Ας επιτρέψουμε σήμερα στη σιωπή να προηγηθεί του λόγου.
Μια σιωπή που δεν είναι άδεια, αλλά πυκνή από μνήμη, συγκίνηση και χρέος.
Μια σιωπή που μας φέρνει μπροστά στις πιο φωτεινές και πιο τραγικές στιγμές της Ιστορίας μας.
Πώς να μιλήσει άλλωστε κανείς για την Ελευθερία δίχως πρώτα να σιωπήσει μπροστά στους νεκρούς της;
Πώς να προφέρει λέξεις όταν η Ιστορία έχει ήδη γραφτεί με αίμα, με φωτιά, με τα τελευταία βλέμματα μαθητών που δεν πρόλαβαν να τελειώσουν το σχολείο γιατί διάλεξαν να τελειώσουν ως ήρωες;
Αυτή η σιωπή μάς ταξιδεύει στον χρόνο.
Σε εκείνο το πρωινό του Φλεβάρη, το 1956. Η Αμμόχωστος ντυμένη στα χρώματα της μαθητικής περηφάνειας, πλημμύριζε από φωνές, λάβαρα, συνθήματα.
Στο προαύλιο του Παγκυπρίου Γυμνασίου Αμμοχώστου, ένας 18χρονος μαθητής, ο Πετράκης Γιάλλουρος, υψώνει τη σημαία και με το σώμα του μπροστάρης οδηγεί το πλήθος των συνομηλίκων του στην ειρηνική διαδήλωση για την Ένωση.
Δεν κρατά όπλο. Όπλα του οι λέξεις, τα ιδανικά, η ελπίδα. Κι όμως, λίγα λεπτά αργότερα πέφτει νεκρός από τα βρετανικά πυρά. Εκεί, στο χώμα του σχολείου του, αφήνει την τελευταία του πνοή.
Ένας μαθητής. Ένα παιδί. Γίνεται σύμβολο. Γίνεται ήρωας.
Το σχολικό κουδούνι σίγησε.
Και ακούστηκε για πρώτη φορά ο ήχος της αιωνιότητας.
Ο θάνατός του δεν ήταν ατύχημα. Ήταν η θυσία που φώτισε την έναρξη ενός εθνικού ξυπνήματος. Ο Γιάλλουρος δεν έπεσε τυχαία. Έπεσε όρθιος.
Και όρθια έκτοτε στέκει η μνήμη του για να μάς υπενθυμίζει πως η ελευθερία έχει τίμημα.Πως η Ιστορία γράφεται πάντα από εκείνους που τολμούν να πουν “όχι”, ακόμα κι όταν η ζωή τούς λέει “σώπα”.
Και δεν ήταν ο πρώτος. Ούτε ο τελευταίος. Στα ίχνη του βάδισαν νέοι και νέες από κάθε γωνιά της Κύπρου. Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ποιητής και αγωνιστής που απήγγειλε τους στίχους του λίγο πριν ανέβει στην αγχόνη. Ο Μάρκος Δράκος, ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ο Κυριάκος Μάτσης. Όλοι τους παιδιά του λαού. Παιδιά της ελευθερίας.
Δεν είχαν υποχρέωση να θυσιαστούν. Επέλεξαν να το κάνουν. Γιατί αγαπούσαν βαθιά την πατρίδα.
Απόψε, εδώ στην Πάφο, στη σεμνή αυτή εκδήλωση, δεν τιμούμε απλώς τα 70 χρόνια από την έναρξη του Απελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ, της ενδοξότερης περιόδου της σύγχρονης Ιστορίας της πατρίδας μας.Τιμούμε την αλήθεια μιας γενιάς που διάλεξε να μη συμβιβαστεί.
Μιας γενιάς που απάντησε στην αποικιοκρατία, όχι με πείσμα μόνο, αλλά με μεγαλείο.
Που μετέτρεψε τον φόβο σε ελπίδα.
Που πίστεψε στο αδύνατο και το κατέστησε αναπόφευκτο.
Κυρίες και Κύριοι,
Ο Απελευθερωτικός Αγώνας της ΕΟΚΑ (1955-1959) υπήρξε το επιστέγασμα μιας μακράς εθνικής ωρίμανσης. Δεν ξεκίνησε από το πουθενά.
Ήταν το αποτέλεσμα βαθιάς ιστορικής συνείδησης, εθνικής αφύπνισης και πνευματικής ετοιμότητας. Ήταν η στιγμή που η εθνική θέληση συνάντησε την ιστορική συγκυρία και διεκδίκησε το αυτονόητο: την ελευθερία ενός λαού που δεν ήθελε τίποτα λιγότερο από το να ορίσει μόνος του τη μοίρα του.
Ήταν η στιγμή που η Κύπρος είπε στον κόσμο: «Είμαι μικρή χώρα, αλλά τεράστια στην ψυχή». Ήταν η στιγμή που ολόκληρος ο λαός – άνδρες και γυναίκες, αγρότες, εργάτες, φοιτητές, εκπαιδευτικοί, ιερείς – συντονίστηκαν με έναν παλμό: τη δίψα για ελευθερία.
Στον αγώνα εκείνο δεν πολέμησαν μόνο ένοπλοι αντάρτες στα βουνά. Πολέμησαν και οι μανάδες που έκρυβαν τους αντάρτες στα σπίτια τους. Οι ιερείς που έδιναν κουράγιο και ελπίδα.
Οι εκπαιδευτικοί που συνέχιζαν το μάθημα, ακόμα και με την απειλή της σύλληψης. Οι μαθητές, οι φοιτητές, τα παιδιά που μοίραζαν προκηρύξεις, που χτυπούσαν καμπάνες, που έβαφαν συνθήματα στους τοίχους.
Και κάποιοι από αυτούς, όπως ο Παλληκαρίδης, ο Γιάλλουρος, ο Καραολής, δεν γύρισαν ποτέ σπίτι. Έδωσαν τη ζωή τους ως πικρό δώρο, για να μπορέσει η δική μας να είναι ελεύθερη.
Αυτόν τον Αγώνα τιμούμε απόψε.Όχι για να εγκλωβιστούμε στο παρελθόν, αλλά για να προσανατολιστούμε στο μέλλον.
Η φλόγα εκείνου του Αγώνα δεν έσβησε. Αντίθετα, διατρέχει τη μνήμη μας και οφείλουμε να την κρατήσουμε ζωντανή. Όχι ως μουσειακό κατάλοιπο. Αλλά ως οδηγό.
Η σημερινή εποχή, αγαπητές και αγαπητοί μαθητές, δεν έχει χαρακώματα ούτε όπλα. Έχει, όμως, την ίδια απαίτηση από εσάς: να επιλέξετε τι αξίζει.
Να επιλέξετε να είστε όρθιοι και όρθιες. Να είστε ενεργοί πολίτες, με κριτική σκέψη, με κοινωνική συνείδηση, με ιστορική επίγνωση.
Γιατί η Κύπρος και σήμερα δεν είναι ελεύθερη, δεν είναι η χώρα που οραματίστηκαν οι ήρωες που τιμούμε σήμερα. Γιατί το 37% του εδάφους της τελεί υπό κατοχή.Γιατί χιλιάδες συμπολίτες μας είναι πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα.Γιατί οι αγνοούμενοι εξακολουθούν να μην έχουν ταφεί με τιμές, αλλά να περιμένουν δικαίωση.
Και αυτό, δεν το ξεχνάμε.
Ως Κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας εργαζόμαστε αδιάκοπα και με συνέπεια για τη δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού.
Για μια Κύπρο ενωμένη, ανεξάρτητη, ελεύθερη από στρατεύματα και εγγυήσεις.
Για μια πατρίδα, όπου Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι θα συνυπάρχουν ειρηνικά, ισότιμα, μέσα από ένα κράτος που θα σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα όλων.
Υπό την ηγεσία του Προέδρου Νίκου Χριστοδουλίδη, η εξωτερική μας πολιτική είναι πολυεπίπεδη και μεθοδική. Ο συντονισμός με την Ευρωπαϊκή Ένωση, η κινητοποίηση του ΟΗΕ, η αξιοποίηση κάθε διπλωματικού διαύλου στοχεύει ακριβώς σε αυτό: να καταρριφθεί το αφήγημα του «τετελεσμένου», να επανέλθει στο προσκήνιο το δίκαιο.
Και ακριβώς επειδή η πολιτική και η Ιστορία δεν διαχωρίζονται, ενισχύουμε και την ιστορική συνείδηση.
Αγαπητοί εκπαιδευτικοί,
Εσείς γνωρίζετε καλύτερα από όλους πως η Παιδεία δεν είναι μια απλή μετάδοση γνώσεων. Είναι διαμόρφωση χαρακτήρων. Είναι διάπλαση συνείδησης. Είναι εκείνο το αόρατο εργαλείο που κάνει τον νέο άνθρωπο ικανό να ξεχωρίζει το φως από το σκοτάδι, το σημαντικό από το εφήμερο.
Και απόψε, σας ευχαριστούμε.
Σας ευχαριστούμε που εμπνέετε.Σας ευχαριστούμε που, μέσα σε έναν κόσμο που αλλάζει διαρκώς, κρατάτε ψηλά τις αξίες της αλήθειας, της ελευθερίας, της δικαιοσύνης.
Άλλωστε, δεν θέλουμε μια Ιστορία ξεχασμένη στα ράφια.
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
