Πήρε την κάμερά του ο Λουκάς Παλαιοκρασσάς, μπήκε μέσα σ’ ένα τυπικό (;) ελληνικό σχολείο κι έβγαλε εικόνες απ’ αυτές που συνήθως θέλουμε να κάνουμε πως δεν υπάρχουν. Το «Τέλος χρόνου» που προβλήθηκε στο Διαγωνιστικό Τμήμα Newcomers του 24ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης παρακολουθεί μια ομάδα μαθητών Λυκείου ενώ έχουν τις δικές τους αγωνίες, το άγχος των εξετάσεων, τους βλέπει σε καταλήψεις αλλά κι εν μέσω πανδημίας και ενηλικιώνεται μαζί τους…
«Η παιδεία και η παιδική ψυχολογία είναι θέματα που με ενδιαφέρουν, λόγω και δικών μου δύσκολων εμπειριών. Από εκεί ξεκίνησε και η επιθυμία να επιστρέψω στο σχολείο, να δω αν και τι άλλαξε από την περίοδο που πήγαινα εγώ, με την ελπίδα, ίσως, να μάθω κάτι και για μένα», λέει ο σκηνοθέτης για την αρχική του έμπνευση.
Πώς ήταν η κινηματογράφηση στο σχολείο, πώς σας αντιμετώπισαν με την κάμερα;
Τον Οκτώβριο του 2019 μπήκα στο σχολείο με ένα είδος έρευνας, με ένα ερωτηματολόγιο, για το πώς νιώθουν για το σχολείο κλπ. Από εκεί προέκυψαν κάποιες ιστορίες που μετά τις ακολούθησα. Κι έτσι ακολούθησα κάποιους μαθητές από τη Β’ Λυκείου μέχρι τις Πανελλήνιες.
Βλέποντας την ταινία σας έρχεται στο νου το βραβευμένο «Ανάμεσα στους τοίχους» του Λοράν Καντέ. Ήταν ενσυνείδητο αυτό;
Βέβαια! Σε συνδυασμό με το ντοκιμαντέρ του Φρέντερικ Γουάιζμαν High School, μπορώ να πω ότι ήταν οι δύο… μπαμπάδες της ταινίας μου!
Πώς σας αντιμετώπισαν οι μαθητές; Υποδυόταν ρόλους για την κάμερα, ήταν απλώς ο εαυτός τους;
Έπαιξε ρόλο η προεργασία: με όλα τα παιδιά κάναμε πολύ προσωπικές συνεντεύξεις κι από εκεί και πέρα περνάς και κάποιο χρόνο μέσα στο σχολείο, εξοικειώνονται σιγά σιγά. Είναι εμφανές πάντως τι ακριβώς κάνουν, ακόμα και όταν ποζάρουν. Αλλά σε γενικές γραμμές ήταν ο εαυτός τους.
Δεν είναι, πάντως, πολύ κολακευτικό το αποτέλεσμα για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα…
Σίγουρα! Μα και ο σκοπός είναι αυτός: όλοι έχουμε ζήσει την παιδεία στη χώρα μας, ξέρουμε τις παθογένειες, την απαξίωση που υπάρχει, ειδικά στο δημόσιο σχολείο, το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα κατατάσσεται τελευταίο στην Ευρώπη, η Ελλάδα τελευταία χώρα στο να μεγαλώνεις παιδιά… Ζούμε τη δυσφορία ως μαθητές και ως γονείς, τελειώνουμε και μετά λέμε άστο τώρα στους επόμενους κι έτσι διαιωνίζεται η κατάσταση.
Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η αίσθηση αδιεξόδου αυτών των παιδιών: η κοινή τους απάντηση για το σχολείο ήταν ότι το βαριούνται…
Ναι, γιατί όταν ένα παιδί δεν μπορεί να συμβαδίσει για διάφορους λόγους, όταν ξαφνικά βλέπει ότι δεν μπορεί να είναι σαν τα άλλα παιδιά, τότε αρχίζουν οι αντιδράσεις και προκύπτουν οι ταραχές κλπ. Γι αυτό είναι σημαντικό να υπάρχουν συζητήσεις, να μην υπάρχει απόσταση, να μην αφήνονται αυτά τα παιδιά στην άκρη.
Οι εκπαιδευτικοί πώς σας αντιμετώπισαν;
Όλο το θέμα ήταν η συνεννόηση με τον διευθυντή. Πριν μπω κατάλαβε το όραμα και ότι πρέπει να μιλήσουμε για κάποια πράγματα και ήταν μεγάλος σύμμαχος. Ήταν προς τιμήν του να εμφανιστεί έτσι στην ταινία.
Τελικά είναι μια ταινία για το δύσκολο πέρασμα στην ενηλικίωση;
Το ένα της κομμάτι είναι η ματιά στο εκπαιδευτικό σύστημα μέσα από το βλέμμα των μαθητών και το άλλο ναι, είναι μια ταινία ενηλικίωσης και για το πού οδεύει και καταλήγει ο καθένας μετά το σχολείο.
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
