακόμα και μετά τη λήξη του πολέμου (που πλησιάζει).

Επίσης, αν και το προηγούμενο διάστημα έγιναν κάποιες κινητοποιήσεις και συλλαλητήρια (πάλι ωστόσο με πρωτοβουλίες ισραηλιτικών και ισραηλινών φορέων), ωστόσο επιβάλλεται να υπάρξει πιο οργανωμένη προσπάθεια με δημόσιες παρουσιάσεις, εκδηλώσεις, συνέδρια και παροχή πληροφοριακού υλικού για το τι συμβαίνει αυτήν την στιγμή στη Μέση Ανατολή και ποιους/τι πολεμά το Κράτος του Ισραήλ.

Με το να εκφράζουμε την αλληλεγγύη και την υποστήριξή μας, καλυμμένα υπό τη βιτρίνα μίας φωτογράφισης ή ενός κειμένου απλά δείχνουμε ότι φοβόμαστε να διατρανώσουμε πιο μεθοδικά και ηχηρά το δίκαιο αγώνα ενός Κράτους. Όταν ο άλλος σε βλέπει να φοβάσαι, να προβάλλεις ηχηρά το δίκιο σου, είναι επόμενο να το εκμεταλλεύεται σε βάρος σου. Αυτό δεν κάνουν άλλωστε όλοι αυτοί των κομματικών άκρων που υποστηρίζουν τους Ισλαμιστές τρομοκράτες; Βλέπουν ένα κατ’ουσίαν φοβισμένο ελληνικό κοινό να βγει και με ηχηρό τρόπο να διατρανώσει υπερ του Ισραήλ…

Όχι, δεν φοβάμαι… Αυτό πρέπει να γίνει σύνθημα… Γιατί με φοβούνται όταν έχω το θάρρος να βγω με τα “όπλα” αυτά που αποδεικνύουν το δίκαιο αυτού που υποστηρίζω. Χθες, επιστρέφοντας βιβλία σε βιβλιοθήκες Σχολών και Τμημάτων του ΑΠΘ που δυστυχώς κατά καιρούς λόγω των αριστερών συλλογικοτήτων που λυμαίνονται το πανεπιστημιακό άσυλο έχουν δημιουργηθεί σε αυτά επεισόδια, έχοντας πάνω μου σε εμφανές σημείο στοιχεία που δείχνουν την υποστήριξή μου στον Αγώνα του Ισραήλ, όταν εσκεμμένα μπήκα σε ασανσέρ με άλλα άτομα, δεν τόλμησε κανείς όχι να με πειράξει, αλλά να με ρωτήσει γιατί υποστηρίζω το Ισραήλ… Απλά κοιτούσαν το μήνυμα του μενταγιόν που φορούσα, το οποίο έγραφε: “Our hostages and hearts are captive in Gaza. Bring them home – NOW”… Μόνο μία βιβλιοθηκονόμος με ρώτησε εάν είμαι Χριστιανή με καταγωγή από το Ισραήλ, γιατί είδε το σταυρό που φοράω… Και απλά της είπα ότι είμαι Ελληνίδα από τον Πόντο και την Κωνσταντινούπολη που υποστηρίζω το Δίκαιο Αγώνα του Ισραήλ… Φτάσαμε σε σημείο να μην μπορούμε να δούμε τη μεγάλη εικόνα και να ζούμε με στερεότυπα από άγνοια… Όχι, το Ισραήλ δεν το υποστηρίζουν πολίτες που έχουν κάποια σχέση με αυτό… Το υποστηρίζουν Έλληνες με πατριωτική συνείδηση… Και είναι ένα δεύτερο μήνυμα που πρέπει να διαδοθεί στην ελληνική κοινή γνώμη…