Της Άννας Κωνσταντινίδου
Από τις 20 Ιανουαρίου (ημέρα ορκωμοσίας Τραμπ), στο “θέατρο” (…δεν είμαι σίγουρη εάν πρέπει να χρησιμοποιηθεί στη βάση της εκφράσεως που υφίσταται ως όρος ή με την πραγματική διάστασή του) της Διεθνούς Διπλωματίας παίζεται ένα έργο -δεν ξέρω εάν είναι κωμωδία, δράμα ή μιούζικαλ – με πολλές σκηνές. Κύριο πρωταγωνιστικό δίδυμο, Ντόναλντ Τραμπ και Μπέντζαμιν Νετανιάχου με δευτεραγωνιστή, τον Βλαντιμίρ Πούτιν και πολλούς κομπάρσους πχ Ευρωπαϊκή Ένωση και μεμονωμένες οι “κραταιές” χώρες της…
… τώρα βρισκόμαστε στη θεατρική πράξη που ο πρωθυπουργός της Μ.Βρετανίας, Κιρ Στάρμερ μετά την τοποθέτηση του “cowboy”, Βανς στη Διάσκεψη του Μονάχου για την Ασφάλεια, δείχνει ένα πρόσωπο γνώριμο της Αγγλίας, ιδιαίτερα σε όσους έχουν διαβάσει Ιστορία. Μία Μ.Βρετανία που όταν οι ΗΠΑ τόσο κατά τη διάρκεια του Α’ ΠΠ όσο και τη δεκαετία του 1950 έδειχναν σαφή ουδετερότητα για τα τεκταινόμενα στην ανατολική περιφέρεια, δημιούργησε συνθήκες εναγκαλισμού με αυτές, ώστε να τις ενεργοποιήσει με σκοπό η ίδια να μην χάσει την παρουσία της στην ανατολική περιφέρεια (τόσο ως αποικιοκρατική δύναμη στις αρχές του 20ου αιώνα, όσο και κατά τη διάρκεια των μεγάλων επαναστάσεων που ήταν “πολιτική σκηνή” (… και όχι πτυχή) του Ψυχρού Πολέμου). Όλο αυτό φυσικά, είχε ένα ενδότερο έρεισμα, ο διαγκωνισμός με τη Γαλλία. Τώρα, η Αγγλία στα χνάρια τού τότε, με τη μόνη διαφορά ότι πλέον θέλει να επανέλθει στα ευρωπαϊκά πράγματα με κυρίαρχη δυναμική, δημιουργεί και πάλι συνθήκες εναγκαλισμού με την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Ο Κιρ Στάρμερ ανέφερε χθες ότι “η Ευρώπη πρέπει να αναλάβει ένα νέο ρόλο στο ΝΑΤΟ στο πλευρό των ΗΠΑ”…
… ήδη ο Γάλλος πρόεδρος ανήγγειλε (… επομένως η Ιστορία που περιγράψαμε πιο πάνω… κοινώς επαναλαμβάνεται), ότι αύριο στο Παρίσι θα υπάρξει σύσκεψη των κρατών -πυρήνων της ΕΕ, και θα ακολουθήσει διάσκεψη των 27 για τις δηλώσεις Βανς και την ακόμα πιο πυρηνική δήλωση του Τραμπ (δια μέσου του αντιπροσώπου του, Κιθ Κέλογκ) ότι “η Ευρώπη θα πει τη γνώμη της για την Ουκρανία, αλλά δεν θα βρίσκεται στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης”…
… προσωπικά, το “θέατρο” της Διπλωματίας βλέπω να γυρίζεται είτε σε κινηματογραφικό φιλμ είτε σε τηλεοπτική σειρά, καθώς… αναμένεται “πολύωρο”…
…Μ.Βρετανία και Γαλλία, δύο χώρες στις οποίες οφείλουμε να επικεντρωθούμε, δύο χώρες “άσπονδες φίλες “, με παρόμοιας φύσης συμπεριφορικά χαρακτηριστικά στο “θέατρο της Διπλωματίας ” του τότε, των αρχών του 20ου αι. και της δεκαετίας του 1950 και του τώρα… και με τους ίδιους ακριβώς ρόλους, που είχαν και πάλι σχέση με το τότε “παζάρι” της ανατολικής περιφέρειας (…με επίκεντρο τη Μέση Ανατολή). Όμως, τότε, και εύλογα θα πει κάποιος, ΗΠΑ και ΕΣΣΔ βρίσκονταν στην μεταξύ τους απόλυτη εχθρότητα, λόγω Ψυχρού Πολέμου. Και η απάντηση είναι πολύ συγκεκριμένη, τη δεδομένη χρονική στιγμή ζούμε το “αλισβερίσι” Τρούμαν – Στάλιν. Η βαθιά πόλωση ΗΠΑ -ΕΣΣΔ επήλθε, όταν ηγέτης της πρώην Σοβιετικής Ένωσης έγινε ο Νικήτα Χρουστσόφ, με έναν Αϊζενχάουερ που αναγκάστηκε “να πέσει” στα θέλγητρα της Μ.Βρετανίας…
… και το θέμα είναι ένα: Ποιο μπορεί να είναι το Κράτος αυτό που θα φρενάρει τον τωρινό “κατήφορο” και “θα σταματήσει τον χρόνο”, λίγο πριν διαμορφωθούν γεγονότα, με παρόμοιο”περιεχόμενο” με αυτά που συντελέστηκαν το 1955-1956 και αποτέλεσαν την αρχή του τέλους για πολλές χώρες, για πολλές διπλωματικές ενέργειες, για καταστάσεις που διαμόρφωσαν συνθήκες, όχι τόσο ευχάριστες για τον Κόσμο; Η απάντηση που μπορώ να δώσω, είναι απλά ότι δεν γνωρίζω. Το Ισραήλ αυτήν την στιγμή παίζει έναν πολύ σημαντικό ρόλο, όπως άλλωστε και τότε, με τη μόνη διαφορά, ότι πλέον η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει καταστεί αντισημιτική, δυστυχώς. Η Ιταλία είναι μία χώρα που μπορεί να λειτουργήσει καταλυτικά, καθώς εξισορροπεί ανάμεσα σε όλες τις πολιτικές ιδεολογίες που υφίστανται στο ενωσιακό οικοδόμημα αφενός, αφετέρου είναι η χώρα της ευρωπαϊκής οικογένειας που είναι πιο κοντά στην πολιτική Τραμπ…
… Τη δεδομένη στιγμή, ο Μακρόν παίζει το προσωπικό χαρτί του για το μέλλον του στην Γαλλική Προεδρία (… μετά από μία περίοδο έντονων κραδασμών για τον ίδιο) και ο Κιρ Στάρμερ, με ένα αγγλικό Κράτος κι αυτό όπως το γαλλικό μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, προσπαθεί να λάβει μέρος και ενδεχομένως ενεργό ρόλο ως “διασυνδεδεμένο” μέλος της ΕΕ στα θέματα που αφορούν το ενωσιακό οικοδόμημα, με σκοπό να εξισορροπήσει τις φωνές της κοινωνίας του που αντιπαλεύουν ανάμεσα σε μία ενωσιακη/ευρωπαϊκή ταυτότητα και σε μία ταυτότητα καθαρά αγγλοσαξωνική ( …αμερικανοβρετανική σύμπραξη)…
… Και στο βάθος όλοι οι υπόλοιποι εμείς… Που κάθε άλλο παρά τα εθνικά συμφέροντά μας ταυτίζονται πλήρως με την στάση των Γάλλων… και τα συμφέροντα των Βρετανών που κάθε άλλο παρά ενδιαφέρονταν για το ενωσιακό οικοδόμημα, ακόμα κι όταν ήταν μέλη της ΕΕ. Ξεχωριστά που ειδικά ο Ελληνισμός έχει ακόμη ανοιχτούς λογαριασμούς με τη Μ.Βρετανία και εννοώ το εθνικό θέμα μας, το Κυπριακό…
…δεν είμαι σίγουρη ούτε τρέφω αυταπάτες ότι οι γραφειοκράτες της ΕΕ έχουν αντιληφθεί πλήρως, ακόμα και τώρα, τι γίνεται. Και ως φαίνεται, αυτή η προετοιμασία που -υποτίθεται- έκαναν τον τελευταίο χρόνο από την στιγμή που ο Τραμπ ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για την προεδρία των ΗΠΑ, δεν ήταν παρά ευχολόγια να μην ξαναδούν τον Τραμπ της θητείας του 2016. Όμως, πλέον βλέπουν έναν Τραμπ που όχι μόνο η πολιτική του έγινε πιο σκληρή όσον αφορά την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά αντίθετα βλέπουμε ένα Τραμπ “εκδικητή” (… εκτός νόμου, μια και αναφερόμαστε σε θέατρα και κινηματογραφικές σκηνές) .Τι εκδικείται; Εκδικείται μέσω της ΕΕ την αλλοίωση που υπέστη το αμερικανικό αποτύπωμα στο Διεθνές Σύστημα επί διακυβέρνησης Μπάιντεν. Οι ΗΠΑ σύρθηκαν επί διακυβέρνησης Μπάιντεν… και τώρα ο Τραμπ θέλει να σύρουν οι ΗΠΑ τον Κόσμο στη βάση των δικών τους επιταγών…
… και δυστυχώς, ας έχουμε στο μυαλό μας, ότι τρία από τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (ΗΠΑ-Ρωσία… αλλά και Κίνα) αρέσκονται στη βάση των νυν ηγεσιών τους σε μία πολιτική …που η τεχνική της Διπλωματίας, αλλά και η τέχνη της είναι ήσσονος σημασίας…
… μπορούμε να κάνουμε κάτι, έτσι όπως τα κατάφεραν οι επικεφαλής των Θεσμών της ΕΕ; Προς στιγμήν, ας κάνουμε τον σταυρό μας… διότι ως γνωστόν, οι κομπάρσοι σε ένα έργο αρχικά τουλάχιστον γεμίζουν ένα πλάνο ή μία θεατρική σκηνή.Φυσικά, στο τελικό αποτέλεσμα μίας πλοκής έχουν συμβολή, ωστόσο εξαρτάται η συμβολή τους (και) πάλι από τις ενέργειες των πρωταγωνιστών.Και δυστυχώς, η ΕΕ εξαιτίας των δικών της διαχρονικών λανθασμένων επιλογών και χειρισμών που δεν θέλησε να αλλάξει, αυτή την στιγμή είναι κομπάρσος.
*Ιστορικός- Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα του πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας (Θεσμοθετημένο Εργαστήριο Περιβαλλοντικής Τεχνολογίας πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας), διδάσκουσα στην Ανώτερη Διακλαδική Σχολή Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και τη Σχολή Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ), Συνεργάτιδα του Canadian Hellenic Congress
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
