Γράφει ο Στέλιος Κούκος
Τι κι αν οι εκκλησιές της πόλης Θεσσαλονίκης ήταν οι πλείστες τζαμιά και αντί για καμπαναριά είχαν μιναρέδες;
Οι Έλληνες κάτοικοί της που ήδη γιόρτασαν τον Άγιο τους, τον πολιούχο φιλόπολη, Άγιο Δημήτριο ετοιμάζονταν τώρα να υποδεχτούν τον ελληνικό στρατό με το Χριστός Ανέστη στο στόμα! Από τα σώψυχα και τις καρδιές τους βγαλμένο!
Ψυχές και καρδιές που ήταν σφαλισμένες σαν τάφοι γιατί τα σκιάζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά. «Ω γλυκύ μου έαρ», έψελναν οι καρδιές τους μέσα στην καρδιά του φθινοπώρου και ήταν ένας ύμνος στην ελευθερία που τους έφερνε στο φως, σχεδόν, αναπάντεχα!
Και αίφνης το μεγάλο πανηγύρι του Αγίου, τα Δημήτρια, στο οποίο πριν την σκλαβιά συμμετείχαν όλες σχεδόν οι φυλές της εγγύς και άπω Ευρώπης, μοιάζει τώρα να ανασυγκροτείται αυθημερόν σαν Πάσχα Ρωμαίικο στην γιορτή του Πολιούχου! Ήταν 26 Οκτωβρίου του ’12! «Θυμήθηκα το δώδεκα που πήραμε τη νίκη», όπως τραγουδά ο μεγάλος Μάρκος Βαμβακάρης! Και συμπληρώνει, «Ωραία την επέρασα, μες τη Θεσσαλονίκη»! Βεβαίως, ο ίδιος δεν έζησε την νίκη μες την Θεσσαλονίκη γιατί ήταν παιδάκι, την έζησε, όμως, ο πατέρας σου ως στρατιώτης της νίκης!
Αλλά ας ψάλλουμε για την πόλη και για τους εορτασμούς των Δημητρίων και τον Μέγα που καλούσε όλη την οικουμένη στην Θεσσαλονίκη για σύναξη πνευματική, πολιτισμική, αλλά και εμπορική: «Άρον κύκλω τους οφθαλμούς σου φαιδρώς και ίδε, πόλις Θεσσαλονίκη· λαοί εκ γης μακρόθεν εκ δυσμών και βορρά και θαλάσσης και εώας [ανατολής] νυν ήκασιν [έφτασαν], εν σοι προσκυνήσαι Δημήτριον τον μέγαν»*.
Στις 26 Οκτωβρίου του ’12, λοιπόν, στήθηκε ένα γλέντι ρωμαίικο με τις ευλογίες Δημητρίου του Μέγα που ως άλλος Μέγας Αλέξανδρος έφερε τις ελληνικές στρατιές στην γιορτή του να ανάψουν ένα κεράκι στην μνήμη του και να φωτίσουν τα πυκνά σκοτάδια της τουρκοκρατίας!
Ότι το σκοτάδι φοβάται το φως και αυτό χάνεται και πεθαίνει! Μέχρι εκεί και μέχρι τότε κράτησε αυτό το σκότος!
Ενός τέτοιου μεγέθους ήταν η χαρά Θεσσαλονικέων!
Αναστάσεως ημέρα!
«Αναστάσεως ημέρα, Δημητρίου σφαγή, πίπτει και γαρ η πλάνη· η δ’ εκκλησία του Χριστού εξεγήγερται λαμπρώς και χαίρει χαρά, ωδήν χαριστήριον τω Θεώ ανακράζοντα».
Χαίρουν χαράν μεγάλη οι Θεσσαλονικείς οι οποίοι γιόρτασαν το τελευταίο Πάσχα της σκλαβιάς λίγους μήνες πριν, και μάλιστα τότε είχαν συμπέσει ο Ευαγγελισμός και η Ανάσταση μαζί. Και ήταν Κύριο Πάσχα, όπως λέγεται, όταν συμπίπτουν αυτές οι δύο μεγάλες γιορτές μαζί!
Μια επ-Ανάσταση και ένας αλλιώτικος λαμπρός ξεσηκωμός!
Λαμπρή λευτεριά που έσβησε απότομα την πλημμύρα του σκοταδιού που περίσσευε, που ξεχείλιζε και καταντούσε εφιαλτική και φονική συνάμα!
Κάπου κάπου, όμως, μέσα σ’ αυτό το χειροπιαστό σκοτάδι κάποιος… τρελός διά Χριστόν που η ψυχή του είχε φουσκοθαλασσιά από αύρες χάριτος και δεν άντεχε την τόση λαχτάρα και την γλυκύτητα του Ιησού που τον διακατείχε, σαν ηφαίστειο, λοιπόν, που ξυπνά έμοιαζε αυτός ο τρελός από έρωτα για τον Χριστό και έβγαινε στους δρόμους, στα τζαμιά και στα κριτήρια των κατακτητών και τους χλεύαζε και τους περιγελούσε!
Εδώ νικήθηκε ο θάνατος, τους έλεγε και αυτοί ένιωθαν άβολα και τον βασάνιζαν και τον σκότωναν για να δουν αν πράγματι είχε νικηθεί ο θάνατος! Και αυτός με τον θάνατό του αποδείκνυε πως η αγάπη και ο έρωτας έξω βάλλουν τον φόβο, αλλά και τον θάνατο και, βεβαίως, την σκλαβιά τους! Και ήταν και η μέρα αυτή για τους σκλάβους μια Αναστάσεως ημέρα!
Και ενίοτε τα βράδια πλημμύριζε με φως το ιερό σκήνωμα του διά Χριστόν μάρτυρα που το κρατούσαν άταφο προς εμπαιγμό και παραδειγματισμό και οι Τούρκοι απορούσαν!
Γιατί αυτοί δεν κάτεχαν από Φως Άκτιστο! Αλλά μόνον από κτιστό σκοτάδι!
Ενός τέτοιου μεγέθους, λοιπόν, ήταν η χαρά των Θεσσαλονικέων που είχαν ζήσει την σκλαβιά και τους χαριζόταν η λευτεριά! Και τι… σύμπτωση! Μέσα στο Πάσχα του φθινοπώρου!
Ανήμερα του Αγίου Δημητρίου και λίγα μέτρα μακριά από τον ναό του πολιούχου οι Έλληνες στρατιωτικοί μέσα στο διοικητήριο συνδιαλέγονταν με τους κατακτητές πώς θα παραδώσουν ξανά οι τελευταίοι την πόλη στα αφεντικά της!
Μέχρι που την παρέδωσαν ακέραιη και παραδόθηκαν και αυτοί!
Και η Θεσσαλονίκη αύτανδρη άναψε όλα τα φώτα της, μέσα και έξω, για να πανηγυρίσει την επιστροφή της στη ζωή, στην ελεύθερη ζήση! Ήταν ένα παγκόσμιο και κοσμογονικό γεγονός!
Αναστάσεως ημέρα!
«Αναστάσεως ημέρα, Δημητρίου σφαγή, πίπτει και γαρ η πλάνη· η δ’ εκκλησία τού Χριστού εξεγήγερται λαμπρώς και χαίρει χαρά, ωδήν χαριστήριον τω Θεώ ανακράζοντα».
Τώρα, λοιπόν, ανασταίνονται αύτανδρα τα χώματα της Μακεδονίας!
Με τους νεκρούς και τους ζωντανούς μαζί!
Ένα πανηγύρι τεράστιο μετά το πένθος που κράτησε 842 συναπτά χρόνια από το 1430 μέχρι τις 26 Οκτωβρίου του 1912!
Μια επ-Ανάσταση και ένας αλλιώτικος ξεσηκωμός δονούσε τώρα τις ψυχές των Ελλήνων της Θεσσαλονίκης, των Ελλήνων που την απελευθέρωσαν, των Ελλήνων της οικουμένης!
Και με την αίγλη της απελευθερωμένης Θεσσαλονίκης ο ελληνικός στρατός συνέχισε να ανάβει κεριά και προβολείς και φώτα αείφωτα σε όλες τις μεγάλες πόλεις και τις περιοχές της Βόρειας Ελλάδας!
Από την Ήπειρο μέχρι την Θράκη!
Και τα μισοφέγγαρα έσβηναν μέσα σ’ αυτήν την φωτοχυσία και φωτοπλημμύρα που ξεπλάκωνε το καθεστώς της σκλαβιάς.
Αλλά ο πολιούχος μεγαλομάρτυς και μυροβλύτης Μέγας Δημήτριος έδινε πάντα κουράγιο στους συντοπίτες του: «Μη δειλιάς, ως πατρίς μου Θεσσαλονίκη πόλις, ην εκ δεινών ελευθερώ αεί ταις προσευχαίς· εκλυτρώσομαι γαρ και νυν εκ θλίψεων και πληρώσω ενθέων αμέτρων αγαθών και φυλάξω και σώσω, λέγει Δημήτριος».
Σίγουρα, όμως, η μέρα αυτή είναι μέρα πανηγύρεως και καλύτερα να κλείσουμε πανηγυρικά και μάλιστα αναστάσιμα: «Αύτη η κλητή και αγία ημέρα, εν η Θεσσαλονίκη ως βασιλίς και κυρία, εορτών εορτήν και πανήγυριν αυχεί πανηγύρεων, καθ’ ην ευλογούμεν Χριστόν εις τους αιώνας»!
Χρόνια πολλά!
* Όλοι οι ύμνοι προέρχονται από την έκδοση «Μεγάλη Εβδομάς του Αγίου Δημητρίου» που εξέδωσε ο καθηγητής Ιωάννης Φουντούλης.
Πηγή : pemptousia.gr
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
