Το 1955, μια ’βδομάδα μετά την επέτειο της έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, δηλαδή την 1η Απριλίου, μια άλλη ελληνική αποκοτιά, κουζουλάδα στην κρητική διάλεκτο και πελλάρα στην κυπριακή μπήκε σε ενέργεια. Η Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών (ΕΟΚΑ) είχε, πλέον, την ευθύνη για ότι συνέβαινε στην Κύπρο, ενώ οι μεγαλειώδεις στιγμές του αγώνα της συγκινούσε όλο το πανελλήνιο!
Στόχος της ελληνικής επανάστασης της Κύπρου ήταν η ένωση της με τον λοιπό εθνικό κορμό, όπως έγινε με τις λοιπές περιφέρειες. Ή αν θέλετε, όπως προσπάθησε να κάνει και η ίδια η Ελλάδα ακόμη και με την Μικρά Ασία, την Ανατολική Θράκη, ακόμη και την Κωνσταντινούπολη.
Όσο για την κυπριακή επανάσταση επρόκειτο για μια ιδιαίτερα παρακινδυνευμένη εξέγερση η οποία φαινόταν, σχεδόν, χωρίς κανένα νόημα και που η κατάληξη της δεν έμοιαζε άδηλη, αλλά, προφανώς, πρόδηλη. Μια πασίδηλη αποτυχία!
Μια δράκα Έλληνες της περιφέρειας, οι πιο απομονωμένοι Ρωμηοί, τα έβαζαν με την Βρετανική αυτοκρατορία. Ξεσηκώθηκαν εναντίον της! Εναντίον σε μια μεγάλη αποικιοκρατική χώρα η οποία ήταν πλήρως εξοπλισμένη και ανάμεσα στις νικήτριες του Β’ Παγκοσμίου πολέμου.
Εν τω μεταξύ η ίδια είχε, ήδη, αντιμετωπίσει και άλλα αντιαποικιακά επαναστατικά κινήματα! Και, μάλιστα, δεν έκρυψαν πως θα αντιμετώπιζαν και τον αγώνα των Ελλήνων της Κύπρου με τις ίδιες μεθόδους, (βρετανικό know how;), όπως για παράδειγμα τους αποκαλούμενους Μάου Μάου στην Κένυα. Αυτό δήλωσε ο άγγλος στρατάρχης Χάρντιγκ όταν ανέλαβε κυβερνήτης της Κύπρου για να καταστείλει την επαναστατική δράση της ΕΟΚΑ.
Ο στρατάρχης Χάρντιγκ έφτασε στην Κύπρο ως «εξολοθρευτής» των Μάου Μάου, όπου είχε χρησιμοποιήσει απάνθρωπες μεθόδους, διαπράττοντας θηριωδίες εναντίον των «υπανάπτυκτων» και «αγρίων», ο πεπολιτισμένος Βρετανός.
Την… τεχνογνωσία του αυτή την χρησιμοποίησε και στην Κύπρο, αλλά εκ του αποτελέσματος είναι φανερό πως ατύχησε. Δεν δίστασε να εφαρμόσει και στην Μεγαλόνησο τις απάνθρωπες μεθόδους του με ιδιαίτερα σκληρά, μελετημένα και «επιστημονικά» βασανιστήρια. Επί των ημερών του έγιναν και οι αποτρόπαιοι απαγχονισμοί των αγωνιστών της ΕΟΚΑ.
Εν τω μεταξύ ένα μήνα μετά το άγγελμα της έναρξης της εξέγερσης ο άγγλος υπουργός Στρέιτσι δήλωσε στην Βουλή των Κοινοτήτων πως οι «Κύπριοι είναι φοβερά πολιτισμένοι, υπερπολιτισμένοι μάλιστα»!
Δυστυχώς οι Βρετανοί αποδείχτηκαν ιδιαίτερα απολίτιστοι, αν όχι αγριάνθρωποι και απάνθρωποι, ενώ από τις λοιπές δηλώσεις του υπουργού φαίνεται πως οι Άγγλοι δεν κατάλαβαν εξ αρχής μέχρι ποιου σημείου θα μπορούσε να φτάσει η ανοχή και η αποκοτιά των υπερπολιτισμένων Ελλήνων απέναντι στην ποικίλη καταπίεση τους, εθνική και οικονομική.
Ο υπουργός Στρέτσι είπε, επίσης, κατά την ομιλία του στην βουλή πως: «Η κίνησις των Κυπρίων υπέρ αυτοδιαθέσεως είναι μόνον εις το χαρτί»!
Και, όπως φάνηκε εκ των πραγμάτων, απατήθηκαν πλάνην οικτράν, αφού στο χαρτί ή καλύτερα στα χαρτιά ήταν μόνον το προστάδιο του αγώνα το οποίο δεν έλαβαν καθόλου σοβαρά υπόψη τους. Αναφέρομαι στο δημοψήφισμα της 15ης Ιανουαρίου του 1950 κατά το οποίο 96% του πληθυσμού των Ελλήνων της Κύπρου ψήφισαν υπέρ της ένωσης με την Ελλάδα. Ανάμεσά τους και Τουρκοκύπριοι.
Μέχρι την 1η Απριλίου του 1955 που ήταν της «ΕΟΚΑ η αρχή» είχαν αρκετό καιρό μπροστά τους, για να καταλάβουν τι γίνεται και, προπαντός, πώς ακριβώς ένιωθαν οι σκλάβοι τους για τους οποίους δεν έδειχναν κανένα ενδιαφέρον. Δεν τους ενδιέφερε η προκοπή τους και επεδίωκαν μόνο την αποικιακή τους αφαίμαξη.
Δηλαδή, business as usual! Όπως, ακριβώς, σε όλες τις χώρες στις οποίες «παραχείμαζαν» για να κουβαλούν στην πατρίδα τους τον πλούτο της κάθε αποικίας και να την εκμεταλλεύονται γεωπολιτικά.
Και όσον αφορά την Ρωμηοσύνη της Κύπρου, επειδή λογάριαζαν να κάτσουν για καιρό στο σβέρκο της, αγωνίζονταν και για τον αφελληνισμό της. Ενός λαού, κόσμου και τόπου ο οποίος διεκδικούσε ακόμη και τον Όμηρο ως δικό του σπλάχνο!
Και αυτό ομολογεί πως η ιστορία και ο πολιτισμός των κατοίκων της Κύπρου έχει αντίστοιχο ιστορικό και πολιτισμικό βάθος πεδίου. Ελληνικό, ομηρικών χρόνων και βάλε!
Δεν μπορεί το τοπωνύμιο Αχαιών ακτή στην τουρκοκρατούμενη σήμερα περιοχή να είναι τυχαίο ούτε η λίγο πιο κάτω πόλη Σαλαμίνα που ίδρυσε ο ομηρικός σαλαμίνιος Τεύκρος (εκ της νήσου Σαλαμίνας) να αποτελούν εφευρέσεις λοιπών μεγάλων αρχαίων ποιητών.
Λίγος σεβασμός στην ιστορία, γιατί όχι και στην λαλέουσα, εύγλωττη γεωγραφία και τα τοπωνύμιά της δεν θα έβλαπτε κανέναν εκ των παλαιότερων ή των νεωτέρων. Γενικώς και ειδικώς! Πρόκειται για έναν διαρκή πατροπαράδοτο πλούτο και διαχρονική πολιτισμική ομορφιά η οποία και ομολογεί και σημαίνει.
Η ελληνικότητά της Κύπρου δεν διεκδικείται διά επιχειρημάτων, αλλά είναι αντιληπτή από την γλώσσα των κατοίκων της όσο και εμφανής από τις αρχαιότητες της. Και σίγουρα, από την ιστορία της η οποία είναι ταυτόσημη με του υπολοίπου ελληνισμού.
Οπότε, η Κύπρος είναι, αρκούντως, ελληνική κι αυτό εδράζεται στον ευρύτερο πολιτισμικό της κόσμο και την έκφρασή της και όχι, βεβαίως, σε ανωτάτης… υποστάθμης εκφράσεις χαμαιτυπείου και βωμολοχιών! Νομίζω πως καταλαβαινόμαστε!
Εξάλλου η παλικαριά αποδεικνύεται με πράξεις και συνέπεια εν τοις πράγμασι! «Δέκα λογιών οι παλικαριές οι εννιά να δραπετεύεις…» (Δ. Σαββόπουλος). Ιδού η Κύπρος…
Ανάμεσα, λοιπόν, σε ένα πλήθος ελληνικών τοπωνυμίων που τα έδωσαν οι κάτοικοι του τόπου τους εκτελέστηκε το έπος του αγώνα των ετών 1955-1959 ως έργο αρχαίου τραγικού ποιητή.
Ήταν η Ελληνική Επανάσταση της Κύπρου εναντίον σε μια κραταιά αυτοκρατορία, όπου το φρόνημα, η καρδιά και η ψυχή πάλεψε με μια υπερδύναμη και την εξουθένωσε. Η διασπορά των πολλαπλών κτυπημάτων της ΕΟΚΑ τα οποία δεν μπορούσε να αποκρούσει, να αντιμετωπίσει ο στρατάρχης Χάρντιγκ τον οδήγησαν στην οριστική αποστράτευσή του.
Η ΕΟΚΑ, μάλιστα, έφτασε μέχρι και το υπνοδωμάτιο του στο οποίο τοποθέτησε αυτοσχέδιο εκρηκτικό μηχανισμό που για κάποιο λόγο δεν εκρήχθηκε!
Ίσως, οι νεαροί μεγαλόψυχοι ήρωες που απαγχόνισε ο ίδιος δεν ήθελαν το κακό του. Το κακό, όμως, της Κύπρου και του ελληνισμού της το επεξεργάζονταν πυρετωδώς και νυχθημερόν οι βρετανοί πολιτικοί, ως συνέχεια του… πολέμου με άλλα μέσα!
Ακόμη πιο απάνθρωπα και ακόμη πιο απολίτιστα από αυτά του στρατάρχη. Γιατί η πολιτική τους έφερε την Τουρκία στο προσκήνιο ως ενδιάμεσο και τελικά συνδιαχειριστή της ελληνικότατης πολιτισμικά περιοχής, άρα ελληνικής.
Έτσι, μπορούμε να διαπιστώσουμε πως στην πρώτη περίπτωση, δηλαδή στα πεδία των μαχών και του ψυχικού σθένους οι Βρετανοί ηττήθηκαν παταγωδώς! Στην δεύτερη, στο πολιτικό επίπεδο, μάλλον, θριάμβευσαν. Και έτσι δι’ ελέου και φόβου συνετελέσθη η τραγωδία!
Η Κύπρος μετά τον νικηφόρο επικό της αγώνα κατάντησε ελεύθερη πολιορκημένη! Η Μεγαλόνησος βρέθηκε εσαεί σε «νόμιμη» αιχμαλωσία.
Ας επιστρέψουμε, όμως, ξανά στις μέρες του 1955 και τις δηλώσεις του άγγλου υπουργού Στρέιτσι ο οποίος είπε επίσης στην βουλή ότι: οι «Κύπριοι δεν θα πράξουν ποτέ τίποτε το βίαιον ή παράτολμον»!
Όπως, μπορούμε να καταλάβουμε από την εξέλιξη των γεγονότων ο κ. υπουργός διαψεύστηκε. Αντί να πάρουν σοβαρά την παράτολμη έναρξη του αγώνα και να συζητήσουν σοβαρά το αίτημα των εξεγερμένων Ελλήνων, θεώρησαν πως ήταν κύριοι της κατάστασης και πως έλεγχαν πλήρως το νησί.
Και πράγματι αυτό ήταν το μόνο σίγουρο. Το έλεγχαν από παντού και οι κάτοικοι του ήταν πλήρως απομονωμένοι, αποκλεισμένοι και εγκλωβισμένοι από θάλασσα και αέρα! (Είναι γνωστό εξάλλου, «πως η Κύπρος κείται μακράν»).
Μόνο που οι Βρετανοί δεν μπορούσαν να ελέγξουν τον ούριο ελληνικό αέρα ελευθερίας που φυσούσε στις καρδιές και τις ψυχές των αγωνιστών και όλων των άλλων Ελλήνων κατοίκων της Κύπρου!
Ο ίδιος ούριος αέρας φυσούσε και σε όλες τις καρδιές της ελληνικής νεολαίας σε όλη την Ελλάδα, και μάλιστα, όλων των ιδεολογιών που έκανε μεγαλειώδεις διαδηλώσεις στην Αθήνα την Θεσσαλονίκη και σε όλες τις άλλες ελληνικές πόλεις. Ήταν μια έξαρση εθνικού ενθουσιασμού η οποία άμβλυνε, κάπως, το μετεμφυλιακό κλίμα του διχασμού. Ιδιαίτερα μεταξύ της νέας γενιάς.
Δυστυχώς, όμως, η τότε ελληνική πολιτική ηγεσία δεν είχε το αντίστοιχο σθένος να υπερασπιστεί όλον αυτό τον κόσμο ένθεν και ένθεν, σε Κύπρο και Ελλάδα, που έφεραν την Μεγαλόνησο τόσο μα τόσο κοντά της.
Βέβαια, παρά την ουσιαστική εγκατάλειψη της μοίρας της Κύπρου με τις συμφωνίες Ζυρίχης Λονδίνου στο έλεος των Βρετανών και της Τουρκίας, λίγα χρόνια αργότερα η κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου κατάφερε να κάνει την Κύπρο απόρθητο φρούριο, οπότε κανένας δεν μπορούσε, πια, να την επιβουλευτεί!
Η υπερπατριωτική, όμως, στρατιωτική χούντα των συνταγματαρχών απέσυρε τον ελληνικό στρατό από την Κύπρο για να τελειώσει λίγο αργότερα, το 1974 την… εθνική της αποστολή για την οποία κατέλαβε πραξικοπηματικά την πολιτική εξουσία της χώρας!
Έτσι, προσέβαλαν, για μια φορά ακόμη τους ευγενείς και συνάμα φλογερούς νεαρούς ήρωες της ΕΟΚΑ οι οποίοι χωρίς καμιά αξιόλογη στρατιωτική εκπαίδευση, έχοντας μόνο ελαφρύ οπλισμό τα έβαλαν με μία αυτοκρατορία και την στρίμωξαν για τα καλά σε εκείνη την στενή κόγχη της Ανατολικής Μεσογείου. Κάτι, βεβαίως, το οποίο οι Βρετανοί δεν ξεπέρασαν ποτέ και σίγουρα δεν ξέχασαν ποτέ.
Αντίστοιχος, βεβαίως, ήταν και ο αγώνας των αγωνιστών της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 εναντίον της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ο οποίος έφερε την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους. Ενώ στην συνέχεια ενσωμάτωσε σ’ αυτό και τις λοιπές της σκλαβωμένες περιφέρειες και δεν δημιούργησε άλλα ελληνικά κρατίδια. Όπως για παράδειγμα το κράτος της Κρήτης, της Δωδεκανήσου, των Ιονίων νήσων, ή ακόμη της Θεσσαλίας, της Ηπείρου, της Μακεδονίας και της Θράκης. Νομίζω καταλαβαίνετε…
Όσον αφορά την Κύπρο, η Ελλάδα ως εθνικός κορμός και ιδιαίτερα ως εγγυήτρια δύναμη θα έπρεπε να προστατέψει τον ελληνικό πληθυσμό της, τον ελληνικό πολιτισμό της, τα αιματοβαμμένα χώματά της.
Η 1η Απριλίου του 1955 αποτελεί μια ακόμη παράτολμη ελληνική εξέγερση εναντίον της σκλαβιάς και της κατοχής η οποία, όμως, δεν έφερε τα αποτελέσματα που έπρεπε. Σίγουρα, πάντως, ο αγώνας αυτός ήταν νικηφόρος και αξιοζήλευτος! Τα νεαρά ελληνόπουλα, πολλοί από τους οποίους ήταν μέλη της Ορθόδοξης Χριστιανικής Ένωσης Νέων (ΟΧΕΝ), αλλά και Νεανίδων, κατέθεσαν στον αγώνα αυτό όλο το σεμνό τους ήθος, την αρχοντιά και την λεβεντιά τους χωρίς κανένα ιδιοτελή σκοπό. Το παράδειγμα και η θυσία τους θα μπορούσε ακόμη και στις μέρες μας να εμπνεύσει.
Σήμερα συμπληρώνονται 70 χρόνια από την έναρξη του μεγαλειώδους αυτού αγώνα. Της μεγαλειώδους αυτής αποκοτιάς αν θέλετε. Ακόμη και αν η κατάληξη του αγώνα αυτού δεν ήταν εκείνη που θα έπρεπε, δεν μπορούμε να μην αποτίσουμε φόρο τιμής σε όσους αγωνίστηκαν τίμια και προσέφεραν τα νειάτα τους και τις ζωές τους, σε όσους βασανίστηκαν άγρια, σε όσους με κίνδυνο της ζωής τους ανέλαβαν ιδιαίτερα παράτολμες αποστολές.
Οι ήρωες και οι λοιποί αγωνιστές της προσέφεραν, παράλληλα, μοναδικές στιγμές ηρωικού μεγαλείου σε όλους τους Έλληνες οι οποίοι πολύ πρόσφατα είχαν ζήσει και υποφέρει κάτω την μπότα των Γερμανών, των Ιταλών και των Βουλγάρων και στην συνέχεια από έναν ανόητο και εγκληματικό εμφύλιο πόλεμο.
Έτσι, η εθνική αυτή εξέγερση των Ελλήνων της Κύπρου, ας αποτελεί στις μέρες μας ένα δείχτη πορείας για κάθε φιλότιμη προσπάθειά μας μακριά από φανατισμούς, διχασμούς και αδελφοκτόνους σπαραγμούς. Άλλωστε, δείχτες πορείας έγιναν πολλοί ήρωες του αγώνα αυτού, αφού πολλοί δρόμοι και πλατείες σε όλη την Κύπρο και την Ελλάδα έχουν πάρει τα ονόματα τους: Γρηγόρη Αυξεντίου, Ευαγόρα Παλληκαρίδη, Μιχαήλ Καραολή και Ανδρέα Δημητρίου, Κυριάκου Μάτση, Φώτη Πίττα, Πέτρου Γιάλλουρου και πολλών άλλων.
Τους ευχαριστούμε!
Και οπωσδήποτε η «τύχη» της Κύπρου και του ελληνισμού της δεν θα πρέπει να αφεθεί στις ορέξεις κανενός…
Πηγή : pemptousia.gr
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
