Μια κωμωδία της απειλής σε σκηνοθεσία του Πέρη Μιχαηλίδη ή αλλιώς μετάβαση από την ουτοπία στη δυστοπία
Γράφει η Άντζελα Ζιούτη
Σε μια υποβαθμισμένη βιομηχανική περιοχή στο βόρειο Λονδίνο ζούνε σε ένα άθλιο σπίτι ο Μαξ, πρώην κρεοπώλης, οι δυο γιοί του κι ο αδελφός του Σαμ, σοφέρ σε λιμουζίνες.
Στο σπίτι αυτό επιστρέφει μετά από χρόνια ο μεγαλύτερος γιος του, ο Τέντυ, που είναι πλέον καθηγητής φιλοσοφίας και ζει στην Αμερική, μαζί με τη γυναίκα του τη Ρουθ.
Η απρόσμενη επίσκεψη του γιου και η εμφάνιση μιας γυναικείας παρουσίας στο σπίτι, διαμορφώνει νέους συσχετισμούς και δυναμικές. Ποιος θα κυριαρχήσει, τελικά, και ποιος θα υποταχθεί; Τι ρόλος θα επιβληθεί στη Ρουθ; Και τι θα διεκδικήσει η ίδια για τον εαυτό της;
Το πατρικό σπίτι, στο οποίο επιστρέφει ο Τέντυ, είναι ένας χώρος που κατοικείται αποκλειστικά από άντρες. Η μητέρα των αγοριών, Τζέσι, έχει από χρόνια πεθάνει, ωστόσο, γίνονται συχνά αναφορές σε εκείνην, που άλλοτε την παρουσιάζουν σαν «αγία» και άλλοτε σαν «πόρνη».
Μέσα στο ασφυκτικά πατριαρχικό πλαίσιο που οργανώνει ο Χάρολντ Πίντερ, κυριαρχούν λόγοι βίας και ακραίου μισογυνισμού.
Ο ξένος που εισβάλει στον χώρο αυτόν – κατά την προσφιλή τακτική του νομπελίστα συγγραφέα – διαταράσσει την ήδη εύθραυστη ισορροπία του.
Η γυναικεία παρουσία υπενθυμίζει την κομβική μητρική έλλειψη στο σπίτι, υποκινώντας ένστικτα και απωθημένα που δημιουργούν στους αντρικούς χαρακτήρες επιθυμίες και ανάγκες. Η υποδοχή του ζευγαριού δεν θα είναι καθόλου η αναμενόμενη.
Με την εξαίρεση του θείου Σαμ, όλα τα μέλη της ανδροκρατούμενης οικογένειας του Μαξ θα επιτεθούν φραστικά αλλά και σωματικά στη Ρουθ, η οποία δεν θα αντιδράσει με κανενός είδους ξέσπασμα μέχρι το τέλος του έργου. Ο καθόλα απαθής σύζυγός της θα φύγει μόνος για την Αμερική, προκειμένου να αναλάβει τη φροντίδα των τριών γιων που απέκτησε με τη Ρουθ, ενώ η τελευταία θα παραμείνει στο Λονδίνο. Θα αποδεχθεί, μάλιστα, την πρόταση της νέας της «οικογένειας» να αναλάβει εργασία ως πόρνη, προκειμένου να συμβάλει στα έξοδα του σπιτιού, θέτοντας ωστόσο τους δικούς της όρους.
Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ του Χάρολντ Πίντερ έκανε πρεμιέρα το 1965 στο AldwychTheatre στο Λονδίνο.
Δύο χρόνια αργότερα παρουσιάστηκε στη Νέα Υόρκη και βραβεύτηκε από την κριτική, σημειώνοντας πολύ μεγάλη επιτυχία. Θα πρέπει να αναφέρουμε ότι ο ίδιος ο Πίντερ, όταν του ζητήθηκε να δώσει εξηγήσεις για τον ΓΥΡΙΣΜΟ, μίλησε για ένα έργο που εκτυλίσσεται σε ένα εντελώς ρεαλιστικό επίπεδο, ενώ όταν ρωτήθηκε για το θέμα του έργου ανέφερε τα εξής: «Αφορά την αγάπη και την έλλειψη αγάπης. Ομολογουμένως, οι άνθρωποι είναι σκληροί και ανελέητοι. Ωστόσο, η συμπεριφορά τους δεν είναι αυθαίρετη, αλλά στηρίζεται σε βαθιά εδραιωμένους λόγους». Επομένως το έργο αποδομεί τα υποστυλώματα της φαινομενικά οικογενειακής γαλήνης και αυτή η κατηγορία δράματος μεταφέρει εύστοχα τους ανθρώπινους πόθους, αλλά και τα καλά κρυμμένα μυστικά των αρχετυπικών φόβων, επιθυμιών και επιδιώξεων.
Ο Βρετανός συγγραφέας, που τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2005, δημιούργησε το προσωπικό του ύφος γραφής, χρησιμοποιώντας μια γλώσσα φαινομενικά οικεία, που μέσα από παύσεις και σιωπές αναδεικνύει την αδυναμία ουσιαστικής επικοινωνίας και επαφής των προσώπων.
Με αυτό το εμβληματικό έργο λοιπόν της παγκόσμιας δραματουργίας, επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη και στη ΜΟΝΗ ΛΑΖΑΡΙΣΤΩΝ του ΚΘΒΕ ο χαρισματικός σκηνοθέτης και ηθοποιός κ.Πέρης Μιχαηλίδης. Που μάλιστα κατορθώνει να αποδώσει με τρόπο επαρκή και στα κυριότερα σημεία με ενδελεχή διείσδυση στο ύφος, αλλά κυρίως στην ουσία, του πολύπλοκου αυτού έργου. Βεβαίως είναι πολύ σημαντικό και ενδιαφέρον να παίζεται Πίντερ στην πόλη μας, τη Θεσσαλονίκη από το ΚΘΒΕ. Οι διάλογοι πυκνοί και τα νοήματα αντιθετικά και με αλληλουχία. Μέσα από τη διαλεκτική του έξοχου καστ των ηθοποιών, συγκροτείται ταυτότητα και εσωτερικότητα της θεατρικής παράστασης και η παρακολούθηση της αποτελεί μοναδική στιγμή.
Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ συγκαταλέγεται στα έργα του Πίντερ, γνωστά ως «κωμωδίες της απειλής». Με τον όρο αυτό χαρακτηρίστηκαν από την κριτικογραφία της εποχής τα πρώτα έργα του Πίντερ, όπως μεταξύ άλλων, Το Δωμάτιο, το Πάρτυ και ο Επιστάτης. Κοινή παράμετρος τα πολλά κωμικά στοιχεία, ενώ παράλληλα η αίσθηση της απειλής είναι εμφανής. Δύο αντιθετικές δυνάμεις, όπου η μία εξοντώνει την άλλη και τελικά εξοντώνονται και οι ήρωες. Ως βασικό σκηνικό της δράσης, παραμένει το δωμάτιο. Οι καταστάσεις κωμικοτραγικές, που συχνά μοιάζει οι Πιντερικοί χαρακτήρες να ισορροπούν στο σκοινί της αστάθειας και της αποξένωσης. Ο θεατής βρίσκεται μπροστά σε ένα δίπολο. Από τη μία ο ασφαλής χώρος της οικίας. Από την άλλη ο απειλητικός εξωτερικός χώρος.
Όπως σε όλα τα έργα του Χάρολντ Πίντερ, έτσι και στο Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ εκφράζεται η αγωνία του ίδιου του θεατρικού συγγραφέα για όλες τις απειλές που υφίσταται ο σύγχρονος άνθρωπος, αλλά και την προσπάθεια του να κατακτήσει την ασφάλεια, περνώντας δια μέσου της απληστίας όμως. Ο περίκλειστος Πιντερικός κόσμος μετατρέπεται σε φάκα. Οι χαρακτήρες νιώθουν την αδιόρατη ασφυξία ανάμεσα στο πραγματικό, το ψεύδος και το όνειρο. Ή ακόμα και την ουτοπία.
Συναντήσαμε στις πρόβες τον σκηνοθέτη κ. Πέρη Μιχαηλίδη και μας μίλησε για την υποκριτική, για την μακρόχρονη θητεία του ως ηθοποιός στο ΚΘΒΕ, τις σημαντικές συνεργασίες του, για το δικό του σκηνοθετικό «βλέμμα» για τους φόβους, τις ανησυχίες του, αλλά και για αυτό το μαγικό υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένη η ζωή.
Α.Ζ.: Καλώς ορίσατε στη Θεσσαλονίκη και πάλι κ. Μιχαηλίδη. Σαφώς και οι δρόμοι, αλλά και τα τοπόσημα της πόλης σας είναι γνωστά. Αφού έχετε θητεύσει επί πολλά συναπτά έτη ως ηθοποιός στο ΚΘΒΕ. Μιλήστε μας για αυτή την περίοδο της επαγγελματικής σας ζωής.
Π.Μ.: ‘Όπως έχω δηλώσει επανειλημμένα έχω μεγαλώσει μέσα στον οργανισμό του ΚΘΒΕ κι έχω ζήσει θαυμαστές περιόδους αυτού του θεάτρου, παίζοντας ως ηθοποιός στις σκηνές του ή συμμετέχοντας σε περιοδείες στη βόρειο Ελλάδα, παίζοντας τα καλοκαίρια στην Επίδαυρο και τέλος από το 2002 σκηνοθετώντας διάφορα έργα.
Θα μπορούσα να διηγούμαι πολλές ιστορίες από αυτή τη διαδρομή μου στο ΚΘΒΕ που καθόρισαν την αντίληψή μου για το θέατρο.
Τέλος κάθε φορά όταν επιστρέφω είναι σαν να μην έχω φύγει ποτέ.. οι δεσμοί μου με τους ανθρώπους αυτού του θεάτρου – που υπηρετούν αποκλειστικά και μόνο το θέατρο – είναι για μένα η απόλυτη συγκίνηση.
Το έργο του Πίντερ που επέλεξα ΓΥΡΙΣΜΟΣ είναι ακόμη συμβολικό κομμάτι αυτής της σχέσης που έχω με το θέατρο αυτό.
Α.Ζ.: Κάποιες σημαντικές συνεργασίες που δεν θα λησμονήσετε ποτέ;
Π.Μ.: Στην κορυφή βρίσκεται το ‘’Χάρολντ και Μώντ’’ το 1984 με την Δέσπω Διαμαντίδου σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά. Μια παράσταση θρύλος για το θέατρο που ακόμη και σήμερα 40 χρόνια μετά εδώ και στην Αθήνα συναντώ ανθρώπους που έχουν δει την παράσταση και μου μιλάνε γι’ αυτήν. Είναι πολύ σημαντικό για ένα ηθοποιό να συναντάς ανθρώπους και να σου μιλάνε τόσα χρόνια μετά γι’ αυτή τη θεατρική εμπειρία..
Α.Ζ.: Εμφανίζεστε παράλληλα και στην τηλεοπτική σειρά ΤΟ ΔΙΧΤΥ που προβάλλεται από την ΕΤ1. Υπάρχουν διαφορές λοιπόν, μεταξύ τηλεοπτικού και θεατρικού κοινού;
Π.Μ.: Συνάντησα τον εξαιρετικό σκηνοθέτη Μανούσο Μανουσάκη στα δυο τελευταία σήριαλ που γύρισε ‘’Το κόκκινο ποτάμι’’ και το τελευταίο του το ‘’Δίχτυ’’ ήταν μια πολύ ιδιαίτερη και σημαντική για μένα συνεργασία γιατί είχε άποψη για τους ρόλους πως πρέπει να παίζονται κι αυτό είναι πού βοηθητικό για έναν ηθοποιό κάτι που συνάντησα επίσης στη συνεργασία μου με τον Κώστα Κουτσομύτη στα ‘’Βαμμένα κόκκινα μαλλιά’’
Παλιότερα το κοινό του θεάτρου ήταν αυτόνομο την ιδιωτική τηλεόραση όμως σιγά – σιγά και τα σήριαλ άρχισε να χάνει την αυτονομία του για να φτάσουμε σήμερα που ηθοποιός θεωρείται αυτός που συμμετέχει σε κάποιο σήριαλ και αυτό είναι άδικο για τα χιλιάδες ταλαντούχα παιδιά που δεν έτυχε να τους επιλέξουν σε κάποια σειρά. Σήμερα ο κόσμος πάει στο θέατρο οι αίθουσες γεμίζουν ίσως να έχει βοηθήσει η τηλεόραση αλλά πάντα πιστεύω ότι το σωστό θεατρικό κοινό έχει διαμορφώσει το δικό αυστηρό κριτήριο ανεξάρτητα από την τηλεόραση.
Α.Ζ.: Ηθοποιός, σημαίνει φως; Ή μήπως εσώτερο σκοτάδι;
Π.Μ.: Θα παραφράσω κάτι από τον Αλμπέρ Καμύ’’ Πρέπει να έχεις έναν μεγάλο έρωτα, για να είναι το άλλοθι στις απελπισίες που μας κυριεύουν’’. Κι αυτό το άλλοθι είναι για μένα το θέατρο, όσο εσώτερο σκοτάδι κι αν σε κυριεύει μερικές φορές.
Α.Ζ.: Με το έργο του Χάρολντ Πίντερ Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ έγινε και ο δικός σας γυρισμός στη Θεσσαλονίκη. Τι αγαπάτε περισσότερα σε αυτή την πόλη;
Π.Μ.: Ήρθαμε στη Θεσσαλονίκη την δεκαετία του ’70 από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, γιατί στον πατέρα μου η παραλία του θύμιζε την Κορνίς ( την παραλία της πόλης που ζούσαμε ). Συνδέθηκα μ’ αυτή την πόλη, πρόλαβα να δω τους ποιητές της ‘’Διαγωνίου΄΄ και τους συγγραφείς να κυκλοφορούν στους δρόμους της, ν’ ανέβω τα λίγα σκαλοπάτια του Sante και του Flou και σε άλλα μέρη κινηματογράφους κυρίως που δεν υπάρχουν πια και μόνο το μπαρ ‘’De facto’’ να αποτελεί μια στιγμή που ο χρόνος έχει σταματήσει.. Αυτό που αισθάνομαι κάθε φορά που επιστρέφω είναι αυτή η αθεράπευτη νοσταλγία. Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ είναι ένα έργο με βαθύ συμβολισμό που αφορά τους ήρωές του με διαφορετικό τρόπο όπως κι ο δικός μου.
Α.Ζ.: Γιατί επιλέξατε να σκηνοθετήσετε Χάρολντ Πίντερ;
Π.Μ.: Ο Πίντερ είναι ένας συγγραφέας που γνώρισα μέσα από τις παραστάσεις κι ειδικά την δεκαετία του ’70 και από τις ταινίες που ο Πίντερ έχει γράψει σενάρια κι αναφέρομαι στην αριστουργηματική ταινία του Joseph Losey ‘’Ο υπηρέτης’’ που είχα την τύχη να ερμηνεύσω στο θέατρο το 2010. Αναζήτησα τον Πίντερ της πρώτης περιόδου που προηγήθηκε του in yer face theatre – θέατρο στα μούτρα κείμενα του οποίου αποτέλεσαν και την αφορμή αυτού του ρεύματος.
Κυρίαρχο στοιχείο στα έργα του ο λόγος, τραχύς, βαθιά ρεαλιστικός, σχέσεις γεμάτες συγκρούσεις, παύσεις, συνθέτουν αυτό το ιδιόμορφο ύφος που του έχει αποδοθεί το pinteresque.. Ο ‘’Γυρισμός’’ από τα αμφιλεγόμενα έργα του Πίντερ που διχάζει τους κριτικούς με το διφορούμενο ύφος του συγκρίνεται με ομότεχνούς του όπως ο Μπέκετ ο Όσμπορν, ο Άλμπυ όλοι του θεάτρου του παραλόγου.
Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ είναι ένα έργο λαϊκό σε πρώτη ανάγνωση που κρύβει βαθιά ψυχαναλυτικά ρεύματα που αφορούν την πατριαρχία η οποία στηλιτεύεται ανελέητα στη διάρκεια του έργου θέτοντας ζητήματα που αφορούν την οικογένεια με τις παθογένειες που εμφανίζει ακόμη και σήμερα.
Α.Ζ.: Ως γνωστό ο θεατρικός συγγραφέας Χάρολντ Πίντερ είναι ένας από τους κύριους εκφραστές του Θεάτρου του παραλόγου. Σύμφωνα με αυτό το έργο των συγγραφέων αυτών δίνει καλλιτεχνική άρθρωση στην φιλοσοφία του Αλμπέρ Καμύ, πως η ζωή είναι έμφυτα χωρίς νόημα. Τελικά, η ζωή δεν έχει κανένα νόημα;
Π.Μ.: Το Θέατρο του Παραλόγου γεννήθηκε στο Παρίσι μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τη δεκαετία του ‘50. Η κατάταξη των συγγραφέων του Παραλόγου σε μία κατηγορία έγκειται στο γεγονός της
διαμόρφωσης κοινών χαρακτηριστικών στο συγγραφικό τους έργο, όπως είναι η ανάδειξη μιας νέας γλώσσας, οι αγωνίες, τα αισθήματα και οι σκέψεις του ανθρώπου του δυτικού κόσμου, που έχει βγει από τη φρίκη δύο παγκοσμίων πολέμων και έχει την παράξενη αίσθηση ότι η ζωή του δεν έχει κανένα νόημα. Ο Καμύ βασικός πυλώνας του θεάτρου του παραλόγου στον ‘’μύθο του Σίσυφου’’ λέει ότι ο άνθρωπος συνειδητοποιεί ότι η ζωή του δεν έχει νόημα κι έτσι οδηγείται να ζήσει ελεύθερος χωρίς κάποιο κάλεσμα. Η βεβαιότητα του θανάτου, η εχθρότητα του κόσμου, η αίσθηση ότι είναι ξένος σε αυτόν συνθέτουν το παράλογο της ύπαρξής του.
Ωστόσο ο Πίντερ στάθηκε σταθερά υπεράσπισης της δύναμης του ανθρώπου και με τα έργα του μάλλον θέλησε να αναδείξει την αξία της ζωής. Σήμερα στην πιθανότητα μιας παγκόσμιας σύρραξης και παρακολουθώντας τη φρίκη του πολέμου να εξαπλώνεται παντού ίσως χρειάζεται μια επαναξιολόγηση της αξία της.
Α.Ζ.: Αν μπορούσατε να αλλάξετε κάτι, τι θα ήταν αυτό :
Π.Μ.: Νομίζω το κέντρο είναι η οικογένεια, όπως την προσέγγισε η ψυχανάλυση του ’70.
Α.Ζ.: Θα έλεγε κανείς, ότι από τη «σύζευξη» Πίντερ και Μιχαηλίδη το κοινό της Θεσσαλονίκης θα απολαύσει μία αλλιώτικη θέαση και θα αφυπνιστεί σε έννοιες όπως αποξένωση επικοινωνίας, αλαζονεία και δυστοπία. Συμφωνείτε;
Π.Μ.: Αυτό που μπορούν κάνουν οι καλλιτέχνες είναι να εκφράζονται μέσα από την τέχνη τους. Η παράσταση θα λειτουργήσει σαν καθρέφτης όλων όσων καθημερινά διαβάζουμε στον ημερήσιο τύπο και στα social media. Η γραφή του Πίντερ λειτουργεί ως εικόνα μπούμερανγκ προς τους θεατές όπως θα την όριζε ο Μπρεχτ κι ο καθένας ας οδηγηθεί στα δικά του συμπεράσματα όπως λέγαμε παλιά.
Α.Ζ.: Από την ουτοπία στη δυστοπία, δηλαδή; Άραγε, η κοινωνία είναι σε θέση να κινηθεί αντίστροφα;
Π.Μ.: Τον χειμώνα που μας πέρασε ανέβασα στο αγαπημένο μου θέατρο ‘’Φούρνος’’ το ‘’The Dreamers’’- Οι Ονειροπόλοι του Gilbert Adair σε μετάφραση Γιώργου Ίκαρου Μπαμπασάκη ένα οδοιπορικό στην εξέγερση του Μάη του ’68 που ήταν η απόλυτη έκφραση της ουτοπίας κι η έφοδος προς τον ουρανό, νομίζω ωστόσο, ότι σήμερα η δυστοπία κυριαρχεί και δεν βλέπω παρά ελάχιστες κινήσεις για να κινηθεί αντίστροφα η κοινωνία.
Α.Ζ.: Τι σας κάνει να ξυπνάτε το πρωί;
Π.Μ.: Θεωρώ ότι ένας άνθρωπος θα πρέπει αν το αισθάνεται και μπορεί να ασχολείται με αυτό αγαπάει μέχρι το τέλος της ζωής του, εμένα αυτό που με κινητοποιεί κάθε πρωί είναι ότι θα ασχοληθώ με κάτι που αγαπώ πολύ. το θέατρο. Και να πάρω την μηχανή μου…με ότι και αν σημαίνει αυτό…
Λίγα λόγια για τον σκηνοθέτη και ηθοποιό Πέρη Μιχαηλίδη
Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου κι αυτό καθόρισε το βλέμμα του για πάντα.
Τελείωσε τη δραματική σχολή του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης, φοίτησε στην Ακαδημία δραματικής τέχνης της Ρώμης και παρακολούθησε σεμινάρια με την ομάδα του Γκροτόφσκι.
Ως ηθοποιός εργάστηκε στο Κρατικό θέατρο βορείου Ελλάδος, στο Εθνικό και σε πολλά θέατρα της Αθήνας.
Σκηνοθέτησε στο ΚΘΒΕ, στα περισσότερα ΔΗΠΕΘΕ και στο ελεύθερο θέατρο.
Με την εταιρεία θεάτρου Μηχανή για 25 χρόνια περίπου παρουσίασε στα θέατρα Φούρνος. Συνεργείο, Booze, Μύλο και Αυλαία Θεσσαλονίκης, Λιθογραφείο Πάτρα, Ναυπηγεία Περάματος πρωτοποριακά έργα των Κολτές, Μπέρκωφ, Ά.Νίλσον, Μπέρνχαρντ, Σενέκα κλπ.
Στον πολυχώρο Beton7 για δέκα χρόνια περίπου ως υπεύθυνος του θεάτρου διοργάνωσε φεστιβάλ με άξονες τους: Σαίξπηρ, Ρακίνα, Μολιέρο, Στρίνμπερκ. αλλά και την αρχαία τραγωδία συνεχίζοντας παράλληλα την παρουσίαση του σύγχρονου ρεπερτορίου.
Στην τηλεόραση έπαιξε στα σίριαλ «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά», «Δούρειος Ίππος» «Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή» και τελευταία στις «Άγριες μέλισσες» και «Τα καλύτερά μας χρόνια».
Στον κινηματογράφο έπαιξε στην ταινία του Κώστα Βρεττάκου «Τα παιδιά της Χελιδόνας». Δίδαξε στη σχολή του ΚΘΒΕ από 2005 – 2008 και τα τελευταία χρόνια διδάσκει στη δραματική σχολή «Μοντέρνοι καιροί».
Κρατικό Θέατρο βορείου Ελλάδος
Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ του Χάρολντ Πίντερ
Μια κωμωδία της απειλής
Σκηνοθεσία: Πέρης Μιχαηλίδης
Πρεμιέρα: Σάββατο 18 Ιανουαρίου, 21:00
Φωτό : MikeRafail
Μικρό Θέατρο Μονής Λαζαριστών
Συντελεστές
Μετάφραση: Χριστίνα Πάμπου- Παγκουρέλη
Σκηνοθεσία, Μουσική επιμέλεια, Φωτισμοί: Πέρης Μιχαηλίδης
Σκηνικά– Κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ
Βοηθός σκηνοθέτη: Άγγελος Ανδρέας Καρανικόλας
Οργάνωση παραγωγής: Ματίνα Παγουλάτου
Φωτογραφίες: MikeRafail | Thatlongblackcloud
*βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου στο πλαίσιο πρακτικής άσκησης Αναστασία Μαρκέλλα Νεαμονίτη
*βοηθός σκηνοθέτη στο πλαίσιο πρακτικής άσκησης Βερόνικα Λεβεντοπούλου
Διανομή
Γιώργος Κολοβός (Λένυ)
Βασίλης Σπυρόπουλος (Μαξ)
Θάνος Κοντογιώργης (Σαμ)
Μάνος Γαλανής (Τζόυ)
Ελένη Μισχοπούλου (Ρουθ)
Κωνσταντίνος Χατζησάββας (Τέντυ)
*Κατάλληλο για θεατές άνω των 15 ετών
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
