Της Άννας Κωνσταντινίδου
Ο Τραμπ απαγόρευσε επ’ αόριστον στο ειδησεογραφικό πρακτορείο Associated Press την πρόσβαση στο Οβάλ Γραφείο και το Air Force One.
Ωστόσο, χθες ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Τζέι ντι Βανς σήκωσε το δάχτυλο στους ηγέτες της ΕΕ περί μη ελευθερίας της έκφρασης στα κράτη τους.
… Ζούμε κωμικοτραγικές καταστάσεις; Όχι. Ζούμε ακριβώς τα αποτελέσματα μίας βαθιάς ύφεσης σε διεθνές, κοινωνικό επίπεδο δεκαπέντε ετών, που το μόνο σίγουρο είναι ότι τα αποτελέσματά της θα τα βιώσουμε με μία ανάλογη κρίση σε διεθνές επίπεδο, παρόμοια με αυτή όταν κατέρρευσαν οι Lehmann Brothers, ωστόσο δεν θα έχει επίκεντρο (αυτήν τη φορά) την Οικονομία, αλλά τους Θεσμούς.
Οφείλουμε να βλέπουμε τα πολιτικά φαινόμενα, να τα μελετάμε στην πραγματική διάστασή τους και να μπαίνουμε στη διαδικασία (και εννοώ τους ηγέτες) να τα λύσουμε χωρίς παρωπιδισμό. Η δεκαετία του 2000 για την Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν ένα σημείο καμπής, μια και το -μέχρι τότε με οικονομικά κριτήρια- οικοδόμημα δεν κατόρθωσε επί της ουσίας να γίνει ένα κοινωνικό και πολιτικό οικοδόμημα με ενιαίο Σύνταγμα. Η Συνθήκη της Λισαβόνας, όχι μόνο αποτέλεσε, ένα κείμενο που βύθισε περαιτέρω την Ένωση στα κενά τεχνικής φύσης που δεν μπόρεσε να κλείσει, αλλά αντίθετα αποτελεί ένα κείμενο που δίνει “άλλοθι στην απραξία και την γραφειοκρατία”. Η πτώση των Lehmann Brothers έπληξε σε οικονομικό επίπεδο την ΕΕ, διότι πολύ απλά, αν και οικονομικός (κατά βάση) οργανισμός, εντούτοις δεν είχε δημιουργήσει τους μηχανισμούς και τις συνθήκες να ενσωματώσει σε ενιαίο επίπεδο τις πολυεπίπεδες οικονομίες των Κρατών -μελών του.
Μετά το 2010 και μέχρι σήμερα, τόσο η μερκελική πολιτική περί Κριμαίας όσο και η διόγκωση της μετανάστευσης στα ευρωπαϊκά περιβάλλοντα μετά τις Επαναστάσεις της Αραβικής Άνοιξης, μεγέθυνε την ανασφάλεια των Ευρωπαίων πολιτών ως προς το ό,τι η ΕΕ ως θεσμικό οικοδόμημα αφενός δεν μπορεί να προσφέρει εσωτερική ευνομία και ηρεμία στα Κράτη αφετέρου κλείνει το μάτι σε “αναθεωρητισμούς”, αρκεί να εξυπηρετούνται τα συμφέροντα συγκεκριμένων χωρών της. Δεν υφίσταται πλέον εμπιστοσύνη στον Θεσμό, Ευρωπαϊκή Ένωση, μία συνθήκη που για τους λόγους που αναφέραμε, η κακοπιστία αυτή να μετακυλίεται και στους Θεσμούς που αφορούν την καθημερινότητα των πολιτών, αρχής γενομένης από την εκτελεστική εξουσία, που ο (εκάστοτε) επικεφαλής της κυβέρνησης ενός Κράτους εκπροσωπώντας τη χώρα του στο ευρωπαϊκό θεσμικό οικοδόμημα, ως εκ τούτου καθίσταται κοινωνός των αποφάσεων που λαμβάνονται σε αυτό.
Και επικεντρώνομαι στο Θεσμό, ΕΕ, όχι μόνο γιατί αποτελεί το “εξοχικό σπίτι” των Ευρωπαίων πολιτών, αλλά κυρίως, γιατί η ΕΕ απ’ όταν “φτιάχτηκε” με τη Συνθήκη Ρώμη Ι το 1957, αποτέλεσε απλά δεκανίκι αρχικά των Αμερικανών και μετά το 2010 των Ρώσων (… και γενικότερα των αναδυόμενων δυνάμεων της ανατολικής περιφέρειας). Δεν επιδίωξε ποτέ να αυτονομηθεί κυριολεκτικά και χωρίς να χάσει τις δυτικές αρχές και αξίες που η ίδια, άλλωστε , δημιούργησε, να αποτελέσει τον δίαυλο στο διπολικό Διεθνές μας Σύστημα… Γιατί άλλο δίαυλος, άλλο δεκανίκι…
Ο Τζέι ντι Βανς στη χθεσινή ομιλία του στη Διάσκεψη του Μονάχου είπε κάτι αυτονόητο, άσχετα πώς μεταφράστηκε.Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει χάσει την ταυτότητά της, αυτή των δυτικών αρχών. Κάτι που λέμε συχνά, όσοι με νηφαλιότητα βλέπουμε τις διεθνείς, πολιτικές εξελίξεις.
Φτάσαμε σε σημείο, χώρες που στο δικαιικό τους σύστημα έχουν την θανατική καταδίκη, να κουνούν το δάχτυλο στην Ευρώπη των φιλελευθέρων αρχών και της Δημοκρατίας (!!!!). Γιατί πολύ απλά, η ίδια η Ένωση φταίει. Και καθώς στη βάση των Θεωριών της Γεωπολιτικής και κυρίως της Θεωρίας του Ρεαλισμού (ή Αγγλοσαξωνικής Θεωρίας) και στον τρόπο που ο Nicholas Spykman επικεντρώθηκε στη Rimland (την περιφέρεια της Ευρασίας) βλέπουμε ότι, δυστυχώς, διαχρονικά οι ηγέτες του ευρωπαϊκού οικοδομήματος ιδίως μετά το 1990 έπαψαν το θεσμικό και πολιτικό περιβάλλον της Ευρωπαϊκής Κοινότητας (μετά το 2009, ΕΕ) να το βλέπουν με ρεαλισμό. Αντίθετα, οι ενέργειές τους έχουν βάση τη Γαλλική Θεωρία (σε μία ελεύθερη “απόδοση”) που δεν δίνει σημασία σε κρίσιμα γεγονότα, αλλά επιδιώκει “να προσαρμόσει” τα κράτη σε μία (λανθάνουσα, ως φαίνεται, και από τον τρόπο που η ΕΕ διαχειρίστηκε το Μεταναστευτικό) κοινωνική αντιπροσωπευτικότητα.
“Αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις”, κατά τους καβαφικούς στίχους. Αυτό πηγαίνει γάντι στη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση. Μπορεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα και να κάνει μία (νέα) επανεκκίνηση; Δεν ξέρω, και θεωρώ αρκετά δύσκολο, καθώς είναι μία χρονοβόρα διαδικασία, οι ηγέτες του ενωσιακού οικοδομήματος να πάνε σε μία νέα αναθεωρητική Συνθήκη, μετά από αυτήν την Λισαβόνας που να στηρίζεται σε ένα Ευρωπαϊκό Σύνταγμα.
Ωστόσο, ας αρχίσουμε από τα βασικά… Γιατί κι από εκεί και μόνο φαίνεται, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένας Οργανισμός – think tank, και τίποτα άλλο. Μία “δεξαμενή σκέψης” που απλά εν προκειμένω έχει καθαρά πολιτική ταυτότητα, μια και κάθε λίγο και λιγάκι, συγκεντρώνονται πολιτικοί για να εκφράσουν “ιδέες και πιστεύω”, πολλά εκ των οποίων είναι ευχολόγια. Και ποιο είναι το βασικό από όπου πρέπει η ΕΕ να ξεκινήσει την επανεκκίνησή της;
Το Κυπριακό…
Δεν μπορεί η ΕΕ “να σκίζει τα ιμάτιά της” για τον τρόπο που ο Τραμπ συμπεριφέρεται στην Ουκρανία και τον Παναμά και να τον κατηγορεί ως οπαδό του αναθεωρητισμού, όταν η ίδια αντιμετωπίζει ένα δικό της πρόβλημα σε καθαρά θεωρητική βάση, εδώ και δύο δεκαετίες από την στιγμή που η Κύπρος έγινε μέλος της.Και αυτά, “του τύπου και καλά”, ότι οι σχέσεις της με την Τουρκία περνάνε μέσα από το Κυπριακό, είναι “να ‘χαμε να λέγαμε, να ‘χαμε να πούμε”…
… Όταν ο Τραμπ και ο κάθε Τραμπ και ο κάθε Πούτιν και Ερντογάν βλέπει μία ΕΕ ουσιαστικά άνευρη και άβουλη για ένα δικό της ζήτημα, θα δώσουν σημασία στις αμπελοφιλοσοφίες που κάθε λίγο και λιγάκι ακούγονται στο think tank, με τον διακριτικό τίτλο ΕΕ; Εδώ γελάμε…
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
