της Δρ.Άννας Κωνσταντινίδου*
Μία πρώτη αποτίμηση των εκλογών στη Γαλλία στη βάση δύο παραμέτρων, α. η αποχή άγγιξε το 25,11% (ένα ποσοστό διόλου αμελητέο, ωστόσο μικρότερο από αυτό που έβγαζαν οι δημοσκοπήσεις των τελευταίων ημερών) και β. ο ίδιος ο Μακρόν δήλωσε “ότι πρέπει να μας προβληματίσει ότι ένα ακραίο κόμμα ήρθε δεύτερο στην εκλογική διαδικασία”.
Άραγε στις 24 Απριλίου που θα διεξαχθεί ο β’γύρος των γαλλικών εκλογών, αυτό το 25,11% θα πάει να ψηφίσει;;;;… Και γιατί επικεντρωνόμαστε στην αποχή και όχι στην προτροπή των υπολοίπων γαλλικών κομμάτων, ήτοι Οικολόγους, Αριστερούς (που ήρθαν με ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό 6,5 εκ. περίπου ψήφων στη γ’ θέση) και Δεξιούς να ψηφιστεί ο Μακρόν;;;
Γιατί πολύ απλά αυτή η αποχή είναι αυτή, η Κοινή Γνώμη που παρά το κομματικό υπόβαθρο του κάθε ατόμου που την αποτελεί, είναι τόσο απογοητευμένος ο συγκεκριμένος πληθυσμός (πιο σωστά η συγκεκριμένη ομάδα των ψηφοφόρων) που είναι ικανός να ρίξει την ψήφο του, αν αποφασίσει και πάει να ψηφίσει, σε οποιοδήποτε κόμμα, ακόμα και σε αυτό που σε βασικά σημεία διαφωνεί μαζί του… Και γιατί τότε να το ψηφίσει;;;… Μα φυσικά, επειδή η απογοήτευση έχει βασική συνισταμένη την Ελπίδα, μία ελπίδα για την αναδιαμόρφωση των πραγμάτων.
Οπότε στη βάση των παραπάνω, αυτό που πρώτο θα δουν την επόμενη ημέρα (δηλαδή σήμερα και μέχρι τις 24 Απριλίου) τα επιτελεία των δύο διεκδικητών, αλλά και οι Γάλλοι αναλυτές και δημοσκόποι, είναι τα κοινωνικά χαρακτηριστικά αυτού του 25,11% (πχ. επάγγελμα, φύλο, θρήσκευμα, εθνοτικό και οικονομικό υπόβαθρο κτλ).
Γιατί αναμφισβήτητα η Γαλλία, μία χώρα που για όλους μας έχει τη “βιτρίνα” ενός κοινωνικού Κράτους, μίας ιδεαλιστικής Κοινωνίας, δυστυχώς έχει βαθειά κοινωνικά προβλήματα ήδη από τη δεκαετία του 1980, όταν έκλεισαν μεγάλες βιομηχανίες της χώρας, με συνέπεια το χάσμα που υφίστατο από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 και τη δεκαετία του 1970, όταν μετοίκησαν πληθυσμιακές ομάδες από τα πρώην γαλλικά προτεκτοράτα (κυρίως της περιοχής του Μαγκρέμπ) να γίνει δυσθεώρητο τη δεκαετία του 1980 (με συνέπεια τη μεγαλύτερη γκετοποίηση των ατόμων αυτών), μία κατάσταση που παρά την επανεκκίνηση της γαλλικής Οικονομίας τα χρόνια που ακολούθησαν, δεν στάθηκε ικανή ώστε ο γαλλικός πληθυσμός να συγχρωτιστεί. Οι πρώην αποικιοκρατούμενες ομάδες για το μέσο Γάλλο είναι αυτές που η έλευσή τους ενεργοποίησε ή πιο σωστά συνέτεινε στην ύφεση της εθνικής οικονομίας, μία οπτική που επανήλθε στο προσκήνιο με ακόμα πιο δηκτικό τρόπο την τελευταία δεκαετία (και κυρίως μετά το Μπατακλάν).
Θα πρέπει να πούμε αυτό, το οποίο αντιλαμβάνονται οι κοινωνικοί Επιστήμονες που ασχολούνται με τα ζητήματα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και της Μετανάστευσης. Για όλες τις ευρωπαϊκές (κυρίως) χώρες η νέο – μετανάστευση (της τελευταίας δεκαετίας) από χώρες μουσουλμανικές δημιούργησε (και δημιουργεί) προβλήματα, ωστόσο τα Κράτη που έφαγαν τη μεγαλύτερη γροθιά στο στομάχι, αναμφισβήτητα είναι, οι πρώην αποικιοκρατικές δυνάμεις, όταν αφενός ξαναήρθαν αντιμέτωπες με τις δεκαετίες των 1960-1970, αφετέρου τόσες δεκαετίες μετά (και με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το γαλλικό κατεστημένο) δεν μπόρεσαν να εγκλιματίσουν (γιατί η λέξη αφομοίωση θεωρείται πλέον επιστημονικά αδόκιμος όρος) εκείνους τους πληθυσμούς, πόσο δε μάλλον τους τωρινούς μετανάστες.
Φυσικά, η Γαλλία των τελευταίων ετών δεν είχε να αντιμετωπίσει μόνο τα κοινωνικά ζητήματα που δημιουργούσαν οι ήδη εγκατεστημένες (ως επί το πλείστον) μουσουλμανικές ομάδες, αλλά φυσικά και τα οικονομικά, ενεργειακά κτλ ζητήματα που έφερε και ως “προίκα” από το ενωσιακό οικοδόμημα…. Και εννοείται η πανδημία που άλλαξε, αναδιαμορφώνοντας συλλήβδην, όχι μόνο τις οικονομικές συνισταμένες ενός Κράτους, αλλά και τη συμπεριφορά των ίδιων των πολιτών…
Ο Γάλλος Πρόεδρος, Εμμανουέλ Μακρόν, όπως άλλωστε το δήλωσε και ο ίδιος λίγες ώρες πριν ανοίξουν οι κάλπες για τον α’ γύρο των εκλογών, δεν μπόρεσε να προετοιμαστεί στο βαθμό που επιδίωκε για τη συγκεκριμένη διαδικασία, καθώς στάθηκε ουσιαστικά άτυχος λόγω του Πολέμου στην Ουκρανία, αλλά και της Προεδρίας της Γαλλίας στην ΕΕ, με συνέπεια να κρίνεται και να επιβάλλεται η διαμόρφωση των κινήσεών του για το ουκρανικό σε μία εξισορρόπηση που όφειλε να διαμορφώσει ανάμεσα στο εθνικό όφελος και τις πολιτικές του ενωσιακού Θεσμού.
Ο Μακρόν μέχρι τις 24 Φεβρουαρίου είχε διαμορφώσει τις πολιτικές του κινήσεις σε δύο παράγοντες… Ο πρώτος ήταν, οι κινήσεις του μετά την υπογραφή της AUKUS και ο δεύτερος, με αφορμή τη συγκεκριμένη Συνθήκη, είχε βρει την κατάλληλη ευκαιρία να βγάλει μπροστά την Ένωση και κατ’επέκταση τη Γαλλία, ως τις κύριες (νέες) Δυνάμεις της Διπλωματίας στη μετά – Μέρκελ εποχή. Η Γαλλία του Μακρόν επιδίωκε, με έναν Πούτιν να την “αναζητά” ως μέσον, να είναι ο διπλωματικός δίαυλος ΗΠΑ με Ρωσία… Ο τρόπος που κινήθηκε ο Μπάιντεν ως προς τα ενεργειακά, ήταν αυτός που ουσιαστικά “κρέμασε” για άλλη μία φορά (μετά την AUKUS), όχι μόνο την ΕΕ, αλλά την ίδια τη Γαλλία….
Και θα το ξαναπούμε, ότι η επανεκλογή του Μακρόν, παρά το γεγονός ότι αυτήν την περίοδο βλέπουμε μία άνευρη Ένωση, θεραπαινίδα των ΗΠΑ, θα σηματοδοτήσει εξελίξεις όχι ανάμεσα σε Ρωσία και ΗΠΑ, αλλά αντίθετα, ανάμεσα σε ΗΠΑ και Γαλλία….Με μία Γαλλία του Μακρόν να παίρνει πίσω το αίμα της για AUKUS και ενεργειακά στην ΝΑ Μεσόγειο (από την “απαράδεκτη” συμπεριφορά της “φίλης” και συμμάχου, Αμερικής του Μπάιντεν).
Τώρα, όσον αφορά το 25,11% που είναι η αποχή στις γαλλικές εκλογές και ποιος μπορεί να το ενεργοποιήσει, ώστε να πάει να ψηφίσει, όσο και παράξενο να φαίνεται, αλλά είναι μία συνισταμένη που οφείλουμε να ενσκήψουμε, είναι η επιρροή που μπορούν να ασκήσουν τα μικρά κόμματα με πατριωτικό πρόσημο στη συγκεκριμένη ομάδα των ψηφοφόρων, όπως είναι αυτό του Ερίκ Ζεμούρ. Ο Ζεμούρ είναι Γαλλοεβραίος με πολύ συγκεκριμένη οπτική σε βασικά κοινωνικά ζητήματα του γαλλικού κράτους, όπως είναι η Μετανάστευση, με επίσης έντονο προβληματισμό για το πώς βαδίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση, με μεγάλο επίσης πλεονέκτημα ότι ήταν δημοσιογράφος και οπότε γνωρίζει πολύ καλά τι σημαίνει Κοινή Γνώμη και επίσης γνωρίζει πολύ καλά πώς να ενεργοποιεί μεθόδους για την “επανεκκίνηση” των πληθυσμιακών ομάδων.
Η επανεκλογή του Μακρόν για την Ελλάδα, αλλά και για όλη την Ένωση είναι η μόνη συμφέρουσα λύση!!!!
Η Ελλάδα, αφού αποδεικνύεται και στη βάση των τελευταίων εξελίξεων ότι δεν αναλαμβάνει η ίδια την επιβίωσή της με τη διαμόρφωση μίας εξισορροπιστικής Διπλωματίας, δεν μπορεί να επιβιώσει έξω από Διεθνή Όργανα, όπως έχουν τη δυνατότητα αυτή άλλα κράτη που τους Διεθνείς Θεσμούς τούς θεωρούν επικουρηση και όχι αντικατάσταση της δικής τους Ισχύος….
Η πιθανή εκλογή τής Λεπέν, όπως η Ελλάδα αντιλαμβάνεται την επιβίωσή της, καθώς την εξαρτά από τρίτους, θα είναι η ταφόπλακα για εμάς…
Και γιατί αυτό;;; Γιατί αν εκλεγεί η Λεπέν, ο ευρωσκεπτικισμός που αυτήν την στιγμή λόγω Μεταναστευτικου βρίσκεται στο ζενίθ (συνακόλουθα και με τα λάθη που έκανε το ενωσιακό περιβάλλον, ακόμα και με το ουκρανικό, και φυσικά δεν εννοούμε την καταδίκη της εισβολής) θα γκρεμίσει την Ευρωπαϊκή Ένωση…
Και κάτι τελευταίο, η Λεπέν μπορεί να μη θέλει την Τουρκία στο ενωσιακό περιβάλλον, όμως δεν παύει όχι μόνο να τη θεωρεί χρήσιμο εταίρο (όπως κάνουν και οι νυν ηγέτες της ΕΕ), αλλά εν πολλοίς οι στάσεις και οι αποφάσεις τέτοιων κομματικών σχηματισμών εξαρτάται από τον τρόπο που διαχειρίζονται ηγέτες ίδιων κομματικών σχηματισμών, όπου γης, συγκεκριμένα ζητήματα.
Η Διεθνής Κοινωνία, και μετά τις γαλλικές εκλογές, αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσει, είναι ότι “αντίπαλοι” των Κρατών είναι δύο ιδεολογικές τάσεις : α. αυτή που με γνώμονα την παγκοσμιοποίηση κατακερματίζει το Εθνικό-πατριωτικό , β. και οι ακραίες αντιλήψεις που χρησιμοποιώντας τέχνη εντός τη διάσταση του Εθνικού, δεν το εγκιβωτίζουν στο Διεθνές, αλλά το επιδιώκουν σε πλήρη αντιδιαστολή με το δεύτερο, γιατί στοχεύουν μόνο την επιβίωση του Κόμματος και όχι του Κράτους (οπότε και του Λαού)… Αρκεί να θυμηθούμε πώς λειτουργούσε ο Εθνικοσοσιαλισμός και ο Κομμουνισμός που είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος…
Οπότε, στη βάση των παραπάνω, δεν πρέπει να θεωρούμε τελείως παράδοξο, αλλά πολύ πιθανό, αν δούμε μία Λεπέν (νικήτρια), προκειμένου να επιβιώσει κομματικά να διαμορφώνει συνθήκες σύμπλευσης με κόμματα ίδιας ιδεολογίας, ακόμα και στην Τουρκία (λχ. Ερντογάν)…. Τα κόμματα αυτά προκειμένου να επιβιώσουν και να έχουν σε καταστολή τον Λαό μπορούν να ενεργοποιήσουν οποιοδήποτε μηχανισμό επιβίωσης.
*Η Δρ Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός – Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου & Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα ΑΠΘ (Νομικής Σχολής και Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ), Εξωτερική Συνεργάτιδα της Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και της Σχολής Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ)
