του Ανδρέα Καρακόκκινου
Η ποιήτρια Αλεξάνδρα Γαλανού μιλάει στο SPEAKNEWS και τον Ανδρέα Καρακόκκινο για το τελευταίο της βιβλίο «Στο πουθενά στο μέχρι πότε και το γιατί», για τον σύζυγό της Αλέξη Γαλανό και τους αγώνες του για την Αμμόχωστο, για την ποιήτρια μητέρα της, και για την απώλεια προσώπων και τόπων που μπορεί να γίνει μεγάλη πηγή έμπνευσης.
Διαβάζοντας το τελευταίο σας βιβλίο «Στο πουθενά στο μέχρι πότε και το γιατί» ένοιωσα μέσα στα ποιήματα τη λύπη αλλά και την αγάπη σας για ανθρώπους και τόπους καταστάσεις. Συναισθήματα που μας αγγίζουν γιατί μας τα δικά μας. Και ξεκινώ από την Αμμόχωστο. «Ελπίδες που ποδοπατήθηκαν τελεσίδικα πια» γράφετε. Δεν έμεινε καμιά ελπίδα; Τι ήταν για σας η Αμμόχωστος;
Την Αμμόχωστο την αγάπησα , την πόνεσα και την πονώ ακόμη. Παρόλο που δεν έζησα στην Αμμόχωστο (γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Λάρνακα) η πόλη έγινε κομμάτι του είναι μου τα τελευταία σαράντα τόσα χρόνια . Κοντά στον Αλέξη νιώθω πια κι εγώ Αμμοχωστιανή και θα ήθελα να πιστεύω ότι έτσι με βλέπουν και οι άλλοι. Για να σας μιλήσω για τη σχέση μου και την αγάπη μου για την Αμμόχωστο σας παραθέτω παρακάτω ένα γράμμα σε μορφή πεζοποιήματος που έγραψα για την Αμμόχωστο πριν μερικά χρόνια και που είναι ακόμη τόσο επίκαιρο:
«Αγαπημένη,
Χρόνια τώρα σκέφτομαι να σου γράψω τούτο το γράμμα για να σου ζητήσω συγγνώμη για τα τόσα που σου κάναμε . Για τη φυγή μας , την εγκατάλειψη , τον πόνο που σου προξενήσαμε και την καταστροφή…
Είναι φορές που σκέφτομαι ότι εσύ θυσιάστηκες για να γράφουμε εμείς τραγούδια και ποιήματα ερωτικά στο όνομα σου…
Κι έπειτα είναι κι αυτοί που ασέλγησαν στο σώμα σου εκεί στην άκρη της θάλασσας και είναι και οι άλλοι , αυτοί που έκαναν φλάμπουρο τα βάσανα σου και σε χρησιμοποιούν ασύστολα …
Καιρός όμως αυτά να τελειώνουν πια και εμείς να ξανασυναντηθούμε , να κοιταχτούμε κατάματα , να κάνουμε ένα ειλικρινή απολογισμό – όπως θα έλεγαν και οι πολιτικοί μας…- και να προχωρήσουμε ανοίγοντας μια πύλη προς το αύριο…!»
Ο σύζυγος σας Αλέξη Γαλανός που έφυγε τόσο ξαφνικά από τη ζωή τον Ιούλιο του 2019 αγαπούσε την Αμμόχωστο «που οι άλλοι ονόμαζαν φάντασμα αλλά αγαπημένη» όπως γράφετε στο ποίημα «Μια Κυριακή που δεν ήταν γιορτή» Τι πίστευε για το μέλλον της Αμμοχώστου;
Εδώ δεν χρειάζεται ν’ αναφέρω ότι ο Αλέξης είχε κάνει σκοπός της ζωής του την επιστροφή της πόλης του στους νόμιμους κατοίκους της. Είναι σε όλους γνωστοί οι αγώνες του για την Αμμόχωστο και η έμπρακτη συμβολή του στη διεθνοποίηση του προβλήματος μας. Τα τελευταία χρόνια όμως ένιωθε απογοητευμένος διότι έβλεπε ότι όλες αυτές οι προσπάθειες του δεν κατάφεραν να φέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα, οι λόγοι πολλοί και δεν είναι για τώρα να τους αναφέρουμε , βέβαια πρωταρχικό εμπόδιο πάντα η αδιαλλαξία της Τουρκίας. Ο Αλέξης πέθανε με αυτό τον καημό και ίσως ο καλός Θεός να τον πήρε μαζί του έτσι ξαφνικά για να μην βλέπει την κατάντια μας…
Η μητέρα σας Ναδίνα Δημητρίου ήταν μια γνωστή και πολύ καλή ποιήτρια. Μοιραζόταν μαζί σας κάθε καινούργιο της ποίημα; Επηρέασε το δικό σας ποιητικό ταξίδι;
Μεγάλωσα με την ποιήτρια μητέρα μου σ’ ένα σπίτι όπου η ποίηση έπαιζε σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Στην μητέρα μου οφείλω την μικρή ποιητική μου φλέβα. Αυτή μου γνώρισε την ποίηση, με μύησε στα μυστικά της ποιητικής δημιουργίας και με έκανε να την αγαπήσω από τα πρώτα εφηβικά μου χρόνια όταν μου διάβαζε τους μεγάλους μας ποιητές .Μου διάβαζε επίσης συχνά την πρώτη γραφή ποιημάτων της και τα συζητούσαμε μαζί.
Στο ποίημα «Αρτέμιδος 39» γράφετε «Το σπίτι πίσω από τα κάγκελα./Ποιήματα απλωμένα στο πάτωμα σε κουτιά./Είναι η ιστορία που έφυγε, η ιστορία που μένει/σε μια πόλη που έφυγε.» Πως νοιώθετε το σπίτι σας στην Αμμόχωστο σήμερα; Πως νοιώθει ο πρόσφυγας για το σπίτι του στη κατεχόμενη Κύπρο;
Για μένα το σπίτι στην Αμμόχωστο είναι ένα σύμβολο, παρόλο που δεν το έζησα, γιατί όπως ήδη σας ανέφερα δεν έζησα στην Αμμόχωστο. Το σπίτι στην Αμμόχωστο είναι εκεί που επιστρέφεις για να ξαναβρείς τις ρίζες σου , να αγγίξεις τα χαμένα σου όνειρα και να φτιάξεις τη ζωή σου όπως πριν…
Αυτά τα συναισθήματα ένιωθα κάθε φορά που μου μιλούσε ο Αλέξης για το σπίτι του στην Αμμόχωστο , παρόμοια συναισθήματα πιστεύω βιώνει και ο κάθε πρόσφυγας για το σπίτι του στην κατεχόμενη γη μας.
Πότε αρχίσατε να γράφετε ποίηση; Τι είναι αυτό που γεννά την έμπνευση σας για να γράφετε;
‘Άρχισα να γράφω από τα εφηβικά μου χρόνια και έκρυβα τα ποιήματα μου στο συρτάρι, τότε είχαν ως θέμα τα πρώτα σκιρτήματα του έρωτα, τη φύση, την αγάπη για την πατρίδα… Από τότε πέρασαν αρκετές δεκαετίες για να αποφασίσω να βγω προς τα έξω και να εκδώσω .
Πιστεύω ότι είναι δύσκολο να συγκεκριμενοποιήσεις την εσωτερική διεργασία της έμπνευσης και της γραφής. Ο αναγνώστης της ποίησης σου, αν είναι αυθεντική, είναι και λαθραναγνώστης της ψυχής σου.
Η διεργασία της ποιητικής γραφής είναι επίπονη, είναι μια πορεία αυτογνωσίας , είναι πολλές φορές και μια λυτρωτική πορεία.
Ποιο το επίπεδο της ποίησης σήμερα στη Κύπρο; Διαβάζετε τους νέους ποιητές; Γράφουν για τη κατεχόμενη Κύπρο;
Το επίπεδο της ποίησης στον τόπο μας είναι αρκετά ψηλό , υπάρχουν πολλοί και αξιόλογοι νέοι ποιητές, τους διαβάζω και τους χαίρομαι. Μια συμβουλή όμως στους νέους ποιητές, όχι ως κρητική αλλά από αγάπη για την ποίηση και τον δημιουργό της, να μην βιάζεστε να εκδώσετε, ούτε να αποζητάτε την γρήγορη αναγνώριση, αυτή καμιά φορά, είναι μόνο πρόσκαιρη.
Επηρεάζει τη γραφή σας η απουσία αγαπημένων προσώπων και τόπων;
Η απώλεια και η απουσία αγαπημένων προσώπων και τόπων είναι για μένα αστείρευτη πηγή έμπνευσης.
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
